นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1051

ตอนที่ 1051 ทลาย

เยลู่ฮัวจ้องมองสนามรบที่ดุเดือดเบื้องหน้าเขม็ง

ใจของเขากำลังหลั่งเลือด !

กองทัพ 200,000 นายกำลังตกตายอยู่ภายใต้ดาบของศัตรู มิทราบว่าถูกสังหารไปแล้วเท่าใด

ต่อมาจิตใจของเขาก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง เพราะจำนวนของศัตรูก็กำลังลดลงเช่นกัน

วงล้อมที่ปิดกั้นกำลังเล็กลงเรื่อย ๆ และคาดว่าหากผ่านไปอีก 1 ก้านธูป ก็จะสามารถทำลายล้างกองทัพที่แข็งแกร่งนี้ได้ทั้งหมด

บัดนี้เขาเพิ่งได้มีความรู้ใหม่เกี่ยวกับกองทัพของประเทศต้าเซี่ย เพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดอัครมหาเสนาบดีอาวุโสเยลู่ตานถึงได้คัดค้านสงครามระหว่างราชวงศ์เหลียวและประเทศต้าเซี่ยนักหนา

ฝ่ายตรงข้ามมีเพียง 5,000 คนเท่านั้น !

ฝ่ายของตนมีมากถึง 300,000 คน คาดมิถึงว่าจะกลายมาเป็นเยี่ยงนี้

หากกองทัพใหญ่ของข้าศึกจำนวน 100,000 นาย เกรงว่าจะสามารถบดขยี้กองทัพของตนจนกลายเป็นผุยผงได้ในเวลาเพียงมิกี่อึดใจ

กองทัพบกที่หนึ่งและกองทัพทหารม้าของประเทศต้าเซี่ยอยู่ด้านหลัง ระยะห่างของพวกเขาจากตรงนี้เป็นระยะทางเท่าใดกัน ?

เยลู่ฮัวยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมามองไปยังเส้นทางที่มืดมิด

รูม่านตาของเขาหดลงทันพลัน เขามองเห็นคบเพลิงที่ยาวออกไปราวกับมังกรก็มิปาน !

มังกรไฟนั้นกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ระยะห่างจากสนามรบนี้เห็นได้ชัดว่ากระชั้นชิดขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว !

เขารีบหันหลังกลับ มองไปทางด้านหลังของตนเอง ด้านหลังของเขาก็มีมังกรไฟที่กำลังเคลื่อนที่มาอย่างรวดเร็วเช่นกัน นี่คือกองทัพป๋ายหยูของเขา ด้วยกองทัพที่เหลือเพียงสองแสนกว่านายนี้จะสามารถสกัดกองทัพของข้าศึกที่บุกมาโจมตีได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

เขาต้องกลับไปเมืองหลวงต้าติ้ง หากให้ทหารทุกนายประจำการอยู่ที่นี่ แล้วการกลับเมืองหลวงจะยังมีความหมายอันใดอีกกัน ?

ทันใดนั้นเยลู่ฮัวก็ทำการตัดสินใจ “ถ่ายทอดคำสั่งออกไป ทัพกลางถอยทัพไปกับข้า กองทัพฝั่งขวาอยู่ต้านศัตรู สั่งให้กองทัพป๋ายหยูเปลี่ยนไปอยู่ทัพหลัง และตามข้าไปยังเมืองหลวงต้าติ้ง ! ”

เขาหนีไปแล้ว

ทหารของกองทัพฝั่งขวาต่างก็ตาแดงก่ำ พวกเขามิทราบว่าผู้บัญชาการทัพของพวกเขาได้หนีไปแล้ว !

