นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 944

เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงไม่สนใจว่าแผนของซูโหยวจะสำเร็จหรือไม่ ในสายตาของพวกเขาซูโหยวไม่ได้ต่างอะไรจากคนตาย แต่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าการที่ซูโหยวมีชีวิตอยู่ต่อไปนั้นเป็นเรื่องที่ดีกว่า เช่นนั้นก็ปล่อยให้ซูโหยวมีชีวิตอยู่ต่อไป

เมื่อเทียบกับความเป็นความตายของซูโหยว พวกเขากังวลเกี่ยวกับผู้อยู่เบื้องหลังเหตุวางเพลิงในโรงเลี้ยงสัตว์หลวงเสียมากกว่า ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร เนื่องจากเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของเฟิ่งชิงเฉิน

ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของเฟิ่งชิงเฉิน แม้เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รับบาดเจ็บหรือเป็นแผลบนร่างกาย แต่พวกเขาก็ประกาศออกไปยังภายนอกว่านางถูกไฟคลอกจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

ไม่ใช่ว่า1และหวังจิ่นหลิงตั้งใจจะจัดการกับเฟิ่งชิงเฉิน แต่เป็นเพราะมีเพียงประกาศออกไปเช่นนี้เท่านั้น เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงถึงสามารถใช้โอกาสจากปัญหา ทำให้เมืองจักรพรรดิวุ่นวาย จากนั้นก็จะสามารถหาตัวการที่อยู่เบื้องหลังได้โดยง่าย

เพื่อทำให้ดูเหมือนได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินถูกพันด้วยผ้าพันแผล โชคดีที่ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินไม่ถูกพันไว้ คนในโรงเลี้ยงสัตว์หลวงรู้ว่าใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่ถูกไฟไหม้ เฟิ่งชิงเฉินจึงสามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้พันผ้าพันแผลบนใบหน้าของนาง

แค่พันผ้าพันแผลอย่างเดียวนั้นยังไม่เพียงพอ เฟิ่งชิงเฉินยังต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลตลอดเวลา เพื่อป้องกันไม่ให้ความลับถูกเปิดเผย วันสองวันก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อเวลาผ่านไปนาน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเบื่อที่ต้องนอนอยู่บนเตียงจนนับเส้นผมของตนเองแทบจะหมดหัวอยู่แล้ว

“ที่แท้การแสร้งทำเป็นป่วยก็เป็นทักษะการเอาชีวิตรอดอย่างหนึ่ง ไม่เช่นนี้คงไม่มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้” เฟิ่งชิงเฉินนอนกลิ้งอยู่บนเตียง ทงจือและทงเหยาไม่กล้าส่งเสียงออกมา

เนื่องจากเฟิ่งชิงเฉิน “บาดเจ็บสาหัส” เมื่อมีคนมาหาหมอ เฟิ่งชิงเฉินซึ่งกำลังป่วยอยู่ก็ไม่ต้องออกไปต้อนรับหรือพูดคุย เพื่อปกปิดความลับ คนที่ไม่ควรพบเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่พบ ส่วนคนที่นางสามารถพูดคุยได้ในยามปกติก็มีแค่คนใกล้ชิดเพียงไม่กี่คน แต่คนพวกนั้นส่วนใหญ่ก็จะยุ่งกันไปเสียหมด

เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงต้องการตรวจสอบเรื่องการวางเพลิงให้กระจ่าง ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยียุ่งอยู่กับการรักษาหยุนเซียว มีอยู่วันหนึ่งเขาได้พบกับชุยห้าวถิง เขาเอาแต่ตอแยชุยห้าวถิงไม่ยอมเลิกรา หากไม่ใช่เพราะชุยห้าวถิงมีองครักษ์สิบหกคนของตระกูลชุยคอยปกป้อง เกรงว่าเขาคงถูกปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกดลงบนเตียงและชำแหละบาดแผลของเขาอีกครั้ง

