นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 177

ซูซูถือถังหูลู่หนึ่งไม้แล้วเดินกลับไปที่เพิงสุราเล็ก ๆ นั่น

ซูเจวี๋ยจัดหมวก ไม่แม้แต่จะถาม กลับกล่าวขึ้นมาว่า “พวกเราควรกลับได้แล้ว”

“โอ้…ได้เลย ! ”

ลูกน้องทั้งสามคนของหลู่เฟิงรู้สึกประหลาดใจ ลูกพี่ล่ะ ? แม่นางผู้นี้ยังกระโดดโลดเต้นได้อยู่…หรือว่าลูกพี่จะแก่แล้วจริง ๆ

ดังนั้นหนึ่งในนั้นจึงหันมองซูซูและเอ่ยถาม “ลูกพี่ของข้าเล่า ? ”

“โอ้ เขาทนรับไม่ไหว นอนอยู่นjะ”

ทั้งสามคนปล่อยวางและระเบิดหัวเราะออกมา “ไปไปไป กลับไปดูลูกพี่ รอจับเจ้าสุนัขฟู่เสี่ยวกวนได้ มันจะต้องชดเชยให้กับลูกพี่อย่างเต็มที่”

ทั้งสามลุกขึ้นยืนและกำลังจะจากไป ทันใดนั้นซูซูกลับเรียกเอาไว้ “รอก่อน…เมื่อครู่พวกเจ้ากล่าวว่าจะจับผู้ใดกัน ? ”

คนผู้นั้นปิดปาก ส่วนอีกคนเอ่ยขึ้นมาอย่างขำ ๆ “มิมี ๆ เจ้านี่ดื่มเยอะไปแล้ว พวกข้าขอลา วันข้างหน้าลูกพี่ย่อมไปตามหาเจ้าเป็นแน่”

“โอ้ เกรงว่าเขาจะมาหาข้ามิได้เสียแล้ว เบื้องล่างของเขามิสามารถใช้การได้แล้ว มิมีแรง”

ทั้งสามหันมองหน้ากัน เป็นไปมิได้ ลูกพี่มักกล่าวเสมอว่าเขามีแรงมากมายนี่ ?

หรือว่าเขาจะโกหก ?

ทันใดนั้นทั้งสามก็แสดงท่าทีเข้าใจอย่างสุดซึ้ง จากนั้นก็หันหลังและเดินออกจากเพิงสุราไป

เหล่าพ่อค้าที่อยู่อีกโต๊ะหนึ่งก็ได้เดินออกไปแล้ว เพิงสุราจึงเงียบลง เถ้าแก่เนี้ยจึงได้เดินออกมา และเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “แม่นาง เจ้าคงเดือดร้อนใช่หรือไม่ ?”

ซูซูชะงัก “ไม่ เขามิใช่คู่มือของข้า”

“อ่า… แม่นางหมายความว่าเยี่ยงไรรึ ? ”

“โอ้ เขาสู้ข้ามิได้ โดนข้าชกเข้าไป คาดว่า…คงพิการเสียแล้วกระมัง”

เถ้าแก่เนี้ยตื่นตะลึง ใจที่กังวลก็ค่อยปล่อยวาง “ดีดี พวกนั้นสมควรตาย มองดูก็รู้ว่ามิใช่คนดี แม่นางรีบกลับเถอะ ข้าเองก็จะปิดร้านและกลับบ้านแล้ว”

“โอ้ ตามสบายเลย”

ซูซูลุกขึ้นยืนและเดินออกไปกับซูเจวี๋ย เถ้าแก่เนี้ยมองเงินที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วตะโกนเสียงดัง “แม่นาง เงินนี่…”

ซูซูหันหลังให้และโบกมือ “ข้าได้กล่าวไว้แล้วว่าเงินเป็นของเจ้า ! ”

เถ้าแก่เนี้ยเงยหน้ามองแผ่นหลังของซูซู ผ่านไปเนิ่นนานจึงได้ดึงสายตากลับมา สองนิ้วแตะลงบนโต๊ะ และหยิบเหรียญโลหะนั้นขึ้นมา

ในเวลานั้นก็มีชายร่างผอมเดินออกมาจากโรงครัว มือซ้ายของเขาถือจานเนื้อวัว มือขวาหยิบขวดสุรา เขามองไปยังที่ที่ห่างไกลออกไป และมองไปที่เถ้าแก่เนี้ย

“นายหญิงสิบสาม การลุยน้ำโคลนครานี้…เหมือนว่าจะลึกเอาการอยู่”

เถ้าแก่เนี้ยที่มีนามว่านายหญิงสิบสามพยักหน้าน้อย ๆ “หากมิใช่เพราะหลิวจิ่วเม่ย์ออกนอกหน้าเอง ข้าก็คงไม่มายังน้ำโคลนแห่งนี้ จู้กาน เจ้าว่าปีศาจน้อยผู้นี้จะใช่ผู้ที่มาจากสำนักเต๋าหรือไม่ ? ”

