นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1357
ตอนที่ 1357 ดั่งความฝัน
รัชสมัยต้าเซี่ยที่แปด เดือนแปด วันที่หนึ่ง
วันนี้ฟู่เสี่ยวกวนได้นำทหารนับหมื่นเดินทางตามสมเด็จพระราชินีมารีอาที่สองเดินทางมาจนถึงเมืองบาห์เรน
ณ สวนดอกไม้ด้านหลังพระราชวัง
สมเด็จพระราชินีมารีอาที่สองได้เปลี่ยนมาสวมชุดกระโปรงยาวสีสด บัดนี้กำลังนั่งอยู่ในศาลาท่ามกล่างสวนดอกไม้ พลางต้มชาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
“เรื่องตำนานบูรพาทิศ ข้าพอจะได้ยินมาบ้าง ยกตัวอย่างเช่นชานี้…”
“ข้าถวิลหาดินแดนตะวันออกอยู่เสมอ ดังนั้นข้าจึงส่งกองทัพไปที่นั่นตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เหตุผลเพื่อค้นหาประเทศลึกลับแห่งนั้นแล้วยึดครองมันเสีย ! ”
“เดิมทีข้าคิดว่ากองทัพเรือของฝูหล่างจีจะสามารถคว้าชัยในภารกิจนี้ได้อย่างง่ายดาย ข้าได้เตรียมการเรื่องนี้อย่างดี ตั้งตารอรายงานที่ส่งกลับมาจากแดนตะวันออก”
นางรินชาให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นก็ส่งให้เขาด้วยสองมือ ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นจ้องมองไปทางฟูเสี่ยวกวน มุมปากของนางเผยลักยิ้มออกมาทั้งสองข้าง
“แต่ข้ามิคาดคิดเลยว่ากองทัพเรือฝูหล่างจีจะพ่ายแพ้ เมื่อข้าได้รับรายงานว่ากองทัพเรือฝูหล่างจีพ่ายแพ้ ข้าก็ทราบได้ทันทีว่าใต้หล้านี้มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ยกตัวอย่างเช่น…อุตสาหกรรมตะวันออกมิน่าจะก้าวหน้าเร็วเพียงนี้ และยกตัวอย่างเช่น…ในยุคสมัยนี้ยังมิน่าจะมีกองทัพในดินแดนตะวันออก”
“บัดนี้ข้าพอจะเข้าใจแล้ว ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะท่าน ! ”
“ท่าน...มิน่าจะเป็นคนของโลกใบนี้สินะ ! ”
ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นมาทันใด เขาจ้องมองสมเด็จพระราชินีมารีอาที่สอง จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา “เหตุใดท่านถึงรู้ว่าโลกใบนี้มิเหมือนเดิม ? หรือว่าท่านก็มิใช่คนของโลกใบนี้เช่นเดียวกัน ? ”
“ไม่ ! ข้าได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งมีเพียงแค่ครึ่งเล่มเท่านั้น ในหนังสือครึ่งเล่มนี้ได้ทำนายเส้นทางการพัฒนาของโลกใบนี้ ก่อนหน้านี้เส้นทางเหล่านี้มิได้เบี่ยงเบนไปมันดำเนินพัฒนาไปตามหนังสือ ทว่าบัดนี้มันกลับคลาดเคลื่อนขึ้นมา！”
“อีกอย่างหนังสือเล่มนี้ได้กล่าวถึงจุดหนึ่ง ความก้าวหน้าทางประวัติศาสตร์บางทีอาจจะเปลี่ยนแปลงจากคนนอกก็เป็นได้”
สมเด็จพระราชินีมารีอาที่สองโน้มกายลง กลิ่นกุหลาบบนเรือนร่างของนางโชยเตะจมูกของฟู่เสี่ยวกวน นางเอ่ยถามด้วยความฉงนสงสัย “ตกลงท่านมาจากที่ใดกันแน่ ? ”