คนที่หมกมุ่นและบ้าคลั่งในทักษะการทางแพทย์ เป็นคนที่ไม่สามารถรุกรานได้

ทุกคนต่างมีเรื่องยุ่งให้จัดการ แม้แต่ทงจือและทงเหยาเองก็ยุ่งอยู่ทั้งวัน นี่ทำให้เฟิ่งชิงเฉินยิ่งรู้สึกเบื่อขึ้นไปอีก หากนางไม่คิดว่าสถานการณ์โดยรวมสำคัญกว่า นางคงถอดผ้าพันแผลพวกนี้ออกไปตั้งนานแล้ว

ในเวลาที่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเบื่อหน่ายจนร้องขอชีวิต ในที่สุดก็มีคนผู้หนึ่งเข้ามาเยี่ยมนางเพื่อลดความหดหู่ในหัวใจ

“ซูเหวินชิง เจ้ามาเยี่ยมข้างั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินพยุงตัวขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง และบอกให้ซูเหวินชิงนั่งลง

“เจ้าดูเหมือนคนที่กำลังป่วยอย่างนั้นหรือ” ถึงจะพูดออกไปเช่นนี้ แต่ซูเหวินชิงก็ยังยื่นยาบำรุงให้กับเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินเห็นใบหน้าอันซีดเซียวและอ่อนแรงของซูเหวินชิง นางก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “เมื่อเทียบกับเจ้า ข้าก็ดูเหมือนไม่ใช่คนป่วย แต่เจ้ากลับดูเหมือนคนป่วยเสียมากกว่า เป็นอย่างไร? ไม่สบายงั้นหรือ? ไหนลองยื่นมือออกมา”

นี่คือโรคของคนเป็นหมอ เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าไม่ดี ก็อยากจะรักษาขึ้นมาทันใด แม้ว่าตนเองกำลัง “รักษา” อาการป่วยของตนเองอยู่ ก็เปลี่ยนความเคยชินนี้ไม่ได้

ซูเหวินชิงรู้สึกฟุ้งซ่าน เมื่อได้ยินเสียงของเฟิ่งชิงเฉินเขาก็ไม่คิดอะไรทั้งนั้น ยื่นมือออกไปอย่างเชื่อฟัง ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะตรวจชีพจรให้เขา ซูเหวินชิงถึงนึกได้ว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นหมอ จึงรับดึงมือกลับมาทันที “ข้าแข็งแรงจะตาย คนป่วยคือเจ้าต่างหาก”

“เจ้าไม่ได้ป่วย? ไม่ป่วยแล้วเหตุใดเจ้าถึงดูเหมือนคนป่วยเช่นนี้?” เฟิ่งชิงเฉินไม่ค่อยเชื่อ ในใจสงสัยว่าอาการป่วยโรคไตของซูเหวินชิงรุนแรงขึ้นอย่างนั้นหรือ?

หากพูดตามเหตุผลก็ไม่น่าเป็นไปได้ เนื่องจากผลตรวจครั้งที่แล้วก็ปกติและอยู่ในสภาพดีทุกอย่าง

เห็นเฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วด้วยความครุ่นคิด ซูเหวินชิงก็เดาได้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ เลือดไหลเวียนบนใบหน้า กัดฟันและกล่าวออกมาว่า “เฟิ่งชิงเฉิน ข้าจะพูดอีกครั้ง ข้าไม่ได้ป่วย ข้าแข็งแรงดี”

“ได้ ได้ ได้ เจ้าไม่ได้ป่วยก็ไม่ได้ป่วย ข้ารู้แล้ว เจ้าไม่ต้องมาเน้นย้ำ” จากน้ำเสียงนี้ฟังดูไม่เหมือนคนที่กำลังป่วย อีกอย่างมีปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีอยู่ ต่อให้ซูเหวินชิงจะป่วยนางก็ไม่จำเป็นต้องกังวล