นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 162

ตอนที่ 162 เรื่องเก่าเมื่อหลายปีก่อน

รัชสมัยเซวียนลี่ ปีที่ 8 เดือนสิบสองวันที่ยี่สิบ เมื่อฟู่เสี่ยวกวนกลับมายังเรือนซีซานก็ได้นำแผนงานต่าง ๆ ที่ภูเขาเฟิ่งหลินให้แก่จางเช่อ อีกทั้งจัดการเรื่องงานปีใหม่เรียบร้อยแล้วจึงพาซูม่อกลับหลินเจียง

ฉินเฉิงเย่มิได้กลับไปด้วย เขากล่าวว่าสำนักอาวุธปืนเพิ่งจะสร้างแล้วเสร็จ ยังมีอีกหลายอย่างต้องจัดการ จึงได้ไหว้วานให้ฟู่เสี่ยวกวนนำจดหมายฉบับหนึ่งกลับไปให้ปู่ของตน

ไป๋ยู่เหลียนก็อยู่ต่อที่ซีซานเช่นกัน ประการแรกเพื่อปกป้องภูเขาซีซาน ประการที่สองนั้นเนื่องจากเขามิต้องการให้ทหารเหล่านี้หยุดการฝึกฝนอย่างเข้มงวด

ณ เมืองหลินเจียง บัดนี้เริ่มมีบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองปีใหม่ บนท้องถนนประดับโคมไฟสวยงาม ใบหน้าของผู้คนเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันยินดีปรีดา บรรดาสตรีก็พากันเก็บกวาดเพื่อต้อนรับปีใหม่

เมื่อกลับมายังจวนฟู่ ฟู่เสี่ยวกวน ฟู่ต้ากวนอีกและแม่ทั้งหกนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ ภายในมีกองไฟจุดอยู่ เพิ่มความอบอุ่นแก่ร่างกายในความหนาวเหน็บเช่นนี้

สีหน้าของฟู่ต้ากวนดูมีชีวิตชีวาไม่น้อย ใบหน้าอันอุดมสมบูรณ์นั่นมองไปคล้ายกับคลายความกังวลไปมากทีเดียว

แม่ทั้งหลายก็เช่นกัน แต่เมื่อพวกนางมองไปยังฟู่เสี่ยวกวนแล้วนึกในใจว่า ลูกคนนี้……ผอมลงอีกแล้ว

“พ่อมีเรื่องจะปรึกษากับเจ้าสักหน่อย การเดินทางไปเมืองหลวงครานี้ เกรงว่าพ่อจะไปด้วยมิได้เสียแล้ว”

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลงเล็กน้อย “เราตกลงกันแล้วมิใช่หรือ ? เหตุใดจึงเปลี่ยนใจกันเล่าท่านพ่อ ? ”

“เอ่อ คือว่า แม่ทั้งห้าของเจ้าบัดนี้ได้ตั้งครรภ์แล้ว ระยะทางไปเมืองหลวงไกลโข พวกนางเพิ่งจะตั้งครรถ์อ่อน ๆ มิอาจทนต่อการเดินทางยาวไกลได้ ปีหน้า ! ปีหน้าพวกเราจะไปด้วยแน่นอน”

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มแล้วมองไปยังแม่ทั้งห้าของเขาที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มและท่าทางเขินอาย

ท่านพ่อ……มีความสามารถมากจริง ๆ !

ฟู่เสี่ยวกวนนับถือฟู่ต้ากวนยิ่งนัก ระยะเวลาเพียง 3 เดือน เขาทำได้จริงเสียด้วย !

ฟู่ต้ากวนหัวเราะหึ ๆ แล้วกล่าวว่า “แม้ว่าพวกเราจะมิได้เดินทางไปด้วย แต่เจ้ายังคงต้องเดินทางไปตามเดิม สัญญากับพวกนางไว้แล้ว จะผิดสัญญามิได้ ข้าได้จัดแจงเรื่องเรือสำหรับเดินทางไปเมืองหลวงให้แล้ว ออกเดินทางค่ำคืนนี้ เนื่องจากเวลามีจำกัด พ่อเองก็มิรั้งเจ้าไว้ให้อยู่ต่อสักสองสามวัน”

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดดู ในจวนก็ครึกครื้นเนื่องจากมีแม่ทั้งห้าแล้ว ส่วนเขาก็จำเป็นจะต้องเดินทางไปเมืองหลวงสักหน่อย เนื่องจากหนังสือขออนุญาตฝึกทหารยังมิแล้วเสร็จ เรื่องนี้ว่าเล็กมิเล็ก ว่าใหญ่มิใหญ่ แต่หากไม่มีหนังสือนี้ เกรงว่ามีผู้ใดจ้องเล่นงานทหารทั้งสองพันกว่าคนของเขาเข้า คงลำบากไม่น้อย

อีกทั้งต่งชูหลานและหยูเวิ่นหวินเขียนจดหมายมาถึงเขา หวังว่าเขาจะเดินทางไปเมืองหลวงในปีใหม่นี้

“ขอรับ เรื่องนี้ข้าเข้าใจดี”