นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1051

ตอนที่ 1051 ทลาย

เยลู่ฮัวจ้องมองสนามรบที่ดุเดือดเบื้องหน้าเขม็ง

ใจของเขากำลังหลั่งเลือด !

กองทัพ 200,000 นายกำลังตกตายอยู่ภายใต้ดาบของศัตรู มิทราบว่าถูกสังหารไปแล้วเท่าใด

ต่อมาจิตใจของเขาก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง เพราะจำนวนของศัตรูก็กำลังลดลงเช่นกัน

วงล้อมที่ปิดกั้นกำลังเล็กลงเรื่อย ๆ และคาดว่าหากผ่านไปอีก 1 ก้านธูป ก็จะสามารถทำลายล้างกองทัพที่แข็งแกร่งนี้ได้ทั้งหมด

บัดนี้เขาเพิ่งได้มีความรู้ใหม่เกี่ยวกับกองทัพของประเทศต้าเซี่ย เพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดอัครมหาเสนาบดีอาวุโสเยลู่ตานถึงได้คัดค้านสงครามระหว่างราชวงศ์เหลียวและประเทศต้าเซี่ยนักหนา

ฝ่ายตรงข้ามมีเพียง 5,000 คนเท่านั้น !

ฝ่ายของตนมีมากถึง 300,000 คน คาดมิถึงว่าจะกลายมาเป็นเยี่ยงนี้

หากกองทัพใหญ่ของข้าศึกจำนวน 100,000 นาย เกรงว่าจะสามารถบดขยี้กองทัพของตนจนกลายเป็นผุยผงได้ในเวลาเพียงมิกี่อึดใจ

กองทัพบกที่หนึ่งและกองทัพทหารม้าของประเทศต้าเซี่ยอยู่ด้านหลัง ระยะห่างของพวกเขาจากตรงนี้เป็นระยะทางเท่าใดกัน ?

เยลู่ฮัวยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมามองไปยังเส้นทางที่มืดมิด

รูม่านตาของเขาหดลงทันพลัน เขามองเห็นคบเพลิงที่ยาวออกไปราวกับมังกรก็มิปาน !

มังกรไฟนั้นกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ระยะห่างจากสนามรบนี้เห็นได้ชัดว่ากระชั้นชิดขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว !

เขารีบหันหลังกลับ มองไปทางด้านหลังของตนเอง ด้านหลังของเขาก็มีมังกรไฟที่กำลังเคลื่อนที่มาอย่างรวดเร็วเช่นกัน นี่คือกองทัพป๋ายหยูของเขา ด้วยกองทัพที่เหลือเพียงสองแสนกว่านายนี้จะสามารถสกัดกองทัพของข้าศึกที่บุกมาโจมตีได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

เขาต้องกลับไปเมืองหลวงต้าติ้ง หากให้ทหารทุกนายประจำการอยู่ที่นี่ แล้วการกลับเมืองหลวงจะยังมีความหมายอันใดอีกกัน ?

ทันใดนั้นเยลู่ฮัวก็ทำการตัดสินใจ “ถ่ายทอดคำสั่งออกไป ทัพกลางถอยทัพไปกับข้า กองทัพฝั่งขวาอยู่ต้านศัตรู สั่งให้กองทัพป๋ายหยูเปลี่ยนไปอยู่ทัพหลัง และตามข้าไปยังเมืองหลวงต้าติ้ง ! ”

เขาหนีไปแล้ว

ทหารของกองทัพฝั่งขวาต่างก็ตาแดงก่ำ พวกเขามิทราบว่าผู้บัญชาการทัพของพวกเขาได้หนีไปแล้ว !

หยูติ้งชานและหยูติ้งเหอเองก็ดวงตาแดงก่ำเช่นกัน สหายร่วมรบที่อยู่ข้างกายของเขาเริ่มน้อยลงเรื่อย ๆ ศัตรูที่ล้อมรอบพวกเขากำลังเพิ่มมากขึ้น แนวสายตามิอาจมองทะลุกำแพงมนุษย์นี้ออกไปได้ พวกเขามิทราบด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วศัตรูมีจำนวนเท่าใด และยังเหลือสหายร่วมรบของตนอีกเท่าใด

“น้องข้า…ประเดี๋ยวข้าจะกำบังให้เจ้า เจ้าจะต้องฝ่าออกไปให้ได้ ! ”

ทันทีที่หยูติ้งชานตวัดดาบ ร่างของศัตรูนายหนึ่งก็ลอยออกไปไกล “เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อท่านแม่ ! ”

“พี่…” หยูติ้งเหอตวัดดาบไปด้านขวา บั่นศีรษะของศัตรูที่เข้ามาลอบสังหารหยูติ้งชาน “ข้าจะปกป้องพี่เอง พี่ต้องมีชีวิตอยู่ เพื่อช่วยข้าดูแลท่านแม่ให้ดี”

หยูติ้งเหอตะโกนเสียงดังลั่น “เจ้าสุนัขทั้งหลาย ดาหน้าเข้ามาเลย ! ”

คาดมิถึงว่าเขาจะบุกเข้าหากองทัพของศัตรูด้วยตนเอง !

ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาผุดลุกขึ้นมาจากพื้น ดาบในมือกวัดแกว่งไปมากลางอากาศ

“เหล่าสหายเอ๋ย… เดินหน้า ! ”

“ปัง ! ”

ดาบยาวตกลงสู่พื้น หยาดโลหิตสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ

เสียงคร่ำครวญของศัตรูดังระงม หยูติ้งเหอบุกเข้าหาทัพของศัตรูราวกับเทพแห่งความตาย

ศัตรูที่ขวางหน้าเขาเกือบทุกคนราวกับถูกเขาดึงดูดเข้าไปหา น้ำตาของหยูติ้งชานไหลออกมาราวกับสายน้ำ

“กองทัพบกที่หนึ่งแห่งประเทศต้าเซี่ย ทหาร… บุก… ! ”

เขามิได้ล่าถอยอีกต่อไป เขานำพาสหายร่วมรบนับร้อยที่ยังมีชีวิตอยู่บุกเข้าหาศัตรูอย่างมิลังเล

“หัวเราะเยาะคลื่นใหญ่อย่างอวดดี ! ”

เขาร้องเพลงกองทัพของประเทศต้าเซี่ยขึ้นมาเสียงดัง

ดาบในมือตวัดคร่าชีวิตของศัตรูคนแล้วคนเล่า

“เลือดร้อนแรงดั่งสุริยา ! ”

หยูติ้งเหอได้ยินเสียงร้องเพลงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เขาเองก็ร้องตามขึ้นมาเช่นกัน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทั้งร่างเต็มไปด้วยพลังอีกครา

“กระดูกและเส้นเอ็น แกร่งดั่งเหล็กกล้า ปณิธานที่ทอดยาว วิสัยทัศน์ที่กว้างไกล…”

ในที่สุดหยูติ้งชานก็พาสหายร่วมรบทั้งสามร้อยนายไล่ตามมาจนถึงตัวหยูติ้งเหอ

แต่แล้วพวกเขาก็ถูกกำแพงมนุษย์ของกองทัพศัตรูล้อมรอบอย่างหนาแน่นขึ้นมาอีกครา

“เหล่าสหายร่วมใจ สามัคคีร่วมพลัง ! ”

“เกิดชาติหน้า…ขอให้พวกเรามาเป็นสหายกันอีกครา ! ”

“ปฏิญาณตนจะบากบั่น เป็นชายชาติทหาร ! ”

“เป็นชายชาติทหาร ทุกวันต้องมานะบากบั่น…”