นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1019

ตอนที่ 1019 สถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูต

พิธีถวายความเคารพเสร็จสิ้นไปพร้อมกับที่อัครมหาเสนาบดีจากราชวงศ์เหลียวหมดสติไปกลางงาน

เรื่องที่ว่าฝ่าบาทมีพระประสงค์จะยกทัพไปตีราชวงศ์เหลียวเพียงเพราะม้าตัวหนึ่งหลุดเข้ามากินหญ้าที่ชื่อเล่อชวน…ได้แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองกวนหยุนอย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง

“คือ…ราชวงศ์เหลียวตั้งอยู่ที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ม้าของพวกเขาหลุดเข้าไปที่ชื่อเล่อชวนได้เยี่ยงไรกัน ? ”

“สมองของเจ้าช่างพิลึกมิเหมือนชาวบ้านชาวช่องเสียจริง ประเด็นหลักของเรื่องนี้อยู่ที่ม้าของราชวงศ์เหลียวเข้ามากินหญ้าของต้าเซี่ยมิใช่หรือ ? ”

“เจ้าก็เสียสติพอกันแหละน่า ผืนปฐพีของราชวงศ์เหลียวตั้งอยู่ห่างจากชื่อเล่อชวนตั้ง 2,000 ลี้ อีกทั้งยังมีแคว้นซีเซี่ยคั่นอยู่ตรงกลาง แล้วม้าของราชวงศ์เหลียวจะหลุดมาที่ชื่อเล่อชวนได้เยี่ยงไร ? ”

“เจ้าหมายความว่าฝ่าบาทตรัสความเท็จเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เจ้าอย่ามาปรักปรำข้าสิ ข้ามิได้เคลือบแคลงว่าฝ่าบาทตรัสความเท็จเลย ข้าก็แค่ ก็แค่…เฮ้อ เอาเถิด ม้าของราชวงศ์เหลียวหลุดมาที่ชื่อเล่อชวนจริง มันหลุดมากินหญ้าที่ต้าเซี่ยของพวกเรา”

จากนั้นก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยถามขึ้นมาอีก “ก็แค่ม้าหลุดมากินหญ้าเองมิใช่หรือ ? ชื่อเล่อชวนเดิมทีก็เป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่อยู่แล้ว ม้ากินหญ้าก็เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ ? ถึงขั้นต้องยกทัพไปตีกันเชียวหรือ ? ”

“พวกเจ้ามิเข้าใจหรอก…เอาเป็นว่าม้าตัวนั้นได้กินหญ้าของประเทศต้าเซี่ยเราจริง ผืนปฐพีต้าเซี่ยทุกหย่อมหญ้าคือแดนศักดิ์สิทธิ์และมิอาจรุกล้ำเข้ามาได้ ม้าตัวนั้นกินหญ้าของประเทศต้าเซี่ยไปตั้งเยอะเลยนี่ ! ”

“ดังนั้น…เท่ากับว่าฝ่าบาททรงทำเพื่อปกป้องเกียรติยศอันศักดิ์สิทธิ์ของต้าเซี่ยใช่หรือไม่ ? ”

“ถูกต้อง ! ฝ่าบาททรงตรัสจริงทำจริง เมื่อฝ่าบาทเดินทางไปปราบปรามราชวงศ์เหลียวจนสูญสิ้นแล้วเมื่อใด เมื่อนั้นพวกเราคงปล่อยม้าไปกินหญ้าไกลถึงราชวงศ์เหลียวได้อย่างสบายใจ ! ”

“…”

ปัญหาเรื่องม้าจากราชวงศ์เหลียวหลุดเข้ามากินหญ้าที่ชื่อเล่อชวนคือสาเหตุที่ทำให้เยลู่ตานกระอักโลหิตจนหมดสติ ทั้งยังเป็นสาเหตุที่ทำให้ประมุขและราชทูตจากแคว้นเล็กแคว้นน้อยตกใจกันสุดขีด

พวกเขาเข้าใจดีว่าฟู่เสี่ยวกวนเพียงอ้างเหตุผลไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ซึ่งเป็นที่กระจ่างชัดว่าต่อให้ราชวงศ์เหลียวจะตอบเยี่ยงไร ฟู่เสี่ยวกวนก็จะโยนความผิดให้กับราชวงศ์เหลียวอยู่ดี เพื่อที่จะได้มีข้ออ้างอันชอบธรรมในการยกทัพเข้าโจมตีราชวงศ์เหลียว

หรืออาจจะเอ่ยได้ว่าเขาเตรียมการโจมตีราชวงศ์เหลียวไว้เนิ่นนานแล้ว

เมื่อพิธีถวายความเคารพสิ้นสุดลง ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เข้าพบประมุขและราชทูตจากเก้าแคว้น ณ หงหลูซื่อ

พวกเขาล้วนระมัดระวังกันเป็นพิเศษ เพราะกลัวว่าจะไปทำให้จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยมิพอพระทัยจนเป็นเหตุให้ม้าของแคว้นตนหลงเข้ามากินหญ้าในต้าเซี่ยอีก

สวี่หยุนชิงที่แอบมองอยู่บนหลังคาของท้องพระโรงซวนเต๋อได้เห็นเหตุการณ์ทุกฉากทุกตอน นางยิ้มอย่างชอบใจ จากนั้นก็ใช้กำลังภายในบินกลับไปยังตำหนักฉืออัน นางเรียกบรรดาลูกสะใภ้มารวมตัวกันแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน

“เช่นนั้น…สรุปว่าม้าของราชวงศ์เหลียวได้หลุดเข้ามากินหญ้าที่ชื่อเล่อชวนของเราจริงเยี่ยงนั้นหรือเพคะ ? ” ซูซูเอ่ยถามด้วยสีหน้างงงวย

หยูเวิ่นหวินและคนอื่น ๆ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ซูซูเอ๋ย ท่านพี่เพียงแค่หาข้ออ้างก็เท่านั้น”

ปากน้อย ๆ ของซูซูอ้าออกเพราะความตกตะลึง จากนั้นก็เอ่ยออกมาอย่างคับแค้นใจว่า “เขานี่นะ…เหตุใดถึงเป็นคนซับซ้อนมากถึงเพียงนี้ ? ”

สวี่หยุนชิงลูบศีรษะของซูซูเบา ๆ “การทำสงครามย่อมต้องหาข้ออ้างอยู่เสมอ ส่วนข้ออ้างที่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็มิได้สลักสำคัญอันใดหรอก”

ระหว่างคิ้วของสวี่ซินเหยียนยังมีความกังวลใจซ่อนอยู่ “ท่านแม่ เขา…จะทำศึกด้วยตนเองจริงหรือเพคะ ? ”

ราชวงศ์เหลียวตั้งอยู่ไกลโพ้น แม้ต้าเซี่ยจะมีทหารฝีมือดีอยู่มากมาย แต่นั่นก็เป็นสงครามที่ต้องต่อสู้กับคนจำนวนหลายแสนคนอยู่ดี

ดาบและกระบี่ฟันได้มิเลือกหน้า อีกประการคือทางราชวงศ์เหลียวก็คิดค้นปืนคาบศิลาได้แล้วเช่นกัน…มันยิ่งอันตรายมากกว่าเดิมมิใช่หรือ ?

“เจ้ามิวางใจเยี่ยงนั้นหรือ ? ” สวี่หยุนชิงเอ่ยถาม