นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1351

ตอนที่​ 1351 คาดหวัง​

นี่​เป็น​ครา​แรก​ที่​กองทัพเรือ​ต้าเซี่ย​และ​กองทัพเรือ​ฝูหล่า​งจีปะทะ​กัน​ใน​รอบ​สี่ปี​

ใน​การปะทะ​ครา​นี้​ ต้าเซี่ย​มีเรือรบ​ทั้งสิ้น​ 180 ลำ​ ส่วน​ฝูหล่า​งจีมีเรือรบ​เพียงแค่​ 60 ลำ​เท่านั้น​

ทั้งสองฝ่าย​ต่าง​ก็​มีความก้าวหน้า​ทางการทหาร​เป็น​อย่างยิ่ง​ แต่​ดูเหมือนว่า​เทคโนโลยี​ของ​ต้าเซี่ย​จะพัฒนา​ไป​เร็ว​กว่า​เล็กน้อย​

เรือรบ​ลำ​ใหญ่​ขึ้น​ สามารถ​วิ่ง​ได้​เร็ว​กว่า​เดิม​และ​ทรง​พล่า​นุ​ภาพ​มากขึ้น​ ความมั่นคง​ของ​ปืนใหญ่​ก็​ก้าวหน้า​มาก​เช่นกัน​ จึงทำให้​ยิง​ได้​แม่นยำ​มากขึ้น​

อีก​ทั้ง​ยัง​มีระบบ​บัญชาการ​ที่​ล้ำหน้า​ แม้จะยัง​จำเป็นต้อง​ใช้ทหาร​ถ่ายทอด​คำสั่ง​และ​ใช้สัญลักษณ์​ธง ทว่า​เรือรบ​แต่ละ​ลำ​ก็​มีปฏิกิริยา​ตอบสนอง​ที่​รวดเร็ว​

และ​ด้วยเหตุนี้​ หลังจากที่​ทั้งสอง​ได้​ปะทะ​กัน​ร่วม​หนึ่ง​ชั่ว​ยาม​ แกรนด์​ดยุก​วิลเลียม​ก็​ต้อง​ตก​อยู่​ใน​สถานการณ์​ที่​สิ้นหวัง​…

กองทัพเรือ​ต้าเซี่ย​จู่โจมทั้ง​ฝั่งซ้าย​และ​ขวา​ เดิมที​เขา​คิด​จะให้​เรือรบ​รวมกลุ่ม​อยู่​ที่​เดียว​เพื่อ​ยิง​เรือรบ​ต้าเซี่ย​ที่​กำลัง​คืบหน้า​เข้ามา​ให้​แหลก​สลาย​ เดิมที​คิด​ว่าการ​ทำ​เช่นนี้​อย่าง​น้อย​ก็​อาจจะ​ต้านทาน​การ​จู่โจมของ​ต้าเซี่ย​ได้​ราว​ครึ่ง​วัน​เพื่อ​ถ่วงเวลา​ให้​กองหนุน​ตามมา​สมทบ​ ทว่า​บัดนี้​…

เรือรบ​ 60 ลำ​ของ​เขา​ถูก​ปืนใหญ่​ต้าเซี่ย​โจมตี​อย่าง​หนักหน่วง​จน​มิสามารถ​ต่อต้าน​ได้​เลย​ !

ระยะ​กระสุน​เป็น​อุปสรรค​ที่​ใหญ่หลวง​ที่สุด​ เขา​ทำ​แม้กระทั่ง​บุกเข้าไป​ท่ามกลาง​ห่า​กระสุน​ของ​ต้าเซี่ย​อย่าง​มิกลัว​ตาย​ เพื่อที่จะ​ให้​กระสุน​จาก​ฝั่งของ​ตน​สร้าง​ความเสียหาย​ให้​แก่​กองทัพเรือ​ต้าเซี่ย​ได้​บ้าง​

แพ้​ เช่นนี้​คง​ต้อง​แพ้​สถาน​เดียว​เท่านั้น​

แต่​ต่อให้​ต้อง​แพ้​ก็​ต้อง​ยิง​เรือ​ต้าเซี่ย​ให้​จมดิ่ง​สู่ก้น​มหาสมุทร​สัก​สอง​สามลำ​

