นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1123

ตอนที่ 1123 ความตื่นตระหนกของแกรนด์ดยุกฟิลิป

“ปังปังปัง…”

เสียงเคาะประตูดังระรัวขัดคำเอ่ยของแกรนด์ดยุกฟิลิปไป เขารู้สึกเดือดดาลขึ้นมาทันใด !

โบลล์… เจ้ามีตาแต่หามีแววไม่ !

ข้าคงต้องโยนเขาลงทะเลเพื่อเป็นอาหารให้ฉลามเสียแล้ว !

สงครามครานี้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว หน่วยเรือรบพร้อมเรือที่ทรงพลัง 100 ลำของฝูหล่างจีรังแกเรือรบ 18 ลำของศัตรูจนสิ้น สงครามครานี้ได้เห็นผลลัพธ์แล้ว เจ้าสารเลวโบลล์รีบเร่งนำข่าวดีมารายงานตนเยี่ยงนั้นหรือ ?

น่าจะเป็นเยี่ยงนั้น ในสายตาของแกรนด์ดยุกฟิลิป ศึกครานี้มิมีอันใดให้น่าพูดถึง แต่นี่มิใช่เวลาที่จะมารายงานข่าวดี !

เขาตัดสินใจเมินเฉยโบลล์ เพราะยังรื่นรมย์ใจได้มิเต็มที่

ทว่าต่อจากนั้น เสียงเคาะประตูที่ร้อนรนก็ดังขึ้นมาอีกครา

แกรนด์ดยุกฟิลิปสั่นเทาไปทั้งร่าง เขาทำได้เพียงสวมชุดคลุมและเดินไปเปิดประตูด้วยอารามขุ่นเคือง

“ข้ารู้แล้วว่าชนะแล้ว ! ”

“เจ้าจะเร่งรีบหามารดาเจ้าหรือ ! ”

“เพี๊ยะ…” เสียงตบดังลั่นที่ข้างหู โบลล์ถูกแกรนด์ดยุกฟิลิปตบจนโซเซ

เขารีบโค้งคำนับ ในตอนที่กำลังจะเอ่ยรายงาน คาดมิถึงว่าแกรนด์ดยุกฟิลิปจะเอ่ยขึ้นมาอีกว่า “ไสหัวไป ! มีตาหามีแววไม่ สำรวจความเสียหาย จัดระเบียบและออกเดินทางไปข้างหน้าต่อ คุณงามความดีเล็กน้อยแค่นี้นับมิได้เลยด้วยซ้ำ สิ่งที่พวกเราต้องการคือดินแดนเทพทางตะวันออก”

“นั่นคือดินแดนทองคำ ที่เต็มไปด้วยสาวงาม ! ”

“หากสามารถครอบครองดินแดนเทพทางตะวันออกได้แล้ว ข้าจะขอให้จักรพรรดินีพระราชทานมาร์ควิสให้แก่เจ้าอย่างแน่นอน โบลล์…เจ้าคือคนสนิทที่ติดตามอยู่ข้างกายข้า เหตุใดถึงมิตริตรองสักหน่อยกัน ? ”

ความคิดอยากตายได้ผุดขึ้นมาในใจของโบลล์ ข้าเองก็อยากไปดินแดนเทพทางตะวันออกเช่นกัน ทว่าก็เห็นกันอยู่ว่าจะล่มจมทั้งกองทัพแล้ว นี่ยังคิดจะไปดินแดนเทพทางตะวันออกอยู่อีกหรือ

จะมีชีวิตรอดกลับไปฝูหล่างจีได้หรือไม่ก็ยังมิรู้เลย เจ้ากำลังคิดอันใดอยู่กัน ?

ในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตายนี้ โบลล์มิได้คำนึงถึงความน่าเกรงขามของแกรนด์ดยุกฟิลิปผู้ยิ่งใหญ่ เขาลูบแก้มข้างที่ถูกตบ แล้วทันใดนั้นก็ตวาดเสียงดังว่า “หน่วยเรือรบสำรวจของเราใกล้จะจมดิ่งลงสู่ท้องทะเลจนหมดแล้ว ! ”

เมื่อแกรนด์ดยุกฟิลิปได้ยินดังนั้น ดวงตาก็พลันเบิกโพลงขึ้นมาทันใด เขาสงสัยว่าหูของตนเองจะมีปัญหา จึงเอ่ยถามอย่างยากที่จะเชื่อว่า “เจ้าเอ่ยว่าเยี่ยงไรนะ เจ้าบ้าไปแล้วใช่หรือไม่ ? ! ”

ในตอนนั้นเอง กองทัพเรือที่หนึ่งของต้าเซี่ยก็ได้ทำการหมุนเรือเสร็จสิ้น

เสียงปืนใหญ่ที่ดังสนั่นลั่นฟ้าดังขึ้นมาอีกครา คาดมิถึงว่าลูกกระสุนลูกหนึ่งจะตกใส่เรือธงของหน่วยเรือรบสำรวจที่อยู่ห่างออกไป 150 จั้ง

“ตู้ม… ! ”

ต่อจากเสียงระเบิดที่ดังขึ้น เรือรบหนี่หวางห้าวลำนี้ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แกรนด์ดยุกฟิลิปยังมิทันได้ตอบโต้อันใด ก็ถูกโยนออกมาจากห้องโดยสารทันที เขาล้มลงไปกับพื้นจนรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ หลังจากที่เขาลุกขึ้นยืนได้ ใบหน้าก็พลันซีดเผือด

“เจ้ามัวยืนหามารดาเจ้าหรือ ? ไปสิ รีบไปดูเร็วเข้า ! ”

หนี่หวางห้าวมิได้จมลง ทว่าดาดฟ้าเรือกำลังถูกกองไฟแผดเผา

“ดับไฟ… ทุกคนจงรีบมาดับไฟ ! ”

แกรนด์ดยุกฟิลิปวิ่งขึ้นไปยังสะพานด้านหน้าของดาดฟ้าเรือโดยยังสวมชุดนอนที่มิสามารถกำบังเรือนร่างได้ทั้งหมด สองเท้าของเขาเปลือยเปล่า แต่หาได้สนใจความหนาวเหน็บของฤดูใบไม้ผลิไม่

เขาวิ่งขึ้นไปยังหอสังเกตการณ์บนชั้นสอง ยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมามองไปทั่วสารทิศ

ศัตรูมี 16 ลำ ถูกจมลงไป 2 ลำ ทว่าเรือรบของตนนั้น…

เขาสูดหายใจเข้าลึก นั่นเรือรบ 100 ลำเชียวนะ !

บัดนี้เหลืออยู่เท่าใดกัน ?

เขานับเลขในใจเงียบ ๆ เหลืออยู่เพียง 32 ลำเท่านั้น !

ในจำนวน 32 ลำนี้ มี 8 ลำที่กำลังมีควันพวยพุ่ง และมิทราบเช่นกันว่ายังมีกำลังรบอยู่หรือไม่