นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1134

ตอนที่ 1134 เชี่ยวเอ๋อร์

แสงสุริยายามเย็นของฤดูหนาวสาดส่องลงมายังเมืองโหลวหลาน

ชือเยว่หมิงสวมชุดนอกเครื่องแบบนั่งรถม้าคันหนึ่งมายังหอเฟิงเยวี่ย ณ ตรอกจิ้งฮวา

ที่นี่คือหอนางโลมที่ดีที่สุดในเมืองโหลวหลาน ในฐานะที่เป็นแขกประจำของหอเฟิงเยวี่ย แน่นอนว่าเขาต้องได้รับการต้อนรับจากเถ้าแก่เนี้ยในหอเฟิงเยวี่ยเป็นอย่างดี

“ไอหยา…ท่านชือ ท่ามมิได้เดินทางมาที่นี่กว่าสามวันแล้วนะเจ้าคะ ! ”

ชือเยว่หมิงยิ้มออกมาบาง ๆ พลางเอ่ยว่า “หลี่เอ้อเหนียงคิดถึงข้าหรือเยี่ยงไรกัน ? ”

หลี่เอ้อเหนียงสะบัดผ้าเช็ดหน้าในมือแล้วยิ้มออกมาอย่างสดใส “ข้าน้อยต้องคิดถึงนายท่านชือแน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าข้าน้อยนั้นอายุมากแล้วมิเข้าตานายท่านชือหรอกเจ้าค่ะ ! ทว่าเชี่ยวเอ๋อร์ของเราตั้งตารอคอยนายท่านชืออยู่ทุกวี่ทุกวัน นายท่านชือก็ช่างใจดำเสียเหลือเกิน สามวันมาแล้วที่เชี่ยวเอ๋อร์รอคอยอย่างกระตือรือร้น ! ”

“แล้วเหตุใดถึงยังมิรีบพาข้าไปพบเชี่ยวเอ๋อร์อีกเล่า ? ”

“เจ้าค่ะ ๆ เชิญนายท่านชือ”

หลี่เอ้อเหนียงเดินนำทางไปทีละก้าว ๆ ชือเยว่หมิงเดินตามหลังหลี่เอ้อเหนียงผ่านห้องโถงใหญ่เข้าไป จากนั้นก็เดินมายังด้านหน้าหอหนึ่งซึ่งเป็นอาคารสูงสองชั้น ตั้งอยู่ด้านหลังของหอเฟิงเยวี่ย

“เชี่ยวเอ๋อร์ของเราหลายวันมานี้มิได้ต้อนรับแขกผู้ได้เลย ได้แต่ตั้งตารอคอยนายท่านชือ ท่านอย่าได้ทำให้เชี่ยวเอ๋อร์ของเราต้องเสียใจล่ะ รีบเข้าไปเถิดเจ้าค่ะ คาดว่าสุราคงจะต้มไว้เรียบร้อยแล้ว”

ชือเยว่หมิงหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโยนให้หลี่เอ้อเหนียงพลางเอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าจะดื่มสุราฟังเชี่ยวเอ๋อร์ประพันธ์กวีและบรรเลงดนตรี จงอย่าให้ผู้ใดมารบกวนข้า ! ”

เมื่อได้รับเงินจำนวน 10 ตำลึง ใบหน้าของหลี่เอ้อเหนียงก็เบ่งบานปานดอกเบญจมาศ นางเก็บเงินไว้ในฝ่ามือแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ไอหยา…นายท่านเจ้าคะ ข้าน้อยจะกล้ารบกวนความสุขของนายท่านชือได้เยี่ยงไร แม่นางในหอเฟิงเยวี่ยของเราล้วนรู้ดีว่านายท่านชือนั้นใจกว้าง อีกทั้งยังเป็นสุภาพบุรุษ มิทราบว่าเมื่อใดนายท่านชือจะดูแลแม่นางคนอื่น ๆ บ้างเจ้าคะ ! ”

“ข้าจะลองใคร่ครวญดูอีกครา เจ้าจงไปเถิดข้าจะเข้าไปด้านในแล้ว”

“เช่นนั้นข้าน้อยขออวยพรให้นายท่านชือมีความสุข ! ขอบพระคุณนายท่านชือมากยิ่งนักเจ้าค่ะ ! ”

หลี่เอ้อเหนียงจากไปด้วยท่าทางดีอกดีใจ รอยยิ้มบนใบหน้าของชือเยว่หมิงค่อย ๆ จางหายไป จากนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

เขาผลักประตูบานนี้ให้เปิดออกแล้วเดินเข้าไปด้านใน จากนั้นก็ทำการปิดมันลงอีกครา

เมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสอง พบว่าเชี่ยวเอ๋อร์กำลังต้มสุราอยู่หน้าโต๊ะเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง

“เรียบร้อยแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ชือเยว่หมิงนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเชี่ยวเอ๋อร์ นางเงยหน้าขึ้นมามองแล้วพยักหน้าเบา ๆ “เหยียนฉงเหวินเสนาบดีกรมโยธาธิการจะเดินทางมาที่หอฟางเยวี่ยทุก ๆ สามวัน เขาจะเข้าพบเพียงแม่นางหงเหมยเท่านั้น”

“จวนของเหยียนฉงเหวินตั้งอยู่ที่ตรอกจิ้งอัน หน้าจวนมีต้นไม้ใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง ในจวนนั้นมีบ่าวรับใช้จำนวน 36 คน และมีสุนัขดุร้ายอีก 2 ตัว”

“ของสิ่งนั้นถูกวางไว้ในห้องลับ ตาเฒ่านั่นระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ หงเหมยมิอาจเอ่ยถามได้ว่าห้องลับนั้นตั้งอยู่ที่ใดกันแน่ นี่คือกุญแจที่จะเปิดห้องลับนั้น”

เชี่ยวเอ๋อร์ยื่นสบู่ก้อนหนึ่งให้แก่ชือเยว่หมิง “รูปร่างของกุญแจนั้นข้าได้มันมาแล้ว ต่อจากนี้…ต่อจากนี้ข้าจะพยายามหาวิธีสืบว่าห้องลับนั้นอยู่ตรงที่ใด”

ชือเยว่หมิงส่ายหน้า “มิทันแล้ว ราตรีนี้ข้าจะต้องได้รับแผนที่ของเมืองโหลวหลาน หลังจากนี้เมืองโหลวหลานจะวุ่นวายขึ้นพักหนึ่ง เจ้าจงระมัดระวังตัวด้วยอย่าออกไปด้านนอกเชียว”

เชี่ยวเอ๋อร์พยักหน้า จากนั้นก็รินสุราให้แก่ชือเยว่หมิงหนึ่งจอก “รีบร้อนถึงเพียงนี้เชียวหรือ ? ห้องลับแห่งนั้นคาดว่าคงมิสามารถหาเจอได้ง่าย ๆ เป็นแน่”

“คงต้องใช้วิธีอื่นแล้ว ในวันนี้เหยียนฉงเหวินมาที่หอฟางเยวี่ยหรือไม่ ? ”

“ในวันนี้เขาควรจะมา ทว่าจนถึงป่านนี้ก็ยังมิมา”