นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 192

ตอนที่ 192 คนสุดท้าย

ใบหน้าของเยี่ยนเสี่ยวโหลวยังแดงไม่หาย

หัวใจของนางเต้นโครมครามเนื่องจากประโยคที่ปู่ของนางเอ่ยออกมาสักครู่

ความหมายช่างชัดเจนนัก เพียงแค่ฟู่เสี่ยวกวนยินยอม นางก็จะกลายเป็นคนของเขาทันที แต่เขาจะยินยอมหรือไม่ ?

นางมิอาจเดาได้ แต่ภายในใจของสาวน้อยเช่นนางเต็มไปด้วยความหวังและเป็นกังวล

นางไม่เข้าใจถึงตัวอย่างที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวขึ้นเมื่อครู่ แต่รับรู้ได้ว่ามิควร เนื่องจากเยี่ยนฮ่าวชูเป็นบิดาของนาง

คาดว่าฟู่เสี่ยวกวนคงมิรู้มาก่อน มิเช่นนั้นเขาจะยกตัวอย่างเช่นนั้นหรือ ? นี่เป็นการไร้มารยาทอย่างถึงที่สุด

ฟู่เสี่ยวกวนมิรู้จริง ๆ บัดนี้เขาหันมายิ้มกับเยี่ยนซีเหวินแล้วกล่าวว่า “ตัวอย่างที่ข้ากล่าวไปเมื่อครู่อย่าได้นำมาใส่ใจ ข้ามิได้มีจุดประสงค์อื่น หวังว่าอัครมหาเสนาบดีจะเข้าใจเป็นพอ”

เยี่ยนซีเหวินมองไปยังเยี่ยนเสี่ยวโหลว จากนั้นจ้องไปยังฟู่เสี่ยวกวน “ท่านอาสามของข้าคือบิดาของเสี่ยวโหลว”

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงและรีบยกมือกำขึ้นคารวะ “ปากข้านี่พล่อยเสียจริง ขออภัยด้วย ข้ามิรู้มาก่อนว่าเขาเป็นบิดาของเจ้า เอาเยี่ยงนี้ดีหรือไม่ นี่ก็ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ข้าขอเชิญทุกท่านไปร่วมรับประทานอาหาร ณ หอซื่อฟาง เพื่อขออภัยแม่นางเสี่ยวโหลว และเป็นการเลี้ยงอำลาพวกท่านด้วย”

เยี่ยนซีเหวินมิได้รู้สึกไยดี เขากล่าวว่า “เรื่องอาหารมิจำเป็น ข้ายังต้องไปพบท่านพ่ออีก ข้าเองก็ไม่รั้งเจ้าไว้เพื่อกินข้าวเช่นกัน” จากนั้นเขาหันไปกำชับเสี่ยวโหลวว่า “เจ้าจงจัดแจงที่นี่ให้เรียบร้อย ข้าจะไปส่งเขาเอง”

“อืม” เยี่ยนเสี่ยวโหลวตอบรับ จากนั้นเงยหน้ามองดูฟู่เสี่ยวกวน นางคาดว่าวันนี้คงไม่มีคำพูดใดออกจากปากเขาแน่

เยี่ยนซีเหวินพาฟู่เสี่ยวกวนเดินออกมา จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านปู่ได้เอ่ยออกมาแล้ว เจ้าคิดเห็นว่าเยี่ยงไร ? ”

“ซีเหวิน เจ้ารู้จักข้าดี ข้านั้นมิมีความใฝ่ฝันยิ่งใหญ่ใด เพียงต้องการเป็นพ่อค้าที่ดินธรรมดา ๆ เท่านั้น ข้าคาดว่าเจ้าคงมิเชื่อ แต่เจ้าลองทบทวนดู ชีวิตคนเราช่างสั้นนัก ข้าเองก็มิได้ขาดแคลนเงินทอง อีกทั้งข้ายังรักในความเรียบง่าย เหตุใดจึงต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในท้องพระโรงกัน ? เช่นนี้มิใช่หาเรื่องใส่ตัวหรือ ? ที่ใดจะมีความสุขได้เท่าซีซานอีกเล่า ? ”

เรื่องนี้เยี่ยนซีเหวินมิได้แสดงความคิดเห็นใด ฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้รักในการค้นคว้า เขาจะทนคิดถึงที่ภูเขาซีซานได้นานหรือ ?

