นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1156

ตอนที่ 1156 พวกมันฆ่ามิตายเยี่ยงนั้นหรือ ?

ภายในพระราชวังแคว้นเทียนเย่าอลหม่านวุ่นวายอยู่ครู่ใหญ่

กองทัพเทียนเย่าที่มิเคยปราชัยให้กับผู้ใดได้พ่ายแพ้ต่อข้าศึก 3,000 นาย !

ทั้งยังพ่ายแพ้อย่างราบคาบอีกด้วย !

พวกเขามีกันตั้ง 100,000 คน ! ส่วนข้าศึกนั้นมีเพียงแค่ 3,000 คนเท่านั้น !

ทว่าเยี่ยงไรเสียกองทัพเทียนเย่า 100,000 นายก็ถูกกองทัพต้าเซี่ย 3,000 นายถล่มจนยับเยิน !

กองทัพขนาดใหญ่ที่คอยสร้างความหวาดกลัวให้กับชาวแผ่นดินใหญ่ลีอาห์ได้สูญสิ้นภายในเวลาแค่ 2 ชั่วยาม

กองทัพของต้าเซี่ยทำได้เยี่ยงไรกัน ?

มิมีผู้ใดสามารถจินตนาการได้ แม้แต่ขุนนางในพระราชวังก็ยังสงสัยว่ารายงานฉบับนี้เป็นจริงหรือเท็จ

พวกเขายืนกระซิบกระซาบอยู่ภายในท้องพระโรง มิมีผู้ใดยอมเผชิญหน้ากับผลลัพธ์ที่ออกมาแม้แต่คนเดียว นี่หมายความว่าเยี่ยงไรน่ะหรือ ?

ก็หมายความว่าต้าเซี่ยใช้ทหารเพียงแค่ 3,000 นายก็สามารถกำจัดแคว้นเทียนเย่าได้อย่างง่ายดายแล้ว !

มิมีอีกแล้วกองทัพเทียนเย่าที่แข็งแกร่งที่สุด บัดนี้หลงเหลือเพียงแค่ทหารรักษาการณ์ พวกเขามิอาจเทียบเคียงกับกองทัพเทียนเย่าได้เลยสักนิด ถ้าหากรายงานของแนวหน้าเป็นเรื่องจริงล่ะก็…ทหารรักษาการณ์พวกนี้ก็คงมิอาจต่อต้านการโจมตีจากทหารต้าเซี่ยได้ !

เมื่อวานเพิ่งจะหารือกันว่าจะควบคุมแคว้นซ่างหลัวกันเยี่ยงไรและเมื่อควบคุมได้แล้วจะวางรางฐานเยี่ยงไร ทว่าเพียงแค่ราตรีเดียวเรื่องราวกลับพลิกผันอย่างใหญ่หลวง

บัดนี้มิมีผู้ใดคิดถึงแคว้นซ่างหลัวอีก ปัญหาหนึ่งเดียวในตอนนี้ก็คือ…กองทัพต้าเซี่ยทั้งสามพันนายกำลังมุ่งหน้ามายังเมืองเทียนเย่า !

อย่างช้าสุดพวกเขาจะเดินทางมาประชิดเมืองเทียนเย่าในวันพรุ่งนี้ยามเช้า !

หากยังไร้หนทางที่จะกำจัดพวกเขา หากเมืองหลวงแห่งนี้ถูกพวกเขาตีจนแตกพ่าย แคว้นเทียนเย่าก็จะล่มสลายในทันที !

จักรพรรดิเทียนเย่าถูกขันทีพยุงเข้ามาในท้องพระโรง ครานี้เหล่าขุนนางถึงได้สงบปากสงบคำแล้วหันไปมององค์จักรพรรดิของตนเอง

เขานั่งเงียบบนบัลลังก์อยู่เนิ่นนาน ราวกับกำลังนั่งสงบจิตสงบใจ

“กองทัพเทียนเย่าได้พ่ายแพ้แล้ว พวกเจ้าก็คงจะรู้แล้วเช่นกัน”

“กองทัพเทียนเย่า 100,000 นายถูกกองทัพต้าเซี่ย 3,000 นายสังหารไปทั้งสิ้น 70,000 นาย ! ที่เหลืออีก 30,000 นายกำลังถอยกลับมายังเมืองเทียนเย่าพร้อมกับท่านแม่ทัพ”