แต่​หลังจาก​เวลา​ผ่าน​ไป​สอง​ชั่ว​ยาม​ แกรนด์​ดยุก​วิลเลียม​ก็​ต้อง​สิ้นหวัง​เสีย​เต็มประดา​

เรือรบ​ 28 ลำ​ของ​เขา​ได้​ทำการ​บุกเข้าไป​โจมตี​ แต่​ท่ามกลาง​ความโกลาหล​นั้น​ จึงทำให้​ประสิทธิภาพ​ใน​การ​สั่งการ​ต่ำ​ลง​จน​น่าเวทนา​ หรือ​ต่อให้​สั่งการ​ได้​แต่​ก็​แทบจะ​มิเกิด​อัน​ใด​กับ​เรือ​ของ​ฝ่ายตรงข้าม​เลย​

ศึก​ครา​นี้​จะรบ​ต่อไป​เยี่ยง​ไร​ ?

กองทัพเรือ​อัน​ทรงเกียรติ​ที่​สามารถ​พิชิต​ทวีปยุโรป​ได้​ แต่​เมื่อ​มาอยู่​ต่อหน้า​ทหาร​ต้าเซี่ย​ก็​มีสภาพ​มิต่าง​อัน​ใด​จาก​เด็กน้อย​

กองทัพเรือ​ที่​แข็งแกร่ง​เพียงนี้​ ต่อให้​กองทัพเรือ​ของ​ฝูหล่า​งจีทั้งหมด​มาสู้รบ​พร้อมกัน​ ก็​เกรง​ว่า​จะมิใช่คู่มือ​ที่​เหมาะสม​ของ​ต้าเซี่ย​อยู่ดี​

เขา​วาง​กล้องส่องทางไกล​ลง​แล้ว​หันไป​มอง​รอบกาย​ บน​มหา​สุมทร​อัน​กว้างใหญ่​ สิ่งที่​ตน​มองเห็น​ใน​ตอนนี้​คือ​เรือรบ​ของ​ฝ่าย​ตน​ที่​มีเปลวไฟ​ลุกโชน​และ​กำลัง​จมดิ่ง​ลง​ไป​ใต้​มหาสมุทร​ พวกเขา​มิมีแม้กระทั่ง​หนทาง​ให้​หลบหนี​

บัดนี้​หา​กรวม​เรือรบ​ของ​ตน​ที่​เป็น​เรือธง​แล้ว​ล่ะ​ก็​… จะยัง​คงเหลือ​เรือรบ​ที่​สามารถ​ต่อสู้​ได้​อีก​เพียง​ 10 ลำ​

แกรนด์​ดยุก​วิลเลียม​ได้​ออกคำสั่ง​สุดท้าย​ท่ามกลาง​สถานการณ์​ที่​สิ้นหวัง​…

“บุกเข้าไป​ต่อให้​ต้อง​ชน​ก็​จำต้อง​ทำให้​เรือ​ของ​ศัตรู​จมลง​ไป​ให้ได้​ ! ”

……

……

เรือ​ฉางอัน​ซึ่งอยู่​ใน​กองทัพเรือ​ที่หนึ่ง​มิได้​เข้าไปมีส่วนร่วม​กับ​ศึก​ครา​นี้​เลย​ด้วยซ้ำ​

ฟู่เสี่ย​วกวน​ที่​กำลัง​นอนหลับ​ฝันดี​ถูก​เสียง​กระสุน​ปลุก​ให้​ตื่น​จาก​การ​หลับไหล​ เขา​นวด​คลึง​ดวงตา​แล้ว​ลุกขึ้น​จาก​เตียง​ จากนั้น​ก็​เดิน​มาไป​ยัง​แท่น​บัญชาการ​ จั่ว​มู่ยื่น​กล้องส่องทางไกล​ไป​ให้​เขา​ “นอนหลับ​สบาย​หรือไม่​ ? ”