นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 984

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ฝันไปหลังจากกัวเป่าจี้ขอโทษชือเลี่ยนสุ่ยก็พึมพำคำขอโทษออกมา เสียงไม่ได้ดังนัก แต่เป็นการขอโทษจากใจจริง

เฟิ่งชิงเฉินเซไปหนึ่งก้าวก่อนจะรีบพูดขึ้นว่า "ไม่ ไม่เป็นไร ยินดีต้อนรับผู้อาวุโสทั้งสองท่าน"

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าตนเปราะบางเล็กน้อย แต่โชคดีที่นางค่อนข้างมีเหตุผล และนางไม่ได้ยืนนิ่งๆ เพื่อรับของขวัญมาจากกัวเป่าจี้ มิฉะนั้นจะกระจายข่าวไป

นางมักจะเจอเรื่องถูกคนอื่นดูถูกและไม่เคยมีใครขอโทษนาง เรื่องแบบนี้นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมีฐานะและความสามารถเหนือกว่านางยอมขอโทษ เรื่องแบบนี้ต้องบอกเลยว่า นี่เป็นประสบการณ์ที่หายากมากสำหรับเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินเวียนหัวเล็กน้อย และกลับไปบอกเสด็จอาเก้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสด็จอาเก้าจึงลูบหัวของนางแล้วเอ่ยขึ้นว่า "ชิงเฉินของข้าสมควรได้รับมันแล้ว"

หากต้องการให้ผู้คนมองคุณและเคารพคุณ คุณต้องพึ่งพาตัวเอง เขาสามารถออกมาช่วยเฟิ่งชิงเฉินได้ แต่เขาสามารถทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่พอใจได้ โดยเฉพาะเมื่อเฟิ่งชิงเฉินแสดงความแข็งแกร่งของนางออกมานั้น นางทำได้จริง ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายโน้มน้าวใจนาง ชือเลี่ยนสุ่ยกับกัวเป่าจี้คือตัวอย่างที่ดีที่สุด

กัวเป่าจี้และชือเลี่ยนสุ่ยได้รับรู้จากปากของซุนซือสิง และได้ความรู้จากเฟิ่งชิงเฉินอย่างมาก และพวกเขาชื่นชมเฟิ่งชิงเฉินมากขึ้น เมื่อพวกเขาได้ยินว่าซุนซือสิงและจั่วอั้นกำลังพูดคุยเกี่ยวกับการสร้างอุปกรณ์ทางการแพทย์ พวกเขาจึงขอเข้าร่วมทันที

พวกเขาสองพี่น้อง ทำงานอย่างหนักมาตลอดชีวิตเพื่อพัฒนาทักษะทางการแพทย์ ตอนนี้พวกเขามีโอกาสที่ดีเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไร หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินรู้ นางก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

นางจึงมีไอเดียใหม่ผุดขึ้นมา มีคนช่วยทำก็ดีเหมือนกัน นางจึงมีความสุขที่ได้เป็นเจ้าของร้าน อย่างไรก็ตาม ในบรรดาสี่คน คนหนึ่งคลั่งไคล้งานวิจัย และอีกสามคนเป็นหมอ เมื่อถึงเวลาประโยชน์ที่ได้รับจากผลการวิจัยจะเป็นของนางอย่างแน่นอน

และแน่นอนว่าชื่อเสียงของสิ่งนี้ นางไม่ได้ต้องการ นางไม่เคยคิดที่จะสร้างชื่อให้ตนเองด้วยทักษะทางการแพทย์ นางเพียงแค่ต้องการทำเงินให้มาก ๆ ก็เท่านั้น

“เป็นผู้โลภมากตัวเล็กจริง ๆ เงินทองของเจ้าก็มากพออยู่แล้ว” เสด็จอาเก้าไม่เข้าใจเสียจริง ว่าเหตุใดเฟิ่งชิงเฉินถึงรักในการหาเงินขนาดนั้น ทรัพย์สินครอบครัวในปัจจุบันของจวนเฟิ่งมีมากกว่าของผู้สูงศักดิ์ทั่วไปเสียอีก

“ไม่มีใครสามารถหาเงินได้เยอะหรอก แล้วเป็นอย่างไรล่ะ เมื่อถึงเวลาก็ต้องการให้ซูเหวินชิงร่วมมือกับข้า อย่ากล่าวว่าข้าไม่ดูแลอย่างใกล้ชิด เพียงแค่ข้าคิดถึงซูเหวินชิงเป็นอย่างแรก” นึกถึงครั้งที่แล้วตอนที่ซูเหวินชิงเลือกหยุนเซียว และไม่สนใจเลยว่าทั้งเสด็จอาเก้าหรือซูเหวินซิงต่างก็ไม่พอใจ ในครั้งนี้เป็นเฟิ่งชิงเฉินเองที่ปริปากพูดออกมา

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเสด็จอาเก้าเองก็ไม่ได้ลังเลเลย ที่เฟิ่งชิงเฉินจะพูดออกมาว่าไม่มีใครสามารถหาเงินได้เยอะ เขาเองก็ไม่สามารถหาเงินได้เยอะเช่นเดียวกัน และตกลงทันทีเมื่อเป็นซูเหวินชิง “ตกลง ห้าต่อห้า”

การให้เฟิ่งชิงเฉินห้าส่วนนั้นมากอยู่แล้ว อย่างน้อยที่สุดในสายตาของเสด็จอาเก้าก็เป็นอย่างนี้ หากเป็นซูเหวินชิงที่พูดถึงเรื่องนี้ จะต้องเป็นเจ็ดต่อสาม เขาเจ็ดเฟิ่งชิงเฉินสาม ท้ายที่สุดเฟิ่งชิงเฉินก็ต้องการเพียงจัดเตรียมวิธีการผลิต จากนั้นไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย เพียงแค่รอเงินเท่านั้น

“ห้าต่อห้าเหรอ เจ้าใจร้ายเกินไปแล้ว ไม่ต้องทำอะไร แค่ปล่อยให้คนทำตามความต้องการ คิดเป็นสัดส่วนห้าเต็มสิบ” การลงทุนด้านฝีมือถือเป็นหัวใจสำคัญเข้าใจหรือไม่ นางสามารถหาคนมาทำงาน ปล่อยให้คนผลิต แล้วขายด้วยวิธีที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

ต้องรู้ว่าตอนนี้ทั้งแรงงานคนทั้งวัตถุดิบต่างก็ค่อนข้างถูก

“ห้าต่อห้าก็ไม่น้อยแล้ว เจ้าควรรู้ว่าสิ่งของที่ทำออกมา คนธรรมดาไม่สามารถซื้อได้” เสด็จอาเก้าเคาะหัวเฟิ่งชิงเฉินอย่างหยาบคาย