นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 200

หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลงไม่นาน ตระกูลใหญ่ทั้งหกก็ได้รับข้อมูลอย่างละเอียด

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของพวกเขา และเหตุการณ์ในครานี้จะนำมาสู่ผลลัพธ์ที่มิสามารถหลีกเลี่ยงได้

เรื่องผลการต่อสู้ครั้งนี้แต่ละคนคิดไม่ตรงกัน เยี่ยนเป่ยซีคิดว่าฟู่เสี่ยวกวนจะชนะ แต่ราชครูเฟ่ยคิดว่าฟู่เสี่ยวกวนต้องตายอย่างแน่นอน !

ส่วนคนอื่น ๆ คิดว่าความสามารถของฟู่เสี่ยวกวนนั้นจะสามารถสู้กับฮุ่ยชินอ๋องได้หรือ ?

เมื่อได้ยินว่าช่วยชีวิตองค์ชายสามแห่งจวนฮุ่ยชินอ๋องได้แล้ว แต่เขากลับพิการ อีกทั้งเป็นองค์ชายที่ฮุ่ยชินอ๋องรักมากที่สุด ฮุ่ยชินอ๋องจะปล่อยเขาไปหรือ ?

แต่หัวหน้าตระกูลสีกล่าวกับสีฉวินเหมยว่าเขาเห็นมิตรงกันกับราชครูเฟ่ย

ส่วนเรื่องที่ไทเฮาจะให้ฮุ่ยชินอ๋องพำนักต่อที่เมืองหลวง ฝ่าบาทก็มิพอใจเท่าใดนัก อีกทั้งเรื่องของฟู่เสี่ยวกวนกับองค์หญิงเก้าก็เริ่มแพร่หลายไปทั่ว พระมารดาขององค์หญิงเก้านั่นคือพระสนมซั่ง นางมิใช่สตรีทั่วไป !

หอชิงเฟิงซี่หยู่นั้นอยู่ในมือขององค์ชายห้า แต่การต่อสู้ในครั้งนี้หอชิงเฟิงซี่หยู่กลับนิ่งเงียบ นี่หมายความว่าอย่างไรงั้นรึ ? นั่นหมายความว่าพระสนมซั่งประสงค์ให้เรื่องนี้ใหญ่โตขึ้น ส่วนเหตุผลที่นางต้องการเช่นนั้นเพราะต้องการให้ฟู่เสี่ยวกวนมีชีวิตรอด และให้ฮุ่ยชินอ๋องถูกขับไล่ออกจากเมืองหลวงไปยังหลิ่งหนาน

“แท้จริงแล้วเมื่อหลายปีก่อนท่านอาจารย์ฉินเคยกล่าวกับลูกถึงฟู่เสี่ยวกวนว่า เมื่อครานั้นฟู่เสี่ยวกวนเดินทางมาเมืองหลวง ท่านอาจารย์เอ่ยว่าฟู่เสี่ยวกวนเคยช่วยเหลือผู้ประสบภัยจากเขตเหยากว่าสามหมื่นคน นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เขาสร้างกุศล และเนื่องจากความเมตตาของเขาไปขัดขวางผลประโยชน์ของใครหลาย ๆ คน เขาจึงเดินทางมาเมืองหลวงเพื่อหาที่พึ่งพิง หากเป็นไปได้ ท่านอาจารย์อยากให้ข้าเข้าช่วยเหลือเขา จากจุดยืนของข้า ต่อให้ไม่คำนึงถึงหยุนชิง ข้าก็ต้องช่วยเหลือเขาแน่”

“เรื่องของสวี่หยุนชิงอย่าได้เอ่ยถึงอีกเลย”

“อืม…” สีฉวินเหมยพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้าคิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่มาพบข้าด้วยตนเอง แต่กลับเข้าพึ่งพิงฝ่าบาท ข้าชื่นชมเจ้าหนุ่มนี่เสียจริง เพียงแต่ทว่า…เขามิได้มีรากฐานใด ต่างจากฮุ่ยชินอ๋องที่ได้รับความโปรดปรานจากไทเฮาเป็นอย่างยิ่ง แต่บัดนี้องค์ชายสามของฮุ่ยชินอ๋องกลับถูกทำร้ายจนพิการ หากฮุ่ยชินอ๋องเกิดความเคลื่อนไหวใด ๆ เกรงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะมิอาจต้านทานได้”

อาจารย์สียิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วส่ายหัว “เจ้านั้น มองข้ามความสามารถของพระสนมซั่งเกินไปเสียแล้ว ! ”

ในเวลาเดียวกัน เมื่อพระสนมซั่งจากวังเตี๋ยอี๋ฟังความที่หยูเวิ่นเต้าเอ่ยมาแล้ว นางก็กำชับให้หยูเวิ่นเต้าไปจัดการบางอย่าง “จงส่งคนไปหาสตรีที่มีนามว่าเจียงหยู แล้วปกป้องนางให้ดี จงกำชับให้นางไปร้องทุกข์ที่จวนผู้ว่าเมืองจินหลิง ส่วนเรื่องคำร้องทุกข์จงไปหากั๋วจื่อเจี้ยนจิ่วชางกวนเหวินซิ่วให้ช่วยเขียน”

