นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1052

ตอนที่ 1052 อำนาจ

เมื่อท้องฟ้าเริ่มสาง

เฮ้อซานเตาก็ได้มาเยือนพระราชวังต้าติ้งด้วยความเร่งรีบและพิจารณาอย่างละเอียด

เชื้อพระวงศ์และขุนนางคนสำคัญของราชวงศ์เหลียวถูกคุมตัวมารวมกันไว้ที่นี่

นี่คือสงครามที่สมบูรณ์แบบมากยิ่งนัก คนที่ต้องการจะหนีก็หนีมิพ้นแม้แต่คนเดียว พวกเขาถูกขังรวมกันอยู่ในพระราชวังต้าติ้ง

“เสี่ยวถัง จงไปเชิญฮ่องเต้และองค์ชายรองออกมา จากนั้นให้พาพวกเขาไปที่ห้องทรงพระอักษร ! ”

เฮ้อซานเตากำชับและรีบเร่งให้ซุยเยว่หมิงไปยังห้องทรงพระอักษร

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาถูกเก็บลง จากนั้นก็เอ่ยด้วยท่าทางจริงจังว่า “รายงานจากหอเทียนจีแม่นยำหรือไม่ ? ”

“ย่อมแม่นยำแน่นอนอยู่แล้ว กองทัพอสนีบาตจำนวน 450,000 นายกำลังเดินทางมาที่นี่ คาดว่าช้าสุดพรุ่งนี้เช้าก็คงจะเดินทางมาถึงแล้ว”

“แล้วเว่ยอู๋ปิ้งเล่า ? ”

“พวกเขาจะต้องข้ามผ่านภูเขาเยี่ยนต้วนและภูเขาต้าเซียนเปยถึง 2 แห่ง ต่อให้ว่องไวเพียงใด พวกเขาก็จะมาถึงช้ากว่าซูฉางเซิงเป็นเวลา 3 วัน ! ”

“แล้วพวกกวนเสี่ยวซีเล่า ? ”

“พวกเขาอยู่ห่างออกไปจากที่นี่มากนัก อย่างน้อยที่สุดก็ต้องใช้เวลาถึง 10 วัน อ้อ…จริงสิ ! มีเพียงทหารเรือกองทัพที่หนึ่งเท่านั้นที่เพิ่งจะเทียบท่าจากเมืองจินกู แต่คาดว่าพวกเขาต้องใช้เวลาเดินทางราว 2 วันกว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่”

เฮ้อซานเตาขมวดคิ้วมุ่น จากแผนการในตอนนี้ตนจะต้องทำการคุ้มกันเมืองต้าติ้งอย่างน้อย 3 วัน

เขาเงยหน้าขึ้นพลางทำท่าทางครุ่นคิด เนื่องจากเขามีทหารอยู่ในมือเพียง 20,000 นาย หากต้องการสกัดกั้นทหารของซูฉางเซิงจำนวน 450,000 นายที่ถูกอบรมมาอย่างดีได้นั้น ต่อให้เป็นกำแพงอันแข็งแกร่งของต้าติ้ง ก็คาดว่าคงป้องกันได้ยาก

เมืองนี้ช่างใหญ่โตเสียจริง ทหารเพียง 20,000 นายจะเพียงพอต่อการคุ้มกันทั้งสี่ทิศได้เยี่ยงไร

เขาจำเป็นต้องสละกำแพงเมืองด้านนอก และคุ้มกันเพียงเมืองด้านใน

ทหารของราชวงศ์เหลียวเหล่านี้ แม้จะมิได้มีกำลังมากมายเท่าใดนัก ทว่าหากให้พวกเขาทำการคุ้มกันเมืองก็น่าจะมีประโยชน์บ้าง

ให้ตายเถิด ! ซูฉางเซิง เจ้าจะกลับมาหาบิดาเจ้าหรือเยี่ยงไร ?

นี่ต้องการเพิ่มทางตันให้เขาใช่หรือไม่ ?

เฮ้อซานเตาสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นก็เอียงตัวโน้มเข้าไปด้านหน้าพลางเอ่ยกับซือเยว่หมิงอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “ท่านเยว่หมิง… การตรวจสอบคลังของราชวงศ์เหลียว ท่านจะสั่งให้คนของเทียนจีหละหลวมสักหน่อยได้หรือไม่ ? ”

“ท่านดูสิ ! พวกเราเดินทางมาจากแดนไกล กว่าจะเข้ายึดครองเมืองต้าติ้งได้ ทหารแต่ละนายล้วนเหนื่อยล้ากันทั้งสิ้น แน่นอนว่าพี่น้องจากหอเทียนจีก็มีส่วนร่วมด้วยเช่นกัน ข้าหมายความว่า…”

“ช้าก่อน ! ท่านแม่ทัพเฮ้อนี่เป็นคลังของประเทศ กรมคลังมีการทำบัญชีรายรับรายจ่ายอย่างชัดเจน ท่านกล้าทำการทุจริตเยี่ยงนั้นหรือ ? มิกลัวว่าศีรษะจะหลุดจากบ่าหรือเยี่ยงไร ? ”

