นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1227

ตอนที่ 1227 เเยกย้ายกันทำภารกิจ

ณ ห้องทรงพระอักษร พระราชวังฉางอัน

ขณะนี้เยี่ยนซีเหวิน หนิงหยู่ชุนและฉินโม่เหวินนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนจัดแจงต้มชาพลางเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยว่า “พรุ่งนี้เรียกประชุมราชสำนักคราใหญ่ เพื่อประกาศนโยบายพัฒนาชุมชนออกไปอย่างเป็นทางการ”

“หน่วยงานที่เกี่ยวข้องทั้งหกกรมต้องมีคนมาจัดการเรื่องนี้โดยเฉพาะ จำต้องมอบหมายงานให้ถูกคน”

“สิ่งที่ข้าต้องการจะเอ่ยถึงอีกอย่างหนึ่งก็คือ…ชลประทาน”

เขารินชาให้ทั้งสามแล้วเอ่ยต่อว่า “ระบบชลประทานยังมิดีพอ จำต้องจัดการแม่น้ำแยงซีและแม่น้ำฮวงโหให้ดี นี่เป็นโครงการระยะยาว นี่เกี่ยวข้องกับชีวิตของราษฎร พวกเราจะประมาทมิได้เด็ดขาด ! ”

“ถ้าหากแผนกชลประทานที่กรมโยธาธิการมีแรงงานมิเพียงพอ ก็ให้เปิดรับสมัครคนที่มีประสบการณ์ด้านการจัดการน้ำเข้ามา พวกที่มีความสามารถก็เลื่อนตำแหน่งให้พวกเขาสักหน่อย ส่วนพวกที่มือมิพายเอาเท้าราน้ำก็สลัดทิ้งไปเสีย หากเก็บเอาไว้ก็จะเป็นภัยเสียเปล่า ๆ ! ”

“การคัดเลือกคนของแต่ละเเผนก ส่วนหนึ่งให้รับสมัครบัณฑิตที่เพิ่งจบใหม่ และอีกส่วนหนึ่งให้คัดมาจากเหล่าราษฎร แม้บัณฑิตจะขาดประสบการณ์ ทว่าพวกเขามีความคิดที่ยืดหยุ่นมากกว่า พวกเขามีความคิดที่สร้างสรรค์กว่า เมื่อผ่านการฝึกฝน พวกเขาถึงจะกลายเป็นเสาหลักของต้าเซี่ย”

“บัดนี้ต้าเซี่ยขาดแคลนสิ่งใดกัน ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนหันไปหาทั้งสามคน “ต้าเซี่ยมิขาดแคลนเงินทอง ทุกวันนี้ต้าเซี่ยมีโครงสร้างทางการค้าที่แข็งแกร่ง พวกเราสร้างลู่ทางการค้าได้มากมาย ทั้งยังมีทองคำสำรองมากมายที่สามารถนำมาใช้ได้ตลอดเวลา”

“สิ่งที่ต้าเซี่ยยังขาดก็คือคนที่มีความสามารถเยี่ยงไรเล่า ! ”

“คนที่มีความสามารถในทุกศาสตร์ทุกแขนง”

“ดังนั้น…การบ่มเพาะคนมีความสามารถก็เป็นหนึ่งในภารกิจหลักของพวกเจ้าด้วยเช่นกัน”

“……”

นี่เป็นการประชุมเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในต้าเซี่ย นโยบายเกือบทั้งหมดของต้าเซี่ยเกิดขึ้นในห้องทรงพระอักษรแห่งนี้ นโยบายเหล่านั้นล้วนถูกร่างออกมาจากการถกเถียงกันระหว่างองค์จักรพรรดิและเหล่าเสนาบดี

ทุก ๆ หัวข้อที่ผ่านการถกเถียงจะถูกส่งไปยังคณะรัฐมนตรี เมื่อคณะรัฐมนตรีตรวจสอบเสร็จแล้ว ถึงจะนำไปดำเนินการทั่วทั้งประเทศ

กระบวนการนี้ช่วยแก้ไขความคิดบางประการของจักรพรรดิและเสนาบดีที่ยังคงบกพร่อง โดยใช้หลักการรวบรวมแนวคิดจากหลาย ๆ ฝ่ายและเสียงข้างน้อยต้องเคารพเสียงข้างมาก ทำให้การดำเนินนโยบายของต้าเซี่ยมีความแม่นยำและสมบูรณ์มากขึ้น

