นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 179

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 9 เดือนที่หนึ่งวันที่หนึ่ง ยามเช้าตรู่

เมืองจินหลิงหลังจากที่มีเสียงดังตลอดทั้งคืนตอนนี้ราวกับยังหลับใหลอยู่ในความฝันและยังมิตื่นขึ้นมา ฟู่เสี่ยวกวนได้ตื่นแล้ว และยังคงออกกำลังกายดังเก่าอยู่ภายในจวน

ซูซูตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ นางนั่งอยู่บนหลังคาศาลา สองเท้าเปล่าที่เรียบเนียนราวกับหยกกวัดแกว่งไปมา นางมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวนที่วิ่งอยู่ในลานเป็นครั้งคราว ในใจคิดว่าคนผู้นี้ช่างว่างนัก… หากการวิ่งสามารถทำให้ฝึกฝนวิทยายุทธ์ได้ เยี่ยงนั้นเหตุใดนักรบในใต้หล้ายังต้องนั่งสมาธิที่น่ารำคาญกัน ดังนั้นนางจึงใช้เวลาที่มากมายนี้มองไปยังท้องฟ้าทางตะวันออก

ท้องฟ้าโปร่งหลังพายุหิมะ ท้องฟ้าอันห่างไกล ทันทีที่แสงสีแดงลอยขึ้นมา ใบหน้าของซูซูก็ถูกอาบไปด้วยแสงที่เรืองรอง

ใบหน้าขาวละเอียดคิ้วโก่งแช่มช้อย ดวงตากระจ่างใส มุมปากของนางยกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม ปากเล็กยกยิ้มขึ้นมาบาง ๆ จนเผยให้เห็นฟันเงางามสองสามซี่

นางกำลังขบคิด…

ขบคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในจวนต่งคืนนั้น เดิมที นี่คือช่วงข้ามปี

นางบีบถุงแดงในแขนเสื้อที่ฮูหยินต่งให้มา และนี่คืออั่งเปาปีใหม่

ความทรงจำในวัยเด็กแล่นเข้ามาในใจ คลุมเครืออยู่เล็กน้อย มันก็นานมากแล้วที่มิได้กลับไปคิดถึง คาดมิถึงว่ามันจะค่อย ๆ เลือนหายไป ในยามที่ได้คิดถึงมันอีกครา จึงได้พบว่ามันเลือนลางไปหมดแล้ว

นางงอขาขึ้นมา และใช้สองแขนโอบกอดเอาไว้ จ้องมองแสงอาทิตย์ที่ไม่จ้าและไม่ค่อยอบอุ่น และนึกถึงคำพูดของฟู่เสี่ยวกวนที่บอกกับนางในเมื่อคืนวาน…

เยาวชนที่แตกต่าง ก็จะเกิดความสับสนที่ต่างกัน อย่างไรก็ตาม เยาวชนจะเติบใหญ่ และความสับสนจะหายไป หลังจากค่ำคืนที่มืดมิดผ่านไป แสงอาทิตย์ก็จะลอยขึ้นมาดังเดิม !

ใช่แล้ว… หลังจากค่ำคืนที่มืดมิดผ่านไป แสงอาทิตย์ก็จะลอยขึ้นมาดังเดิม

เหมือนกับในตอนนี้

อือ คนผู้นี้ปลอบโยนผู้อื่นได้ดี มิเหมือนศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ใหญ่มักจะกล่าวว่า เจ้าจะไปคิดถึงมันอีกทำไม มิเหมือนกับศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่รองมักจะกล่าวว่า อยู่กับปัจจุบันมิดีกว่าหรือ ? มิเหมือนกับศิษย์พี่สาม ศิษย์พี่สามมักจะกล่าวว่า คิดมากไปมีแต่จะทำให้เจ้าลำบาก

พวกเขาต่างเป็นเด็กกำพร้า สำหรับอดีตที่ผ่านมา ท้ายที่สุดก็ไม่ขอที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับความทรงจำที่ย่ำแย่นี่อีก นี่…อาจจะเป็นความสับสนระหว่างการเติบโต

