นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 991

แน่นอนว่าเหล่าทหารคนสนิทไม่ใช่พวกที่เอาแต่พึ่งพาผู้หญิงเพื่อความอยู่รอด แต่สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นเร็วเกินไป พวกเขาไม่มีเวลาตอบโต้ เมื่อเสด็จอาเก้าถามออกมา แต่นอนว่าพวกเขา......

ก้มหน้า เงียบปาก ไม่ตอบโต้แต่อย่างใด

เสด็จอาเก้ากวาดสายตามองไปที่พวกเขาอย่างเยือกเย็น สุดท้ายก็มองมาที่ซุนซือสิง เห็นว่าซุนซือสิงต้องการเปิดปากพูด เสด็จอาเก้าจึงถามออกมา “เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?”

ซุนซือสิงก้าวออกมาด้านหน้า ในตอนที่กำลังจะเอ่ยปาก ชื่อเลี่ยนฉุ่ยก็ดึงเขากลับมา เพื่อเตือนเขาว่าอย่าพูดอะไรซี้ซั้ว

แต่ซุนซือสิงกลับไม่เข้าใจ หันกลับมามอง เงยหน้าขึ้นและถามออกว่า “ท่านลุงชื่อ ท่านดึงเสื้อข้าเพราะเหตุใด?”

ในขณะเดียวกัน สายตาของเสด็จอาเก้าก็จับจ้องมาที่ร่างของชื่อเลี่ยนฉุ่ย ชื่อเลี่ยนฉุ่ยแอบรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ความไร้เดียงสามันช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน เผชิญหน้ากับสายตาอันเยือกเย็นของเสด็จอาเก้า ชื่อเลี่ยนฉุ่ยแสร้งทำเป็นยิ้มออกมา “ไม่มีอะไร เสื้อผ้าของเจ้ามันเปื้อนเล็กน้อย ข้าจึงอยากปัดและทำความสะอาดให้เจ้า”

พูดจบเขาก็ไม่ลืมที่ยิ้มออกมาเหมือนกับผู้มีคุณธรรม

“อ่า” คำพูดที่ไร้สาระเช่นนี้ ซุนซือสิงยังเชื่อ ชื่อเลี่ยนฉุ่ยอยากจะเอาศีรษะของตนเองชนกำแพง กัวเป่าจี้ตบไหล่ของชื่อเลี่ยนฉุ่ย ปลอบโยนอย่างไม่ออกเสียง

นึกถึงตอนที่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหดหู่ใจ เวลานี้พวกเขาเข้าใจมันอย่างสุดซึ้ง

“ซือสิง” เสด็จอาเก้ากล่าวออกมาอีกครั้ง ทหารคนสนิทก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรออกมาทั้งนั้น มีความรู้สึกขมขื่นอยู่ในหัวใจ เกรงว่าซุนซือสิงจะพูดในเรื่องที่พวกเขาบกพร่องหน้าที่ออกมา แต่พวกเขาประเมินความสามารถของผู้ไร้เดียงสาสูงเกินไป อะไรเรียกว่าไร้เดียงสา ไร้เดียงสาก็คือ......

ความสำคัญของเขากับความสำคัญของผู้อื่น มันต่างกันโดยสิ้นเชิง

เสด็จอาเก้าต้องการถามว่าเหตุใดเฟิ่งชิงเฉินและตงหลิงชิงอ๋องจึงล้มลงและนอนอยู่ด้วยกัน แต่ซุนซือสิงกลับพูดออกมาว่า “เสด็จอาเก้า ท่านมาขวางหน้าพวกเราเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? ไม่ว่าจะเป็นองค์รัชทายาทหรือท่านอาจารย์ เวลานี้อาการของพวกเขาต่างไม่สู้ดี จำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือโดยเร็ว ท่านมาขวางองค์รัชทายาทเช่นนี้ และยังอุ้มอาจารย์ของเขาไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมเคลื่อนไหว ท่านไม่อยากช่วยพวกเขาหรืออย่างไร?”

ฮ่าฮ่าฮ่า ไร้เดียงสาก็คือไร้เดียงสา คำพูดของซุนซือสิงทำให้ชื่อเลี่ยนฉุ่ยยิ้มกว้างออกมา แต่ใบหน้าของเสด็จอาเก้ากลับเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดำ

คำพูดของซุนซือสิงนั้นอาจกล่าวได้ว่าเป็นความโหดร้าย หากเสด็จอาเก้ายังคงไล่ต้อนต่อไป เท่ากับว่าเขาไม่อยากที่จะช่วยองค์รัชทายาทและเฟิ่งชิงเฉิน ช่างเป็นการหาแพะรับบาปที่โหดเหี้ยมและแม่นยำจริง ๆ

หากเป็นคนอื่น เสด็จอาเก้าอาจกล่าวได้ว่าอีกฝ่ายมีใจที่จะปกปิด แต่นี่เป็นสิ่งที่ซุนซือสิงพูดออกมา เสด็จอาเก้าเข้าใจเป็นอย่างมาก ซุนซือสิงเขาก็แค่พูดในสิ่งที่ใจของเขาคิดออกมาเท่านั้น

เป็นครั้งแรกที่เสด็จอาเก้าถูกต้อนจนไม่สามารถโต้ตอบกลับไปได้ หลังจากจ้องมองซุนซือสิง เสด็จอาเก้าก็ตัดสินใจไม่ถามอีกต่อไป และเลือกที่จะให้ความช่วยเหลือผู้คนแทน

เหล่าทหารคนสนิทถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองมาที่ซุนซือสิงด้วยสายตาแห่งการขอบคุณ ซุนซือสิงทำท่าทางงุนงง นั่นทำให้ชื่อเลี่ยนฉุ่ยหัวเราะออกมาทันที......

มันคือความฉลาดแกมโกง เสด็จอาเก้ารีบพาทุกคนลงหลักปักฐาน ชื่อเลี่ยนฉุ่ย กัวเป่าจี้และซุนซือสิง พวกเขาแบ่งหน้าที่กันรักษาผู้ป่วยตามลำดับ กัวเป่าจี้รักษาให้เฟิ่งชิงเฉิน ชื่อเลี่ยนฉุ่ยรักษาตงหลิงชิงอ๋อง ส่วนซุนซือสิงนั้นหนักหนาที่สุด เขามีหน้าที่ดูแลองค์รัชทายาท

เนื่องจากเส้นทางที่ผ่านมานั้นไม่ราบรื่น การเดินทางเต็มไปด้วยปัญหา บาดแผลขององค์รัชทายาทจึงผิดรูปเล็กน้อย และเนื่องจากเขาไม่ได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดขณะหลังผ่าตัด ทำให้องค์รัชทายาทมีไข้ขึ้นในคืนนั้น