นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1249

ตอนที่ 1249 สถานการณ์

ไป๋ยู่เหลียนนำกองนาวิกโยธิน 3,000 นายเคลื่อนทัพทั้งวันทั้งคืนมาจนถึงอำเภอเชียนซานในที่สุด

พวกเขามิหยุดพักและมิได้เข้าไปในอำเภอเซียนชาน แต่กลับเลือกที่จะอ้อมไปยังทิศที่ตั้งของภูเขาชูหยุน

ฟู่เสี่ยวกวนได้มอบคำสั่งเร่งด่วนให้แก่เขา เสนาบดีเยี่ยนได้แฝงตัวเข้ามาอาศัยอยู่ในอำเภอเชียนซาน ขณะนี้เขาพำนักอยู่ที่หมู่บ้านเซี่ยซานในเมืองหวงถาง !

เจ้าหมอนั่นได้บุกปล้นข้าวในโกดังของอำเภอเซียนซานออกมาจนหมดเกลี้ยง มีความเป็นไปได้สูงว่าเขาจะตกเป็นเป้าสายตาของจงสือจี้จือโจวของฉงโจวแห่งนี้

ฟู่เสี่ยวกวนเป็นกังวลว่าจงสือจี้จะกลายเป็นสุนัขจนตรอกแล้วทำบางอย่างที่เป็นภัยต่อเยี่ยนซีเหวิน ไป๋ยู่เหลียนจึงมิกล้าประมาท หากเสนาบดีของต้าเซี่ยถูกจงสือจี้จับไปเป็นตัวประกัน เช่นนั้นคงเป็นเรื่องที่น่าขันสิ้นดี

ขุนนางจากกรมขุนนางและกรมราชทัณฑ์โดยสารรถม้ามาที่นี่ คาดว่าอีกสองสามวันก็น่าจะเดินทางมาถึง ก่อนที่จงสือจี้จะยอมรับความพ่ายแพ้ ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นได้เสมอ

“ทหาร รีบเดินทางเร็วเข้า เมื่อข้ามภูเขาชูหยุนลูกนี้ไปได้ พวกเราก็จะถึงที่หมาย ! ”

……

……

ขบวนรถของจงสือจี้ได้ข้ามภูเขาชูหยุนมาแล้ว

กองทหารท้องถิ่นล่วงหน้าพวกเขาไปเพียงมิกี่ก้าวเท่านั้น ทว่าพวกเขาก็เลือกที่จะหยุดอยู่บริเวณเชิงเขามิได้เดินหน้าเข้าไปยังหมู่บ้านเซี่ยซาน

หยางเว่ยเจ้าเมืองหวงถางได้ส่งทหารยามขึ้นภูเขาไปสังเกตลาดเลา เมื่อเห็นกองทัพทหาร พวกเขาจึงห้อตะบึงกลับมารายงานข่าวด้วยความหวาดกลัวทันใด

หยางเว่ยตกใจจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง เขารีบร้อนเดินทางออกจากเมืองหวงถางแล้วมุ่งหน้าเข้าสู่หมู่บ้านเซี่ยซานอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

บัดนี้จงสือจี้ได้ลงจากรถม้าเพราะถนนบนภูเขาแห่งนี้ทั้งแคบและขรุขระ

“จะว่าไปแล้วข้าเป็นจือโจวอยู่ที่นี่ตั้งหลายปี ทว่าข้ามิเคยเดินทางมาที่นี่เลยสักครา”

เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องนภาพลางเอ่ยว่า “อีกฝากหนึ่งของภูเขาก็สดใสอยู่หรอก ทว่าพอมาถึงฝั่งนี้ฝนกลับตกเสียอย่างนั้น”

“ภูเขาลูกเดียวกันทว่าสภาพอากาศกลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง”

“คล้ายกับภูเขาฉินหลิงมิน้อย”