“เสด็จแม่…นี่ยังอยู่ในช่วงวันหยุด”

“หาได้เป็นไรไม่ หนิงหยู่ชุนจะเปิดศาลดำเนินความเอง”

หยูเวิ่นเต้าลุกขึ้นจากไป พระสนมซั่งหันไปกล่าวกับขันทีเหนียนอย่างเคร่งเครียดว่า “จงไปคุ้มกันผู้ที่เคยมีเรื่องบาดหมางกับองค์ชาย นับจากพรุ่งนี้จงจัดการส่งคนไปตีกลองร้องทุกข์ที่จวนผู้ว่าเมืองจินหลิง”

ขันทีเหนียนสะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นออกไปเพื่อทำตามคำสั่ง

องค์ฮ่องเต้ ทรงเดินไปยังห้องบรรทมของวังเตี๋ยอี๋แล้วกล่าวว่า “สนมที่รักของข้า เจ้ามิกลัวว่าหยูหลินจะตอบโต้งั้นหรือ ? ”

พระสนมซั่งยิ้มแย้มแล้วเอ่ยว่า “เช่นนั้นหม่อมฉันจึงได้ทูลขอความช่วยเหลือจากฝ่าบาท ให้ฮั่วหวยจิ่นออกคำสั่งลับปิดเมืองจินหลิง เช่นนั้นคาดว่าคงสมบูรณ์แบบ”

“หยูหลินส่งบุตรชายของเขาไปยังพระตำหนักฉือหนิงกงแล้ว”

“มิเป็นไรเพคะ เวิ่นหวินอยู่ที่นั่น องค์หญิงใหญ่ก็เช่นกัน”

“ข้า…ควรจะไปดูด้วยตนเองเสียหน่อย”

“หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทไม่ควรเดินทางไปคงจะดีกว่า เนื่องจากในตอนนี้…การพบเจอกันคงไม่ดีเท่าใดนัก”

……

ณ วังหลวง บรรยากาศในพระตำหนักฉือหนิงกงของไทเฮาค่อนข้างเคร่งขรึม

หยูเวิ่นหวินนั่งอยู่ที่ข้าง ๆ ไทเฮา โดยฮุ่ยชินอ๋องคุกเข่าอยู่หน้าไทเฮา

ร่างกายขององค์ชายสามเต็มไปด้วยเลือด เขานอนอยู่บนเตียงและส่งเสียงครางเบา ๆ

ข้างๆเขานั้นมีแพทย์หลวงอยู่สามคน ซู่หรานคุกเข่าอยู่ด้านหลังก้มหน้าก้มตาไม่เอ่ยอันใดออกมา

“เสด็จแม่ทรงกรุณาลูกให้อยู่ในเมืองหลวง ลูกนั้นก็มิกล้าออกไปไหน อีกทั้งหากเสด็จแม่มิได้รับสั่งให้เข้าพบ ลูกเองก็มิกล้าเข้าวังเนื่องจากจดจำคำสั่งสอนของเสด็จแม่ไว้ในใจ อีกทั้งป้องกันชาวประชากล่าวคำครหา จึงได้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย คาดมิถึงว่าเจ้าฟู่เสี่ยวกวนนั้นกลับบังอาจทำร้ายบุตรชายของลูกเสียจนพิการ…บุตรชายข้า…ข้าขาดผู้สืบสกุลไปแล้ว”

“เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ ลูกนั้นหาได้มีเรื่องบาดหมางกับฟู่เสี่ยวกวนไม่ ก่อนหน้านี้ลูกเองก็เคยอ่านหนังสือความฝันในหอแดงของเขา รับรู้ว่าเขานั้นมีความสามารถ คาดมิถึงว่าชายหนุ่มผู้นี้จะมีจิตใจโหดเหี้ยมเพียงนี้ ! ลูก…ลูกมิอาจทนได้อีกต่อไป อีกทั้งเพื่อหน้าตาของราชวงศ์เอง ฟู่เสี่ยวกวนผู้นี้ทำลายผู้สืบทอดตระกูลของเรา เพียงลำพังตัวลูกนั้นยังมิได้โกรธเคืองเขา แต่เขาได้ตบหน้าราชวงศ์ต่อหน้าหลาย ๆ คน สิ่งนี้ลูกมิอาจทนต่อไปได้พ่ะย่ะค่ะ ! ดังนั้นลูกจึงได้ส่งทหารจำนวน 400 คนไปจัดการเขา คาดมิถึงว่าเขาจะร่วมมือกับพวกจอมยุทธเหล่านั้น และฆ่าฟันทหารของลูกไปกว่าสามร้อย บนท้องถนนเต็มไปด้วยเลือดสาดกระเซ็น เสด็จแม่มิได้เห็นภาพนั้นด้วยตาของตนเอง ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ! ”

“ลูกขอทูลเสด็จแม่ทรงมอบความเป็นธรรมแก่หลานของท่านด้วย ขอให้เสด็จพี่ส่งทหารไปจับกุมผู้ร้ายนั่นมาเสีย ให้เขาเกรงกลัวในกฎหมาย อีกทั้งเป็นการแก้แค้นแก่บุตรชายข้าด้วย ! ”

“บุตรชายข้า !…”