นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1223

ตอนที่ 1223 หลอดไฟ

ฟู่เสี่ยวกวนสั่งให้หลิวจิ่นและจ้าวโฮ่วยกเครื่องกำเนิดไฟฟ้าเข้ามาที่ตำหนักเย่หยาง

บัดนี้ทุกคนปิดปากเงียบสนิท ต่างก็หันไปมองสิ่งแปลกประหลาดที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า

นี่เป็นเครื่องกำเนิดไฟฟ้าเครื่องแรกที่ศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์ประดิษฐ์ขึ้นมา ซึ่งแน่นอนว่ามันยังมีข้อบกพร่องอีกมากมาย ทว่าวิทยาศาสตร์ก็เป็นเช่นนี้แหละ มันจำเป็นต้องค่อย ๆ พัฒนาให้สมบูรณ์แบบอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ในการพัฒนาต้องอาศัยทฤษฎีและทักษะรวมถึงวัตถุต่าง ๆ มันมิมีทางที่จะประสบความสำเร็จได้ภายในก้าวเดียว

ฉินเฉิงเย่รู้จักของชิ้นนี้เป็นอย่างดี เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหน้าระรื่น

เขานำน้ำมันดีเซลใส่เข้าไปในเครื่องยนต์ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของทุกคน หลังจากนั้นก็นำลวดสองเส้นผูกกับสกรูสองตัวบนเครื่องยนต์เข้าหากัน ลวดทั้งสองเส้นนี้เชื่อมหากันภายใต้ลูกแก้ว

เขานำแท่งเหล็กที่คดเคี้ยวใส่เข้าไปในช่อง ๆ หนึ่ง จากนั้นก็ใช้แรงหมุนเหล็กแท่งนั้น แผ่นเหล็กบนเครื่องยนต์พลันหมุนอย่างรวดเร็ว

มีเสียงดังตึก ๆ ออกมาจากเครื่องยนต์ จากนั้นก็มีควันดำลอยโขมงออกมา เครื่องยนต์ส่งเสียงคำรามดังขึ้นเรื่อย ๆ ฉินเฉิงเย่ถือโอกาสนี้ดึงแท่งเหล็กออกมา มินานนักลูกแก้วที่มีลวดสองเส้นผูกติดอยู่ก็มีแสงไฟสว่างวาบขึ้นมา !

“ไอหยา…” บรรดาลูก ๆ ของฟู่เสี่ยวกวนร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

“ดับโคมไฟทั้งหมดเสียก่อน” ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข

โคมไฟภายในห้องโถงถูกดับลงทุกดวง มีเพียงแสงไฟจากลูกแก้วที่ยังคงส่องสว่าง เพียงแต่แสงไฟติด ๆ ดับ ๆ มิค่อยเสถียรเท่าใดนัก

“นี่คือหลอดไฟ ! ” ฟู่เสี่ยวกวนอธิบายให้ทุกคนฟัง “บัดนี้เทคโนโลยียังมิสุกงอมดี หากมันสุกงอมเมื่อใด หลอดไฟก็จะส่องแสงอย่างมีเสถียรภาพ จนกว่าไส้หลอดของมันจะเผาไหม้จนหมด”

“เครื่องกำเนิดไฟนี้มีขนาดเล็กกว่าเครื่องยนต์ไอน้ำ ทั้งยังมีพลังมากกว่าอีกด้วย”

“อีกสองสามปีหลังจากนี้ รถไฟของเราจะเปลี่ยนไปขับเคลื่อนด้วยเครื่องกำเนิดไฟฟ้า มันสามารถวิ่งได้เร็วขึ้นกว่าเดิม อีกทั้งยังมีหลอดไฟคอยให้แสงสว่างในตู้รถไฟยามราตรีอีกด้วย มิจำเป็นต้องจุดเทียนอีกต่อไปแล้ว”

“สำหรับราษฎร พวกเขาสามารถนำไปใช้ได้ทุกขอบเขต มันจะช่วยเพิ่มความสามารถในการผลิตให้สูงขึ้น มันสามารถผลิตสินค้าคุณภาพดีราคาถูกได้จริง ๆ ถ้าหากนำมาใช้ในด้านเกษตรกรรม มันสามารถใช้แทนวัวเพื่อการเกษตรได้ สามารถนำไปพัฒนาเป็นเครื่องมือการเกษตรได้หลากหลาย มันจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพทางการเกษตรอีกหลายเท่าตัวเลยทีเดียว”

“หากเป็นด้านการทหาร…ถ้าหากพวกเรามีเจ้าเครื่องนี้ พวกเราก็จะสามารถสร้างเรือได้ใหญ่ขึ้นและวิ่งได้เร็วขึ้นกว่าเดิม ส่วนด้านภาคพื้น…พวกเราสามารถสร้างรถถังขึ้นมาได้ ! ”

ทุกคนต่างตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน แม้แต่ฉินเฉิงเย่ก็ยังจ้องมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวนด้วยความตะลึง

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มเล็กยิ้มน้อย “รถถังมีน้ำหนักมาก การขับเคลื่อนจำต้องใช้เเรงมหาศาล มันมิสะทกสะท้านกับระเบิดหรือกระสุนปืน ล้อของรถถังจะเป็นล้อแบบตีนตะขาบ สามารถนำไปปรับใช้ได้กับสนามรบทุกรูปเเบบ รอให้เทคโนโลยีนี้สุกงอมดีเสียก่อนแล้วข้าจะบอกอีกทีว่าจะสร้างรถถังนี่ได้เยี่ยงไร”