จู้กานนั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะทานเนื้อวัวและดื่มสุรา “ยากจะกล่าว มิมีใครพบเจอปีศาจน้อยมาก่อน… ข้าคิดว่ามิน่าใช่ ท่านอาจารย์กล่าวไว้มิใช่รึว่าปีศาจน้อยเป็นผู้ใช้ฉิน นางมิมีฉิน นอกจากนี้ท่านอาจารย์ยังเล่าว่าท่านเจ้าอารามห้ามมิให้ปีศาจน้อยฝึกวรยุทธ์ หลู่เฟิงผู้นั้นถึงแม้จะแย่ไปเล็กน้อย แต่ก็อยู่ในขั้นสามระดับสูง”

นายหญิงสิบสามเองก็นั่งลง ทานเนื้อวัวและดื่มสุรา ผ่านไปเนิ่นนานจึงได้เอ่ยขึ้นมา “เจ้าคิดผิดแล้ว ในตอนนี้ข้ามั่นใจว่านางคือปีศาจน้อยซูซู”

“เพราะเหตุใดกัน ? ”

“เพราะบัณฑิตข้าง ๆ นั้นคือซูเจวี๋ยศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักเต๋า และเพราะร่างกายของปีศาจน้อยประหลาดตั้งแต่แรกเกิด อากาศที่หนาวขนาดนี้กลับใส่ชุดผ้าบาง ๆ และเดินเท้าเปล่า… นอกจากนางแล้วในใต้หล้านี้ยังจะเป็นใครไปได้อีกรึ ? ”

จู้กานคิ้วขมวด “นั่นยิ่งยุ่งยากกว่าเดิมมิใช่หรือ ? แค่ซูโหรวพวกเราทั้งสองก็ยังมิสามารถจัดการได้ ในตอนนี้กลับมีศิษย์ใหญ่ซูเจวี๋ยและปีศาจน้อยซูซูที่มีฝีมือระดับสูงคอยอยู่ข้างกายฟู่เสี่ยวกวน… งานนี้หนักหนายิ่ง จากที่ข้ามอง ทิ้งมันไปจะดีกว่า”

ทันทีที่สิ้นเสียงจู้กาน ตะเกียบในมือของนายหญิงสิบสามพลันพุ่งไปกลางอากาศ ทันใดนั้นร่างของจู้กานก็บินขึ้นไปในอากาศ ภาพที่เห็นคือกลุ่มคนที่คลาคล่ำบนถนน

เขาล้มลง และตะเกียบของนายหญิงสิบสามก็คว้ากระดาษมาได้แผ่นหนึ่ง

นางหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน และส่งให้กับจู้กาน “ดูเหมือนว่า… ต่อให้เราอยากไปก็ไปมิได้เสียแล้ว”

……

…..

ยามที่ซูซูและซูเจวี๋ยเดินผ่านร้านหาบเร่ขายน้ำตาลนางก็ซื้อน้ำตาลปั้นอีกครา เดินไปด้วยพร้อมกับกินน้ำตาลปั้นไปด้วย ทันใดนั้นก็เอ่ยถามขึ้นมา “ศิษย์พี่ใหญ่ หรือแท้จริงแล้วฟู่เสี่ยวกวนทำเรื่องโหดเหี้ยมที่ไร้คุณธรรมอันใดกันแน่ ? ”

ซูเจวี๋ยชะงักไปอึดใจหนึ่ง “เขามิได้ทำเรื่องโหดเหี้ยมไร้คุณธรรมอันใด ! ”

“แล้วเหตุใดเหล่าคนเมื่อครู่ต้องการจับเขากัน ? ทั้งร้านสุราเมื่อครู่ข้าสังเกตุเห็นบางสิ่งผิดปกติ เถ้าแก่เนี้ยผู้นั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นยอดฝีมือระดับสูง แต่กลับแสร้งแสดงท่าทีหวาดกลัวอย่างยิ่งออกมา… นี่มิใช่ว่าต้องการปกปิดเยี่ยงนั้นหรือ นอกจากนั้นในครัวก็ยังมีผู้มียอดฝีมืออยู่อีกคน ความหนาบางของเนื้อวัวนั้นเป็นแบบเดียวกันทั้งสิ้น แต่เดิมข้าคิดว่าจะเป็นร้านแย่ ๆ แต่พวกเขาก็มิได้ทำอะไรกับพวกเรา ศิษย์พี่ว่าท้ายที่สุดแล้วพวกเขาคิดจะทำอันใดกันแน่ ? ”

