นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1097

ตอนที่ 1097 สุริยายามเช้า

กองนาวิกโยธินที่ท่าเรือเซี่ยเย๋

ณ สำนักจิ่นปี้

เฮ้อซานเตาขีดเส้นสุดท้ายบนผนัง จากนั้นก็หัวเราะออกมาสามครา “ฮ่า ๆ ๆ เป็นเวลาหนึ่งเดือน ในที่สุดข้าก็สามารถออกจากที่นี่ได้แล้ว ! ”

ถังเชียนจวินเดินผ่านประตูเข้ามา จ้องมองไปที่เฮ้อซานเตาแล้วเอ่ยทักว่า “เจ้าหอนอันใดแต่เช้าตรู่ ! ”

“ไอหยา…เหล่าถัง เรือรบของเรามีกี่ลำแล้วหรือ ? ”

“พึ่งจะมีเพียงแค่ 6 ลำเท่านั้นเอง ! ”

“ช่างต่อเรือต้องเกียจคร้านมากเป็นแน่ ถึงได้ล่าช้าเยี่ยงนี้ ! ข้าจะต้องเตรียมตัวออกปล้นที่ทะเล ! นี่เจ้าได้เอาอาหารมาให้ข้า ด้วยหรือไม่ เปิดประตูให้ข้าประเดี๋ยวนี้ นี่มิใช่วันสุดท้ายของการกักขังหรือเยี่ยงไรกัน ? ข้าถูกขังครบหนึ่งเดือนแล้วนี่ ! ”

ถังเชียนจวินหันหลังเตรียมจะเดินออกไป “เจ้าอย่าได้คิดไปเอง นี่คือคำสั่งของฝ่าบาท จะวันเดียวก็ขาดมิได้เป็นอันขาด ! ”

เฮ้อซานเตาทำท่าทีห่อเหี่ยวขึ้นมาทันใด ในต้าหล้านี้คนที่เขาเกรงกลัวมีเพียง 4 คนเท่านั้น ซึ่งได้แก่ ฟู่เสี่ยวกวน ไป๋ยู่เหลียน จัวเปียหลี และโจ่งหยู สำหรับคนอื่น ๆ ในสายตาของเฮ้อซานเตา พวกเขาล้วนเป็นเพียงขยะเท่านั้น !

เดิมทีฟู่เสี่ยวกวนเป็นเพียงเศรษฐีที่ดินแห่งหลินเจียง แท้จริงแล้วเขาก็มิได้กลัวฟู่เสี่ยวกวนถึงเพียงนั้นหรอก เพียงแต่เป็นความเคารพมากกว่า เขาคิดว่าตนเองและฟู่เสี่ยวกวนล้วนเป็นเศรษฐีที่ดินเหมือนกัน ทว่าเศรษฐีที่ดินเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนนั้นเก่งกาจจนเขาเทียบมิติด

ไป๋ยู่เหลียนเป็นผู้สอนวรยุทธ์และเพลงดาบให้กับเขา ในความคิดของเฮ้อซานเตา หากมิมีไป๋ยู่เหลียนก็คงมิมีเขาในวันนี้ ดังนั้นความกลัวที่มีต่อไป๋ยู่เหลียนคือบุญคุณ

สำหรับจัวเปียหลี…เพราะเขาเป็นปรมาจารย์ !

สู้ไปก็แพ้อยู่ดี !

สำหรับเฮ้อซานเตาที่ชอบเอ่ยวาจาโผงผาง เขาเคยถูกจัวเปี๋ยหลีต่อยจนร่างลอยไปไกล ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเมื่ออยู่ต่อหน้าจัวเปียหลี เขาก็มักจะทำตัวว่านอนสอนง่าย นี่ก็คือความกลัวในความแข็งแกร่งของจัวเปียหลี

ส่วนโจ่งหยู…เป็นความกลัวที่ฝังอยู่ในกระดูก

เฮ้อซานเตาที่มิเกรงกลัวต่อเทวดาฟ้าดิน ทว่ากลับเกรงกลัวบุคคลทั้งสี่นี้

ตอนที่เขาได้รับราชโองการจากฟู่เสี่ยวกวนว่าให้กักบริเวณ เขาก็เดินเข้าไปที่สำนักจิ่นปี้ด้วยตนเอง โดยมิจำเป็นต้องให้ผู้ใดมาเรียก

ถึงแม้ว่าเฮ้อซานเตาจะถูกกักบริเวณ ทว่ากิตติศัพท์ของเขาในกองนาวิกโยธินและกองทัพเรือที่สามต่างก็เป็นที่เลื่องลือ สุดท้ายแล้วเงินที่ปล้นมาก็มิได้ส่งคืนให้คลังหลวง เพราะเงินนั้นได้แบ่งให้กับเหล่าทหารกองนาวิกโยธินคนละ 100 ตำลึงแล้ว !

สำหรับทหารเหล่านั้นที่ตกตายในสนามรบ เฮ้อซานเตาครูฝึกของพวกเขาได้นำเงิน 300 ตำลึงแจกจ่ายให้กับครอบครัวของพวกเขา !

