นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 977

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ทันทีที่เสด็จอาเก้าออกไป เขาก็ถามลูกน้องที่อยู่ด้านข้าง

“ท่านอ๋อง มีชายนิรนามสองคนบุกเข้ามา เวลานี้พวกเขาอยู่ตรงข้ามกับแม่น้ำ” พูดอีกอย่างก็คือ อีกฝ่ายฝ่าฟันทุกอุปสรรคที่ขวางกั้นเข้ามา เวลานี้ได้บุกมาถึงหน้าประตูทางเข้าของพวกเขาแล้ว

“รู้หรือไม่ว่าเป็นผู้ใด? อีกฝ่ายได้พูดอะไรออกมาหรือไม่?” ใช่เวลาเพียงไม่นาน อีกฝ่ายก็มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว นี่ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน และอีกนัยหนึ่ง อีกฝ่ายคุ้นเคยกับสถานที่และโครงสร้างของตำหนักแห่งนี้เป็นอย่างดี

“ไม่ทราบ พวกเขาต่อสู้กับคนของพวกเราทันทีที่ปรากฏตัว”

มีแสงส่องออกมาจากดวงตาของเสด็จอาเก้า ถามออกมาด้วยน้ำเสียงอันเคร่งขรึม “มีผู้บาดเจ็บล้มตายหรือไม่?”

“มีผู้ได้รับบาดเจ็บสิบหกคน แต่ยังไม่มีผู้ใดเสียชีวิต” เมื่อพูดถึงตรงนี้ ผู้ที่มารายงานก็นิ่งไป เมื่อสักครู่ที่พูดออกมา เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาคิดไม่ถึงมาโดยตลอด เวลานี้คิดออกแล้วว่าจุดที่ผิดปกตินั้นอยู่ที่ใด

อีกฝ่ายบุกเข้ามาเผชิญหน้ากับพวกเขา แต่กลับไม่ได้สังหารผู้ใดแม้แต่คนเดียว นี่ราวกับว่าไม่ได้ประสงค์ร้าย

“ฮึ......” เสด็จอาเก้าพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย้ยหยัน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย “เตรียมพลธนูให้พร้อม ไล่ต้อนสองคนนั้นไปยังกลางน้ำ” กล้ามาท้าทายเขาถึงที่ก็ต้องมีราคาที่ต้องจ่าย หมอเทวดาแล้วอย่างไร เขาตงหลิงจิ่ว ไม่ใช่คนที่ยอมถูกผู้อื่นรังแกง่าย ๆ

“ขอครับ” ผู้รายงานตอบรับและหายไปทันที

เสด็จอาเก้าเองก็พาเฟิ่งชิงเฉินออกมาด้านนอก “ไป ข้าจะพาเจ้าไปดูอะไรสนุก ๆ”

“สองคนนั้นเป็นใคร?” ตอนแรกเฟิ่งชิงเฉินยังไม่เข้าใจ แต่หลังจากได้ยินน้ำเสียงของเสด็จอาเก้า นางก็พอจะเข้าใจได้บ้าง

“อ่า”

“นี่พวกเขาต้องการอะไร? ท้าทายงั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“จะว่าท้าทายก็ใช่ จะว่าทดสอบก็ไม่เชิง พวกเขาสองคนไม่ชอบให้ใครมาผูกมัด เกรงว่าเมื่อเข้ามาอยู่ที่นี่แล้วจะกลายเป็นนกในกรง” เสด็จอาเก้าพอจะเดาความคิดของทั้งสองคนได้ และเห็นด้วยกับความคิดของพวกเขา

แต่เห็นด้วยก็ส่วนเห็นด้วย อย่างไรก็ตามสิ่งที่ควรสั่งสอนก็ยังคงต้องสั่งสอน ไม่อย่างนั้นอาจทำให้คนคิดว่า ที่พำนักของเขาตงหลิงจิ่ว ใครคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปได้ตลอดเวลา

เฟิ่งชิงเฉินเห็นท่าทางอันเยือกเย็นของเสด็จอาเก้า ไม่มีร่องรอยของความใจอ่อน นางแอบสงสารสองคนนั้น ใครใช้ให้พวกเขามาทำให้เสด็จอาเก้าขุ่นเคือง นี่มันเหมือนกับการหาเหาใส่หัวไม่ใช่หรือ......

เสด็จอาเก้าพาเฟิ่งชิงเฉินมายืนอยู่บนหอสังเกตการณ์ จากตรงนี้เขาไม่เพียงแต่เห็นแม่น้ำที่ไหลผ่านเท่านั้น แต่ยังสามารถมองเห็นป่าลึกทางฝั่งของแม่น้ำ และทิวทัศน์หลังภูเขาราง ๆ

เหตุที่เสด็จอาเก้าเลือกสถานที่แห่งนี้ไม่ใช่เพราะมันสามารถง่ายต่อการป้องกันเพียงอย่างเดียว แต่มันยังเป็นสถานที่ซึ่งค่อนข้างลึกลับ ไม่แปลกเลยว่าทำไมเมื่อเสด็จอาเก้าได้ยินคำรายงานแล้วเขาถึงสามารถเดาได้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร เนื่องจากสถานที่แห่งนี้หากไร้ซึ่งผู้นำทางก็ไม่อาจเข้ามาได้โดยง่าย

รบกวนเวลาแห่งความสุขของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน สายลับมั่นใจเป็นอย่างมากว่า ชื่อเลี่ยนฉุ่ยและกัวเป่าจี้ สองปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่นี้ คงจะมีจุดจบอย่างน่าอนาถไม่น้อย

เมื่อนึกถึงความเป็นไปของสองคนนั้น เหล่าสายลับรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก หาคนมาระบายความโกรธของเสด็จอาเก้าได้ พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับการฝึกฝนอันยากลำบาก

วันนี้ชื่อเลี่ยนฉุ่ยเปลี่ยนรูปแบบของเขาเล็กน้อย แทนที่จะใส่เสื้อผ้าสีฉูดฉาดให้ตกเป็นเป้าหมายของอีกฝ่าย วันนี้เขาเปลี่ยนมาแต่งกายในชุดสีอ่อนเหมือนกับกัวเป่าจี้

ทั้งสองพุ่งขึ้นมาจากฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ กระโดดขึ้นลงอยู่บนผิวน้ำหลายครั้ง เห็นว่ากำลังเข้าใกล้ฝั่ง ในตอนนั้นเอง ลูกธนูจำนวนมากก็พุ่งเข้ามาจากทางชายฝั่ง

แม้ว่าวิชาตัวเบาของชื่อเลี่ยนฉุ่ยและกัวเป่าจี้จะไม่ธรรมดา แต่อย่างไรพวกเขาก็เป็นมนุษย์ เผชิญหน้ากับลูกธนูที่เหมือนกับห่าฝน พวกเขาทำได้เพียงหลบการโจมตีและถอยกลับไป และการถอยกลับไปโดยไม่รู้ในครั้งนี้ ด้านหลังของพวกเขามีเครื่องทุ่มหินแอบแฝงอยู่ หินจำนวนมากถูกยิงเข้ามาทางด้านหลังของพวกเขา