นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 153

ตอนที่ 153 เหยื่อ

เรือนหลังซีซาน หมอกลงราวกับเส้นด้าย สะท้อนให้เห็นแสงของโคมไฟ สลัวลอยในอากาศอยู่เนิ่นนานให้สัมผัสของแดนสวรรค์บนโลกมนุษย์อยู่เล็กน้อย

ท่ามกลางสายหมอก ฟู่เสี่ยวกวนและคนอื่น ๆ นั่งล้อมรอบโต๊ะหิน บนโต๊ะนั้นมีอาหารสองสามอย่างที่เป็นกับแกล้มสุรา กำลังร้อนได้ที่จนมีควันลอย

“มา หนึ่งจอก” ฟู่เสี่ยวกวนยกจอก ไป๋ยู่เหลียน ซูม่อ ซูเจวี๋ยและซูโหรวชนจอกกัน

ทันใดนั้นไป๋ยู่เหลียนก็มองฟู่เสี่ยวกวนและเอ่ยถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย “ตอนที่เจ้าซักถามหลิวซานเปี้ยน ท่าทางใจเย็นนั้นเป็นของจริงหรือแสร้งทำกัน”

นี่กำลังถามสิ่งใดกัน ? ฟู่เสี่ยวกวนจ้องไป๋ยู่เหลียน “เอาเถิด เจ้าก็คิดว่าข้าแสร้งไปแล้วกัน”

ไป๋ยู่เหลียนจ้องมองเขาอย่างครุ่นคิด ก้มหน้าดื่มสุราหนึ่งแก้ว เจ้าจักกล่าวว่าคนผู้นั้นเมินเฉยต่อสิ่งมีชีวิต แต่เขาก็ได้ช่วยชีวิตผู้ประสบภัยไว้อีกนับหมื่น หากจะกล่าวว่าเขานั้นให้ความเคารพยำเกรงต่อชีวิตอย่างเต็มที่ การขยับมีดของเขาก็เหมือนกับการฆ่าไก่ฆ่าสุนัขก็มิปาน

“ซ่งต้าเป่าล่ะ” ฟู่เสี่ยวกวนมิได้สนใจสายตาของไป๋ยู่เหลียน และหันไปถามซูม่อ

“หนีไปแล้ว”

ไป๋ยู่เหลียนหัวเราะ ซูม่อเดือดดาลอย่างยิ่ง “ข้าบั่นแขนเขาไปหนึ่งข้าง และเป็นข้างที่ถือกระบองหนามนั้นด้วย หนีไปได้แล้วยังไง ? ไอ้เวรนั้นไร้ประโยชน์แล้ว”

“ตามที่หลิวซานเปี้ยนกล่าวมา อีกสองวันหวงซื่อหลางจะพากองโจรมาอีกห้าร้อย พวกเราวางแผนดักซุ่มโจมตีเขาเสียหน่อย ดีหรือไม่” ไป๋ยู่เหลียนเอ่ยถาม

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดและปฏิเสธคำแนะนำนี้ “ที่นี่คือสนามรบ ให้เป็นสงครามที่ปะทะซึ่ง ๆ หน้า หากหวงซื่อหลางใช้พิษ ก็เชิญหมอให้มาวินิจฉัยว่าจะตายหรือไม่ นานเท่าใดจึงจะตาย แก้พิษได้หรือไม่ หากแก้ได้ เยี่ยงนั้นก็ให้พวกเขาได้รับยาพิษและได้เรียนรู้”

ซูม่อลอบคิดว่าคนผู้นี้ช่างบ้าเสียจริง เขาจนปัญญาแล้วจริง ๆ ทหารเหล่านั้นโชคร้ายเสียแล้ว

แต่ภายในใจของฟู่เสี่ยวกวนกลับคิดว่ามิเป็นอะไร นึกถึงชาติก่อนยามที่ตนเองได้เข้ารับการฝึก เป็นเรื่องยากที่จะป้องกันยามอาจารย์ผู้ฝึกวางยาพิษ จนกระทั่งหลังจากที่ได้ออกมาจากฐานแล้ว แม้แต่การดื่มน้ำก็จะทำการตรวจสอบเสียก่อน มันได้ฝังลึกเข้ากระดูกจนถึงสัญชาตญาณ มีเพียงแบบนี้ จึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

“เรื่องการแก้พิษนั้น หมอเชื่อถือมิได้ ให้ข้าจัดการเถิด”

เป็นซูเจวี๋ยที่กล่าวขึ้นมา เขาเพิ่งจะคีบเนื้อท้องปลาและกลืนลงไปหลังจากที่เคี้ยวละเอียดดีแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนมองซูเจวี๋ยด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ศิษย์พี่ใหญ่ยังทำสิ่งนี้ได้อีกหรือ”