หยูติ้งชานและหยูติ้งเหอเองก็ดวงตาแดงก่ำเช่นกัน สหายร่วมรบที่อยู่ข้างกายของเขาเริ่มน้อยลงเรื่อย ๆ ศัตรูที่ล้อมรอบพวกเขากำลังเพิ่มมากขึ้น แนวสายตามิอาจมองทะลุกำแพงมนุษย์นี้ออกไปได้ พวกเขามิทราบด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วศัตรูมีจำนวนเท่าใด และยังเหลือสหายร่วมรบของตนอีกเท่าใด

“น้องข้า…ประเดี๋ยวข้าจะกำบังให้เจ้า เจ้าจะต้องฝ่าออกไปให้ได้ ! ”

ทันทีที่หยูติ้งชานตวัดดาบ ร่างของศัตรูนายหนึ่งก็ลอยออกไปไกล “เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อท่านแม่ ! ”

“พี่…” หยูติ้งเหอตวัดดาบไปด้านขวา บั่นศีรษะของศัตรูที่เข้ามาลอบสังหารหยูติ้งชาน “ข้าจะปกป้องพี่เอง พี่ต้องมีชีวิตอยู่ เพื่อช่วยข้าดูแลท่านแม่ให้ดี”

หยูติ้งเหอตะโกนเสียงดังลั่น “เจ้าสุนัขทั้งหลาย ดาหน้าเข้ามาเลย ! ”

คาดมิถึงว่าเขาจะบุกเข้าหากองทัพของศัตรูด้วยตนเอง !

ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาผุดลุกขึ้นมาจากพื้น ดาบในมือกวัดแกว่งไปมากลางอากาศ

“เหล่าสหายเอ๋ย… เดินหน้า ! ”

“ปัง ! ”

ดาบยาวตกลงสู่พื้น หยาดโลหิตสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ

เสียงคร่ำครวญของศัตรูดังระงม หยูติ้งเหอบุกเข้าหาทัพของศัตรูราวกับเทพแห่งความตาย

ศัตรูที่ขวางหน้าเขาเกือบทุกคนราวกับถูกเขาดึงดูดเข้าไปหา น้ำตาของหยูติ้งชานไหลออกมาราวกับสายน้ำ

“กองทัพบกที่หนึ่งแห่งประเทศต้าเซี่ย ทหาร… บุก… ! ”

เขามิได้ล่าถอยอีกต่อไป เขานำพาสหายร่วมรบนับร้อยที่ยังมีชีวิตอยู่บุกเข้าหาศัตรูอย่างมิลังเล

“หัวเราะเยาะคลื่นใหญ่อย่างอวดดี ! ”

เขาร้องเพลงกองทัพของประเทศต้าเซี่ยขึ้นมาเสียงดัง

ดาบในมือตวัดคร่าชีวิตของศัตรูคนแล้วคนเล่า

“เลือดร้อนแรงดั่งสุริยา ! ”

หยูติ้งเหอได้ยินเสียงร้องเพลงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เขาเองก็ร้องตามขึ้นมาเช่นกัน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทั้งร่างเต็มไปด้วยพลังอีกครา

“กระดูกและเส้นเอ็น แกร่งดั่งเหล็กกล้า ปณิธานที่ทอดยาว วิสัยทัศน์ที่กว้างไกล…”

ในที่สุดหยูติ้งชานก็พาสหายร่วมรบทั้งสามร้อยนายไล่ตามมาจนถึงตัวหยูติ้งเหอ

แต่แล้วพวกเขาก็ถูกกำแพงมนุษย์ของกองทัพศัตรูล้อมรอบอย่างหนาแน่นขึ้นมาอีกครา

“เหล่าสหายร่วมใจ สามัคคีร่วมพลัง ! ”

“เกิดชาติหน้า…ขอให้พวกเรามาเป็นสหายกันอีกครา ! ”

“ปฏิญาณตนจะบากบั่น เป็นชายชาติทหาร ! ”

“เป็นชายชาติทหาร ทุกวันต้องมานะบากบั่น…”

“ข้าน้อยคือหัวหน้ากองพลที่สองจากกองทัพบกที่หนึ่ง หยูติ้งเหอขอรับ ! ”

ท่าป๋าเฟิงคุกเข่าลงกับพื้นพลางประคองมือขึ้นเพื่อแสดงความเคารพให้กับพวกเขาทั้งสองคน “พวกเจ้าทำได้ดีมากยิ่งนัก สนใจมาเข้าร่วมกองทัพทหารม้าของข้าหรือไม่ ข้าจะให้ตำแหน่งผู้บัญชาการแก่พวกเจ้า”

