นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1343
ตอนที่ 1343 จับเป็นจอมทัพฝ่ายศัตรู
กองกำลังจู่โจมที่เข้ามานั้นคือกองกำลังจู่โจมกลุ่มที่สามและสี่ !
ทหารเกือบ 200 นายจากทั้งสองกลุ่มได้กระหน่ำโจมตีศัตรูจากด้านหลัง ศัตรูราว 3,000 นายในตรอกซอยคับแคบแห่งนี้ต่างตื่นตระหนกตกใจ
เผิงยวี๋เยี่ยนยังคงกำดาบยาวของนางเอาไว้เเน่น ดาบของนางยังคงสาดแสงระยับฟาดมิยั้ง
ดาบนั้นเป็นดั่งสายฟ้าผ่าร่างศัตรู มันยังคงทำหน้าที่คร่าชีวิตศัตรูมิเลิกรา
หลี่เว้ยที่ยืนอยู่บนหลังคาหันไปมองข้างหลัง เขายังคงเพ่งเล็งลำกล้องปืนไปยังสนามรบเบื้องล่างอย่างมิไหวติง
เสียงปืนของเขาดังเป็นจังหวะ เสียงปืนที่ดังขึ้นมาแต่ละคราได้กำจัดภัยคุกคามที่เกิดขึ้นกับเผิงยวี๋เยี่ยน
และเผิงยวี๋เยี่ยนก็ทราบดีว่ามีคนกำลังช่วยนางอยู่ข้างบนนั้น นางมิทราบว่าเป็นผู้ใด และมิได้คิดด้วยว่าคนผู้นั้นเป็นใคร นางพุ่งสมาธิทั้งหมดไปที่ดาบของนาง สายตาของนางมิได้หันไปมองบนหลังคานั่นด้วยซ้ำ เพราะสายตาของนางบัดนี้มีเพียงแค่ศัตรูเท่านั้น !
เวลาหนึ่งถ้วยชาผ่านไป ข้าศึกต่างก็ล้มระเรระนาด พวกเขามิคาดคิดเลยว่าจะมีดาบที่คมกริบแบบนี้อยู่ !
พวกเขามิคาดคิดเลยว่าจะมีกระบวนดาบที่อำมหิตเเบบนี้อยู่เช่นกัน !
และมือดาบยังสามารถเหาะเหินไปมาอยู่เหนือศีรษะของพวกเขาได้อีกต่างหาก !
ผนวกกับพลังกระสุนอันแข็งแกร่งของกลุ่มที่สามและสี่ อีกทั้งกระสุนที่ปลิวว่อนอยู่บนศีรษะซึ่งก็มิทราบว่ามาจากที่ใด ในที่สุดศัตรูทั้งสามพันคนก็ถูกกำจัดจนหมดสิ้น
ซากศพกองพะเนินเป็นภูเขา แม้จะมองมิเห็นคราบเลือดบนพื้น แต่เมื่อย่ำเท้าไปจะสัมผัสได้ถึงความเหนียวหนืดของเลือด
หลี่เว้ยกระโดดลงมาจากหลังคา
สองเเขนเผิงหยูเยี่ยนทิ้งลงข้างกาย นางเหนื่อยล้าเต็มทน ทว่าดาบในมือยังคงถือเอาไว้แน่น
“ข้าน้อยมีนามว่าหลี่เว้ย เป็นสายลับจากหอเทียนจี มิทราบว่าท่านแม่ทัพคือ… ? ”
“ข้ามีนามว่าเผิงยวี๋เยี่ยน”
“…ท่านแม่ทัพเผิงเยี่ยงนั้นหรือขอรับ ? เหตุใดท่านถึงมาออกรบด้วยตนเองเล่า ? ”
เผิงยวี๋เยี่ยนเผยอยิ้ม ทว่ามิได้เอ่ยตอบ “เวลาค่อนข้างกระชั้นชิด ที่พวกเราเข้ามาก็เพื่อต้องการแผนที่ป้องกันของเมืองนี้ พวกเจ้าได้มันมาแล้วหรือยัง ? แล้วใต้เท้าหลี่ฉางซู่เล่า ? ”
หลี่เว้ยก้มศีรษะลง เขาควักเอาผังป้องกันเมืองอันล้ำค่าให้เผิงยวี๋เยี่ยน “นี่เป็นรูปที่ใต้เท้าหลี่วาดมากับมือขอรับ ในนี้มีรายละเอียดคลังสรรพาวุธและโกดังเสบียงทั้งหมด รวมทั้งตำแหน่งหน่วยบัญชาการทหารขั้นสูงสุด”
“ใต้เท้าหลี่เขา… เพื่อหลอกล่อศัตรูและคุ้มกันให้กองกำลังจู่โจมเข้ามาในเมืองได้ เขาได้ระเบิดคลังสรรพาวุธแห่งนั้นทิ้งไปแล้ว เกรงว่า…เกรงว่ามิน่าจะรอดแล้วขอรับ ! ”
หลี่เว้ยหันไปมองสถานที่ที่ยังมีควันพวยพุ่งขึ้นมา เผิงยวี๋เยี่ยนก็มองไปยังที่ตรงนั้นเช่นกัน นางนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ จากนั้นก็เก็บเเผนที่นี้เอาไว้อย่างตั้งใจ “พวกเราจะแก้แค้นให้ใต้เท้าหลี่เอง รีบไปกันเถิด ! ”
“ไปที่ใดขอรับ ? ”
“ออกไปจากที่นี่กัน เมื่อมีผังป้องกันเมืองแล้ว เพียงให้กองทัพอากาศวางระเบิดคลังสรรพาวุธและคลังเสบียงของศัตรูเสีย ศึกครานี้ก็จะสิ้นสุดลงโดยเร็ว ! ”
เมื่อสิ้นเสียง เผิงยวี๋เยี่ยนจึงหันไปทางหัวหน้ากลุ่มที่สามและสี่ แล้วบัญชาการพวกเขา…
“ให้กองกำลังจู่โจมทั้งหมดรวมพลกันที่นี่ ! หลังจากที่พวกเขาทุกคนมาถึงที่นี่แล้วให้จุดพลุส่งสัญญาณ พวกเราจะได้ออกไปจากที่นี่สักที”
……
……
กองกำลังจู่โจมกลุ่มที่หนึ่งได้บุกเข้ามายังใจกลางหน่วยบัญชาการทหารขั้นสูงสุดภายใต้บังคับบัญชาของจูซินหมิง
พวกเขามิทราบว่าบัดนี้ได้กำจัดข้าศึกไปได้แล้วกี่คน ทว่าสหายร่วมรบที่อยู่ข้างกายพวกเขาในตอนนี้เหลือแค่ 36 คนเท่านั้น !
จงอู๋ยังคงมีชีวิตอยู่ ทว่าทหารอีกสี่นายที่เหลือของกลุ่มที่เจ็ดต่างก็พลีชีพในการจู่โจมครานี้ไปแล้ว
นายทหาร 36 กนายร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเลือดได้ฝ่ามาถึงหน่วยบัญชาการทหารแห่งนี้ ทว่าอาคารหลังใหญ่แห่งนี้กลับว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คน !
“…หนีไปแล้วหรือ ? ”
จูซินหมิงรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง เขายอมแลกด้วยเดิมพันที่สูงถึงเพียงนี้ เดิมทีต้องการจะจับเป็นจอมทัพของฝ่ายศัตรูมาให้ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)