นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1154

ตอนที่ 1154 หนึ่งแสนแล้วเยี่ยงไร !

แน่นอนว่าการปะทะกันที่นอกเมืองทำให้ขุนนางในเมืองโดโรสะพรึงกลัว

นกส่งสารถูกส่งออกไปยังเมืองเทียนเย่า

แน่นอนอยู่แล้วว่านกส่งสารย่อมเดินทางได้เร็วกว่ากองทัพของเฮ้อซานเตา เพราะในราตรีนั้นเอง จดหมายก็ได้ส่งไปถึงมือของจักรพรรดิเทียนเย่า

เขาอ่านรายงานแผ่นนั้นซ้ำไปซ้ำมานับพันรอบ จากนั้นก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้

“นี่มันเกิดอันใดขึ้นกัน ! รีบไปเรียกท่านราชครูและท่านแม่ทัพมาเข้าเฝ้าข้าประเดี๋ยวนี้ ! ”

โคมไฟในท้องพระโรงถูกจุดขึ้นมาจนสว่างจ้า ขุนนางของแคว้นเทียนเย่ายืนอยู่ในท้องพระโรงอย่างเป็นระเบียบ สีหน้าที่ดูสบาย ๆ เหมือนอย่างเคยมิหลงเหลืออีกต่อไป ทุกคนล้วนถูกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเมืองโดโรทำให้อกสั่นขวัญแขวน

เพียงแค่คน 3,000 คนเท่านั้น คน 3,000 คนที่สวมชุดเกราะสีเงินวาววับ พวกมันใช้เวลาเพียงสองเค่อก็สามารถกำจัดทหารรักษาการณ์มากกว่า 5,000 นายจนราบคาบได้แล้ว !

บัดนี้พวกมันกำลังมุ่งหน้าเข้ามาตีเมืองเทียนเย่า !

พวกมันมาจากที่ใดกันแน่ ?

“ทูลฝ่าบาท เมื่อมินานมานี้แคว้นซ่างหลัวถูกฝูหล่างจีเข้ารุกราน หากดูจากเวลาแล้ว คาดว่าบัดนี้แคว้นซ่างหลัวคงถูกตีจนล่มสลายไปแล้ว ทว่าจากข่าวที่กระหม่อมได้ทราบมาเมื่อวาน แคว้นซ่างหลัวมิเพียงแต่ยังมิล่มสลายเท่านั้น กลับกันพวกฝูหล่างจีต่างหากที่ถูกแคว้นซ่างหลัวปราบปรามจนแพ้อย่างราบคาบ ! ”

“กองทัพที่เข้าสังหารพวกฝูหล่างจีเป็นทหารสวมชุดเกราะสีเงินเช่นเดียวกัน ความสามารถทางการรบของพวกเขาโดดเด่นเหนือผู้ใด ว่ากันว่า…พวกมันมาจากต้าเซี่ย แคว้นซ่างหลัวยอมสวามิภักดิ์ต่อต้าเซี่ย บัดนี้จึงกลายเป็นอาณานิคมของของประเทศต้าเซี่ยแล้ว เกรงว่ากองทัพนั้นจะมาจากต้าเซี่ยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“เหตุใดเจ้าถึงมิเอ่ยให้มันเร็วกว่านี้เล่า ! ”

เสนาบดีผู้นั้นรีบเดินเข้าไปโค้งคารวะแล้วเอ่ย “กระหม่อมสมควรตาย ! เพราะกระหม่อมเห็นว่าแคว้นซ่างหลัวตั้งอยู่ห่างไกลจากแคว้นเทียนเย่า ทั้งสามแคว้นแผ่นดินใหญ่ลีอาห์แห่งนี้ แคว้นเทียนเย่าคือแคว้นที่แข็งแกร่งที่สุด กระหม่อม… กระหม่อมเห็นว่าพวกมันมิครนามือของพวกเราอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ! ”

เขาเงยศีรษะขึ้นมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ว่า “บัดนี้กระหม่อมก็ยังยืนยันเช่นนั้น สาเหตุที่กองทัพนี้สามารถโจมตีทหารรักษาการณ์เมืองโดโรได้อย่างฉับพลันนั้น หนึ่งเพราะความสามารถในการรบของทหารรักษาการณ์ต่ำเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สองพวกข้าศึกบุกเข้ามาอย่างฉับพลันจนพวกเขามิทันตั้งตัว”

