นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1070

ตอนที่ 1070 ตระหนักหวงแหน

“พ่อแม่พี่น้องหนังสือพิมพ์จ้าหนังสือพิมพ์ หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ต้าเซี่ย ! ”

“ข่าวสารใหม่ ๆ สด ๆ ร้อน ๆ เพิ่งออกจากเตา ราชวงศ์เหลียวล่มสลายแล้ว ต้าเซี่ยมีมณฑลหยวนเป่ยเต้าเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแห่ง….”

ณ เมืองกวนหยุน เมื่อหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ถูกตีพิมพ์ออกมา เพียงแค่ครู่เดียวก็ถูกซื้อจนหมดเกลี้ยง

“หลี่เชว่ซือ เจ้าอ่านหนังสือมิออกมิใช่หรือแล้วเจ้าจะซื้อหนังสือพิมพ์ไปอันใดกัน ? ”

“จ้าวจวี่เหริน เจ้าคิดว่าตนเองเป็นจวี่เหรินแล้วยิ่งใหญ่มากหรือเยี่ยงไรกัน ? วิชาความรู้ที่เจ้าเรียนมาไปอยู่ที่ใดหมดแล้วเล่า ? เรื่องใหญ่โตถึงเพียงนี้ข้าจะซื้อมาเก็บเอาไว้มิได้หรือเยี่ยงไรกัน ? ”

“เอาเถิด ๆ เจ้าจะให้ข้ายืมอ่านสักหน่อยได้หรือไม่ ? ”

“ฮึ ! ไสหัวไป ! นี่คือข่าวที่ฝ่าบาทของพวกเราได้ขยับขยายอาณาเขตให้กว้างขวางขึ้น ข้าจะนำกลับไปให้ลูกหลานของข้าได้ดู ! ”

จ้าวเจิ้งหรือจ้าวจวี่เหรินรู้สึกอึดอัดใจมากยิ่งนัก เขาเดินทางมาที่เมืองกวนหยุนก็เพื่อจะเข้าร่วมการสอบชิวเหวยในปีนี้ และในวันนี้เขากำลังเตรียมตัวจะเดินทางออกไปพบกับสหายคนอื่น ๆ คาดมิถึงว่าจะได้ยินข่าวคราวอันน่าตกตะลึงที่ว่าต้าเซี่ยเข้ายึดครองราชวงศ์เหลียวได้สำเร็จแล้วเสียก่อน แน่นอนว่าเขาอยากจะซื้อหนังสือพิมพ์ฉบับนี้มาอ่านสักหน่อย แต่ก็คาดมิถึงเช่นกันว่าหนังสือพิมพ์ฉบับนี้จะถูกซื้อไปจนหมดอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาตบบ่าเขาพลางเอ่ยว่า “ข้ามีหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับ หากเจ้าพอมีเวลาว่าง สู้พวกเราไปหาโรงน้ำชาแล้วนั่งอ่านด้วยกันมิดีกว่าหรือ ? ”

จ้าวเจิ้งรู้สึกยินดีมากยิ่งนัก เขายกมือขึ้นคารวะพลางเอ่ยถามว่า “ท่านมีนามว่าเยี่ยงไร ? ”

“อืม…ข้าซือหม่าเทา แล้วท่านเล่ามีนามว่าเยี่ยงไร ? ”

“ข้ามีนามว่าจ้าวเจิ้ง มาจากเขตซื่อหยาง มณฑลเป่ยเซียวเต้า… ท่านซือหม่า มิทราบว่าท่านคือคนในตระกูลซือหม่าแห่งหยิงชิวใช่หรือไม่ ? ”

“ฮ่า ๆ ใช่ ! ข้าและสหายอีกสองสามคนนัดหมายกันว่า ในวันนี้จะไปรวมตัวกันที่โรงน้ำชาชีเยวี่ย หากท่านพอจะมีเวลาว่างและสะดวกล่ะก็…”

“ว่างสิ ! ข้าสะดวกมากยิ่งนัก ! เช่นนั้นคงต้องรบกวนท่านซือหม่าด้วย ! ”

ต้าเซี่ยในปัจจุบันนี้ ตระกูลซือหม่าแห่งหยิงชิวมีชื่อเสียงโด่งดังเทียมฟ้า !