“เรื่องน้องสาวข้า เจ้ามีความคิดเห็นเยี่ยงไร ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนทำตัวไม่ถูก “ระหว่างข้ากับน้องสาวเจ้า พวกเรามิได้ทำสิ่งใดเสียหาย ข้าขอบอกตามตรงว่าเนื่องจากข้าเกรงว่าเจ้าจะมิพอใจ ดังนั้นทุกคราที่พบกับน้องสาวเจ้า แม้แต่หน้านาง ข้ายังมิกล้าเหลือบตามอง อีกทั้งเจ้าเข้าใจข้าดี ข้ามิกล้าทำเยี่ยงนี้เป็นแน่”

เยี่ยนซีเหวินหยุดฝีเท้าลงแล้วมองไปยังฟู่เสี่ยวกวน

“ปัญหาคือตอนนี้น้องสาวข้ามีใจให้เจ้า มิใช่เพราะคำพูดของท่านปู่ หนังสือความฝันในหอแดงของเจ้าทำนางเจ็บปวดมิน้อย ข้าเคยตักเตือนนางแล้ว แต่ยิ่งข้าเอ่ยเตือนนางมากเท่าใด นางก็ยิ่งแน่วแน่ ข้าหวังจะให้น้องสาวมีความสุข แต่หากเรื่องนี้เจ้ามิรับปาก นางจะมีความสุขได้เยี่ยงไร ?”

เยี่ยนซีเหวินกล่าวต่อโดยไม่ให้โอกาสฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยแทรก “น้องสาวข้ามิแพ้แม่นางต่งชูหลานและหยูเวิ่นหวินเลย เจ้าจะรับราชการหรือไม่ ข้ามิสน แต่เรื่องของน้องสาวข้า เจ้าจะต้องรับคำ มิเช่นนั้นนางจะเสียใจ และหากนางเสียใจ ต่อให้ตายข้าก็ไม่ยกโทษให้เจ้า ! ”

ให้ตายสิ…ฟู่เสี่ยวกวนไม่รู้จะเอ่ยอย่างไร

“ข้าว่า…”

“ว่าอะไร ! พอเถิด เรื่องนี้เอาตามที่ข้าบอก ข้าจะกลับไปบอกกับน้องสาวว่าเจ้ารับคำแล้ว แต่เนื่องจากองค์หญิงเก้า ดังนั้นจึงยังมิอาจสู่ขอได้ เจ้าไปได้แล้ว”

“จะให้ข้าไปได้เยี่ยงไรเล่า ! ”

“ทำไมหรือ ? เจ้าอยากจะอยู่ร่วมอาหารกลางวัน ? ย่อมได้ ถ้าเช่นนั้นพวกเรากลับเข้าไปด้วยกัน”

“มิใช่… ! ”

“เจ้าเป็นลูกผู้ชายกลับทำตัวไม่หนักแน่นงั้นหรือ ? ผู้ชายมีภรรยาและอนุหลายคนเป็นเรื่องปกติ น้องสาวข้ามิรังเกียจ แต่เจ้ามีปัญหางั้นหรือ ? เอาล่ะ ข้าวุ่นมาก เจ้าเองก็กลับไปได้แล้ว”

ฟู่เสี่ยวกวนยังมิทันได้เอ่ยคำใดก็ถูกเยี่ยนซีเหวินผลักออกมาจากจวนเยี่ยน เมื่อเขาหันหลังกลับไปมอง พบว่าประตูบานนั้นค่อย ๆ ปิดลง เยี่ยนซีเหวินโบกมืออำลาเขาแล้วเดินหันหลังกลับไป

ฟู่เสี่ยวกวนถอนหายใจออกมายาว ๆ

เรื่องของจางเพ่ยเอ๋อร์ลอยเข้ามาในสมองของเขา เห้อ…สตรีในยุคนี้ทำให้เขาเปิดโลกทัศน์ได้มากทีเดียว หาได้เหมือนในชาติก่อนไม่ การแต่งงานและหย่าร้างทำได้เพียงคำเดียว การปลิดชีพเพื่อความรักนั้นหาได้ยากยิ่ง

ตอนนี้เขาควรทำเยี่ยงไรดี ?

ร่างบางที่ยืนอยู่ในศาลา สวมชุดสีขาวผ่องในมือถือดอกเหมยสีแดงยังคงลอยมา ช่างชัดเจนและงดงามยิ่ง

แต่ทว่า…นางคือคุณหนูตระกูลเยี่ยน !

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายหัวแล้วรีบขึ้นรถม้าตรงไปยังจวนฟู่

ซูซูนั่งอยู่ในรถม้าด้วย ในมือนางถือปิงถังหูลู่ไว้ ดวงตาเป็นประกายมองมายังฟู่เสี่ยวกวนแล้วเอ่ยว่า “ผู้ชาย มักชอบเสแสร้ง ! ”

……

……

ณ หอเถาหราน จวนฟู่แห่งทะเลสาบซวนอู่