นี่…สองพี่น้องต่างก็สบสายตาจ้องหน้ากัน ขนมก้อนนี้ช่างเย้ายวนเสียเหลือเกิน

ทว่าทันใดนั้น หยูติ้งชานก็ได้ส่ายหน้าไปมา “พวกเราคือคนที่ท่านแม่ทัพกวนเลือกมา ต้องขออภัยด้วยจริง ๆ ”

เฮ้อ…ท่าป๋าเฟิงรู้สึกเสียดายมากยิ่งนัก ชายหนุ่มเยี่ยงนี้ดุดันราวกับเสือร้ายในป่าลึก

“พวกเจ้าลองใคร่ครวญดูอีกครา หรือจะให้ข้าไปเจรจากับท่านแม่ทัพกวนของพวกเจ้าดี พวกเจ้าอยู่พักผ่อนอยู่ที่นี่เถิด ข้าต้องไปไล่ตามข้าศึกแล้ว”

“พวกข้ายังสู้ได้ ! ”

หยูติ้งชานลุกขึ้นยืน หยูติ้งเหอสวมหมวกอีกครา

“สู้กับผีสิ ! หากถูกพวกเจ้าแย่งคุณงามความดีไปหมด แล้วจะเหลืออันใดให้กองทัพทหารม้าของข้าอีกกัน ? อยู่ที่นี่แหละ พักผ่อนเสีย นี่คือคำสั่ง ! ”

ท่าป๋าเฟิงพลิกตัวขึ้นบนหลังม้า จากนั้นก็ห้อตะบึงออกไปอย่างรวดเร็ว

สองพี่น้องแซ่หยูชะงักงันไปชั่วครู่ พลางหันไปมองสหายร่วมรบข้างกายที่เหลือเพียง 300 นาย ทันใดนั้นหยูติ้งเหอก็เอ่ยขึ้นมาว่า “พี่…เหมือนว่าเขาจะควบคุมพวกเรามิได้นะ”

หยูติ้งชานมองไปยังทหารคนอื่น ๆ “พวกเจ้าสามารถรบต่อได้หรือไม่ ? หากมิได้แล้ว พวกเจ้าก็พักผ่อนรอท่านแม่ทัพกวนอยู่ที่นี่เถิด หากยังสามารถไปต่อได้…ก็จงไปหาม้าของตนเองมา ! ”

“เรียนหัวหน้า พวกเราสูญเสียสหายร่วมรบไปจำนวนมาก มิว่าเยี่ยงไรก็ต้องจับตัวผู้บัญชาการของกองทัพศัตรูมาให้ได้ ! ”

“หัวหน้า…พวกเราไปสู้ต่อกันเถอะ ! ”

“เพื่อสหายที่ตกตายไปในสนามรบ เพื่อเกียรติยศของกองพลทหารม้า หัวหน้า…พวกเราขอร่วมรบด้วย ! ”

“ดี ! พี่น้องทั้งหลาย หลังจากจบศึกครานี้ ข้าจะขอเลี้ยงสุราพวกเจ้าที่เมืองยวี่ซิ่ว ! ”

เวลาเพียง 1 ถ้วยชา ทหารทั้งสามร้อยนายก็หาม้าศึกมาได้กันถ้วนทั่ว บัดนี้ยามรุ่งอรุณได้มาเยือนแล้ว พวกเขาห้อตะบึงอาชาศึกทะยานไปเบื้องหน้าอย่างมิรู้จักเหน็ดจักเหนื่อย

ครึ่งชั่วยามให้หลัง กองกำลังหลักของกองทัพบกที่หนึ่งก็ได้เดินทางมาถึงที่นี่

ท้องนภาสว่างโร่แล้ว พวกเขาจ้องมองไปยังสนามรบที่ราวกับนรกเบื้องหน้า กวนเสี่ยวซีตะโกนเสียงดังขึ้นมาว่า “หา… หาศพของกองพลทหารม้าทั้งหมดมาให้ข้า ! ”

เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องนภาอย่างสิ้นหวัง ท้องนภาที่ขมุกขมัว มีฝนตกลงมาปรอย ๆ

“พวกเจ้าอย่าเพิ่งตายล่ะ มิเช่นนั้นข้าจะไปพบหน้าท่านแม่ทัพเผิงได้เยี่ยงไร ! ”

Next