นอกจากจ้าวลี่จู้ผู้ช่วยของเฮ้อซานเตา ก็มิมีผู้ใดรู้อีกว่าครูฝึกของพวกเขาเอาเงินจำนวนมหาศาลเยี่ยงนี้มาจากที่ใด

ในการสู้รบครานั้น ทหารนาวิกโยธินสละชีพไป 2,300 นาย ครูฝึกเยี่ยงเขาได้ให้เงินเยียวยาไปทั้งสิ้น 500,000 ตำลึง !

เงินก้อนนี้เฮ้อซานเตาบากหน้าไปขอกับโจ่งหยู

เขาถึงกับยอมพลีชีพกว่าจะได้เงินก้อนนี้มา !

เดิมทีเรื่องนี้ถูกปิดเป็นความลับ ทว่าคืนนั้นที่จ้าวลี่จู้และเหล่าสหายร่วมรบได้ดื่มสุราเข้าไป หลังจากเริ่มเมามายก็ได้เล่าออกมาด้วยความโศกเศร้าเสียใจ จากนั้นข่าวนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วค่ายทหารในชั่วข้ามคืน ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่าผู้บัญชาการกองทัพที่ดุร้ายในสายตาของพวกเขายังมีอีกด้านที่พวกเขามิรู้จัก

ภาพลักษณ์ของเฮ้อซานเตาดูดีขึ้นมาทันใดในจิตใจของทหารเหล่านั้น ดังนั้นอยู่มาวันหนึ่งเหล่าทหารก็ได้ส่งเงินจำนวน 100 ตำลึงที่พวกเขาได้รับคืน ทว่ากลับถูกเฮ้อซานเตาตำหนิ

“ข้าต้องการเงินก็จริง ทว่านี่เป็นเงินที่พวกเจ้าแลกมาด้วยชีวิต ดังนั้นจงนำกลับไปให้หมด ! ”

“ฮ่า ๆ ๆ ดี ! ขึ้นเรือเถิด”

ทั้งสองกลับไปยังกองทัพของตน กองพลที่หนึ่งของกองทัพเรือที่สามและกองพลที่หนึ่งของกองนาวิกโยธินรวมทั้งสิ้น 20,000 นายแยกย้ายกันขึ้นเรือรบทั้งหมด 5 ลำ

เรือรบเริ่มแล่นออกสู่น่านน้ำ วัตถุประสงค์หลักในการฝึกฝนในวันนี้คือต้องการให้เหล่าทหารคุ้นเคยกับการควบคุมเครื่องจักรและวิธีการใช้ปืนใหญ่

ในยามพลบค่ำ เรือรบแล่นมาจอดที่ท่าเรือ จากนั้นทุกคนก็เดินกลับไปยังค่ายของตนเอง

ถังเชียนจวินเดินมาเปิดประตูสำนักจิ่นปี้อีกครา มองไปทางเฮ้อซานเตาที่กำลังนั่งฝึกวรยุทธ์อยู่ด้านใน จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ครบกำหนด…เจ้าเป็นอิสระแล้ว ! ”

เมื่อเฮ้อซานเตาได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นยืนทันใด จากนั้นก็ก้าวออกมาจากสำนักจิ่นปี้เล็ก ๆ แห่งนี้ เขายกมือขึ้นสูงแล้วตะโกนเสียงดังว่า “ข้าซานเตาผู้นี้ กลับมาแล้ว ! ”

“ทหารทุกคนมารวมตัวแล้วฟังคำสั่ง ! แบกของ 100 ชั่งแล้ววิ่งในระยะทาง 10 ลี้ ! ”

“นี่คือคำสั่ง ! เจ้าพวกนี้นี่ มาดูกันว่าข้าจะจัดการกับพวกเจ้าเยี่ยงไรต่อไป ! ”

ทันใดนั้น กองนาวิกโยธินก็เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นมา

ถังเชียนจวินรู้สึกมิดีไปทั้งร่าง และทันใดนั้นเขาก็ครุ่นคิดขึ้นมาว่าหากฝ่าบาทสั่งกักขังเขาสักครึ่งปีก็คงจะเป็นการดี !

ท้ายที่สุดงานเลี้ยงชีวิตใหม่ก็มิได้เริ่มขึ้นอย่างที่วาดหวังเอาไว้ เฮ้อซานเตาทำโทษทหารกองนาวิกโยธินตลอดทั้งคืน พอถึงยามรุ่งสางทหารทั้งหมดถึงได้กลับไปที่ค่ายทีละคน ๆ อย่างหมดเรี่ยวแรง

“ทหารทั้งหมดจงมารวมตัวกัน ข้าให้เวลาพวกเจ้าพักทานอาหารหนึ่งถ้วยชา หลังจากนั้น…จงขึ้นเรือให้หมด ! ”

เสียงตะโกนของเฮ้อซานเตาดังขึ้นมาอีกครา…