นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1085

ตอนที่ 1085 แผนการใหญ่

หลังจากที่ได้เปิดการประชุมขนาดย่อมในห้องทรงพระอักษร ณ วังหลวง ก็ได้มีการพาดหัวข่าวสำคัญสองเรื่องด้วยกันบนหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ต้าเซี่ย

แบบภาพวาดพิมพ์เขียว รูปแบบเศรษฐกิจใหม่เอี่ยมของต้าเซี่ยกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว !

สามสำนักได้ส่งเจ้าหน้าที่รุดหน้าไปทั้งเจ็ดประเทศแล้ว และประเทศต้าเซี่ยก็ได้สร้างสถานทูตขึ้นมาในเจ็ดประเทศอาณานิคมนั้น เพื่อส่งเสริมการค้าระหว่างประเทศต้าเซี่ยกับประเทศอาณานิคมทั้งเจ็ด

เกิดความเปลี่ยนแปลงที่น่าตกตะลึงกับโครงสร้างของชนชั้นบัณฑิต เกษตรกร ช่างฝีมือ และพ่อค้า เหล่าพ่อค้าออกมาต้อนรับฤดูใบไม้ผลิของพวกเขาแล้ว…

ตะลึง มีบุตรมากก็ออกต้นได้มาก มีบุตรชายหรือมีบุตรีก็สามารถร่ำรวยได้ !

วันนี้กรมคลังได้ออกหนังสือเรียกร้องให้หนุ่มสาวชาวต้าเซี่ยที่อยู่ในวัยที่เหมาะสมจะแต่งงาน หากพวกเขาให้กำเนิดบุตรชายหรือบุตรี 3 คน กรมคลังจะมีเงินรางวัลจำนวน 50 ตำลึงมอบให้ !

มิมีบุตรตอนนี้ แล้วจะรอไปถึงเมื่อใดกัน…

ปัจจุบันหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ต้าเซี่ยได้กลายเป็นหนังสือพิมพ์ที่ขุนนางและราษฎรของต้าเซี่ยต้องอ่าน บนหนังสือพิมพ์ของทางการฉบับนี้ มีนโยบายใหม่จากทางราชสำนักส่วนกลาง มีการตีความของนโยบาย และมีทั้งข่าวซุบซิบที่ผู้คนจำนวนมากชอบฟัง เดี๋ยวนี้ทันทีที่หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ต้าเซี่ยถูกปล่อยออกมา ก็จะทำให้เกิดการหารือในคนหมู่มากโดยปริยาย

เหล่าพ่อค้าย่อมให้ความสนใจกับข้อที่หนึ่ง นี่คือก้าวแรกของการเปิดการค้าระหว่างประเทศ !

ฝ่าบาทได้ตรัสเอาไว้เนิ่นนานแล้ว นี่คือเวทีขนาดใหญ่ทว่าก็โหดร้ายมากเช่นกัน ดูเหมือนว่าตอนนี้ฝ่าบาทจะสร้างเวทีขนาดใหญ่นั่นขึ้นมาแล้ว เยี่ยงนั้นเหล่าพ่อค้าก็จำต้องขึ้นไปบนเวทีนี้ จะได้เฉิดฉายต่อไปบนเวที…หรือจะถูกกำจัดออกไปก็ต้องลองดูสักครา

แน่นอนว่า หากจะเอ่ยถึงการถูกกำจัดในตอนนี้ยังเร็วจนเกินไป สุดท้ายแล้วฐานผู้บริโภคภายในประเทศต้าเซี่ยก็ยังแข็งแกร่งดังเดิม

ทว่าหากผู้ใดสามารถยืนหยัดอยู่บนเวทีระดับสากลนี้ได้ ย่อมส่งผลดีอย่างคาดมิถึงต่อธุรกิจของครอบครัวของพวกเขาในอนาคต

พ่อค้าจำนวนมากต่างก็พร้อมที่จะลงมือแล้ว พวกเขาล้วนวาดหวังที่จะแสดงความสามารถบนเวทีใหญ่นี้

ทว่าเหล่าชาวบ้านทั่วไปกลับให้ความสนใจในหัวข้อที่สอง หากคลอดบุตรทางการจะแจกเงินจริง ๆ หรือ ?

หากคลอดบุตร 3 คนแล้วจะได้รับเงินรางวัล 50 ตำลึงจริงหรือ ?

นี่คือเงินก้อนใหญ่ !

สวัสดิการของราษฎรชาวต้าเซี่ยในตอนนี้ถือว่าดีมากยิ่งนัก เด็กสามารถเข้าศึกษาโดยที่มิต้องจ่ายเงินแม้แต่อีแปะเดียว คนชราหากมิต้องการไปบ้านพักคนชรา ก็สามารถขอรับเบี้ยชราที่ถือว่ามิเลวได้หนึ่งก้อน เงิน 50 ตำลึงสำหรับปุถุชนทั่วไป แท้จริงแล้วมันเพียงพอที่จะเลี้ยงลูกจนเติบใหญ่ได้

“เหล่าจาง… เจ้าเพิ่งจะมีบุตรเพียง 2 คนเท่านั้น รีบมีเพิ่มเถิด ! ”

“เฮ้อ…ข้าเองก็อยากมีเช่นกัน แต่อายุปาไป 50 ปีแล้ว ข้ารับมิไหวหรอก จะคลอดลูกอีกได้เยี่ยงไรกัน ? ”

“เยี่ยงนั้นก็บอกให้ลูกของเจ้ารีบมีบุตรสิ ! ”

“ยังมิได้แต่งงานเลยด้วยซ้ำ”

“รออันใดอีกเล่า บุตรีของหวางชาวปิ่งถึงแม้จะขาพิการไปหนึ่งข้าง ทว่าก็บริหารบ้านได้ยอดเยี่ยมยิ่ง บุตรชายของเจ้ามิมีทางคัดค้านหรอก รีบใช้ประโยชน์จากนโยบายนี้เถิด รีบจัดการเรื่องแต่งงานเสีย ขาพิการมิได้มีผลกระทบต่อการมีบุตรนี่ ! ”

“…ที่เจ้าเอ่ยมาก็เหมือนจะสมเหตุสมผล ! ”

“…..”