“เข้าใจเล็กน้อย”

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้ม ซูม่อเองก็หัวเราะ “ศิษย์พี่ใหญ่เป็นปรมาจารย์ฉีหวงอย่างแท้จริง และก็เป็นผู้เชี่ยวชาญการใช้พิษ ใต้หล้านี้ยังมิมีพิษใดที่เอาชนะศิษย์พี่ใหญ่ได้”

ซูเจวี๋ยโบกมือ “ศิษย์น้องโปรดอย่ากล่าวเยี่ยงนั้น การใช้พิษนั้นเป็นหนทางเล็ก ๆ แต่สามารถแปรเปลี่ยนได้เป็นพัน ศิษย์พี่ใหญ่เพียงศึกษาตามอำเภอใจ ยังห่างไกลจากปรมาจารย์มากนัก”

ซูโหรวเงยหน้าใช้ตาเรียวชำเลืองมองซูเจวี๋ย ลอบคิดว่าศิษย์พี่ใหญ่ศึกษาตามอำเภอใจนั้นเป็นเรื่องจริง และเกือบจะทำอาจารย์สิ้นชีพมาแล้ว

“เยี่ยงนั้นเรื่องนี้คงต้องลำบากศิษย์พี่ใหญ่แล้ว ต่อจากนี้พวกเจ้าต้องทราบว่าหวงซื่อหลางใช้พิษเมื่อใด และใช้ที่ใด เรื่องนี้มีเพียงเจ้าและซูม่อเฝ้าติดตาม”

ซูม่อและคนอื่น ๆ เพิ่งจะเข้าใจ เมื่อได้มองฟู่เสี่ยวกวนก็รู้สึกว่าคนผู้นี้เป็นหายนะอย่างแท้จริง

“ในตอนนี้ก็รับทราบเป้าหมายแล้ว คุณงามความดีนี้ยังจะยกให้เยี่ยนซีเหวินอยู่หรือไม่”

“ให้ ยกความดีให้เขาเสียหนึ่ง และรอดูว่าตระกูลเยี่ยนที่เมืองหลวงจะมีปฏิกิริยาเยี่ยงไร”

ชะงักชั่วอึดใจ ฟู่เสี่ยวกวนไตร่ตรองอยู่เล็กน้อย และเอ่ยเสียงแผ่ว “ในปีหน้าเมื่อตำหนักของชาวฮวงสร้างเสร็จ หรือก็คือช่วงเวลาอภิเษกสมรสขององค์หญิงสาม ทันทีที่ข้าได้รับข่าวคราว มีความเป็นไปได้ยิ่งที่ฝ่าบาทจะแต่งตั้งข้าเป็นราชทูตเดินทางไปยังแคว้นฮวง ข้าคิดไว้เยี่ยงนี้ เมื่อถึงเวลานั้นทหารชุดนี้จะต้องมีความสามารถทางการรบแล้ว ข้าจะหาข้ออ้างเพื่อนำพวกเขาเข้าขบวนส่งตัวไปด้วย และเดินทางไปยังแคว้นฮวงกับข้า”

ไป๋ยู่เหลียนพยักหน้า “หากท่านได้กลายเป็นราชทูตจริง ๆ ก็จำต้องนำคนกลุ่มนี้ไปด้วย ข้าคิดว่าท่าป๋าชิวคงมิยอมรามือหรอก”

“ไม่ไม่ไม่…” ฟู่เสี่ยวกวนโบกมือ “ปัญหาของข้ามิได้ใหญ่ถึงเพียงนั้น อย่างไรแล้วฝ่าบาทก็มิประสงค์ให้ข้าไปตายด้วยเงื้อมมือของชาวฮวงอยู่แล้ว ข้าต้องการให้เจ้านำทหารชุดนี้ไปขโมยม้าศึกกลับมา”

ไป๋ยู่เหลียนและคนอื่น ๆ ต่างตกใจ ตื่นตระหนกไปกับความคิดที่โลดโผนของฟู่เสี่ยวกวน

ม้าศึกของชาวฮวงมิมีใครในโลกที่เทียบได้ แต่ที่ท่านระหกระเหินวิ่งไปไกลพันกว่าลี้เพื่อขโมยม้าศึกชาวบ้าน และเรื่องอภิเษกสมรสจะเป็นเยี่ยงไรกัน

หากท่าป๋าเฟิงเดือดดาลจนมิเข้าร่วมอภิเษก หัวบนบ่าของฟู่เสี่ยวกวนต้องมีกี่หัวจึงจะพอให้ฝ่าบาทบั่นเยี่ยงนั้นหรือ

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะ “มามามา ดื่มสุรากัน ๆ เรื่องนี้ ข้าจะพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วจะบอกกับเจ้าว่าทำเยี่ยงไร”