อุตสาหกรรมการทอผ้าของตระกูลพวกเขา ยึดครองตลาดต้าเซี่ยถึงสามส่วน โรงงานของตระกูลซือหม่าเป็นโรงงานแรกที่นำเครื่องจักรไอน้ำที่ได้รับการปรับปรุงแล้วมาใช้ ว่ากันว่ากำลังการผลิตเพิ่มขึ้นถึงสี่เท่าเมื่อเทียบกับเครื่องทอผ้าก่อนหน้านี้ !

ปัจจุบันในรัฐเป่ยเซียวมีโรงงานอีกสามแห่งที่ตระกูลซือหม่าก่อตั้งขึ้น นั่นมิใช่โรงงานทอผ้าไหม แต่เป็นโรงงานเส้นฝ้าย

ซือหม่าเทาได้เชิญจ้าวเจิ้งขึ้นรถม้าของเขาไป พวกเขาเดินทางมาจนถึงโรงน้ำชาชีเยวี่ยที่ตั้งอยู่บนถนนใหญ่ส่าจิน ตรอกซอยนี้ที่ดินแพงยิ่งกว่าทองเสียอีก จ้าวเจิ้งมองไปยังโรงน้ำชาที่ถูกประดับประดาอย่างหรูหราพลางนึกสงสัยในใจว่า สถานที่แห่งนี้ผู้ใดเป็นเจ้าของกัน ?

ก่อตั้งโรงน้ำชาขึ้นที่นี่ จะได้กำไรเยี่ยงนั้นหรือ ?

เมื่อเดินเข้าไปถึงประตูทางเข้าโรงน้ำชาก็มีหญิงสาวต้อนรับหน้าตางดงามสองคนเดินเข้ามาทักทาย จ้าวเจิ้งมองเข้าไปด้านในพบว่ากว้างขวางมากยิ่งนัก มีทั้งภูเขาจำลอง สระบัว และศาลาพักพิง ต้นไม้และดอกไม้นานาพันธ์ประดับตกแต่งอย่างงดงาม มีเสียงของใบไผ่เสียดสีกันเบา ๆ ทำให้บรรยากาศดูสงบมากยิ่งนัก

ลานกว้างเช่นนี้ อีกทั้งยังตั้งอยู่บนถนนใหญ่ส่าจิน…นี่จะเป็นจำนวนเงินเท่าใดกัน ?

ในขณะที่จ้าวเจิ้งกำลังตกตะลึงอยู่นั้น หญิงสาวต้อนรับคนหนึ่งก็ได้เอ่ยคำทักทายขึ้นมาว่า “คุณชายซือหม่าเจ้าคะ คุณหนูได้จัดเตรียมห้องจุ้ยหวินเอาไว้ให้ท่านแล้ว เมื่อสักครู่ท่านบุตรเขยได้พาคุณชายหวางซุนและคนอื่น ๆ เข้าไปด้านในแล้ว เชิญคุณชายตามข้ามาเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงอ่อนโยนดุจนกขมิ้น ชี้ให้เห็นว่าแม่นางผู้นี้ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี โรงน้ำชานี้ผู้ใดเป็นเจ้าของกันแน่ ?

จ้าวเจิ้งรู้สึกสงสัยมากยิ่งนัก เขาเดินตามซือหม่าเทาและแม่นางผู้นั้นขึ้นไปที่ชั้นสอง พอมาถึงห้องส่วนตัวอันงดงาม ที่ชื่อว่าห้องจุ้ยหวิน