ซูซูสูดหายใจเข้าออกลึก ๆ เพราะคำพูดนั้นของฟู่เสี่ยวกวน นางถึงรู้สึกว่าตนเองได้เดินออกมาจากความทรงจำที่ย่ำแย่นั้นได้แล้ว ราวกับได้ลบหมอกควันที่อยู่ภายในใจออกไปจนหมดสิ้น ความรู้สึกเริ่มผ่อนคลาย แม้แต่แสงอาทิตย์นี้ ก็ราวกับสวยงามยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้นก็เกิดลมปราณขึ้นที่จุดตันเถียนของซูซู หลังจากนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างกำเริบเสิบสาน หลังจากนั้นซูซูก็ยืนขึ้น ทันใดนั้นบริเวณรอบตัวนางระยะสิบเมตรก็ดูแปลกออกไป

ซูเจวี๋ยย่างก้าวไปในอากาศ

ซูโหรวก็บินไปถึงหลังคาที่อยู่ตรงกันข้ามในทันที

ฟู่เสี่ยวกวนหยุดฝีเท้า และมองไปทางซูซูอย่างประหลาดใจ

ชุดกระโปรงสีเหลืองบนร่างนางเคลื่อนไหวโดยไร้ลม หิมะที่อยู่บนหลังคากระเพื่อมทันพลัน หิมะที่อยู่บริเวณนั้นหมุนรอบกายของนาง หลังจากนั้นความเร็วก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพียงไม่นาน หิมะโดยรอบก็ลอยวน หลังจากนั้นก็ห่อหุ้มซูซูเอาไว้ในใจกลาง ราวกับมีมนุษย์หิมะอยู่บนหลังคาก็มิปาน

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นตะลึงอย่างยิ่ง และหันมองไปทางซูเจวี๋ย ใบหน้าของซูเจวี๋ยดูกังวล ลืมแม้แต่จะจัดหมวกที่เบี้ยวไปเล็กน้อย มือที่ปักผ้าของซูโหรวหยุดลง ฟู่เสี่ยวกวนมิเคยเห็นร่องรอยระมัดระวังที่หัวคิ้วของนาง

“นี่คือ… ?”

ผ่านไปหลายอึดใจ ซูเจวี๋ยจึงโดดลงมา เขาลงมาที่ข้างกายของฟู่เสี่ยวกวนและจัดหมวกเบา ๆ “เฮ้อ…ศิษย์น้องหกทะลวงได้อีกแล้ว ! ”

“ทะลวงอะไรกัน ? ” ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามอย่างสงสัย

“คัมภีร์พระสูตรเก้าหยางมีทั้งหมด 9 ขั้น แต่เดิมศิษย์น้องหกฝึกจนถึงขั้นที่ 2 แล้ว แต่อาจารย์มิให้นางฝึกต่อ แต่ในตอนนี้…คาดมิถึงว่านางจะทะลวงได้โดยที่มิต้องฝึก สถานการณ์ที่ได้มองในตอนนี้ เกรงว่าจะมิใช่ปัญหาของการทะลวงขั้นที่ 3”

ฟู่เสี่ยวกวนชื่นชมอย่างมาก ให้ตายเถอะ มนุษย์ที่เหนือมนุษย์ !

หากตนมีเวลาว่างก็จะนั่งสมาธิ เขาจดจำคัมภีร์พระสูตรเก้าหยางเอาไว้ในหัวใจ แต่ผ่านไปนานหลายเดือน กลับมิรับรู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่าลมปราณได้เลย แต่ซูซูมิจำเป็นต้องฝึก ก็ยังมิอาจยับยั้งการทะลวงเอาไว้ได้

“นี่… จะมีปัญหารึไม่ ? ”

ซูเจวี๋ยส่ายหน้า “ท่านอาจารย์กล่าวว่า… อย่าไปฝืน ปล่อยไปตามธรรมชาติ ในตอนนี้ศิษย์น้องหกเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง ย่อมมิมีปัญหาแน่นอน”

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้ามองมนุษย์หิมะนั้นอีกครา ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง มนุษย์หิมะก็ทอประกายแสง งดงามอย่างมาก ท่าทางเหมือนผู้มีฝีมือสูงส่งอย่างแท้จริง “แล้วเหตุใดนางจึงถูกหิมะห่อไว้เยี่ยงนั้น ? ”

“เพราะ…นางร้อนเกินไป ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนผงะ คำอธิบายนี้ เกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ

เอาเถอะ มาดูกันว่าการทะลวงของผู้มีฝีมือนั้นจะเป็นเยี่ยงไร

แต่หลังจากนั้นก็มิมีอื่นใดอีก