นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 102

ตอนที่ 102 เรื่องร้อนใจของต่งชูหลาน

ฟู่เสี่ยวกวนเพิ่งจะรายงานถึงรายละเอียดนโยบายนั้นเรียบร้อย ผู้เฝ้าประตูก็เข้ามาบอกว่าองค์หญิงเก้าขอเข้าพบ

ภายในใจฉินปิ่งจงมีคำถามผุดขึ้นมามากมาย แต่เขาทำได้เพียงลุกขึ้นจากนั้นเดินไปต้อนรับ

หยูเวิ่นหวินยืนอยู่หน้าประตู เอามือกอดอก เมื่อเห็นฉินปิ่งจงเดินออกมา นางก็รีบเดินหน้าไป

ฉินปิ่งจงกำลังจะทำความเคารพ หยูเวิ่นหวินรีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอาจารย์ฉินอย่าได้ทำเช่นนี้ เวิ่นหวินมาโดยไม่ได้กล่าวล่วงหน้าเพราะว่าต้องการพบฟู่เสี่ยวกวน”

เมื่อพูดจบหยูเวิ่นหวินก็ขยิบตาให้ฟู่เสี่ยวกวนและต่งชูหลาน จากนั้นจึงเดินตามฉินปิ่งจงเข้าไปในห้องหนังสือ

“เรื่องราวเป็นเช่นนี้ นโยบายของเจ้า เสด็จพ่อได้อ่านแล้วกล่าวว่าจะใช้เจ้า”

ฟู่เสี่ยวกวนออกอาการดีใจ ยิ้มและกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงมีพระปรีชาญาณอย่างที่คาดไว้จริง ๆ ”

หยูเวิ่นหวินมองค้อนเขา ในใจนางคิดว่าตนนั้นเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขามากเพียงใด แต่เขากลับยิ้มออกมาอย่างสบายใจเช่นนี้

“ฝ่าบาทได้ทรงตรัสหรือไม่ว่าเมื่อใดจะให้ข้าเข้าพบ ? ”

“ยังมิได้ตรัส แต่คาดว่าจะเป็นหลังงานชิวเหวย”

เอาเถอะ ยังมีเวลาอีก 2 วัน ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้ปล่อยวางเรื่องนี้ไว้ แล้วหันไปคุยกับฉินปิ่งจงต่อ

“จากที่ข้ารู้มา ปีนี้หลังจากอุทกภัยที่แม่น้ำหวงเหอ อำเภอใกล้เคียงตลอดเมืองต่าง ๆ ราคาธัญพืชได้ปรับสูงขึ้นกว่าเดิม 5 เท่า นโยบายการตรึงราคาข้าวของเจ้าน่าจะได้ผล แต่มีอย่างหนึ่งที่ข้าไม่เข้าใจเท่าไรนัก ผู้ประสบภัยเหล่านั้นจะนำเงินที่ไหนมาซื้อข้าวกัน ? พวกเขาไม่เหลือกระทั่งที่อยู่อาศัย หลังจากอุทกภัยผ่านไป สิ่งแรกที่พวกเขาต้องทำก็คือปลูกบ้าน แม้ว่าจะพอมีเงินทองเหลืออยู่บ้าง ก็ต้องนำมาปลูกบ้านใหม่ มิใช่นำมาซื้อข้าวสาร”

“เรื่องนี้ท่านโปรดฟังข้าอธิบาย ความจริงแล้วหลังจากเกิดภัยพิบัติขึ้น ผู้ประสบภัยจะเดินทางไปยังเขตเมืองข้าง ๆ ที่ไม่ได้รับผลกระทบและพำนักชั่วคราว ท่านอย่าได้ดูถูกความกระตือรือร้นของพวกเขาเชียว พวกเขาจะสร้างที่อยู่อาศัยง่าย ๆ ขึ้นสำหรับอยู่อาศัยชั่วคราว โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อรอให้ทุกอย่างดีขึ้นและสามารถกลับไปยังที่ที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่โดยเร็วที่สุด ในเวลานี้พวกเขาจำเป็นต้องซื้ออาหาร แต่ราคาอาหารในขณะนี้ยังไม่ได้รับการควบคุม และแม้แต่อาหารที่ใช้ในการบรรเทาสาธารณภัยก็เข้าสู่ตลาดขายในราคาสูง ความต้องการอันดับแรกของผู้คนก็คือการมีชีวิตอยู่ และไม่ว่าอาหารจะมีราคาสูงเพียงใด พวกเขาก็จำเป็นต้องซื้อกิน ดังนั้นพวกเขาจึงใช้เงินที่เหลืออยู่ในมืออย่างรวดเร็ว กระทั่งเลือกที่จะขายที่นาเพื่อให้อยู่รอด เมื่อเงินจากการขายที่ดินถูกใช้ไปจนหมด พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนี “

“ปัญหานี้เกิดจากราคาอาหารที่สูงขึ้น เจ้าของที่ดินและพ่อค้าข้าวกักตุนอาหารเพื่อบรรเทาภัยพิบัติไว้ โดยการสมรู้ร่วมคิดกับทางการ ดังนั้นผู้ประสบภัยจึงมีไม่พอกินต้องแย่งกันซื้อในราคาสูงจนกระทั่งหมดตัว ในขณะที่เจ้าของที่ดินและพ่อค้าข้าวจะใช้โอกาสนี้ซื้อที่ดินในราคาต่ำ นี่คือเป้าหมายที่แท้จริงของพวกเขา ! โปรดทราบว่าทั้งหมดนี้ก็เพื่อซื้อที่ดินในราคาต่ำเท่านั้น ! แต่ถ้าราคาอาหารคงที่ ผู้ประสบภัยก็สามารถใช้จ่ายเงินที่เหลืออยู่ในมือของพวกเขาให้ผ่านความอดอยากนี้ไปได้ อีกทั้งผืนนายังอยู่ในมือพวกเขาตามเดิม และสามารถกลับไปทำมาหากินของตนเองต่อไปได้”

“หากทางราชสำนักต้องการซื้อใจประชาชน จงไปปลูกสร้างบ้านเรือนให้พวกเขาใหม่ คาดว่าพวกเขาจะซาบซึ้งในพระคุณไปตลอดชีวิต”

“แท้จริงแล้วความต้องการของประชาชนมิได้มากมายเลย เพียงมีอาหารประทังชีวิต พวกเขาก็พอใจแล้ว”

“หากเป็นเช่นนี้ก็จะสามารถจัดการปัญหาผู้ประสบภัยได้ดีขึ้น หากจะทำให้ละเอียดกว่านี้ ควรจะจดทะเบียนสตรีเด็กและคนชรา อีกทั้งให้ความช่วยเหลือแก่พวกเขาหากมีกำลังพอ จัดหาโอกาสในการจ้างงานให้พวกเขาได้เช่น…การสร้างเขื่อนหรือซ่อมกำแพง ใช้แรงงานของตัวเองเพื่อแลกกับค่าจ้าง จะช่วยแก้ปัญหาได้โดยธรรมชาติ “

ฟู่เสี่ยวกวนแม้จะพูดยาวไปเสียหน่อย แต่เมื่อฉินปิ่งจงครุ่นคิดดูอยู่นานสองนาน ในที่สุดก็พยักหน้าเห็นด้วย

“แต่หากเป็นเช่นนี้ พื้นที่เหล่านั้นก็จะไม่สามารถถูกกดราคาขายได้ หากฝ่าบาททรงใช้นโยบายของเจ้าจริง เจ้าอาจจะถูกผู้คนมากมายอาฆาตเอาได้”

แน่นอนว่าปัญหานี้ฟู่เสี่ยวกวนคำนึงถึงก่อนแล้ว อย่างไรเสียบัดนี้เขาก็ได้ถูกผู้คนหลายกลุ่มโกรธแค้นอยู่แล้ว หากจะมีเพิ่มอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร

หยูเวิ่นหวินที่เพิ่งเข้ามากลางคันไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร ได้ยินเพียงบทสรุปเท่านั้น ยังคิดว่านโยบายนี้น่าสนใจยิ่ง มิน่าเล่าเสด็จพ่อจึงให้ความสนใจ

ต่งชูหลานมีความกังวลเล็กน้อย ข้าราชการต่าง ๆ เปรียบเสมือนแหขนาดใหญ่ที่หว่านล้อมไปทั่ว นโยบายของฟู่เสี่ยวกวนนั้นต้องการยุติการขายไร่นาที่ไม่เป็นธรรม แท้จริงแล้วข้าราชการทั้งหลายจะเสียผลประโยชน์จากตรงนี้ไป ใครจะรู้ได้ว่าข้าราชการคนใดอยู่ฝ่ายไหน ? หรือมีผู้ใดที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้น ? ”