นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1155

ตอนที่ 1155 ความสิ้นหวังมันเป็นเช่นนี้นี่เอง

ฤดูหนาวที่แม่น้ำฉางซิ่วนั้นแห้งแล้งเป็นอย่างมาก ผิวน้ำเดิมทีเคยกว้างถึง 10 จั้งบัดนี้กลับแห้งเหือดเหลือเพียงแค่ 3 จั้งเท่านั้น

บัดนี้แม่ทัพเย่เฟิงแห่งแคว้นเทียนเย่าได้นำกองทัพ 100,000 นายมาถึงริมแม่น้ำฉางซิ่วเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เขาสวมชุดเกราะหนังพร้อมกับสะพายดาบยาวนั่งอยู่บนม้าศึกริมแม่น้ำ ท่าทีน่าเกรงขามมากยิ่งนัก สายตาคู่นั้นได้จับจ้องไปยังผิวน้ำที่สงบนิ่ง ใบหน้าที่ดูสูบผอมและดำคล้ำก็พลันเคร่งขรึมขึ้นมาทันใด

เขามิได้รู้อันใดเกี่ยวกับกำลังรบของกองทัพต้าเซี่ยมากนัก เขารู้สึกฉงนในความเร็วของการเดินทัพของต้าเซี่ย

กองทัพแห่งต้าเซี่ยช่างเดินทัพได้เร็วมากยิ่งนัก !

กองทัพสามพันนายนี้มาถึงชายแดนของแคว้นเทียนเย่าเมื่อห้าวันก่อน ทว่าเมื่อครู่ทหารสายลับได้รายงานมาว่าบัดนี้พวกเขาได้เดินทางมาถึงเมืองฉางซิ่วเรียบร้อยแล้ว

เมื่อฉางซิ่วตั้งอยู่ห่างจากแม่น้ำฉางซิ่วเพียงแค่ 50 ลี้เท่านั้น !

พวกเขาใช้เวลาเพียงแค่ 5 วัน แค่ 5 วันก็สามารถเดินทางข้ามมาเป็นพัน ๆ ลี้ได้ นี่เท่ากับว่าพวกเขาสามารถเดินทางได้ 200 ลี้ในหนึ่งวัน !

พวกเขามิมีม้าศึกแม้แต่ตัวเดียว พวกเขาใช้เท้าวิ่งเท่านั้น !

เหตุใดพวกเขาถึงวิ่งเร็วถึงเพียงนี้ได้เล่า !

ทว่านี่ย่อมเป็นเรื่องดีสำหรับกองทัพเทียนเย่าที่จะได้ใช้กลยุทธ์รอซ้ำยามเปลี้ย พวกเขาวิ่งมาไกลถึงเพียงนี้ ย่อมเหน็ดเหนื่อยเป็นธรรมดา เมื่อเดินทางมาถึงที่นี่ พวกเขาคงมิเหลือเรี่ยวแรงแล้ว

ดูเหมือนว่าผู้บัญชาการกองทัพ จะมิใช่ผู้ที่เชี่ยวชาญด้านการรบมากนัก เพราะการที่ใช้ความเร็วถึงเพียงนี้บุกเข้ามายังดินแดนของศัตรูถือเป็นสิ่งต้องห้าม

ในเมื่อผู้บัญชาการมิได้เรื่อง ทหารในกองทัพก็คงมิได้เรื่องพอ ๆ กัน

บัดนี้เมื่อลองคิดดู สิ่งที่ทำให้จอมพลเย่เฟิงยังคงสับสนนอกเหนือจากการที่พวกเขาเดินทัพโดยใช้เท้าวิ่งแล้ว ก็เห็นจะเป็นชุดเกราะที่ส่งแสงระยับนั่น จากการวิเคราะห์ของสายลับ ดูเหมือนว่าชุดเกราะของพวกเขาจะทำมาจากเงิน

ที่แคว้นเทียนเย่ามีเงินถมเถไป มันมิใช่วัตถุที่แข็งแรง ซ้ำยังเปราะบางอีกต่างหาก การนำเงินมาหลอมเป็นชุดเกราะแม้จะดูหรูหราแต่ก็นำไปใช้ประโยชน์มิได้

ในเมื่อจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยอุตส่าห์ถ่อมาถึงเมืองซ่างหลัวทั้งที เมื่อกำจัดกองทัพนี้เสร็จแล้ว ข้าจะยกทัพไปจับเป็นจักรพรรดิต้าเซี่ยที่เมืองซ่างหลัว… แล้วค่อยเค้นถามว่าต้าเซี่ยตั้งอยู่ที่ใด สิ่งที่แคว้นเทียนเย่าคู่ควรจะได้รับนั้น มิใช่แค่แคว้นซ่างหลัวสุดแสนทุรกันดารเพียงแห่งเดียวเท่านั้น

การที่สามารถสวมชุดเกราะเงินวิ่งเผ่นพ่านได้นั้น คาดว่าต้าเซี่ยคงจะอู้ฟู่เสียยิ่งกว่าแคว้นเทียนเย่าเสียอีก !