“ฝ่าบาท… ก่อนหน้านี้กระหม่อมได้ไปพบปะกับพ่อค้าบางคน ทั้งยังได้รับฟังความคิดเห็นของพวกเขา…” หนิงหยู่ชุนหยุดชงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็หันไปทางฟู่เสี่ยวกวน “ในแต่ละพื้นที่ โดยเฉพาะในพื้นที่ห่างไกล มิว่าจะเป็นขุนนางในระดับอำเภอหรือระดับโจว พวกเขายังมีพฤติกรรมใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตนอยู่ ใช้อำนาจและอิทธิพลกดทับผู้อื่น ทั้งยังกระทำในสิ่งที่มิควรทำและเพิกเฉยต่อสิ่งที่ควรกระทำ”

“กระหม่อมได้ไปสืบความขุนนางเหล่านั้นมาคร่าว ๆ พบว่าพวกเขาเกือบทั้งหมดเป็นขุนนางเมื่อคราที่เพิ่งสถาปนาต้าเซี่ย ตอนนั้นต้าเซี่ยขาดเเคลนคน ทำให้การคัดเลือกคนที่มีความสามารถเข้ามาทำงานมิพิถีพิถันเท่าที่ควร”

“สิ่งที่พวกเขาได้รับการปลูกฝังยังคงเป็นความคิดแบบขงจื๊อ พวกเขามิได้ทำความเข้าใจนโยบายของฝ่าบาท หรืออาจจะมิยอมทำความเข้าใจก็เป็นได้ ! ”

“ดังนั้นกระหม่อมจึงคิดว่า พวกเราควรถือโอกาสที่ประเทศกำลังดำเนินนโยบายพัฒนาชุมชนไปสำรวจและเก็บรวบรวมข้อมูลพื้นที่ยากจน ที่กระหม่อมเอ่ย…มิได้หมายความว่าให้ฝ่าบาทไป ทว่าพวกเราจะไปเอง”

ฟู่เสี่ยวกวนผงะตกใจ “เรื่องนี้ให้ข้าไปเถิด พวกเจ้าทั้งสามต้องคอยบริหารงานในราชสำนัก”

“ฝ่าบาทไปมิได้ ! ถ้าหากฝ่าบาทไปแล้วพวกเราจะวางใจได้เยี่ยงไร ? ฮั่วหวยจิ่นต้องนำกองทัพทหารไปคอยคุ้มกันฝ่าบาทเป็นแน่… เรื่องราวใหญ่โตถึงเพียงนี้ ถ้าหากขุนนางพวกนั้นมีคนคอยเป็นหูเป็นตาเล่า พวกเขาคงรู้ทันตั้งแต่ฝ่าบาทเพิ่งเดินทางออกจากพระราชวังด้วยซ้ำ ดังนั้นฝ่าบาทจะไปตรวจสอบอันใดได้กัน ? ” เยี่ยนซีเหวินปฏิเสธก่อนใครเพื่อน

“พวกกระหม่อมทั้งสามจึงได้หารือกันว่า ให้เสนาบดีหนิงไปทางเหนือ เสนาบดีฉินไปทางตะวันตก ส่วนกระหม่อมจะลงใต้ พวกเราแยกกันไปสามทางโดยจะออกเดินทางพร้อมกัน พวกเราจะพาองค์รักษ์ติดตัวไปเพียงแค่ 3 คนเท่านั้น อีกทั้งจะปลอมตัวเป็นพ่อค้าตามคาราวานของซือหม่าเทาเดินทางไปยังพื้นที่ห่างไกล มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่จะรวบพวกมือมิพายเอาเท้าราน้ำให้หมดสิ้นได้”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกมิยินยอม เพราะเมื่อเสนาบดีทั้งสามฝ่ายไปหมดเเล้ว งานในราชสำนักก็ต้องตกอยู่บนบ่าของเขา นี่มิใช่เรื่องที่น่ายินดีเท่าใดนัก

“ข้าจะไปทางตะวันออก ! พวกเราจะแบ่งเป็นสี่ทาง ! ”

“…ฝ่าบาท พระองค์หยุดอยู่กับที่ได้หรือไม่ ? เพียงแค่ฝ่าบาทเดินทางออกจากเมืองฉางอัน มิว่าจะไปในทิศทางใดข่าวคราวย่อมเล็ดลอดออกไปได้อยู่ดี ฝ่าบาททรงรออยู่ที่ฉางอันมิดีกว่าหรือ ? ” ฉินโม่เหวินเอ่ยเกลี้ยกล่อม

ฟู่เสี่ยวกวนจะคัดค้านอันใดได้อีกกัน ?

เขามิอาจขัดขุนนางพวกนี้ได้นี่ !

“ก็ได้ ! แล้วพวกเจ้าจะออกเดินทางเมื่อใด ? ”