นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1031

ตอนที่ 1031 อารมณ์ซับซ้อนเมื่อใกล้ถึงบ้าน

จากท่าเรือเจียงเฉิงจนถึงท่าเรือเขตเหยา ความเร็วในการเดินทางโดยเรือที่มีเครื่องจักรไอน้ำเป็นตัวขับเคลื่อนใช้เวลาเพียง 4 วันเท่านั้น แม้ว่าจะเป็นการเดินทางทวนกระแสน้ำก็ตาม

เยี่ยนซีเหวินเดินทางจากเมืองหางโจวไปยังซีซานในเมืองหลินเจียงโดยมิได้หยุดพักซึ่งใช้เวลา 4 วันเต็มเช่นกัน

เขาเดินทางไปยังท่าเรือเขตเหยา เมื่อมองท่าเรือขนาดใหญ่ที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนจึงถอนหายใจออกมาด้วยความใจหาย…เขาเพิ่งจากลาเขตเหยาไปยังมิถึงสามปีด้วยซ้ำ ทว่าท่าเรือแห่งนี้กลับใหญ่โตจนสุดลูกหูลูกตาแล้ว

บัดนี้ท่าเรือเขตเหยาอยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลหลู่ มีการก่อสร้างอู่ต่อเรือ 10 แห่งและยังมีท่าเทียบเรืออีกหลายสิบช่องด้วยกัน

อู่ต่อเรือเหล่านี้มิได้มีไว้เพื่อสร้างเรือรบอีกต่อไป ในตอนนี้มันมีไว้สำหรับการขนส่งสินค้าและการโดยสาร หมายความว่ามีไว้เพื่อต่อเรือขนส่งสินค้าและเรือบรรทุกผู้โดยสารนั่นเอง

ท่าเรือชุลมุนวุ่นวายเพราะต้องรับสินค้าเข้ามาจำนวนมหาศาลในแต่ละวัน สินค้าเหล่านี้มาจากแต่ละพื้นที่ของเจียงหนานเต้าและกำลังจะถูกส่งไปยังแต่ละพื้นที่ในประเทศต้าเซี่ย

วันนี้ท่าเทียบเรือว่างทั้งหมด 6 ช่อง คาดว่าจะเว้นไว้ให้เรือของฝ่าบาทเข้าเทียบท่า เยี่ยนซีเหวินเห็นหลู่เฟิงผู้นำตระกูลหลู่ยืนอยู่บริเวณนั้น

“คารวะท่านใต้เท้าเยี่ยนขอรับ ! ”

“คารวะหัวหน้าตระกูลหลู่ ! ”

“…” หลู่เฟิงเหลียวซ้ายแลขวา จากนั้นก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาทันใด เห็นได้ชัดว่าเยี่ยนซีเหวินมารอรับเสด็จ เขาควรพาขุนนางจำนวนมากมาต้อนรับพระองค์มิใช่หรือ ?

“ใต้เท้า…ท่านมาคนเดียวเยี่ยงนั้นหรือขอรับ ? ”

“อืม…อย่าคิดมากไปเลยเพราะนี่คือพระประสงค์ของฝ่าบาท”

หลู่เฟิงผงะ เพราะตัวเขาขนญาติโกโหติกายกโขยงมาโดยพร้อมเพรียงกัน

“ฝ่าบาทมิทรงโปรดความครึกครื้นเยี่ยงนั้นหรือขอรับ ? ”

“มิใช่หรอก พระองค์มิโปรดอันใดที่เกินพอดีต่างหาก”

หลู่เฟิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า “เช่นนั้นข้าน้อยจะนำบรรดาญาติพี่น้องกลับไปขอรับ”

“เจ้าให้บรรดาญาติกลับไปเสียก็ได้ แต่ทางที่ดีเจ้าควรอยู่รอพระองค์ เพราะคาดว่าฝ่าบาทคงมีเรื่องที่อยากจะเอ่ยถามเจ้ามากมาย”

“ข้าน้อยต้องจัดงานเลี้ยงที่เขตเหยาเพื่อต้อนรับหรือไม่ขอรับ ? ”

“ข้าคาดว่ามิจำเป็นเพราะฝ่าบาทนำองครักษ์หลวงมาตั้ง 10,000 นาย เช่นนั้นเจ้าจะจัดการเยี่ยงไร ? อีกอย่างฝ่าบาทมิได้กลับมายังซีซานเป็นเวลา 4 ปีแล้ว เกรงว่าพระทัยของพระองค์จะอยู่ที่ซีซานเสียมากกว่า”

หลู่เฟิงเข้าใจในทันที “เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวไปบอกให้บรรดาญาติแยกย้ายกันกลับไปก่อนขอรับ”

……

……

ฟู่เสี่ยวกวนและชายอ้วนยืนรับลมอยู่บนเรือลำมหึมา

“ท่านอยากกลับไปเยี่ยมหลินเจียงหรือไม่ ? ” ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถาม

“…แล้วเจ้าเล่า ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “ก็ต้องแล้วแต่ท่านสิ ท่านมิได้พบพานบรรดาท่านน้าของข้ามานานเพียงใดแล้ว ? ”

ชายอ้วนได้แต่พยักหน้ารับ ทว่าดวงตาน้อย ๆ ของเขากลับทอดมองออกไปยังแม่น้ำที่กว้างไกล “เหมือนว่าจะสี่ถึงห้าปีได้แล้วล่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนจ้องมองไปที่ชายอ้วน จากนั้นก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เหตุใดท่านต้องหลบหน้าพวกนางด้วย ? พวกนางบางคนแต่งงานกับท่านตั้งแต่อายุสิบห้าสิบหกปี ทั้งยังมีบุตรให้ท่าน จะทิ้งขว้างมิดูแลเช่นนี้น่ะหรือ ? ”

“ข้าดูแลพวกนางอยู่ตลอด ข้าให้เงินพวกนางใช้มิขาดมือ”

“ท่านคิดว่าพวกนางแต่งงานกับท่านเพื่อเงินอย่างนั้นหรือ ? ”

“แล้วจะเพื่อสิ่งใดอีกเล่า ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า “ท่านพ่อ อย่าหาว่าข้าตำหนิท่านเลย พวกนางแต่งงานกับท่านในขณะที่ตนเองกำลังเป็นสาวแรกรุ่น ทว่าท่านกลับทิ้งให้พวกนางเฝ้าเรือนอย่างโดดเดี่ยวตั้งสี่ห้าปี… ต่อให้พวกนางแต่งงานกับท่านเพราะเงินจริง ๆ ก็เถอะ แต่การที่ท่านปล่อยให้พวกนางเหี่ยวเฉาเช่นนี้ มันดีแล้วจริง ๆ หรือ ? ”