“บัดนี้ในเมื่อพวกเรารู้แล้ว ต่อให้พวกมันรุกคืบมาถึงใจกลางแคว้นเทียนเย่า กระหม่อมเห็นว่า… หากพวกเราเรียกกองทัพ 100,000 นายเข้ามา แล้วลอบสังหารกองทัพต้าเซี่ยที่แนวแม่น้ำฉางซิ่ว กำจัดพวกมันเสียให้สิ้นให้ศพของพวกมันกองเกลื่อนอยู่ริมแม่น้ำเพียงเท่านี้ก็ได้แล้วมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ ! ”

เสนาบดีผู้นี้คือเสนาบดีกรมกลาโหม มีตำแหน่งเทียบเท่ากับชื่อหลางของประเทศต้าเซี่ย

หลังจากที่เขาเอ่ยจบ ขุนนางที่เหลือเมื่อได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียงกัน

ที่แผ่นดินใหญ่ลีอาห์ ทหารของแคว้นเทียนเย่าแข็งแกร่งและไร้เทียมทานที่สุด !

ใช้กองทัพ 100,000 นายสังหารกองทัพต้าเซี่ยเพียงแค่ 3,000 นาย… ขุนนางเหล่านั้นหัวเราะอย่างขบขันขึ้นมาทันใด นี่มันเท่ากับการสังหารนกด้วยมีดเชือดวัวใช่หรือไม่ ?

เมื่อจักรพรรดิเทียนเย่าย้อนกลับมาคิดอีกคราหรือว่าตนจะตื่นตูมจนเกินไปจริง ๆ ?

ต่อให้กองทัพต้าเซี่ยจะเก่งกาจเพียงใด พวกมันก็มีกำลังพลเพียงแค่ 3,000 นายเท่านั้น !

ให้ทหารทั้งหนึ่งแสนนายถ่มน้ำลายคนละหนึ่งหยด เมื่อรวมกันอาจจะทำให้พวกมันจมน้ำตายได้ !

ดังนั้นจักรพรรดิเทียนเย่าจึงออกคำสั่งให้เย่เฟิงเป็นแม่ทัพแห่งกองทัพเทียนเย่า ให้พาทหารจำนวน 100,000 นายออกเดินทางไปยังแม่น้ำฉางซิ่วทันที จากนั้น…ให้สั่งสอนพวกต้าเซี่ยที่จองหองให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันได้กระทำลงไป !

“หลังจากที่กำจัดกองทัพของต้าเซี่ยเสร็จสิ้นแล้ว ให้แม่ทัพเย่เฟิงนำทัพลงไปทางตอนใต้ แคว้นซ่างหลัวสมคบคิดกับต้าเซี่ย ทำให้แผ่นดินใหญ่ลีอาห์ต้องสูญเสียผลประโยชน์ เมื่อกำจัดแคว้นซ่างหลัวเสร็จแล้ว แคว้นเทียนเย่าก็จะยึดครองอาณาเขตของต้าเซี่ยมาเป็นของตนเอง ! ”

หลังจากที่จักรพรรดิเทียนเย่าได้มีคำสั่งออกไป กองทัพ 100,000 นายของแคว้นเทียนเย่าก็ได้เคลื่อนพลในทันที พวกเขาเดินทางไปยังแม่น้ำฉางซิ่วที่อยู่ห่างออกไป 100 ลี้

ประชากรทุกหมู่เหล่าของแคว้นเทียนเย่า มิว่าจะเป็นจักรพรรดิผู้สูงส่ง พ่อค้าหาบเร่หรือชนชั้นแรงงาน มิมีผู้ใดเก็บเรื่องศึกที่กำลังจะเกิดขึ้นไปใส่ใจแม้แต่คนเดียว เพราะพวกเขามิคิดว่ากองทัพ 100,000 นายจะปราบปรามศัตรูเพียงแค่ 3,000 นายมิได้