สีหน้าเคร่งขรึมของแม่ทัพเย่เฟิงแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย ต้าเซี่ยมิรู้จักที่ต่ำที่สูง คงจะมิรู้สินะว่ากำลังยั่วโมโหผู้ใดอยู่ !

ทันใดนั้นก็เกิดมโนภาพของดินแดนกว้างใหญ่ไพศาลและเงินทองที่หลั่งไหลวับ ๆ แวม ๆ อยู่บนอาณาเขตต้าเซี่ยขึ้นมาในหัวของเขา !

“จงถ่ายทอดคำสั่ง ให้ทุกคนข้ามแม่น้ำไป ! หลังจากทหารของต้าเซี่ยมาถึงแล้ว ข้าจะให้เวลาพวกเจ้า 1 ถ้วยชา จงสังหารพวกมันเสียให้สิ้น เพราะข้าอดใจรอเวลาที่จะเข้ายึดเมืองซ่างหลัวมิไหวแล้ว ! ”

เมื่อคำสั่งถูกถ่ายทอดออกไป ทหาร 100,000 นายก็เริ่มข้ามไปยังอีกฝากฝั่งของแม่น้ำ

ครึ่งชั่วยามให้หลัง กองทัพทั้งหนึ่งแสนนายของแคว้นเทียนเย่าก็ได้ยืนเรียงแถวเป็นระเบียบอยู่อีกฝากของแม่น้ำเรียบร้อยแล้ว

ในขณะเดียวกันนั้นเอง เฮ้อซานเตาก็ได้นำกองนาวิกโยธินปรากฏกายสู่สายตาของแม่ทัพเย่เฟิง

“ไอหยา…พี่น้องทั้งหลาย พวกเราต้อนรับแขกกันสักหน่อยเถิด ! ”

เฮ้อซานเตารู้สึกดีอกดีใจมากยิ่งนัก ทว่าก็มิได้ออกคำสั่งให้กองทัพบุกในทันที “คงจะหิวกันแล้วสินะ ? ปักหลักพักกินข้าวกันก่อนเถิด ! พวกเจ้ามีเวลากินข้าวเพียงแค่ 10 ลมหายใจเท่านั้น ข้าศึกจวนจะบุกเข้ามาประชิดเต็มทีแล้ว ! เร็วเข้า ! ”

นายทหารทั้งสามพันนายหยิบอาหารกระป๋องออกมาจากกระเป๋าสะพายหลัง จากนั้นก็ยืนกินข้าวตามคำสั่งของเฮ้อซานเตา

เย่เฟิงที่ยืนอยู่อีกฝั่งเมื่อเห็นดังนั้นก็ถลึงตาโตขึ้นมาทันใด เจ้าพวกนี้นี่มันทำเยี่ยงไรกัน จะตายอยู่รอมร่อยังห่วงกินอยู่อีก !

คงมิอยากตายกลายเป็นผีที่หิวโหยสินะ !

ข้ามิมีเวลารอพวกเจ้ากินข้าวหรอกนะ !

“ทหาร ! โจมตี…ขยี้พวกมันให้แหลก ! ”

“พี่น้องทั้งหลาย หยุดกินก่อน เมื่อรบเสร็จแล้วค่อยกลับมากิน เตรียมบุก ให้พวกมันกินระเบิดเรียกน้ำย่อยกันสักหน่อย ! ”

เมื่อกองทัพเทียนเย่าบุกเข้ามาในระยะ 90 จั้ง กองนาวิกโยธินผู้แข็งแกร่งก็ได้ควักระเบิดมือออกมา

เมื่อกองทัพเทียนเย่าบุกเข้ามาในระยะ 60 จั้ง พวกเขาก็ดึงสลักระเบิดออกโดยพร้อมเพรียงกัน

เย่เฟิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของกองทัพมิค่อยเข้าใจสถานการณ์เบื้องหน้าสักเท่าใดนัก เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการบุกประชิดของทหารม้าฝ่ายตน พวกต้าเซี่ยถึงกับยืนนิ่งอึ้งไปมิเป็นเชียวหรือ ?

เหตุใดพวกมันถึงนิ่งมิไหวติงกันเลยเล่า ?

พวกมันควรชักหอกขึ้นมาสกัดม้าศึกมิใช่หรือ ?

นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ?

สิ่งที่เกิดขึ้นประหลาดเกินกว่าที่เย่เฟิงจะเข้าใจได้

ทันใดนั้นเอง ระหว่างคิ้วของเขาก็ต้องขมวดเข้าหากันอีกครา เมื่อเขาเห็นทหารของต้าเซี่ยขว้างบางอย่างมาทางทหารม้าฝ่ายเขาจนเกิดเป็นควันคละคลุ้ง

หลังจากนั้น…