นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1320
ตอนที่ 1320 ลมอุตราอันหนาวเหน็บ
รัชสมัยต้าเซี่ยที่ห้า เดือนสิบสอง วันที่ยี่สิบแปด หิมะถล่มหนักในเมืองฉางอัน
ระยะเวลาหนึ่งปีได้หมุนเวียนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และได้วกเข้ามาสู่ช่วงวันหยุดยาวประจำปีอีกครา
วันนี้เป็นวันแรกของการหยุดยาว หยุนซีเหยียนนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงจนกระทั่งยามอู่ถึงจะลุกขึ้นมาจากเตียง
เมื่อล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อยแล้ว โหยวซีเฟิ่งก็เดินเข้ามาพอดี
“นอนหลับเต็มอิ่มแล้วหรือ ? เมื่อครู่พ่อบ้านจวนตระกูลเยี่ยนมาหา กล่าวว่าต้องการเชิญเจ้าไปเลี้ยงฉลองด้วยกันค่ำวันนี้…ดื่มให้มันน้อย ๆ หน่อยล่ะ ! ”
หยุนซีเหยียนยิ้มร่า พลางยื่นมือออกไปเชยคางของโหยวซีเฟิ่งขึ้น จากนั้นก็พรมจูบลงไป
โหยวซีเฟิ่งทำหน้าเหวอ ใบหน้าของนางแดงก่ำ นางกวาดสายตามองรอบ ๆ แล้วกล่าวโทษเสียงเบาว่า “คนอยู่ล้อมหน้าล้อมหลัง เจ้าช่างมิรู้จักแยกแยะสถานที่บ้างเลย ! ”
“ก็เป็นสามีภรรยากันแล้วนี่ ข้าเลียนแบบฟู่เสี่ยวกวนมาน่ะ เขาก็มิแยกแยะสถานที่เช่นกัน ทั้งยังบอกว่านี่คือธรรมชาติของมนุษย์ และนี่คือความรักระหว่างสามีกับภรรยา ! ”
“เขาเป็นถึงจักรพรรดิพระเจ้าหลวง อย่าเอาแต่เรียกฟู่เสี่ยวกวน ฟู่เสี่ยวกวน คนที่เขามิทราบจะพาลคิดว่าเจ้าเป็นคนไร้มารยาท ! ”
“เหอะ ๆ แท้ที่จริงเขาชอบให้ผู้อื่นเรียกเขาว่าฟู่เสี่ยวกวนมากกว่า มิเล่นแล้ว สั่งโรงครัวทำของอาหารรสชาติอ่อน ๆ มาหน่อยสิ กินข้าวเสร็จ ข้าจะออกไปสำรวจตลาดปีนี้ว่าราคาสินค้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง”
“อืม…ตอนค่ำรีบกลับมาล่ะ ! ”
หยุนซีเหยียนยกยิ้มด้วยสีหน้าทะลึ่ง เขาเชยคางของโหยวซีเฟิ่งขึ้นมาอีกครา พลางจ้องมองสายตาที่สุกสกาวและริมฝีปากที่รวยเสน่ห์ จากนั้นก็โน้มกายเขาไปหาแล้วเอ่ยกระซิบว่า “อืม…อาบน้ำให้สะอาดทุกซอกทุกมุมแล้วนอนรอข้าได้เลย ! ”
“โรคจิต ! ” โหยวซีเฟิ่งเขินอายจนต้องเดินหนีไป
……
หลังจากที่กินมื้อกลางวันเสร็จแล้ว หยุนซีเหยียนก็รีบออกเดินทางทันที เขาเดินดูราคาสินค้าที่ตลาดฝั่งตะวันออกและตก ซึ่งใช้เวลาทั้งสิ้นสามชั่วยาม
เมื่อเขาเดินทางไปถึงจวนของเยี่ยนซีเหวินก็เย็นมากแล้ว สายลมพัดโหมกระหน่ำ หิมะถล่มหนักกว่าเดิม
ณ ห้องหนังสือตระกูลเยี่ยน
เตาผิงสองเตาให้ความอบอุ่นกำลังดี
หยุนซีเหยียนฝ่าลมหนาวและหิมะเข้ามาในห้องหนังสือโดยมียามหน้าประตูจวนเยี่ยนนำทางเข้ามา เขาเห็นคนนั่งล้อมโต๊ะจำนวนห้าคน
นอกจากเสนาบดีทั้งสามฝ่ายแล้ว ยังมีจี้หยุนกุยหัวหน้าของหอเทียนจี อีกคนหนึ่งคือหลี่ฉาย ผู้จัดการธนาคารเพื่อราษฎรต้าเซี่ย
เขาปัดเกล็ดหิมะตามร่างกายออก จากนั้นก็ปิดประตูลงพลางเดินหัวเราะเฮฮาเข้ามา “ทุกท่าน ข้ามาช้าเล็กน้อย…นี่ใกล้จะปีใหม่แล้ว เหตุใดบรรยากาศถึงได้อึมครึมเช่นนี้เล่า ? ”
“ซีเหยียน นั่งลงเถิด ! ”
เยี่ยนซีเหวินรินชาให้หยุนซีเหยียน จากนั้นก็หันไปมองหยุนซีเหยียนแล้วโพล่งถามออกมาว่า “เจ้าเห็นรายการบัญชีของเงินช่วยเหลือเยวี่ยซานเป่ยเต้าและเยวี่ยซานหนานเต้าแล้วหรือยัง ? ”
หยุนซีเหยียนผงะ “เห็นแล้ว มีอันใดหรือ ? ”
“พบสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ ? ”
หยุนซีเหยียนขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายศีรษะพรืด “นี่เป็นกองทุนพิเศษ เงินแต่ละก้อนข้าเป็นคนอนุมัติเองกับมือ ไม่สิ…ที่เจ้าเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าเยี่ยงไรกันแน่ ? ”
เยี่ยนซีเหวินหันไปมองทางจี้หยุนกุย จี้หยุนกุยทำสีหน้าเคร่งขรึมพลางเอ่ยขึ้นมาว่า “มีคนตรวจรายการเดินบัญชีของเงินช่วยเหลือนี้ โดยตรวจทั้งสองเต้าของเขตเยวี่ยซาน เดิมทีข้าคิดว่าเป็นความต้องการของเสนาบดีทั้งสามท่าน เเต่ข้าเพิ่งทราบเมื่อครู่ว่าพวกเขามิได้สั่งการให้ทำเช่นนั้น”
“การที่เสนาบดีจะตรวจสอบรายการเดินบัญชีนั้นเป็นเรื่องปกติยิ่ง แต่ก่อนเมื่อคราที่จักรพรรดิพระเจ้าหลวงยังประทับอยู่ที่นี่ พระองค์ก็มักจะรับสั่งให้กรมการค้าทำงานนี้เสมอ ข้าจึงมิมีความเห็นใด… แต่ในเมื่อมิใช่พวกเจ้า แล้วเป็นผู้ใดกัน ? ”
นอกจากเสนาบดีทั้งสามฝ่ายแล้ว คณะรัฐมนตรีมิมีอำนาจทำเช่นนี้ได้
คณะรัฐมนตรีมีอำนาจที่จะลงมติต่อนโนบายของทั้งสามสำนักเท่านั้น มิมีอำนาจดำเนินการใด ๆ ทั้งสิ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)