นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1064

ตอนที่ 1064 เอาเงิน

นี่เป็นอีกราตรีหนึ่งที่นอนมิหลับ

ยามเย็น ทหารเรือกองทัพที่หนึ่งซึ่งบังคับบัญชาโดยจั่วมู่ก็ได้เดินทางมาถึง เหล่าทหารผู้อ่อนล้ายังมิทันได้พักผ่อน เมื่อได้รับคำสั่งจากจั่วมู่ อารมณ์ฮึกเหิมของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นมาในบัดดล

พวกเขาพุ่งเข้าไปท่ามกลางกองทัพของศัตรูอย่างมิกลัวตาย เสียงปืนดังขึ้นมาท่ามกลางพื้นที่อันกว้างใหญ่แห่งนี้อีกครา

กองทัพอสนีบาตของโหลวยิงจงคาดมิถึงว่าฝ่ายศัตรูจะเดินทางมาถึงเร็วเช่นนี้ !

พวกเขาใช้เวลาอันน้อยนิดส่งต่อคำสั่งให้ทั่วถึงทหารทุกนาย

เฮ้อซานเตาก็ได้ออกคำสั่งเช่นกัน ทหารกองนาวิกโยธินที่เหลืออยู่ทุกนาย จงออกจากเมืองไปต่อสู้กับศัตรู !

จากการโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลังพร้อมกัน เวลาผ่านไปเพียง 2 ชั่วยาม กองทัพอสนีบาตก็พ่ายแพ้ราบคาบ !

ทหารจำนวน 300,000 นายของโหลวยิงจง ทิ้งซากศพกองเรียงรายเอาไว้กว่าแสนนาย จากนั้นโหลวยิงจงก็ได้พากองทัพที่ร่อยหรอเต็มทีหลบหนีไปทางเหนือ

เฮ้อซานเตาจ้องมองจั่วมู่ จากนั้นก็เผยอยิ้มขึ้น เขาตบลงไปบนบ่าของจั่วมู่เบา ๆ พลางเอ่ยว่า “เจ้าคือสหายที่ดีที่สุดของข้า ! รอให้จัดการเรื่องยุ่งเหยิงเหล่านี้เสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะเลี้ยงสุราเจ้าเอง ! ”

“เจ้าหาอันใดที่เป็นประโยชน์หน่อยมิได้หรือเยี่ยงไร อย่างเช่นให้ข้าใช้อู่ต่อเรือที่สร้างขึ้นในเซี่ยเย๋ก่อนเป็นคนแรก ! ”

“สหายมิใช่เช่นนี้ ! เจ้าอย่าได้ฝันหวานไปเลย เอาล่ะ…ที่เหลืออยู่ข้าต้องให้เจ้าจัดการต่อแล้ว ! ”

“เจ้าจะไปที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ข้าจะไปนอน ! ”

……

เฮ้อซานเตานอนหลับจนถึงรุ่งสาง สีหน้าของเขาถึงได้ดูสดชื่นมีชีวิตชีวามากยิ่งนัก

เขามิได้วิ่งไปหาจั่วมู่ ทว่ากลับส่งคนไปตามซุยเยว่หมิงมา

ณ ห้องทรงพระอักษร

“ท่านเยว่หมิง พวกเราชนะแล้ว ถึงเวลาส่งมอบเงินแล้วสินะ ? ” เฮ้อซานเตานำมือทั้งสองข้างถูกกันไปมา เขาจ้องมองไปยังซุยเยว่หมิงด้วยท่าทางมีความสุข

“ส่งมอบเงินอันใดกัน ? ”

“ไอหยา ! เหตุใดเจ้าถึงความจำเสื่อมมาเสียดื้อ ๆ เล่า ? ตกลงกันแล้วมิใช่หรือเรื่องเงิน 2 ล้านตำลึงนั่น.. ในคลังหลวงมีเงินอยู่ 13 ล้านตำลึง”

ซุยเยว่หมิงยกยิ้มขึ้นมาทันใด “ซานเตา เงินในคลังเหล่านั้นได้ทำการลงบัญชีเอาไว้เรียบร้อยแล้ว อีกอย่างบัญชีของกรมคลังเหล่านั้น หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลงเมื่อคืนนี้ ก็ได้นำส่งไปยังเมืองกวนหยุนแล้ว”

“ว่าเยี่ยงไรนะ ? ”

เฮ้อซานเตาเบิกตากว้าง จากนั้นก็เม้มริมฝีปากแน่นราวกับแมวถูกถอนขน “ซุยเยว่หมิง ท่าน…ท่านทำเช่นนี้ก็มิถูกนะ ทหารของพวกเราทุกคนล้วนพากันถวายชีวิตเพื่อปกป้องกำแพงเมืองนี้เอาไว้ ! ”

“การที่ทำเช่นนี้จะให้ข้ากลับไปบอกกับพี่น้องทหารว่าเยี่ยงไร ? นี่ท่านจะทำให้ข้าดูเป็นคนไร้สัจจะเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“มิได้การล่ะ…” เฮ้อซานเตาลุกขึ้นยืนทันใด “ในเมื่อคำเอ่ยของท่านเชื่อถือมิได้ เช่นนั้นข้าจะพาทหารไปปล้น เมืองต้าติ้งแห่งนี้มีผู้คนอีกกว่าครึ่งที่มิได้เดินทางจากไป ข้าจะต้องไปเอาเงิน 2 ล้านตำลึงกลับมาให้จงได้ ! ”

