นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1322
ตอนที่ 1322 นโยบายอันเหลวไหล
รัชสมัยต้าเซี่ยปีที่ห้า เดือนสิบสอง วันที่สามสิบ
ท้องนภาสดใส หลังจากหิมะโหมกระหน่ำ วันนี้เมืองฉางอันมีความคึกครื้นเป็นพิเศษ
ความคึกครื้นเเบบนี้เกิดขึ้นทั่วทั้งต้าเซี่ย พวกเขาใช้ชีวิตสุขสบายมานานหลายปี และวันคืนจะยิ่งดีขึ้นเรื่อย ๆ
ทุกวันนี้ทุกคนต่างก็ลืมตาอ้าปากได้แล้ว หนึ่งปีที่ผ่านมา ครอบครัวได้เก็บหอมรอมริบเงินทองได้จำนวนหนึ่งแล้ว เมื่อถึงช่วงเทศกาลขึ้นปีใหม่พวกเขาก็จะนำออกมาใช้สอยกันอย่างสนุกมือ
สำหรับราษฎรเเล้วนั้น นี่คือยุคสมัยอันรุ่งเรืองและน่าหวงแหนอย่างถึงที่สุด หวังว่าคืนวันเช่นนี้จะดำรงอยู่ตลอดกาลนาน หวังว่าต้าเซี่ยจะคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป
แต่สำหรับอู๋เทียนซื่อจักรพรรดิหนุ่มแล้วนั้น ปีนี้เป็นปีที่กระวนกระวายใจยิ่งนัก มิสบายใจ ขัดข้อง และทุกข์ร้อนในใจเป็นอย่างยิ่ง
คลังส่วนพระองค์มิมีเงินหลงเหลืออีกแล้ว
หน่วยพระราชวังชั้นในมีมากมายหลายชีวิตที่ต้องพึ่งพาอาศัยตน
เดิมทีตนต้องการนำกลุ่มบริษัทจินเฟิ่งต้าเซี่ยกรุ๊ปจำกัด (มหาชน) กลับมาให้กงฮ้วนอวี่ดูแล เพื่อเเก้ไขปัญหาเงินมิพอใช้ แต่คาดมิถึงเลยจริง ๆ ว่าหลี่จินโต้วจะกระจายกลุ่มบริษัทจินเฟิ่งต้าเซี่ยกรุ๊ปจำกัด (มหาชน) ออกไปหมดเกลี้ยงภายในระยะเวลาแค่ 2 เดือน !
หลี่จินโต้วได้ให้เหตุผลที่ทำให้อู๋เทียนซื่อมิอาจเอาผิดเขาได้ ซึ่งเหตุผลนั่นก็คือก่อนที่จักรพรรดิพระเจ้าหลวงจะเสด็จล่องมหาสมุทร พระองค์ทรงกำชับกระหม่อมเอาไว้เช่นนี้ เพราะจักรพรรดิพระเจ้าหลวงจะเสด็จออกมหาสมุทร ดังนั้นกลุ่มบริษัทจินเฟิ่งต้าเซี่ยกรุ๊ปจำกัด (มหาชน) จึงมิอาจแข่งขันด้านผลประโยชน์กับพ่อค้าชาวต้าเซี่ยได้อีกต่อไป ต่อให้ได้กินของอร่อยก็ต้องคายออกมา จำต้องแบ่งผลกำไรให้พ่อค้าชาวต้าเซี่ยทั้งหมด
อู๋เทียนซื่อมิกล้าเผชิญหน้ากับผู้เป็นพ่อ แม้ว่าฟู่เสี่ยวกวนยังมิกลับมา เขาก็มิกล้าเผชิญหน้าอยู่ดี
“แล้วเงินในกลุ่มบริษัทจินเฟิ่งต้าเซี่ยกรุ๊ปจำกัด (มหาชน) อยู่ที่ใดหมดแล้วเล่า ? ”
หลี่จินโจ้วยกยิ้มด้วยสีหน้าเรียบเฉย “จักรพรรดิพระเจ้าหลวงทรงนำเงินทั้งหมดติดตัวไปด้วย เพราะจำเป็นต้องสถาปนาอิงเทียนขึ้นมา ! ”
ก็ยังไร้ข้อให้ตำหนิติเตียนอยู่ดี เขายังอธิบายอีกว่าเหตุใดเสด็จพ่อถึงขนภูเขาทองคำที่จายซิงถายไปทั้งหมดเช่นเดียวกัน
คราหนึ่งฟู่เสี่ยวกวนเคยเอ่ยถึงอิงเทียนให้อู๋เทียนซื่อฟัง เขาเคยบอกว่าก่อนที่จะสละราชบัลลังก์ เขาอยากทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่เป็นคราสุดท้ายให้ต้าเซี่ย หลังจากนั้นจะจากไปอยู่อย่างโดดเดี่ยว
สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่กล่าวถึงก็คือการทำศึกพิชิตแดนไกล และสถานที่ที่เขาจะใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวก็คืออิงเทียน
เขาบอกว่าจะสร้างคฤหาสน์หลังใหญ่เทียบเท่าต้าเซี่ยขึ้นมา และเขาจะทำนาอยู่ที่นั่น เป็นคุณชายเศรษฐีที่ดิน...