หลังจากที่หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ต้าเซี่ยได้เผยแพร่ออกไป หลังจากหนึ่งเดือนให้หลัง ทั่วทั้งประเทศต้าเซี่ย รวมไปถึงเขตปกครองตนเองซีเซี่ยและหยวนเป่ยเต้าที่เพิ่งรับเข้ามาใหม่ ต่างก็ได้รับทราบนโยบายทั้งสองนี้แล้ว เหล่าพ่อค้าต่างก็วุ่นวายกับการเตรียมตัวขยายธุรกิจไปยังเจ็ดประเทศอาณานิคม ส่วนเหล่าคนหนุ่มสาวที่อยู่ในวัยที่เหมาะสมจำนวนมากก็ได้แต่งงานกัน

“การค้าระหว่างประเทศคืออันใดน่ะหรือ ? ”

“ก็คือการค้าสากลระหว่างประเทศ เป็นการทำธุรกิจระหว่างประเทศ ฝ่าบาททรงมีวิสัยทัศน์มองการณ์ไกลอย่างแท้จริง ในตอนนั้น พระองค์ที่ยังทรงพระเยาว์ได้เอ่ยถึงการค้าระหว่างประเทศขึ้นมา บัดนี้ต้องดำเนินการอย่างเป็นทางการแล้ว มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น พระประสงค์ที่ใหญ่ที่สุดของฝ่าบาทก็คือเปิดการค้าระหว่างประเทศกับประเทศที่อยู่อีกฟากของมหาสมุทร ! ”

“พระองค์ตรัสว่าในฐานะที่ข้าเป็นหัวหน้ากรมการค้า เกรงว่าจะมีเรื่องราวมากมายให้ต้องจัดการในปีหน้า และมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะต้องออกไปเยือนทั้งเจ็ดประเทศนั้น เพื่อลงนามการค้าระหว่างประเทศและเพื่อดำเนินอนุญาโตตุลาทางการค้าหรืออื่น ๆ ”

“ทั้งเจ็ดประเทศนี้ถือว่ายังดีที่เป็นประเทศเพื่อนบ้าน หากฝ่าบาททรงยื่นพระหัตถ์ไปยังอีกฟากฝั่งมหาสมุทรขึ้นมาอย่างแท้จริง ได้ยินมาว่าเพียงแค่เดินเรืออยู่ในทะเลก็ใช้เวลามากถึงครึ่งปีแล้ว… เยี่ยงนั้นการเดินทางไปกลับก็ต้องใช้เวลามากถึง 1 ปีมิใช่หรือ ? ”

เมื่อเอ่ยเช่นนี้ หยุนซีเหยียนก็ค่อนข้างเป็นกังวล เขากุมมือของโหยวซีเฟิ่งเอาไว้ “มิได้การ ! พวกเราต้องออกเดินทางกลับตั้งแต่ตอนนี้ และต้องแต่งงานก่อนสิ้นปี เจ้าเห็นว่าเป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”

โหยวซีเฟิ่งทราบเพียงว่าวันปกติหยุนซีเหยียนก็ยุ่งเสียจนเท้าแทบมิแตะพื้น นางคิดว่าหากจัดการเรื่องราวที่หยวนเป่ยเต้าเสร็จแล้ว เขาคงจะสบายขึ้นมาบ้าง ทว่าคาดมิถึงว่าวันข้างหน้าจะวุ่นวายยิ่งกว่านี้… นี่มันยุ่งจนมิมีทางได้กลับบ้านเลยมิใช่หรือ !

“ดี…เช่นนั้นพวกเรากลับกันเถิด ! ”

โหยวซีเฟิ่งได้รับปากอย่างเด็ดขาดแล้ว ทันทีที่เอ่ยจบ หนิงหยู่ชุนก็ได้เดินเข้ามา

“นายท่านหยุน จดหมายจากฝ่าบาท” หนิงหยู่ชุนนั่งลงข้าง ๆ หยุนซีเหยียน “ฝ่าบาทเรียกให้เจ้ากลับไป ข้าเองก็ต้องกลับไปเช่นกัน”

“ข้าทราบอยู่แล้ว” หยุนซีเหยียนรับจดหมายฉบับนั้นมาอ่าน “จ่งตูหนิง… ข้าคาดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ เกรงว่าจะมิใช่การเปิดการค้าระหว่างประเทศเพียงอย่างเดียว ข้าเกรงว่าฝ่าบาททรงกำหนดแนวคิดพื้นฐานของการพัฒนาต่อจากนี้ไว้แล้ว”

“ตามรายงานจากหอเทียนจี ผ่านหย่วนเป่ยเต้าไปจะเป็นแคว้นโหลวหลาน จากแคว้นโหลวหลานไปทางตะวันตกจะเป็นแคว้นชิวสือ สถานที่ตั้งของหยวนเป่ยเต้าเป็นศูนย์กลางของเส้นทางสายไหมเส้นนี้ นี่ต่างหากที่เป็นเหตุผลที่พระองค์ทรงยึดครองราชวงศ์เหลียวอย่างแท้จริง”

“ข้าคิดว่า…ท่านสามารถส่งกองกำลังไปคุ้มกันราชทูต ที่เดินทางไปยังแคว้นโหลวหลานได้”