“นายท่าน ท่านยังจำภูเขาฉินหลิงได้อยู่อีกหรือขอรับ ? ” จงถังผู้เป็นพ่อบ้านใหญ่ได้โน้มตัวลงเอ่ยถาม

“แน่นอนอยู่แล้ว ภูเขาฉินหลิงเป็นพื้นที่ยากจนอยู่แล้วเดิมที ทว่าตอนที่ต้าเซี่ยถูกสถาปนาขึ้นมาในตอนแรกทางสายเก่าจินหนิวก็ถูกขยายให้กว้างและทำให้เรียบขึ้น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาทางสายเก่าจินหนิวก็เจริญรุ่งเรืองขึ้นและกลายเป็นเส้นทางการค้าที่สำคัญของหยูโจวในเจียงหนานเต้าเยี่ยงไรเล่า”

“แม้แต่เมืองเปาเฉิงก็พลอยได้รับผลประโยชน์ไปด้วย ว่ากันว่าทุกวันนี้เมืองเปาเฉิงก็เจริญรุ่งเรืองขึ้นมากโขเลยล่ะ”

“แท้ที่จริงถนนบนภูเขาชูหยุนนี้ก็พอจะทำให้ดีขึ้นได้…”

เขาเอ่ยประโยคนั้นมิจบ เพราะมิรู้ว่าควรจะเอ่ยต่อเยี่ยงไรดี

หากตนมาที่นี่ตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งใหม่ ๆ บางทีตนอาจจะตัดถนนเส้นนี้จนเสร็จแล้วก็เป็นได้

ทว่าบัดนี้…เขาจะมีกะจิตกะใจคิดถึงเรื่องนี้ได้เยี่ยงไรกัน

“ไปกันเถิด ดูเหมือนฝนใกล้จะตกแล้วสิ กว่าจะถึงหมู่บ้านเซี่ยซานก็เกรงว่าจะค่ำมืดพอดี”

……

……

ณ บ้านของหลี่เอ้อร์หนิวในหมู่บ้านเซี่ยชาน

“นายท่านเยี่ยน นายท่านเยี่ยน…”

เยี่ยนซีเหวินเดินออกมาจากห้องโถง “เจ้าเมืองหยาง มีเรื่องเร่งด่วนใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“มิได้การแล้ว นายท่านเยี่ยน” หยางเว่ยกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “ทหารท้องถิ่น ทหารท้องถิ่นมากันแล้วขอรับ ! ”

เยี่ยนซีเหวินผงะตกใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น “ทหารท้องถิ่นเยี่ยงนั้นหรือ ? หมายความว่าเป็นทหารที่จงสือจี้ จือโจวของที่นี่ส่งมาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ใช่ขอรับ ! มิผิดเป็นแน่ มีเพียงจือโจวเท่านั้นที่มีอำนาจเคลื่อนย้ายทหารได้ ! ”

“พวกเขามีจำนวนเท่าใด ? ”

“ราวสามถึงห้าพันคนขอรับ ! ”

“อืม…บัดนี้พวกเขาอยู่ที่ใดกัน ? ”

“อยู่ที่เชิงเขาชูหยุนนี่เองขอรับ”

“ยังมิมาที่นี่อีกหรือ ? ”

“…ยังขอรับ เหมือนว่า…เหมือนว่ากำลังรออันใดบางอย่างอยู่”

“นายท่านเยี่ยน พวกเขาจะต้องยกทัพมาเพราะเรื่องที่ท่านบุกปล้นข้าวในโกดังเป็นแน่ หรือว่า…พวกเราจะเข้าไปหลบบนภูเขาดีหรือไม่ ? ”

“หลบได้แค่มิกี่วันเท่านั้นแหละ ถ้าพวกเขาเลือกที่จะพำนักอยู่ที่นี่มิเคลื่อนทัพออกไป พวกเรามิต้องติดอยู่บนภูเขาจนตายเลยหรือ ! ” เยี่ยนซีเหวินหัวเราะร่า

“มิเป็นไรหรอก ฉีซาน ! ”