นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 926

“คืนนี้เจ้าจะค้างที่นี่หรือไม่?”

คำพูดนี้ช่างทำให้คนหวั่นไหว ตอนแรกเฟิ่งชิงเฉินก็อยากจะตอบกลับไปว่าค้าง แต่......

เฟิ่งชิงเฉินนึกถึงการผ่าตัดที่จะเกิดขึ้นในวันมะรืน นางก็แอบมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

เสด็จอาเก้าไม่ใช่คนใจดีเป็นแน่ เขาจะต้องกินตนเองอย่างราบคาบ เมื่อถึงเวลานั้นนางยังจะเหลือแรงทำการผ่าตัดหรือไม่?

ค้างหรือไม่ค้างไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญคือหลังจากค้างคืนอยู่ที่นี่ไปแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือปัญหาอันยิ่งใหญ่ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องไตร่ตรองให้ดี

เสด็จอาเก้าเองก็ไม่ได้รีบร้อน สาวสวยอยู่ในอ้อมกอด เขาจำเป็นต้องรีบร้อนอะไร ในเมื่อเข้ามาในจวนอ๋องเก้าแล้ว คิดจะออกไปคงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ ประตูและหน้าต่างของห้องหนังสือถูกปิด ความมืดเข้ามาปกคลุม เสด็จอาเก้าเห็นเฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมตอบคำถามจึงกล่าวเสริมออกมา “เจ้าจะค้างคืนอยู่ที่นี่หรือจะให้ข้าพาเจ้ากลับไปส่งที่จวน?”

เสียงต่ำแหบเล็กน้อย บ่งบอกถึงความต้องการทางเพศ เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไรวันนี้นางก็ต้องตกอยู่ในกำมือของเสด็จอาเก้า ไม่เช่นนั้นชายผู้นี้คงไม่มีทางรามือ

“วันมะรืนข้ามีผ่าตัด อ่า มันคือการผ่าตัดของหยุนเซียว คาดว่าจะต้องยืนนานกว่าสิบชั่วโมง” เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ปฏิเสธหรือตอบตกลง นางโยนปัญหานี้ไปให้ทางเสด็จอาเก้า

เจ้าทนเห็นข้าเหนื่อยล้าได้งั้นหรือ?

“ข้าพูดถึงเรื่องของวันนี้เท่านั้น” เสด็จอาเก้าใจร้ายกว่า เขาใช้ริมฝีปากกัดไปที่ติ่งหูของเฟิ่งชิงเฉินเบา ๆ เขารู้ว่านี่คือจุดอ่อนไหวของเฟิ่งชิงเฉิน

เป็นอย่างที่คิด เฟิ่งชิงเฉินส่งเสียงครวญครางออกมา “อย่าทำอะไรซี้ซั้ว”

“ข้ามิเคยทำอะไรซี้ซั้ว” เสด็จอาเก้าใจดีขึ้นมา เขาปล่อยปากจากติ่งหูของเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นอุ้มเฟิ่งชิงเฉินขึ้น “นี่ก็เย็นมากแล้ว มีเรื่องอะไรพวกเราค่อยพูดกันหลังจากทานอาหารเสร็จ”

ขาทั้งสองข้างของเฟิ่งชิงเฉินอ่อนแรง รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หากไม่ใช่ว่าเสด็จอาเก้ากำลังอุ้มนางอยู่ ไม่แน่ว่านางอาจจะขาอ่อนจนล้มลงพื้นไปแล้ว

อ่า......เมื่อทานอาหารในจวนอ๋องเก้าเรียบร้อยแล้ว นางยังสามารถกลับไปยังจวนเฟิ่งได้อีกงั้นหรือ? แต่เวลานี้จะให้นางปฏิเสธอย่างไร?

เฟิ่งชิงเฉินจ้องมองเสด็จอาเก้าด้วยความเศร้าโศก บ่นด้วยสายตา เจ้าจะเอาเปรียบข้าเกินไปแล้ว

เสด็จอาเก้าแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น อุ้มเฟิ่งชิงเฉินเดินออกไปด้านนอก

เขาไม่เคยเห็นใจใครมาก่อน นับประสาอะไรกับเรื่องที่ตนเองทำให้คนอื่นมีความสุขแต่ตนเองกลับดูแย่ ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงไร้ทางเลือกนอกจากรู้สึกผิดและยอมจำนนต่อเขา

ตามที่เฟิ่งชิงเฉินคาดการไว้ หลังจากทานอาหารในจวนอ๋องเก้าเสร็จสิ้นเป็นอันเรียบร้อยก็อย่าคิดว่าจะได้จากไปง่าย ๆ

หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จ เสด็จอาเก้าเดินออกไปตามลำพัง ทิ้งเฟิ่งชิงเฉินไว้เพียงคนเดียว เฟิ่งชิงเฉินกำลังใช้โอกาสนี้ในการหนีกลับไป แต่ก็ถูกพ่อบ้านเข้ามาขัดขวาง หลังจากนั้น......

ภายใต้การนำทางของสาวใช้ อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวเข้านอน

สาวใช้ต้องการพาเฟิ่งชิงเฉินไปยังบ่อน้ำพุร้อน แม้เฟิ่งชิงเฉินจะคิดถึงรสชาติของน้ำพุร้อนเป็นอย่างมาก แต่นางก็ไม่อยากค้างคืนอยู่ในบ่อน้ำพุกับเสด็จอาเก้า นางจึงพยายามอดทนไว้

สาวใช้พาเฟิ่งชิงเฉินเข้าไปในตำหนัก มันก็คือตำหนักที่เฟิ่งชิงเฉินอาศัยอยู่ในจวนอ๋องเก้าเป็นประจำ ก่อนหน้านี้เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ แต่หลังจากนั้นถึงได้รู้ว่าตำหนักที่นางอยู่ก็คือห้องนอนของเสด็จอาเก้า

แน่นอนว่าถึงแม้เฟิ่งชิงเฉินจะรู้ นางก็ไม่รู้สึกเกรงใจแต่อย่างใด นางเองก็แบ่งห้องของนางครึ่งหนึ่งให้กับเสด็จอาเก้า ห้องของเสด็จอาเก้าก็ถูกแบ่งให้นางครึ่งหนึ่ง นี่ไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง

เหมือนกับที่ผ่านมา เมื่อสาวใช้นำทางเฟิ่งชิงเฉินมาถึงห้องห้องนอน พวกนางก็ไม่กล้าเดินเข้าไป เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเสด็จอาเก้าไม่อนุญาตให้สาวใช้เข้าไปยังพื้นที่ส่วนตัวของเขา นางไม่ได้ใส่ใจและเดินเข้าไปอาบน้ำเพียงลำพัง

เดินลากผมยาวอันเปียกชุ่มออกมาจากห้องน้ำ เนื่องจากในห้องไม่มีคนรับใช้อยู่ ปกติแล้วเฟิ่งชิงเฉินเคยชินกับการมีคนรับใช้มาปรนนิบัติ นางจึงต้องหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมของตนเองจนแห้ง