เมื่อสิ้นเสียงของฟู่เสี่ยวกวน หลอดไฟก็สิ้นอายุขัยพอดี ไส้หลอดกระพริบสองครา จากนั้นทั้งห้องก็มืดสนิทในทันใด

“จุดไฟสิ แล้วก็ดับเจ้านี่เสีย”

ทุกคนนั่งล้อมฟู่เสี่ยวกวนเอาไว้ แต่ละคนต่างมองเขาด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด

“ไฟฟ้าคือพลังงานชนิดหนึ่ง การกำเนิดของไฟฟ้ามีหลากหลายวิธี ศูนย์วิทยาศาสตร์จำต้องศึกษาวิธีสร้างกระแสไฟจากพลังงานน้ำ ทั้งยังต้องแก้ไขปัญหาเรื่องการกระจายกระแสไฟอีกด้วย หลังจากที่ปัญหาเหล่านี้ได้รับการแก้ไขแล้ว เมืองฉางอันก็จะกลายเป็นเมืองที่มิมีวันหลับใหล”

“ในด้านอุตสาหกรรมหรือด้านการทหาร ศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์จำต้องค่อย ๆ พัฒนาเครื่องยนต์เผาไหม้ภายในให้สมบูรณ์แบบขึ้นไปอีก เพราะสิ่งนี้จะเป็นตัวขับเคลื่อนเรือที่หนักราวสิบตันหรือหนักถึงหนึ่งล้านตันไปข้างหน้าได้อย่างรวดเร็ว…หนทางนี้ยังอีกยาวไกล ขอเพียงแค่พวกเรายืนหยัดเดินบนทางเส้นนี้ พวกเราย่อมไปถึงปลายทางได้ในมิช้าก็เร็ว”

“ดังนั้นข้าจะขอเน้นย้ำอีกคราว่าการศึกษาคือพื้นฐาน เน้นย้ำว่าวิทยาศาสตร์คือกำลังการผลิตอันดับหนึ่ง หลังจากนี้พวกเจ้าจะได้เห็นเอง”

“เจ้าจงพึงจำเอาไว้ว่า…เจ้าต้องเคารพวิทยาศาสตร์ เคารพนักวิทยาศาสตร์ เพราะสิ่งที่เขาทุ่มเทวิจัยออกมานั้นคือสิ่งที่ทำให้ต้าเซี่ยก้าวหน้าและเจริญรุ่งเรืองอย่างแท้จริง”

อู๋เทียนซื่อที่เพิ่งอายุได้ 10 ปีพยักหน้าเข้าใจ “ลูกจะจำไว้ให้ดี ท่านพ่อ…ในอนาคตเหล็กจะบินได้และเรือจะแล่นใต้น้ำได้จริง ๆ หรือ ? ”

“จริงสิ…ในอนาคตจะมีสิ่งที่นำพามนุษย์ขึ้นไปบนดวงจันทร์ได้อีกด้วย”

อู๋เทียนซื่อเบิกตาโพลงด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ อู๋หลิงเอ๋อร์เลยเอ่ยถามติดตลก “ท่านอย่าโกหกลูกเลย ตอนนี้ขึ้นไปถึงดวงจันทร์ อีกประเดี๋ยวมิขึ้นไปถึงสวรรค์เลยหรือเยี่ยงไร ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะเสียงดังลั่น ในใจครุ่นคิดถึงเรื่องที่มีคนเดินทางไปยังดาวอังคาร ทว่าบัดนี้มิรู้ว่าภารกิจสำเร็จแล้วหรือไม่

เมื่อเข้าช่วงดึก เขาได้สั่งให้นางในพาลูก ๆ กลับไปพักผ่อน ตอนนี้เองเขาถึงได้เอ่ยถามซูซูว่า “ท่านพ่อท่านแม่อยู่ที่สำนักเต๋าสบายดีหรือไม่ ? ”

สวี่หยุนชิงสั่งให้ซูซูเก็บเรื่องที่นางเดินทางมายังเมืองฉางอันเป็นความลับ นางจึงต้องโกหกอย่างจำใจ

“อืม…ก็สบายดีกันทั้งคู่เพคะ เมื่อท่านพ่อกลับมายังสำนักเต๋า เขาลงมือเข้าครัวทำอาหารตั้งหลายครา… ตั้งแต่กลับมาจากจักรวรรดิโมริยะอยู่ ๆ เขาก็ชื่นชอบการทำอาหารขึ้นมา ข้ามิต้องลงมือเองเลยสักครา อีกทั้งอาหารของเขายังอร่อยมากอีกต่างหากเพคะ”

“แล้ว…ความรู้สึกระหว่างท่านพ่อและท่านแม่ดีขึ้นบ้างหรือไม่ ? ”

“…ท่านแม่มักจะหลบหน้าท่านพ่ออยู่เสมอ เกรงว่าจะมิง่ายดั่งที่คิดเพคะ”

เฮ้อ…ฟู่เสี่ยวกวนถอนหายใจยาวออกมา เรื่องนี้มิสามารถบังคับกันได้ เพราะขนบธรรมเนียมและความเชื่อต่างกัน

“พวกเจ้าจงกลับไปพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้…พวกเราจำต้องไปเลี้ยงฉลองกับเสนาบดีเหล่านั้นอีก”