“เมืองเทียนเย่ามีทหารรักษาการณ์เมือง 50,000 นายด้วยกัน… สิ่งที่ข้าต้องการจะถามก็คือกำแพงอันแข็งแรงของเมืองเทียนเย่า กองทัพเทียนเย่า 30,000 นายและทหารรักษาการณ์อีก 50,000 นายจะสามารถสกัดการโจมตีของทหารต้าเซี่ยทั้งสามพันนายนั้นได้หรือไม่ ? ”

เหล่าเสนาบดีต่างก็เงียบกริบ กองทัพเทียนเย่าทั้งหนึ่งแสนนายนี้พ่ายแพ้แล้ว ทั้งยังพ่ายแพ้อย่างน่าเวทนาอีกด้วย นี่ย่อมเพียงพอที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของกองทัพต้าเซี่ยแล้ว

กำแพงเมืองเทียนเย่ามีความแข็งแกร่ง ทั้งยังมียุทโธปกรณ์ครบครัน ทหารต้าเซี่ยคงมิมีความสามารถที่จะเหาะเหินเดินอากาศข้ามกำแพงมาหรอกนะ พวกเขาเดินทางมาจากแดนไกล คงมิมีอาวุธโจมตีเมืองติดตัวมาเป็นแน่

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่ามิเพียงแต่สามารถใช้กำแพงเมืองปกปักรักษาเมืองเทียนเย่าเอาไว้ได้เท่านั้น พวกเรายังสามารถสังหารทหารต้าเซี่ยให้ตายคากำแพงเมืองได้อีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ ! ”

เสนาบดีเฒ่าคนหนึ่งเดินออกมา เขาโน้มตัวคารวะแล้วเอ่ยเสริมว่า “กองทัพต้าเซี่ยไร้ซึ่งกองหนุน ทั้งยังไร้ซึ่งยุทโธปกรณ์และเสบียงอาหาร พวกมันเป็นกองทัพเดี่ยวที่บุกเข้ามายังแคว้นเรา ! ”

“ขอเพียงแค่พวกเราปักหลักคุ้มกันแนวกำแพงให้แน่นหนา พวกมันก็จะมิมีโอกาสปีนข้ามกำแพงมาได้และยิ่งมิมีโอกาสที่จะทะลายกำแพงเมืองลงได้ ! ให้ยื้อเวลาเอาไว้เพียงแค่ 3 วันเท่านั้น สามวันหลังจากนั้นทหารของต้าเซี่ยก็จะขาดแคลนทั้งเสบียงอาหารและอาวุธแล้ว ประเดี๋ยวพวกมันก็ย่อมถอยร่นไปเองพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“เมื่อถึงเวลานั้นค่อยส่งทหารของเราออกไปไล่โจมตี พอถึงตอนนั้นกองทัพต้าเซี่ยคงใกล้สิ้นฤทธิ์เต็มที พวกเราค่อยกำจัดพวกมันเพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับกองทัพเทียนเย่า ! ”

การวิเคราะห์สถานการณ์ของขุนนางเฒ่าดูสมเหตุสมผลมากยิ่งนัก เสนาบดีทั้งหมดจึงคิดขึ้นมาได้ว่าทหารต้าเซี่ยคงมิอาจปีนกำแพงที่สูงลิ่วได้เป็นแน่ เช่นนั้นศึกที่กำแพงเมืองครานี้…เป็นการผลาญเสบียงติดตัวของทหารต้าเซี่ยนั่นเอง

พวกเขาเดินทางมาจากแดนไกล เสบียงที่พกติดตัวมาคงมีมิมาก เมื่อใช้เสบียงจนหมดสิ้นแล้ว พวกเขาย่อมถอยทัพ

ครานี้กองทัพเทียนเย่าก็จะมีโอกาสเอาคืน ซากศพของทหารทั้งสามพันนายนี้จะต้องถูกกลบฝังใต้ธุลีดินของแคว้นเทียนเย่า !

“พวกเจ้า…มีความเห็นโต้แย้งหรือไม่ ? ” จักรพรรดิเทียนเย่าตริตรองอย่างถี่ถ้วนอีกครา เขารู้สึกว่าแผนการนี้มีความเป็นไปได้ และเป็นแผนการที่ดีที่สุดในตอนนี้

“หากมิมีข้อโต้แย้งก็ให้ทำตามแผนการของท่านราชครู ไปเตรียมอาวุธป้องกันเมืองให้เรียบร้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำมันและลูกศรธนู ข้ามิต้องการให้พวกมันมีชีวิตรอดกลับไป ! ”