ซุยเยว่หมิงคาดมิถึงว่าเฮ้อซานเตาจะเด็ดขาดเยี่ยงนี้ เขาตกตะลึงขึ้นมาทันใด จากนั้นก็รีบเอ่ยว่า “ช้าก่อน ! ”

“การปล้นสะดมทรัพย์สินของชาวบ้านเป็นกฎข้อห้ามของทหารต้าเซี่ย เจ้ามิต้องการตำแหน่งผู้บัญชาการทหารแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“หากจะต้องผิดคำเอ่ยต่อหน้าพี่น้องทหารเช่นนี้ ข้าจะเอาหน้าจากที่ใดมาดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารได้อีกเล่า ! ”

ซุยเยว่หมิงมิรู้ว่าจะทำเยี่ยงไรต่อไปดี เขาเคยพบเห็นพวกหัวแข็งมามากมาย ทว่ามิมีผู้ใดเป็นถึงขั้นนี้ เขาจึงจ้องมองไปยังเฮ้อซานเตาตาเขม็ง “จะมิมีคราหน้าอีกต่อไปแล้ว ! จงพาทหารของเจ้าไปขนย้ายเงินจำนวน 2 ล้านตำลึงมา เกินแม้แต่อีแปะเดียวก็มิได้ ! ”

เฮ้อซานเตาแสยะยิ้มด้วยความรู้สึกดีใจเสียเต็มประดา “ท่านเยว่หมิง ท่านเองก็เข้าใจเหตุผลต่าง ๆ ได้ดีเลยนี่ เอาเถิดวางใจได้ เรื่องนี้ข้าจะกระทำอย่างลับ ๆ เจ้างั่งจั่วมู่นั่นจะมิรู้เป็นอันขาด”

ชุยเยว่หมิงมองตามหลังเฮ้อซานเตาที่จากไปแล้ว จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมาพลางเอ่ยพึมพำว่าเขามีพรสวรรค์จริง ๆ !

มิน่าเล่า…เจ้าหมอนี่ถึงได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาท ได้รับการคุ้มครองจากลูกน้อง ว่าแต่…จะทำเยี่ยงไรกับบัญชีดี ?

“การเลื่อนตำแหน่งขุนนางเหล่านี้จะต้องทำให้เป็นระบบมากขึ้น เมื่อทุกระบบสมบูรณ์ ทุกสิ่งอย่างในต้าเซี่ยก็จะดำเนินการไปตามระบบ เช่นนั้นประเทศถึงจะมั่นคง”

“ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปทางฉินปิ่งจง จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ท่านพี่…ข้าจะโยกย้ายฉินติ้งฟางไปยังจิงซีหนานเต้า ให้เขาเข้ารับตำแหน่งเต้าถายแทนหนิงหยู่ชุน… หลังจากสิ้นสุดการพักผ่อนครานี้แล้ว ท่านเดินทางไปยังเมืองกวนหยุนกับข้าดีหรือไม่ ? ”

ฉินปิ่งจงครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน จากนั้นก็ส่ายหน้าพรืด “ความสามารถของติ้งฟาง…คงเป็นได้เพียงแค่เต้าถายเท่านั้น ข้าอายุมากแล้ว เมื่อกลับไปข้าจะไปสอนหนังสือที่ซีซานดังเดิม”

“ข้าคงสอนได้อีกมิกี่ปีแล้ว สอนได้เท่าใดก็เท่านั้น อีกอย่างหนึ่ง…หลานสาวของข้าก็อยู่ที่ซีซาน มีนางคอยดูแลอยู่ เจ้ามิต้องเป็นห่วงหรอก”

นี่คือความตั้งใจจริงของฉินปิ่งจง ฟู่เสี่ยวกวนจึงมิได้โน้มน้าวเขาต่อ

เขาหันหลังพลางเอ่ยเรียกคนผู้หนึ่ง “หลิวจิ่น ! ”

หลิวจิ่นรีบวิ่งเข้ามาทันใด “ฝ่าบาท มีอันใดให้กระหม่อมรับใช้เยี่ยงนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ? ”

“หลังจากกลับไปแล้ว เจ้าจงเลือกนางในและขันทีที่มีความสามารถแล้วส่งไปยังซีซาน ให้พวกเขาคอยดูแลท่านพี่ของข้า ! ”

“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“น้องข้า…” ฉินปิ่งจงหันไปมองทางฟู่เสี่ยวกวนด้วยใบหน้าตื้นตันใจ

“ท่านพี่…ให้ข้าได้ทำบางสิ่งให้แก่ท่านบ้างเถิด อีกอย่าง…นโยบายดูแลเมื่อยามชรานั้นข้าเป็นคนร่างมันขึ้นมาเอง ท่านเป็นถึงพี่ของข้า ดังนั้นจะให้ข้าละเลยเรื่องเหล่านี้ได้เยี่ยงไรใช่หรือไม่ ? ”

ฉินปิ่งจงมิได้เสแสร้งใด ๆ เขาจ้องมองไปทางฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

การที่มิลืมความตั้งใจในแรกเริ่ม แน่นอนว่าจักรพรรดิเช่นนี้ย่อมจะพาต้าเซี่ยไปสู่ความรุ่งโรจน์ยิ่ง ๆ ขึ้นไป !

“มองดูท้องนภาคาดว่าจะมีฝน พวกเรารีบกลับกันเถิด”

ฟู่เสี่ยวกวนผลักเจี่ยหนานซิงให้หันหลังกลับ สายตาจ้องมองไปยังสถานที่ไกลออกไป มีเพียงนกหนึ่งตัวบินอยู่บนท้องนภาอันไกลโพ้น นอกจากนั้นดูเหมือนจะมิมีสิ่งใดผิดปกติไปเลย