“โลกที่ท่านจากมานั้นเป็นเยี่ยงไร ? ”
ฟู่เสี่ยวกวนชักสายตากลับมา จากนั้นก็ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ ทว่ามิได้ตอบคำถามของสมเด็จพระราชินีมารีอาที่สอง “กองทัพบกของข้า คาดว่าพวกเขาคงมาถึงทวีปยุโรปแล้ว ท่านจะออกคำสั่งใดหรือไม่เพื่อป้องกันการประทะโดยที่มิจำเป็น ? ”
“ข้าได้ออกคำสั่งเรียบร้อยแล้ว กองทัพบกของพวกเราจะประจำการอยู่บริเวณแนวแม่น้ำอาเวีย กองทัพของท่านจำต้องถอยออกจากเมืองบาห์เรน…และแน่นอนว่า ผู้นำกองทัพบกของท่านสามารถนำองครักษ์ 1,000 นายเข้ามาพบท่านที่เมืองบาห์เรนได้”
เมื่อฟู่เสี่ยวกวนได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกสบายใจขึ้นมิน้อย นี่หมายความว่ากองทัพบกของกวนเสี่ยวซีได้เดินทางมาถึงยุโรปแล้วจริง ๆ
เขาเลิกคิ้วขึ้น จากนั้นก็วางถ้วยชาลง “เกรงว่าท่านจะต้องผิดหวัง”
“เพราะเหตุใด ? ”
“เพราะมิมีหนังสือที่ลงนามด้วยลายมือของข้า พวกเขาจะต้องกำจัดกองทัพของท่านจนหมดสิ้นอย่างแน่นอน และพวกเขาต้องนำกองทัพเดินทางมาจนถึงที่นี่ ! ”
สมเด็จพระราชินีมารีอาที่สองผงะตกใจ ลางสังหรณ์มิดีพลันเกิดขึ้นมาภายในจิตใจ
“เช่นนั้นขอให้ท่านรีบเขียนจดหมายด้วยเถิด”
“นำพู่กัน หมึก กระดาษและแท่นฝนหมึกมา”
“มิมี…พวกเรามีแค่พู่กันขนห่านเท่านั้น”
“อันนั้นก็ได้ ! ”
ฟู่เสี่ยวกวนยกพู่กันขนห่านขึ้นมาเขียนจดหมายถึงกวนเสี่ยวซี สายตาของสมเด็จพระราชินีมารีอาที่สองจ้องมองไปยังกระดาษ อยู่ ๆ ความหวาดหวั่นก็พลันถาโถมเข้ามาในหัวใจ
ตัวอักษรนี้เหมือนกับตัวอักษรในหนังสือศิลปะการทำนาย !
ในมุมมองของพระสันตะปาปา นี่คือตัวอักษรของพระเจ้า !
ผนวกกับเนื้อหาที่บรรยายในหนังสือศิลปะการทำนาย สถานที่ที่พระเจ้าเสด็จลงมาในโลกในนี้ก็คือบูรพาทิศ !
ดินแดนบูรพาทิศมีหอสิบแปดชั้น
ในหอแห่งนั้นมีจุดเริ่มต้นอารยธรรมของพระเจ้าที่หลงเหลือเอาไว้ !
ในหนังสือศิลปะการทำนายยังบอกอีกว่าพวกเขารอคอยวันที่จะมีคนเดินทางมาถึงที่นี่ พวกเขาหวังว่า…หวังว่าคนผู้นั้นจะสืบทอดอารยธรรมต่อไป
สมเด็จพระราชินีมารีอาที่สองจ้องมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวน เขา…คือคนที่พระเจ้ากำลังรอคอยอยู่ใช่หรือไม่ ?
เขามิได้ตอบคำถามของตน ทว่าแท้ที่จริงเขาได้ให้คำตอบออกมาแล้ว…
“เหตุใดท่านถึงรู้ว่าโลกใบนี้มิเหมือนเดิม ? หรือว่าท่านก็มิใช่คนของโลกใบนี้เช่นเดียวกัน ? ”
และเขายังใช้ตัวอักษรแบบเดียวกัน !
เช่นนี้ทุกอย่างเริ่มประติดประต่อได้แล้ว
เขามาจากอาณาจักรของพระเจ้า !
เขารู้และเข้าใจในอารยธรรมของพระเจ้าเป็นอย่างดี !
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)