นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1225

ตอนที่ 1225 ความรู้สึกของราษฎร

อาหารในการพบปะครานี้ถูกส่งมาจากหอซื่อฟาง

ส่วนสุราเป็นสุราซีซานของตระกูลซือหม่า

ทั้งสิบนั่งล้อมวงกินดื่มสังสรรค์ในสวนด้านหลังของเพียวเซียงหยวน

บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้น ทว่าทุกคนยังคงรักษาระยะห่างระหว่างกันเอาไว้ เพราะเยี่ยงไรเสียทั้งสองก็เป็นถึงเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่แห่งต้าเซี่ย

เป็นถึงขุนนางระดับสอง !

คนที่มีสถานะเยี่ยงพวกเขาทั้งสอง เพียงแค่เอ่ยปากสั่งก็สามารถกำจัดตระกูลของพวกตนได้อย่างง่ายดายแล้ว

นี่คือเรื่องจริง ! เพียงแต่ว่าทุกวันนี้ฝ่าบาททรงกักขังความมีอำนาจบาตรใหญ่ของพวกเขาไว้ในกรงก็เท่านั้น

ผนวกกับความสามารถในการเค้นหาความจริงของฝ่าบาท ขุนนางภายใต้บังคับบัญชา หรือขุนนางในเมืองหลวงย่อมมิกล้าก่อเรื่องเสื่อมเสียอย่างแน่นอน

ซือหม่าเทาในฐานะคนที่ชักชวนเยี่ยนซีเหวินและหนิงหยู่ชุนมาร่วมวง เขาจึงต้องเป็นคนชวนสนทนา

“ท่านเสนาบดีเยี่ยน ท่านเสนาบดีหนิง ท่านทั้งสองคงมิได้ลิ้มรสอาหารของหอซื่อฟางมานานแล้วสินะ มา ๆ ๆ ลองชิมหัวปลาตุ๋นนี่ดูเถิด ! ”

เขาใช้ช้อนตักหัวปลาตุ๋นสองก้อนวางลงในจานของเยี่ยนซีเหวินและหนิงหยู่ชุนแล้วเอ่ยต่อว่า “หลายปีมานี้ข้าได้เดินทางไปทั่วทั้งต้าเซี่ย เมื่อเอ่ยถึงเรื่องอาหารการกิน ข้าคิดว่ารสชาติของจินหลิงนี่แหละที่ได้รสชาติแท้ ๆ ของภูมิภาคเจียงหนาน และหอซื่อฟางก็ถ่ายทอดรสชาติออกมาได้เป็นเลิศที่สุด”

“ทว่าบัดนี้หอซื่อฟางกำลังมีคู่แข่งแล้วล่ะสิ มิรู้ว่าพวกเจ้ารู้เรื่องนี้กันหรือไม่ ? ”

หลายวันก่อนเยี่ยนซีเหวินและหนิงหยู่ชุนไปร่วมรับประทานอาหารกับฟู่เสี่ยวกวนที่หอซื่อฟาง ทว่าหลายวันมานี้พวกเขามัวแต่สาละวนอยู่กับแผนพัฒนาชุมชน จึงมิมีเวลาหันไปสนใจเรื่องใหม่ ๆ ที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัว

หนิงหยู่ชุนจึงหันไปเอ่ยถามซือหม่าเทา “มีพ่อครัวในห้องเครื่องออกไปเปิดภัตตาคารเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“มิใช่สักหน่อย” ซือหม่าเทาส่ายศีรษะ “มาจากหยวนตงเต้าต่างหากเล่า ภัตตาคารแห่งนั้นมีนามว่าร้านอาหารทะเลจุ่ยเหมย ! ”

“เพราะมีการเดินเรือโดยสารเป็นประจำหรืออาจจะเป็นเพราะความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีแช่เเข็ง ข้ามิเคยได้ยินเรื่องอาหารทะเลของหยวนตงเต้ามาก่อน ทว่าในตอนนี้มิว่าจะเป็นที่เมืองกวนหยุน เมืองจินหลิงหรือเมืองใหญ่ที่มีเส้นทางเดินเรือ ล้วนมีอาหารทะเลวางขาย”

“เถ้าแก่ร้านอาหารทะเลจุ้ยเหมยแห่งนั้นเป็นสตรี อายุ…เหมือนว่าจะยังมิมากเท่าใดนัก คาดว่าราวยี่สิบหรือสามสิบปี นางมีหน้าตาสะสวย ร้านอาหารทะเลเพิ่งเปิดสาขาแรกตอนฤดูใบไม้ผลิเมื่อปีกลาย ในเดือนถัดไปก็เปิดสาขาที่สอง และอีกหนึ่งเดือนถัดมา ข้าได้ยินมาว่านางเปิดเพิ่มอีกหนึ่งสาขาที่เมืองฉางจิน”

“ยังมิมีสาขาที่เมืองไท่หลินหรือเขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวน เพราะสถานที่แห่งนั้นมิมีเส้นทางเดินเรือ ทว่าก่อนจะขึ้นปีใหม่นางกลับตัดสินใจเปิดสาขาที่เมืองฉางอันที่มิมีเส้นทางเดินเรือ”

“เถ้าแก่เนี้ยมาบริหารร้านสาขาที่ฉางอันด้วยตนเอง วัตถุดิบในการทำอาหารถูกส่งทางเรือมาจากหยวนตงเต้าจนถึงเมืองจินหลิง จากนั้นก็โดยสารรถไฟจากจินหลิงมายังฉางอันอีกทอดหนึ่ง ว่ากันว่าพ่อครัวถูกส่งมาจากหยวนตงเต้าด้วยเช่นกัน”

“พวกเขาขายเพียงแค่อาหารทะเลเท่านั้น กุ้ง หอย ปู ปลา เอาเป็นว่ามีให้เลือกสรรมากมาย ส่วนเรื่องรสชาตินั้น…จะเอ่ยว่าเยี่ยงไรดี ? จืดสนิท เเต่ว่ากันว่าดีต่อสุขภาพ ทุกวันนี้ตระกูลที่ร่ำรวยต่างพากันไปกินตามกระแส เริ่มมีแนวโน้มว่าจะขึ้นมาแซงหน้าหอซื่อฟางแล้วสิ”

เยี่ยนซีเหวินรู้สึกว่านี่ช่างเป็นข่าวดีเสียจริง !

เพราะความสะดวกการคมนาคม ทำให้อาหารทะเลของหยวนตงเต้ากลายเป็นวัตถุดิบที่หาซื้อได้ทั่วไป

และก็เป็นเพราะความสะดวกของการคมนาคมเช่นกันที่ทำให้พ่อค้าชาวหยวนตงเต้าหลั่งไหลเข้ามาในต้าเซี่ย

“เช่นนั้นวันหลังพวกเราค่อยไปลองชิมอาหารทะเลที่ร้านอาหารทะเลจุ้ยเหม่ยกันเถิด สั่งมาให้เต็มโต๊ะ การได้ลิ้มรสอาหารของหยวนตงเต้าถือเป็นการปลดปล่อยความคิดอย่างหนึ่ง อ่า…จริงสิ ! เถ้าแก่เนี้ยที่เจ้าเอ่ยถึงนั้นมีนามว่าเยี่ยงไร ? ” เยี่ยนซีเหวินเอ่ยถาม