นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 982

การผ่าตัดกำลังจะสิ้นสุดลงและมาถึงขั้นตอนของการเย็บแผล เฟิ่งชิงเฉินถอนสายตาออกและมองไปนอกบ้านด้วยความคิดถึง......

เมื่อเห็นความประหลาดใจของชื่อเลี่ยนฉุ่ยและกัวเป่าจี้ เฟิ่งชิงเฉินนึกถึงตอนที่ตนเองเข้าผ่าตัดหัวใจในครั้งแรก ดูเหมือนว่านางเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าทั้งสองคน

แม้ว่าจะไม่มีอะไรน่าคิดถึงในโลกใบนั้น แต่นางก็คิดถึงสายอาชีพของนาง ในตอนนั้นร่างกายของนางราวกับเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ไม่ว่าจะเรียนหรือทำงานต่างสามารถทุ่มเทอย่างเต็มที่ และสดชื่นในทุกเช้าวันใหม่ แต่เวลานี้......

ดูเหมือนว่านางจะแก่เกินไปแล้ว

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินได้สติกลับคืนมา ซุนซือสิงได้เย็บบาดแผลตรงหน้าอกของกระต่ายเป็นอันเรียบร้อยแล้ว เมื่อเสร็จสิ้นการผ่าตัด ซุนซือสิงก็เป็นเพียงแค่ชายหนุ่มธรรมดา ยืนอยู่ที่เดิมด้วยสภาพอึดอัด มองตรงนี้ที ตรงโน้นที

เมื่อเผชิญหน้ากับชื่อเลี่ยนฉุ่ยและกัวเป่าจี้ เขาตื่นตระหนกจนไม่รู้จะแสดงท่าทางออกมาเช่นไร เวลานี้ราวกับว่าเป็นคนละคน ไม่มีความเฉียบคมและนิ่งสงบเหมือนตอนทำการผ่าตัดเลยแม้แต่น้อย

“ซือสิง เจ้าทำได้ดีมาก” เฟิ่งชิงเฉินก้าวออกมา น้า ขัดจังหวะดวงตาที่ร้อนแรงของชื่อเลี่ยนฉุ่ยและกัวเป่าจี้

ลูกศิษย์ตัวน้อยของนางเป็นคนขี้อาย ถึงเวลาที่พวกเขาสองคนต้องควบคุมตัวเอง

เมื่อพูดถึงเรื่องการผ่าตัด ความตื่นตระหนกของซุนซือสิงก็หายไปทันที แววตาของเขาเปล่งประกาย “อาจารย์ ข้าเองก็รู้สึกว่าครั้งนี้ข้าทำได้ดีกว่าครั้งก่อนมาก ในตอนสับเปลี่ยนหัวใจ ครั้งเดียวก็เข้าไปยังตำแหน่งเดิม แต่ยังช้ากว่าอาจารย์อยู่มาก” พูดถึงตรงนี้ เสียงของเขาก็เบาลง

“อาจารย์ฝึกมาเยอะกว่าเจ้า หากเจ้าพยายามมากกว่านี้ เจ้าก็จะสามารถก้าวข้ามอาจารย์ไปได้” พรสวรรค์ของเจ้านั้นดีกว่าอาจารย์ เรื่องนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูด เนื่องจากหากพูดออกมาอาจทำให้ซือสิงไม่มีความสุขและไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

“ไม่มีทาง ข้าจะก้าวข้ามอาจารย์ไปได้อย่างไร อาจารย์คือหมอที่สุดยอดที่สุดที่ข้าเคยเห็น” สุดยอดกว่าปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี คำพูดนี้ซุนซือสิงไม่ได้พูดออกมา แต่เฟิ่งชิงเฉินก็เข้าใจในความคิดของเขา เนื่องจากซุนซือสิงไม่รู้จักวิธีการเก็บซ่อนอารมณ์ของตนเอง

“ซือสิง บนโลกใบนี้ไม่มีหมอที่ยอดเยี่ยมที่สุด หมอทุกคนต่างมีความถนัดแตกต่างกัน ข้าถนัดเพียงการใช้มีดผ่าตัด แต่เจ้าไม่อาจถนัดเพียงด้านเดียวแบบอาจารย์ได้” หากมีความสามารถในการควบคุมทุกสิ่ง แน่นอนว่ามันดีกว่าการทำได้เพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง เนื่องจากมีจุดยืนให้ผู้ที่มีความสามารถหลากหลาย เช่นนั้นเหตุใดจะต้องเชี่ยวชาญเพียงทางใดทางหนึ่งด้วย?

หัวใจของซุนซือสิงไร้ซึ่งสิ่งรบกวน เรียบง่าย บริสุทธิ์ ยิ่งเขาได้ใกล้ชิดกับหมอในระดับปรมาจารย์มากใด อนาคตของเขาก็ยิ่งสดใสมากเท่านั้น

“อาจารย์ ข้า......”

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน เมื่อสักครู่เจ้าเรียกนางว่าอะไรงั้นหรือ?” ชื่อเลี่ยนฉุ่ยไม่ยินดีที่จะถูกเมิน เขาจึงขัดคำพูดของซุนซือสิงอย่างไม่เกรงใจ

เป็นเพราะลมแรงเกินไป เขาถึงฟังไม่ชัดงั้นหรือ?

ซุนซือสิงผงะอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบกลับไปอย่างให้ความร่วมมือ “ท่านผู้อาวุโส ท่านผู้นี้คืออาจารย์ของข้า ไม่ทราบว่าท่านมีนามว่าอะไร?”

“นางคืออาจารย์ของเจ้า?” ชื่อเลี่ยนฉุ่ยไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าสิ่งนี้เป็นความจริง

ช่างเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยม เขาคือต้นกล้าที่ดีอย่างแท้จริง เหตุใดถึงกราบไหว้นางเป็นอาจารย์ เหตุใดถึงยอมรับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผู้นี้เป็นอาจารย์ ช่างเป็นความสิ้นเปลืองอย่างแท้จริง

“อื้อ” ซุนซือสิงตอบกลับไปอย่างใสซื่อ ชื่อเลี่ยนฉุ่ยเห็นเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตอบโต้แต่อย่างใด และนึกถึงคำพูดที่ทั้งสองเพิ่งพูดคุยกันเมื่อสักครู่ เขาก็รู้ว่านี่คือความจริง

ช่างเถอะ แม้ว่าจะน่าเสียดาย แต่มันก็หมดหนทาง ใครใช้ให้พวกเขาเอาแต่หมกตัวอยู่บนเขา ทำให้ต้องพลาดกับต้นกล้าอันยอดเยี่ยมเช่นนี้ ชื่อเลี่ยนฉุ่ยรู้สึกหดหู่จนแทบกระอักเลือด

“น้องชาย ข้ามีนามว่าชื่อเลี่ยนฉุ่ย แล้วเจ้ามีนามว่าอะไร?” ไม่สามารถรับไว้เป็นศิษย์ แต่ก็สามารถผูกมิตรไมตรีได้ ชื่อเลี่ยนฉุ่ยพบว่ายิ่งเขามองซุนซือสิงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกชอบซุนซือสิงมากขึ้นเท่านั้น