นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1366

ตอนที่​ 1366 แผนการ​ของ​อู๋​เทียน​ซื่อ​

ณ เมือง​กวน​หยุ​น​มีสถานที่​แห่ง​หนึ่ง​ชื่อว่า​กวน​หยุ​น​ถาย​

เดิมที​มัน​ตั้งอยู่​ใน​พระราชวัง​ ทว่า​ตั้งแต่​ต้าเซี่ย​ย้าย​เมืองหลวง​ เมือง​กวน​หยุ​น​ที่​เดิมที​เคย​มีพระราชวัง​แห่ง​ราชวงศ์​อู๋​อยู่​นาน​นับ​ร้อย​ปี​ก็ได้​กลาย​เป็นอดีต​ไป​

พระราชวัง​ที่​ครา​หนึ่ง​เคย​เป็นตัวแทน​แห่ง​อำนาจ​สูงสุด​ยังคง​มีอยู่​ เพียงแต่​กำแพง​สูงที่​เคย​ล้อมรอบ​พระราชวัง​ถูก​ทุบ​ทิ้ง​ไป​แล้ว​ พระราชวัง​อัน​โอ่อ่า​ได้​ปรากฏ​สู่สายตา​ของ​ชาว​ต้าเซี่ย​ ทั้ง​ยัง​สามารถ​เข้าไป​ชื่นชม​ความงดงาม​ได้​ตามอัธยาศัย​

กวน​หยุ​น​ถาย​ก็​มิต่างกัน​

รัชสมัย​ต้าเซี่ย​ที่​เจ็ด​ เดือน​หนึ่ง​ วันที่​สิบ​แปด​ หิมะ​ที่​ตก​ติดต่อกัน​มานาน​ถึงหก​วัน​ก็ได้​หยุด​ลง​ใน​ท้ายที่สุด​

ท้อง​นภา​สีฟ้ากระจ่าง​ใสราวกับ​ถูก​ชะล้าง​ สุริยา​โพล่​พ้น​ขอบฟ้า​ แม้ว่า​มัน​จะมิได้​อบอุ่น​เท่าใด​นัก​ แต่​มัน​ก็​ช่วย​ทำให้​อารมณ์​ของ​ผู้คน​เบิกบาน​ขึ้น​มิน้อย​

อย่าง​น้อย​ ๆ อู๋​เทียน​ซื่อ​ก็​มีอารมณ์​เบิกบาน​แจ่มใส

เขา​เดินทาง​มาถึงเมือง​กวน​หยุ​น​ได้​เกือบ​หนึ่ง​เดือน​แล้ว​

เขา​ถูก​กักบริเวณ​ใน​พระราชวัง​เมือง​ฉางอัน​มากกว่า​ครึ่ง​ปี​ !

บัดนี้​เขา​นั่ง​อยู่​ใต้​ต้นสน​ต้น​นั้น​บน​กวน​หยุ​น​ถาย​ เขา​กวาดสายตา​มอง​เมฆหมอก​พลัด​พลิ้ว​ไปมา​ พลาง​หวน​นึกถึง​คืน​วันที่​ใช้ชีวิต​อยู่​ที่นี่​ เมื่อ​นึกถึง​ความเจ็บปวด​ใน​ช่วงเวลา​ครึ่ง​ปี​ที่​ตนเอง​ถูก​ขัง​อยู่​ใน​พระราชวัง​ อยู่ ๆ​ เขา​ก็​สัมผัส​ได้​ถึงความหมาย​ของ​คำ​ว่า​อิสระ​

อืม​…มัน​เป็น​ดั่ง​นก​เหยี่ยว​ที่​โผ​ทะยาน​อยู่​เหนือ​ทะเล​หมอก​นั่น​

มัน​สยาย​ปีก​อยู่​กลาง​ท้อง​นภา​ มิมีสิ่งใด​เข้ามา​ขัดขวาง​มัน​ได้​

มัน​บิน​อยู่​ภายใต้​แสงสุริยา​ตามอำเภอใจ​ ทั้ง​ยัง​ดื่มด่ำ​กับ​ความรื่นรมย์​ยาม​สยาย​ปีก​ไปมา​

การกระทำ​เช่นนั้น​ช่างไร้ขีดจำกัด​ ทุกอย่าง​ล้วน​เดินตาม​มัน​ !

ทว่า​นั่น​เป็นอิสระ​ของ​นก​เหยี่ยว​ตัว​หนึ่ง​เท่านั้น​ อิสระ​เช่นนี้​กลับ​กลายเป็น​สิ่งเพ้อฝัน​สำหรับ​ตน​

ครา​นี้​ตน​หา​ข้ออ้าง​กลับมา​ไหว้​สุสาน​บรรพบุรุษ​ พวกเขา​ถึงได้​ปล่อย​ตน​ออก​มาจาก​กำแพง​สูงทั้ง​สี่ด้าน​นั้น​ ถึงได้​มีโอกาส​สัมผัส​กับ​อากาศ​ที่​แม้จะหนาวเหน็บ​แต่​ก็​สดชื่น​มาก​ยิ่งนัก​

ดังนั้น​…

ข้า​จะมิกลับ​ไป​ยัง​ฉางอัน​อีกต่อไป​ !