“ท่านเอ่ยเช่นนี้ก็มิถูก ข้าเฮ้อซานเตาจะมิทำการทุจริตแม้แต่ตำลึงเดียว ข้าเพียงต้องการเงินสนับสนุน นี่พวกเขาต้องสู้กับซูฉางเซิงอย่างสุดชีวิตมิใช่หรือ ? ข้าอยากให้พวกเขาได้ลิ้มรสความหวานเสียก่อน กรมคลัง…เผากรมคลังทิ้งเสียก็หมดเรื่องแล้วมิใช่หรือเยี่ยงไร ? ”

ซือเยว่หมิงจ้องมองไปยังเฮ้อซานเตา จนเฮ้อซานเตารู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมาทันใด แต่ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยออกมาว่า “ตกลง ! ”

เฮ้อซานเตารู้สึกดีใจมากยิ่งนัก “จริงหรือ ? ”

“จริง ! เพียงคุ้มกันเมืองต้าติ้งเอาไว้ได้ เงินที่ข้าดูแลอยู่จะช่วยผ่อนปรนให้เจ้าจำนวนเท่านี้…” ซือเยว่หมิงชูนิ้วชี้และนิ้วกลางขึ้นมา “200,000 ตำลึงเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“หาใช่ไม่…2,000,000 ตำลึงต่างหากเล่า ! เจ้ามีทหารอยู่ 20,000 นาย แต่ละนายจะได้รับคนละ 100 ตำลึง ! ”

เฮ้อซานเตาดีใจจนกระโดดโลดเต้น เขาถูมือทั้งสองข้างไปมา “ตกลงตามนี้ ! ข้ายอมแลกชีวิต เพื่อที่จะคุ้มกันเมืองต้าติ้งเอาไว้ให้ได้ ! ”

ขณะเดียวกันถังเชียนจวินก็ได้พาคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาด้านใน “ตกลงอันใดกันอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“มิต้องเอ่ยถามให้มากความ อีกประเดี๋ยวเจ้าจงพาทหารทั้งหมดไปยังนอกเมือง และขับไล่ชาวบ้านออกไปให้หมด จากนั้นให้นำเสบียงอาหารของทุกคนลำเลียงมาเก็บไว้ในเมือง จำเอาไว้ว่าเรื่องนี้ต้องจัดการโดยด่วน ก่อนท้องนภาจะมืดมิด พวกเจ้าต้องทำภารกิจนี้ให้เสร็จสิ้น ! ”

“ท่านมิกลัวว่าชาวบ้านจะพากันคัดค้านเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ดังนั้นเยลู่ชิงจึงยกยิ้มเย้ยหยันพลางหยิบถ้วยชาขึ้นมา

“หนึ่ง… ! ”

ในขณะที่ถ้วยชาเพิ่งจะสัมผัสกับริมฝีปากของเยลู่ชิง หัวใจของเยลู่ซู่ก็แทบจะหลุดออกมา เขาจ้องมองไปยังปืนสีดำกระบอกนั้น

“ปัง… ! ”

“ตุ้บ… ! ”

เสียงดังในคราแรกเป็นเสียงของกระสุนปืนที่เจาะเข้ากับศีรษะของเยลู่ชิง

ส่วนเสียงที่สองที่ตามมานั้นเป็นเสียงของถ้วยน้ำชาที่ร่วงหล่นลงสู่พื้น ถ้วยน้ำชามิได้แตกกระจาย ทว่ากลับกระเด็นกระดอนออกไปไกล

ซุยเยว่หมิงสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เจ้าหมอนี่กล้าปลงพระชนม์ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์เหลียวเชียวหรือ ?

หากเก็บเขาไว้เป็นตัวประกัน ก็น่าจะมีประโยชน์มากกว่ามิใช่หรือ !

เฮ้อซานเตาเป่าเขม่าจากควันปืน จากนั้นก็บรรจุกระสุนนัดต่อไป เขาหรี่ตาลง จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นพลางจ้องมองไปยังใบหน้าของเยลู่ซู่ “แล้วเจ้าเล่า ? เจ้ามีประโยชน์หรือไม่ ? ”

เสียงปืนนัดเมื่อครู่ทำเอาเยลู่ซู่แตกตื่นจนแทบเสียสติ เขามิเคยเห็นผู้ใดเด็ดขาดเช่นนี้มาก่อน !

เสด็จพ่อของเขากลับต้องมาตกตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเช่นนี้ !

เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พลางจ้องมองไปทางเฮ้อซานเตาด้วยความหวาดกลัว จากนั้นก็พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้า… ข้ายังมีประโยชน์อีกมากโข ข้าสามารถทำประโยชน์ได้มากนัก ! ”

“เยี่ยงนั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าจงเอ่ยมา…”

“เอ่อคือ…กองทัพฝ่ายเหนือจำนวน 200,000 นายกำลังเดินทางมาที่นี่ คาดว่าจะมาถึงในเย็นวันนี้ พวกเขาล้วนเป็นทหารของข้าทั้งสิ้น ! ”

เฮ้อซานเตายกยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข เขาเก็บปืนลงไปในกระเป๋าพลางเอื้อมมือไปตบบ่าของเยลู่ซู่ “ดี ! เจ้ามีประโยชน์จริง ๆ ด้วย นับแต่นี้ต่อไปเจ้าเป็นสหายของเฮ้อซานเตา ! ”