นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1294
ณ ตำหนักหยางซิน
ท่าป๋าฉางฮวนนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ต่อหน้าอู๋เทียนซื่อ
อู๋เทียนซื่อยกถ้วยชาขึ้นมาเปิดฝาแล้วเป่าลม “มิต้องขอบใจเจิ้นหรอก กลับไปครานี้เจ้าจงบอกกับบิดาของเจ้าว่า…เจิ้นต้องการทหารจำนวนหนึ่ง ทหารที่ซื่อสัตย์ต่อเจิ้น ! ”
“เขตปกครองตนเองซีเซี่ย เจิ้นอนุญาติให้บิดาของเจ้าสถาปนากองทัพขึ้นมาเป็นของตนเอง อาวุธยุทโธปกรณ์ต่าง ๆ เจิ้นจะเป็นผู้สนับสนุนเอง ให้เขาจัดการกองทัพนี้ของเจิ้นให้ดี อย่างน้อย ๆ ต้องมีความสามารถในการสู้ระดับเดียวกันกับกองทัพบกของต้าเซี่ย ! ”
“อีกอย่าง…เจิ้นต้องการชาวยุทธภพขั้นสูง เรื่องนี้ให้บิดาของเจ้าไปจัดการให้เจิ้นด้วยก็แล้วกัน จำต้องส่งมาให้เจิ้นอย่างเงียบ ๆ อย่าให้ผู้ใดรับรู้เป็นอันขาด ! ”
“จริงสิ ! เจ้าเดินทางกลับไปครานี้ อย่าได้เปิดเผยหน้าตาเป็นอันขาด เพราะกว่าเจิ้นจะช่วยเจ้าออกมาได้มิใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ ”
“หลิวจิ่น ๆ ”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ! ”
“นำเอาจดหมายลายมือของเจิ้น ไปส่งคุณชายท่าป๋าเดินทางออกจากเมืองฉางอัน”
“น้อมรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ ! ”
ท่าป๋าฉางฮวนเอาศีรษะโขกพื้นสามคราติดกัน “ข้าน้อยขอบพระทัยฝ่าบาทยิ่งนัก ! ”
“เจ้ามิต้องขอบใจข้า ฝากไปบอกบิดาของเจ้าอีกหนึ่งประโยค ให้บิดาของเจ้าจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ… หากทำได้สำเร็จเขตปกครองตนเองซีเซี่ยก็จะตกเป็นของตระกูลท่าป๋าแต่เพียงตระกูลเดียว”
“น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ ! ”
หลิวจิ่นนำตัวท่าป๋าฉางฮวนออกไป ครานี้อู๋เทียนซื่อจึงได้ดื่มชาสักที เขาวางถ้วยชาลงแล้วออกไปเดินเล่น ณ สวนดอกไม้ จากนั้นก็เงยหน้ามองท้องนภาสีฟ้าเข้ม พลันปรากฏรอยยิ้มเย็นชาขึ้นมาบริเวณมุมปาก
คิดจะผลักไสเจิ้นเยี่ยงนั้นหรือ ?
เจิ้นเป็นถึงโอรสแห่งสวรรค์เชียว !
เจิ้นต่างหากที่เป็นเจ้าของต้าเซี่ยตัวจริง !
พวกเจ้า…
เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าเด็กหนุ่มที่ควรจะมีหน้าตาร่าเริงสดใสกลับเผยความดำมืดชั่วร้ายออกมา “สามปี…ให้เวลาเจิ้นสามปี เจิ้นจะตัดศีรษะพวกเจ้าให้ขาดให้จงได้ ! ”
“ผืนปฐพีแห่งนี้เป็นของเจิ้น พวกเจ้ามิว่าใครหน้าไหนก็มิอาจแย่งมันไปจากมือของเจิ้นได้ ! ”
……
……
ณ กรมราชทัณฑ์
เมื่อพวกเยี่ยนซีเหวินรุดเข้ามาถึงที่นั่น พวกเขาก็เห็นศพกองอยู่บนพื้น
ดูจากอาภรณ์ที่ผู้ตายสวมใส่ มิใช่ขุนนางของกรมราชทัณฑ์ทว่าเป็นชุดของหมอหลวง
เยี่ยนซีเหวินขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นแล้วเอ่ยถามขึ้นมาว่า “คนผู้นี้เป็นใครกัน ? ”
“เรียนท่านเสนาบดีเยี่ยน ท่านผู้นี้เป็นหมอหลวงนามว่าทางหวายหยุน” เฉินไป๋ชิวประคองมือตอบ “ก่อนหน้านี้มิกี่วันท่าป๋าฉางฮวนปวดศีรษะขึ้นมาอย่างกระทันหัน ตามกฎของเรือนจำแล้วนั้น ผู้คุมเรือนจำจะต้องส่งคนไปโรงพยาบาลเพื่อเชิญหมอเข้ามารักษาอาการป่วยไข้ของเขา และหมอที่เรียกมานั้นก็คือทางหวายหยุน”
“หมอทางได้รักษาท่าป๋าฉางฮวนเป็นเวลาสามวัน ทว่าอาการของท่าป๋าหวางก็มิมีทีท่าว่าจะดีขึ้น มีเเต่จะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ”
“หมอทางกล่าวว่าต้องนำท่าป๋าฉางฮวนออกไปวินิจฉัยให้ละเอียดกว่านี้ ทางผู้คุมก็มิได้คลางแคลงใจแต่อย่างใด จึงสั่งให้จ้าวเสี่ยวชุนคุมตัวท่าป๋าฉางฮวนไปส่งที่โรงพยาบาล”
“ผลปรากฏว่าหลังจากที่ท่าป๋าฉางฮวนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลได้หนึ่งวันหนึ่งคืน จนกระทั่งวันนี้ยามเช้าถึงได้เกิดเรื่องขึ้นมา”
“ท่านเสนาบดีเยี่ยน ทางหวายหยุนบอกว่าท่าป๋าฉางฉวนต้องเข้ารับการตรวจวินิจฉัยและห้ามมิให้ผู้ใดติดตามเข้าไป ผลปรากฎว่าท่าป๋าฉางฮวนได้หายตัวไปจากโรงพยาบาล ส่วนจ้าวเสี่ยวชุนผู้นั้นพบเห็นทางหวานหยุนสิ้นใจอยู่ในห้องวินิจฉัย”
“เจ้าหน้าที่ได้ทำการชันสูตรศพพบว่าเขาตายด้วยการถูกทุบด้วยของเเข็ง น่าจะตายประมาณ…ประมาณช่วงค่ำของเมื่อวาน”
เยี่ยนซีเหวินครุ่นคิดอยู่ครูหนึ่ง “แล้วพบศพของเขายามใด ? ”
“เรียนท่านเสนาบดีเยี่ยน ยามโฉ่วขอรับ”
“ส่งคนไปตรวจค้นแล้วหรือยัง ? ”
“ส่งไปแล้วขอรับ ข้าน้อยได้ส่งคนไปตรวจค้นทั่วทั้งพระราชวัง… นอกจากวังหลังแล้ว…ข้าน้อยได้ส่งคนไปตรวจค้นทุกทางเข้าออกของพระราชวังเลยขอรับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)