ทว่าท่านกลับขนเงินไปมากมายมหาศาล เงินตั้งมากมายถึงเพียงนั้น เพียงพอที่จะก่อร้างสร้างแคว้นใหม่ขึ้นมา !
อู่เทียนซื่อยืนอยู่ในสวนดอกไม้ของตำหนักหยางซิน มองดูกิ่งต้นเหมยที่โค้งงอเพราะถูกหิมะกดทับ เขาสูดเอาลมเย็นเข้าไป จากนั้นก็ค่อย ๆ เอ่ยว่า “เจ้าคิดว่า…ถ้าหากเสด็จพ่อสถาปนาแคว้นขึ้นมาที่อิงเทียน ต้าเซี่ยควรจะเป็นประเทศราชของอิงเทียน…หรืออิงเทียนจะเป็นประเทศราชของต้าเซี่ย”
กงฮ้วนอวี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เขารีบโค้งกายลงคารวะ “ฝ่าบาท ที่นี่ต่างหากถึงจะเป็นดินแดนอันชอบธรรมของต้าเซี่ย อีกอย่าง…ในเมื่อจักรพรรดิพระเจ้าหลวงมิทรงหวงแหนตำแหน่งจักรพรรดิ เช่นนั้นคาดว่าพระองค์คงมิสถาปนาแคว้นขึ้นมาที่อิงเทียน”
“เจ้าคิดว่าพระองค์ทรงขนเงินทองมากมายถึงเพียงนั้นไปทำอันใดกัน ? ”
“เอ่อ…ผืนปฐพีนั่นนอกจากจักรพรรดิพระเจ้าหลวงแล้ว เกรงว่าจะมิมีผู้ใดทราบอีก บางที…บางทีอาจจะเป็นดินแดนรกร้างไร้ซึ่งผู้คน อีกอย่างเนื่องจากจักรพรรดิพระเจ้าหลวงมีพระประสงค์ที่จะปลดเกษียณ เกรงว่าพระองค์คงมิสนพระทัยที่จะทำกิจการเพื่อหาเงินอีกต่อไป เงินทองเหล่านั้น คาดว่าจักรพรรดิพระเจ้าหลวงน่าจะเก็บเอาไว้ใช้จ่ายเพื่อทำให้พระองค์และบรรดาพระสนมใช้ชีวิตอย่างสุขสบายพ่ะย่ะค่ะ”
“แต่เขาคิดจะเป็นเศรษฐีที่ดินนี่ ! ”
“เมื่อมีเงินทองเหล่านี้แล้ว ก็จะสามารถเป็นเศรษฐีที่ดินที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิมได้พ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วบัดนี้พวกเราควรทำเยี่ยงไรต่อไป ? เมื่อมิมีเงิน หน่วยพระราชวังชั้นในเห็นทีคงต้องแตกกระเซิงไปคนละทิศละทาง”
“ฝ่าบาททรงสบายพระทัยได้ เพราะเงินตอบแทนพระมหากรุณาธิคุณจากท่านจ่งตูท่าป๋าวั่งใกล้จะเดินทางมาถึงแล้ว พวกจ้าวโฮ่วก็คงใกล้จะสืบความได้แล้ว เมื่อพวกจ้าวโฮ่วกลับมา…กรมคลังก็จะกลายเป็นของฝ่าบาท ! ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)