อยาก​น้อย​ก็​มิกลับ​ไป​ใน​ตอนนี้​

ใบหน้า​วัย​สิบ​หก​ปี​ของ​เขา​เผย​รอยยิ้ม​เจ้าเล่ห์​ออกมา​ สายตา​ของ​เขา​ยังคง​จับจ้อง​นก​เหยี่ยว​ที่​บิน​โฉบ​เฉี่ยว​ไปมา​ท่ามกลาง​หมู่​เมฆ จากนั้น​ก็​หันไป​เอ่ย​อย่าง​สบาย​ ๆ กับ​จัว​เปี๋ย​หลี​ที่นั่ง​อยู่​ฝั่งตรงข้าม​ว่า​

“ก่อนที่​เสด็จ​แม่จะออกเดินทาง​ นาง​ได้​บอกกล่าว​เรื่อง​หนึ่ง​ให้​ข้า​ฟัง”

“นาง​กล่าวว่า​ท่าน​คือ​ท่าน​ตา​ของ​ข้า​ และ​นาง​ยัง​กล่าว​อีก​ว่าที่​เสด็จ​พ่อ​แต่งตั้ง​ให้​ท่าน​เป็น​เสนาบดี​กรม​ยุทธการ​ก็​เพื่อ​หวัง​ให้​ท่าน​ช่วย​ปกป้อง​ผืน​ปฐพี​ของ​ต้าเซี่ย​เอาไว้​… และ​ปกป้อง​ราชบัลลังก์​ด้วย​เช่นกัน​”

“แต่​เมื่อปีกลาย​ตอนที่​พวกเขา​ปลด​ข้า​ออกจาก​ตำแหน่ง​ ข้า​มิคาดคิด​เลย​ว่า​ยาม​ที่​เยี่ยน​ซีเห​วิน​เสนอ​ให้​ปลด​ข้า​ออกจาก​ตำแหน่ง​ ท่าน​ตากลับ​ยกมือ​เห็นด้วย​อย่าง​กระตือรือร้น​”

“ทว่า​ท่าน​…ท่าน​เป็น​ถึงท่าน​ตา​ของ​ข้า​ ท่าน​กลับ​มิแสดง​ความเห็น​อัน​ใด​ออกมา​ แท้ที่จริง​ท่าน​คือ​ผู้กุมอำนาจ​ทางการทหาร​ ท่าที​ของ​ท่าน​เป็น​สิ่งที่​สำคัญ​ที่สุด​”

“ดังนั้น​ครึ่ง​ปี​ให้หลัง​มานี้​ ข้า​จึงรู้สึก​โกรธเคือง​ท่าน​เป็น​อย่างยิ่ง​ เสด็จ​พ่อ​ได้​ส่งต่อ​ผืน​ปฐพี​นี้​ให้​แก่​ข้า​ บัดนี้​…บัดนี้​ข้า​มิทราบ​ว่า​เสด็จ​พ่อ​อยู่​แห่งหน​ใด​ ใน​เมื่อ​มิมีผืน​ปฐพี​แล้ว​ มัน​จะมีประโยชน์​อัน​ใด​กัน​ ? ”

“หลังจากนั้น​ข้า​จึงได้​คิดทบทวน​ตนเอง​ บางที​ข้า​อาจจะ​ทำ​ผิดพลาด​ไป​แล้วก็​เป็นได้​ ทว่า​ครา​หนึ่ง​เสด็จ​พ่อ​ทรง​ตรัส​เอาไว้​ว่า​ใต้​หล้า​นี้​มิมีผู้ใด​ที่​สมบูรณ์แบบ​ เป็น​มนุษย์​เยี่ยง​ไร​ก็​ต้อง​ทำผิด​อย่าง​หลีกเลี่ยง​มิได้​ แต่​เมื่อ​รู้​ผิด​แล้วก็​จงแก้ไข​ให้​มัน​ถูกต้อง​”

“ทว่า​ผู้ใด​เล่า​จะให้โอกาส​ข้า​ได้​ปรับปรุงแก้ไข​ ? ”

“ท่าน​ตา​…ท่าน​มิได้​ให้โอกาส​ข้า​ ท่าน​ทวด​ยิ่ง​มิใย​ดี​ และ​ด้วยเหตุนี้​ข้า​จึงมิอยาก​พบ​เจอ​พวก​ท่าน​ตลอด​ครึ่ง​ปี​ที่ผ่านมา​ แท้ที่จริง​แม้แต่​ตอนนี้​ข้า​ก็​ยัง​มิอยาก​ยุ่ง​เกี่ยวกับ​พวก​ท่าน​ เพียงแต่​เยี่ยน​ซีเห​วิน​เจ้าสารเลว​นั่น​กลับ​ให้​ท่าน​เดินทาง​มาเป็นเพื่อน​ข้า​ที่​เมือง​กวน​หยุ​น”​

“ข้า​ลอง​คิด​ตริตรอง​ดู​ดี ๆ​ แล้ว​ มิทราบ​เช่นกัน​ว่า​เจ้าสารเลว​นั่น​ต้องการ​จะทำ​อัน​ใด​กัน​แน่​ ? ”