นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 948

เดิมทีแล้วชายชุดเทาไม่เคยเปิดเผยเบื้องหลังของตน เมื่อเห็นว่าหลานจิ่วชิงกำลังยืนเป็นเป้าอยู่นั้น เขาจึงไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปอย่างแน่นอน

ชายชุดเทายังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด หลังจากที่รอมานาน ในที่สุดเขาก็มีโอกาส ฉวยโอกาสโจมตีหลานจิ่วชิงจากทางด้านหลัง จากนั้นชายชุดเทาจึงปรากฏกายออกมาจากความมืด

“ไปตายซะ!” เอ่ยขึ้นท่ามกลางแสงสีฟ้าที่สว่างออกมา ก่อนจะใช้กริชอาบยาพิษแทงเข้าไปด้านหลังหัวของหลานจิ่วชิง

ราวกับว่าหลานจิ่วชิงมีดวงตาอยู่ด้านหลัง พอมองเห็นกริชที่จะแทงเข้ามา หลานจิ่วชิงจึงหันหลบไปทางด้านซ้ายทันที และมันก็เพียงพอที่จะหลับการโจมตีของชายชุดเทาได้

ในเมื่อโจมตีครั้งนี้ไม่สำเร็จ ชายชุดเทาจึงดึงกริชกลับมาอีกครั้ง และเป้าหมายของเขาคือคอของหลานจิ่วชิง

“ในเมื่อ......” หลานจิ่วชิงชักดาบออกมาจากข้างเอว เพื่อสกัดกั้นการโจมตีจากชายชุดเทาทางด้านหน้า

ใบหน้าของชายชุดเทาเรียบเฉยปกติ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความโหดร้าย พอดู ๆ แล้วเขาเองก็ไม่ใช่คนดี เห็นว่าหลานจิ่วชิงหลบ ๆ ซ่อน ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงตัดสินใจลงมือเร็วขึ้น ใบมีดอันแหลมคมแทงเข้าไปทางจุดสำคัญต่อชีวิต

หลานจิ่วชิงปรากฏให้เห็นถึงร่องรอยของเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องกำจัดหลานจิ่วชิงออกไปถึงจะสบายใจ

หลานจิ่วชิงเองก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา และเผชิญหน้ากับการฆ่าของชายชุดเทา เขาจึงตอบโต้กลับทีละขั้นทีละขั้น คลี่คลาย ไม่นานหลานจิ่วชิงก็เป็นฝ่ายได้เปรียบ จากที่เป็นฝ่ายถูกรุกรานก็กลับกลายมาเป็นฝ่ายโจมตี

ชายชุดเทาที่เพิ่งจะเริ่มต้นในสายตายังมองไม่เห็นหลานจิ่วชิง แต่เมื่อได้เห็นเขาปรากฏกายกลับพบว่าตนเองได้ถูกหลานจิ่วชิงยับยั้งไว้แล้ว ในใจตอนนั้นเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมา

“เจ้าเป็นใครกันแน่” ชายชุดเทาที่ถูกหลานจิ่วชิงไล่ตามมาทุกก้าว เอยถามขึ้นด้วยความกลัว

“แม้แต่ตัวข้าเองยังไม่รู้จัก ดูท่าทางแล้วเจ้าคงไม่ใช่คนในยุทธจักรอะไร” หลานจิ่วชิงพูดเหน็บแนม ในช่วงเวลนี้ที่หน้ากากสีเงินเผยออกมาอย่างสะดุดตาเป็นพิเศษ

ทั้งสองเผชิญหน้ากัน ห่างกันเพียงแค่ช่วงแขนเดียวเท่านั้น ไม่มีทางที่ชายชุดเทาจะมองไม่เห็น แต่ถึงมองเห็นก็ไม่รู้ถึงฐานะของหลานจิ่วชิง จึงทำให้หลานจิ่วชิงวิเคราะห์ได้ว่า ชายชุดเทาคนนี้ต้องเป็นกลุ่มคนพวกนั้นที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดอย่างแน่นอน

ชายชุดเทาระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก ถ้าหากดูหลานจิ่วชิงในตอนนี้ก็อยู่ในสถานะที่สามารถสอบสวนเขาได้ เขาปิดปากแน่นไม่พูดอะไรออกม่สสักประโยค หลานจิ่วชิงเองก็ไม่ปริปากถาม ดาบยาวถูกสะบัดออกมาจากกริชในมือของชายชุดเทา

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้กลัวพิษ แต่ถ้าหากเจอพิษที่ร้ายแรงเข้าอย่างบังเอิญ ร่างกายของเขาก็ไม่สามารถรับไหวได้เช่นกัน จึงควรรีบกำจัดกริชอาบยาพิษนี้ออกไปให้เร็วที่สุด เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะเกิดเรื่องเหมือนครั้งที่แล้ว

ในมือของชายชุดเทาปราศจากอาวุธใด ๆ แล้ว ทั้งยังมองเห็นถึงความกล้าหาญเช่นนี้ของหลานจิ่วชิงแล้ว ภายในใจที่คิดอยากจะฆ่าแต่คงทำไม่ได้แล้ว ชายชุดเทามองไปเห็นต้นไม้ด้านหลังตน จึงรีบกระโดดกลับหลังไปทันที

ห่างจากต้นไม่ใหญ่ออกไปก็ยังมีอยู่อีกหนึ่งคน ชานชุดเทาจึงพุ่งไปด้านหน้าทันที ร่างกายรักษาสมดุลอยู่บนพื้นผิว ทั้งสองเท้าถีบยันอยู่บนต้นไม้ แล้วเดินไปตามลำต้นอย่างเชื่องช้า

“เหอะ อยากเดิน.......” หลานจิ่วชิงถอนหายใจออกมาอย่างเยือกเย็น รัดดาบไว้รอบเอว จากนั้นเขาต่อสู้กับชายชุดเทาด้วยกำปั้นทั้งสอง ทั้งยังต่อสู้กันตั้งแต่โคนต้นไม้จนถึงกิ่งไม้ นั่นเห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ชายชุดเทาหลุดมือไป

ฝ่ายตรงข้ามที่เห็นโอกาสหลบหนีดี ๆ เช่นนี้ แต่ชายชุดเทาก็โกรธจนอ้วกเป็นเลือดออกมา ไม่เมื่อไม่สามารถหนีออกไปได้ ชายชุดเทาทำได้เพียงแค่ต่อสู้กับหลานจิ่วชิงต่อไป