นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1333
ตอนที่ 1333 การต่อสู้เต็มรูปเเบบ
ท่ามกลางราตรีอันมืดมิด
หลี่ฉางชู่กับซุนเอ้อร์หู่เเละเผิงเฉิงรวมเป็นกลุ่มเดียวกัน พวกเขาค่อย ๆ เดินไปที่คลังสรรพาวุธที่ใหญ่ที่สุดซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเมืองปาแลร์โม
กองทัพต้าเซี่ยบุกเข้ามาประชิดพรมแดน บัดนี้เมืองปาแลร์โมได้ออกนโยบายห้ามออกจากเคหสถานในยามวิกาล ดังนั้นจึงไร้ซึ่งผู้คนตามตรอกซอยต่าง ๆ จะมีก็แค่ทหารที่ออกลาดตระเวนเท่านั้น
เห็นได้ชัดว่าเเม่ทัพมิชาลผู้นี้ มิได้ประมาทกองทัพของต้าเซี่ยแม้แต่น้อย แม้ว่าบัดนี้ทหารต้าเซี่ยจะปักหลักอยู่บนเทือกเขาพีเรนีสอยู่ก็ตาม เขาได้เตรียมการป้องกันการจู่โจมอย่างกะทันหันของกองทัพต้าเซี่ยเป็นอย่างดี
บัดนี้แม่ทัพมิชาลอยู่ที่หน่วยบัญชาการทหารสูงสุดโดยมิได้หลับได้นอน
เขานั่งจับพู่กันขนห่านอยู่หน้าโต๊ะเพื่อเขียนจดหมายถึงสมเด็จพระราชินีมารีอาที่สอง
“…กองทัพศัตรูได้มาถึงเทือกเขาพีเรนีสดั่งที่ฝ่าบาททรงทำนายเอาไว้ บัดนี้พวกมันประจำการอยู่บนเทือกเขาพีเรนีส คาดว่าคงกำลังหาโอกาสที่เหมาะสมสำหรับเปิดศึก”
“จากการสำรวจของสายลับ คาดว่ากองทัพของข้าศึกมีกำลังพล 400,000 นาย กระหม่อมพอจะได้ยินเรื่องราวของพวกเขาที่จักรวรรดิซิลูซิดมาบ้าง อาวุธของพวกมันยอดเยี่ยมและร้ายกาจกว่าปืนเหมาเซ่อของพวกเรา นอกจากนี้พวกข้าศึกยังมีอาวุธอีกหนึ่งอย่างที่เรียกว่าเรือเหาะซึ่งสามารถเหาะเหินบนท้องนภาได้ ข้าศึกใช้เรือเหาะยึดครองเมืองฝูสั่วแห่งจักรวรรดิซิลูซิดภายในเวลาครึ่งวัน นี่จึงเป็นเหตุให้กระหม่อมมิกล้าที่จะประมาทเป็นอย่างยิ่ง จึงได้สร้างป้อมปราการขึ้นมาที่เมืองปาแลร์โมหลายเเห่งด้วยกัน”
“…พระองค์โปรดวางพระทัย กระหม่อมได้ตัดสินใจที่จะปกปักษ์รักษาเมืองปาแลร์โมเอาไว้ และจะมิออกนอกเมืองไปทำศึกเป็นอันขาด กระหม่อมจะมิมีทางเปิดโอกาสให้ศัตรูเด็ดขาด ! ”
“…ที่ราบสีทองจะเป็นหลุมฝังศพของพวกมัน ! ”
มิชาลเขียนบรรยายยาวสามหน้ากระดาษ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา ขอเพียงแค่ยืนหยัดรักษาเมืองปาร์แลร์โมเอาไว้ได้ เพียงแค่สกัดกั้นการรุกคืบเข้าสู่ทิศประจิมเอาไว้ได้ นี่จะเป็นคุณประโยชน์มหาศาล
หลังจากมีชัยเหนือข้าศึกในครานี้ ข้าก็จะได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาทเป็นดยุก ซึ่งยศถาบรรดาศักดิ์นี้จะสืบทอดต่อไปสู่ลูกหลานตราบชั่วนิรันดร์ !
ในตอนนั้นเอง องค์รักษ์นายหนึ่งวิ่งปรี่เข้ามาด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็โค้งกายคารวะ “ท่านเเม่ทัพ ข้าศึกมีการเคลื่อนไหวขอรับ ! ”
มิชาลขมวดคิ้วเล็กน้อย “ว่ามาสิ…”
“หอคอยตรงกำแพงเมืองทางทิศตะวันออก สังเกตเห็นข้าศึกกำลังเคลื่อนพลลงมาจากเทือกเขาพีเรนีสขอรับ ! ”
“พวกมันคงจะรีบร้อนโจมตีเมืองสินะ ? ”
มิชาลชะงักงันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปกำชับองครักษ์นายนั้นว่า “สั่งการให้นายพลวิตตันขึ้นประจำการบนกำเเพงเมืองเพื่อควบคุมศึก ! ”
“ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง ! ”
“ช้าก่อน...สั่งให้ท่านนายพลโบเออร์เสริมกำลังป้องกันคลังสรรพาวุธและโกดังเสบียงด้วย เพราะข้าศึกสามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ ! ระวังอย่าให้พวกมันเข้ามาในเมืองเพื่อระเบิดทำลายทรัพย์สินของพวกเราได้ ! ”
องค์รักษ์นายนั้นได้จากหน่วยบัญชาการทหารขั้นสูงสุดไป มิชาลลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบสุราจากในตู้ออกมานั่งดื่มกับสหายเก่าแก่ที่นั่งอยู่เบื้องหน้า
คนผู้นั้นก็คือ…แกรนด์ดยุกไลเดน ผู้รับผิดชอบราชวงศ์ฝูหล่างจีและเป็นพระปิตุลาของสมเด็จพระราชินี !
การที่สมเด็จพระราชินีทรงมีพระราชรับสั่งให้ส่งท่านเเกรนด์ดยุกมาที่นี่ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์เเล้วว่าพระองค์ทรงให้ความสำคัญกับอสุรกายจากแดนบูรพามากเพียงใด
หลายวันมานี้ท่านแกรนด์ดยุคไลเดนได้เห็นแม่ทัพมิชาลเตรียมการทุกอย่าง เขารู้สึกพึงพอใจในตัวแม่ทัพท่านนี้เป็นอย่างยิ่ง
ในความเห็นของเขาแล้วนั้น เขาคิดว่าอสุรากายจากแดนตะวันออกแค่ 400,000 คนต่อให้เหาะเหินเดินอากาศได้ พวกเขาก็มิมีหนทางที่จะโจมตีเมืองปาแลร์โมที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กนี้ได้
มิชาลรินสุราสองจอก จากนั้นก็มอบอีกจอกให้แก่แกรนด์ดยุคไลเดนพร้อมเอ่ยว่า “ช่วงนี้ท่านแกรนด์ดยุคอาจจะต้องลำบากสักเล็กน้อย ทว่าการที่อสุรกายเหล่านี้รีบยกทัพเข้ามาก็ถือว่าเป็นเรื่องดี หากข้ากำจัดอสุรกายเหล่านี้หมดเมื่อใด ท่านแกรนด์ดยุคจะได้นอนหลับเต็มที่สักที”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)