นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1321
ตอนที่ 1321 สุรามิหอมหวน
บรรยากาศในห้องหนังสือยังคงอึมครึม
แม้ว่าจะมีเตาผิงคอยให้ความอบอุ่น ทว่าทุกคนยังรู้สึกหนาวเย็น เหน็บหนาวมาจากข้างในจิตใจ
“เหล่าหยุน เจ้าบอกข้ามาตามตรง เบี้ยหวัดของเจ้ามิได้เยอะมาก ทว่าเรือนของเจ้าช่างใหญ่โตเสียจริง เจ้าเอาเงินจากที่ใดมาสร้างเรือนที่ใหญ่โตเช่นนี้กัน ? ”
เยี่ยนซีเหวินเอ่ยถามติดตลก ทว่าใจจริงก็เจตนาจะเอ่ยถามเช่นนั้น เพราะเรื่องนี้สำคัญมากจริง ๆ
ถ้าหากว่าหยุนซีเหยียนทำความผิดใดขึ้นมาจริง ๆ ทุกคนอาจจะรวมหัวช่วยกันแก้ไขปัญหาได้ ถ้าหากฝ่าบาททรงทราบถึงปัญหานี้ขึ้นมา เกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่เข้าสักวันหนึ่ง
หยุนซีเหยียนเบิกตาโพลง เขารู้ดีว่าเยี่ยนซีเหวินมิได้เกลี้ยกล่อมให้เขาเอ่ยความจริงออกมา แต่ถามเพื่อต้องการช่วยเหลือเขาจากใจจริง
“เจ้ายังมิทราบอีกหรือ ? หนังสือรวบรวมบทกวีของฟู่เสี่ยวกวนยังคงวางขายอยู่ ขายไปมากเท่าใด ข้าเองก็มิทราบ บัดนี้เขามิได้ประพันธ์บทกวีแล้ว ยิ่งทำให้หนังสือเป็นที่นิยมและราคาเพิ่มมากขึ้น ข้าพึ่งอานิสงฆ์จากหนังสือรวบรวมบทกวีของเขาร่ำรวยเยี่ยงไรเล่า ! ทั้งหมดทำเงินได้มากกว่าหนึ่งล้านตำลึงเชียว ! ”
เยี่ยนซีเหวินผงะตกใจ “หาเงินได้มากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ? ”
“ก็ใช่น่ะสิ ขายตั้งเเต่ยังอาศัยอยู่ที่เมืองจินหลิง จนย้ายไปเมืองกวนหยุน บัดนี้มาอยู่ที่เมืองฉางอันก็ยังขายอยู่ ยังคงขายดีดังเดิม น่าเสียดายที่ข้ามิได้รับอนุญาตให้ขายหนังสือความฝันในหอเเดง มิเช่นนั้นอาจจะกอบโกยรายได้มากว่าสิบล้านตำลึงก็เป็นได้ ! ”
“อีกอย่าง ข้ามิมีทางลืมการพบกันในเมืองจินหลิงเมื่อครานั้น ถ้ามิใช่เพราะเขา ข้าก็มิอาจเดินมาได้ไกลจนถึงวันนี้ ! ข้าขอเอ่ยจากใจจริงว่าหากข้าคิดอยากจะทุจริต ข้ามีสารพัดวิธีในการทุจริต ทั้งยังทำได้โดยที่มิมีผู้ใดสืบได้ ! ”
“แต่ข้ามิมีความจำเป็นที่ต้องทำเช่นนั้น ! คราหนึ่งเขาเคยเอ่ยว่า ชีวิตของคนเรานั้นดำเนินไปอย่างเรียบง่าย มิเอาเรื่องเล็กน้อยมาขุ่นมัวหัวใจ มิหมกมุ่นอยู่ในอารมณ์ มิเกรงกลัวอนาคต มิจมปลักอยู่กับอดีต…ข้าแค่อยากมีชีวิตที่สบาย ๆ เยี่ยงเขาบ้าง เมื่อเกษียณแล้ว ข้าจะเดินทางไปยังอิงเทียนเพื่อใช้ชีวิตอย่างสงบสุขและอยู่เคียงข้างเขา ! ”
หยุนซีเหยียนยักไหล่อย่างบริสุทธิ์ใจ “ข้าทุ่มเทแทบตายแต่กลับได้ผลเสียคืนมา ! ถ้าหากฝ่าบาทอยากได้กรมคลังไปจริง ๆ ล่ะก็ แค่พระองค์ทรงตรัสมา…ข้าพร้อมจะประทานให้พระองค์ในทันใด”