ซูเจวี๋ยมิคาดคิดเลยว่าศิษย์น้องหกที่มิสนใจสิ่งใดจะมีความสามารถในการสังเกตถึงเพียงนี้ เขาย่อมรู้ว่ามีผู้มีฝีมือระดับสูง 2 คน ดังนั้นเขาจึงมิได้ไปกับซูซู

ความหมายของต่งคังผิงก็คือหมากก็คือพลทหารที่อยู่ในสนามรบ หมากเหล่านั้นก็คือทหารที่อยู่ในมือ จากสถานการณ์ในตอนนี้ ทหารของฟู่เสี่ยวกวนเหมือนจะใช้การไม่ได้แล้ว

อย่างไรก็ตามฟู่เสี่ยวกวนยังคงปักหลักอยู่กับที่ราวกับมิมีที่ให้ลง ต่งคังผิงเฝ้ามองอย่างตึงเครียด และรุกเป็นบางครา จากสนามรบที่เผชิญหน้าตรงกองกลางได้กลายเป็นการต่อสู้ของกองกำลังขนาดเล็กจากทางด้านข้าง

“การเดินหมากของเจ้ากลับแปลกใหม่ อือ น่าสนใจยิ่ง”

ฟู่เสี่ยวกวนได้รับชัยชนะเล็ก ๆ จากส่วนด้านข้าง แต่หากมองจากทั้งกระดานยังเป็นเขาที่พ่ายแพ้ อย่างน้อยก็เป็นในความคิดของต่งชูหลาน เพราะแนวโน้มส่วนใหญ่นั้นสำคัญกว่า

“อือ หมากนี้ลงได้สวย นี่คือชัยชนะ”

ฟู่เสี่ยวกวนค่อย ๆ ล้อมรอบกินเบี้ยของต่งคังผิง สถานการณ์ค่อยพลิกผันไปอย่างช้า ๆ ต่งชูหลานจ้องมองอย่างจริงจัง ลอบคิดว่าการยึดไปทีละน้อยเยี่ยงนี้ ยังชนะได้อีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

และท้ายที่สุด ในที่สุดฟู่เสี่ยวกวนก็ยกมือยอมจำนน ต่งชูหลานพินิจพิจารณา คาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะพ่ายแพ้ไปเพียง 1 ตัว ！

สองมือของฟู่เสี่ยวกวนแบออก ในตอนที่กำลังจะกล่าว ต่งคังผิงกลับโบกมือและจ้องไปที่หมากรุก

หลังจากนั้นเขาก็เก็บหมากขาวในมือ เขาลงกระปุกและส่ายหน้า “จบกระดาน ชูหลานเก็บกระดานนี้ไว้”

ต่งชูหลานมิทราบด้วยเหตุใด กระดานหมากนี้เห็นได้ชัดว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้แพ้ เหตุใดยังต้องเก็บไว้กัน ?

“เจ้าว่างแล้วค่อยไปศึกษาโดยละเอียดอีกครา”

ฟู่เสี่ยวกวนคาดมิถึงว่าต่งคังผิงจะมองออก เขาลูบจมูกด้วยความละอายใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ด้านนอกจวน “เฮ้เฮ้ พวกข้ามาหาฟู่เสี่ยวกวน หากเจ้ากล้าขวางพวกข้าอีก ข้าจักตีพวกเจ้าให้สลบจริง ๆ ด้วย”

น้ำเสียงของเด็กผู้หญิงนี้ มิใช่หยูเวิ่นหวินเป็นแน่ ฟู่เสี่ยวกวนและต่งชูหลานมองหน้ากัน ต่างก็มีความสงสัย หลังจากนั้นทั้งสองก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

และเห็นเป็นคนผู้หนึ่งที่สวมชุดสีเขียวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ซูเจวี๋ยที่ยืนตัวตรง บนศีรษะนั้นถักเป็นเปียเล็ก ๆ ปากยังคงเลียถังหูลู่ อีกทั้งสาวน้อยผู้นั้นก็ยังยืนบนหิมะด้วยเท้าเปล่าของนาง

ต่งชูหลานให้ทหารยามถอยออกไป สาวน้อยผู้นั้นหันมองต่งชูหลานอย่างเริงร่า ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างสดใส “พี่สาวงดงามยิ่ง ! ”

ต่งชูหลานผงะ และยิ้มกลับไปอย่างขัดเขิน “น้องสาวก็งดงามเช่นกัน ! ”

ซูซูเลียถังหูลู่และมองไปทางฟู่เสี่ยวกวน ท่าทางดูประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านคือฟู่เสี่ยวกวนหรือ ? ”

“เจ้าคือ… ? ”

“ข้ามีนามว่าซูซู ท่าน…” ซูซูมองฟู่เสี่ยวกวนอย่างพินิจพิจารณา “เจ้าผู้นี้…พอใช้ได้ ! ”