“เฉินชิงอีเดินทางไปยังแผ่นดินใหญ่ลีอาห์อีกคราแล้วมิใช่หรือ ? ข้าก็อยากไปเที่ยวที่นั่นบ้างเช่นกัน หากมิใช่เพราะฟู่เสี่ยวกวนฝากฝังให้ข้าอยู่ที่นี่ ข้าคงมิอยู่ที่นี่แล้วเช่นกัน”
หนิงหยู่ชุนตบบ่าของหยุนซีเหยียนพลางยกยิ้มขึ้น “ระบายอารมณ์ได้ แต่เจ้ามิอาจละทิ้งหน้าที่นี้ได้จริง ๆ มิมีผู้ใดสามารถรับช่วงต่อจากเจ้าได้แล้วล่ะ”
“จะว่าไปแล้ว แท้ที่จริงข้าก็คิดมิต่างจากเจ้า ถ้ามิใช่เพราะคำเอ่ยของเขาก่อนที่จะออกเดินทางไป…ข้าก็คงจะมิอยู่ที่นี่แล้วเช่นกัน ! ”
“เฮ้อ…” หนิงหยู่ชุนถอนหายใจยาวออกมา พลางเลิกคิ้วขึ้น “ในเมื่อขึ้นเรือลำนี้มาแล้ว มิอาจลงเรือมาได้ตามอำเภอใจ เพราะเยี่ยงไรเสียพวกเราต้องดูแลผืนปฐพีอันเรืองรองแห่งนี้ให้แก่เขา”
“เรื่องอื่นอย่าได้คิดมากจนเกินไป มีท่านจี้คอยจัดการแล้ว… ถ้าหากถึงขั้นนั้นขึ้นมาจริง ๆ ค่อยว่ากันอีกครา”
ขั้นนั้นก็คือการดำเนินถอดถอนฝ่าบาท !
นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนมิคาดหวังให้เกิดขึ้น ถ้าหากฝ่าบาททรงขัดขืนเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ก็คงต้องทำเช่นนั้นเข้าสักวัน
“ถ้ายังคงยืนยันคำเดิม ถ้าหากว่าถึงขั้นนั้นจริง ๆ พวกเราก็จัดการเรื่องนี้ให้สมพระเกียรติสักหน่อยเถิด”
จี้หยุนกุยหันหน้าไปมองหิมะที่ตกลงมาท่ามกลางความเย็นยะเยือกจากอุดรทิศ แต่ก่อนเขาคอยติดตามสวี่หยุนชิง มาตอนนี้เขาต้องติดตามฟู่เสี่ยวกวน มาถึงตอนนี้ก็ควรจะติดตามอู๋เทียนซื่อโอรสของฟู่เสี่ยวกวน ทว่าบัดนี้ดูเหมือนว่าจะตามมิได้แล้วสิ เพราะคนของหอเทียนจีได้เดินทางถึงเขตปกครองตนเองซีเซี่ยแล้ว ทั้งยังได้ส่งรายงานฉบับแรกกลับมาแล้วด้วย
เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ยังมิได้รับการยืนยันอย่างขัดเจน เขาจึงมิกล้าเอ่ยเรื่องนี้ให้ทุกคนได้ยิน
เพราะนี่คือเรื่องใหญ่ !
เขาหวังว่าทิศทางของเรื่องนี้จะมิเป็นเหมือนที่ทุกคนคิด
ฟู่เสี่ยวกวนเป็นจักรพรรดิผู้มากความสามารถ โอรสของเขาได้สืบทอดผืนปฐพีอันกว้างใหญ่ไพศาล เดิมทีควรจะทำอันใดบ้าง อย่างน้อยก็ควรดูแลบ้านเมืองไว้ให้ดี
ทว่าบัดนี้ดูเหมือนว่า…จักรพรรดิพระองค์นี้จะทรงพระราชดำริมากเกินไป ถ้าหากมีความเกี่ยวข้องกับความมั่นคงของปฐพีนี้แล้วล่ะก็…เช่นนั้นจำต้องหาเวลาไปเจรจากับฝ่าบาทสักคราแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)