นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 244

ตอนที่ 244 คัดเลือกแม่ทัพ

“สงครามทางตะวันออกเริ่มขึ้นแล้ว ฝ่าบาททรงมีรับสั่งเรียกเจ้าเข้าวัง !”

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึง ข้อมูลเหล่านี้ยังมิได้ส่งไปถึงกองทัพทางตะวันออก เหตุใดจึงเริ่มสงครามแล้ว ?

บัดนี้กองทัพทางตะวันออกมีเยี่ยนฮ่าวชูเป็นแม่ทัพใหญ่ แม้เขาจะเป็นข้าราชการพลเรือน แต่ทหารที่กองทัพตะวันออกมีมากถึง 300,000 นาย หากเพียงแต่ถ้าเขารู้จักใช้คน สงครามครานี้ก็คงมิยากเกินตัวเขา

เสบียงอาหารที่ขนส่งจากเมืองหลินเจียงไปยังหลานหลิงตะวันออก รวมจำนวนได้กว่า 180,000 ถัง เพียงพอต่อการทำสงครามขนาดใหญ่ประมาณ 1 เดือน แต่ทว่าฝ่าบาททรงส่งขันทีเจี่ยที่ร่างกายยังมิหายดีมา น่าแปลกใจยิ่ง !

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มขึ้นทันใด “ท่านขันทีเจี่ย อย่าเพิ่งรีบร้อนไปเลย เชิญดื่มน้ำชาก่อน ข้าจะเชิญศิษย์พี่ใหญ่มาดูอาการของท่านให้ว่าพิษนั้นกำจัดได้หมดสิ้นแล้วหรือยัง หากส่งผลต่อวรยุทธ์ของท่านคงมิดีเป็นแน่”

ขันทีเจี่ยเบิกตาจ้องเขา จากนั้นก็ยิ้มแล้วโบกมือมาทางซูเจวี๋ยแล้วกล่าวว่า “ข้าช่างโชคดีเสียจริงที่ท่านแก้พิษให้ข้าได้ทันเวลา มิเช่นนั้น…ข้าน้อยคงจะแย่เป็นแน่ หากท่านเดินทางกลับไปที่สำนัก ข้าน้อยขอฝากคำพูดไปถึงท่านหัวหน้าสำนักว่า เจี่ยหนานซิงฝากความคิดถึงไปยังเขา !”

ซูเจวี๋ยที่อยู่ในท่ายืนได้โค้งคำนับกลับ “ข้าน้อยจำได้แล้วขอรับ เพียงแต่ข้าน้อยมิทราบมาก่อนว่าท่านโหยวเป่ยโต้วคือพี่ชายแท้ ๆ ของท่าน…”

“นี่มิใช่เรื่องสำคัญใด อีกอย่างหนึ่ง ผู้คนล้วนรู้จักโหยวเป่ยโต้ว แต่มิรู้จักเจี่ยหนานซิง เช่นนี้ก็ดีแล้ว ข้าเบื่อชีวิตเช่นนั้นเกินทน การได้รับใช้ฝ่าบาทเช่นนี้ข้ามีความสุขดี ดังนั้นเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับข้า ขอพวกท่านจงลืมมันไปเสียเถิด”

ซูเจวี๋ยมีคำถามมากมายในใจ แต่ทว่าดูเหมือนขันทีเจี่ยจะมิอยากเอ่ยออกมา ดังนั้นเขาจึงมิกล้าเอ่ยถามให้มากความ

ฟู่เสี่ยวกวนติดตามขันทีเจี่ยเข้าไปในพระราชวัง ซูซูจึงได้เอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “ขันทีชราคนนี้คือน้องชายของโหยวเป่ยโต้วงั้นรึ ? เหตุใดแซ่ถึงมิเหมือนกัน ? ”

ซูเจวี๋ยส่ายหน้าแล้วยกมือขึ้นจัดทรงหมวกของเขา “พี่เองก็สงสัยยิ่ง”

เมื่อต่งชูหลานและเยี่ยนเสี่ยวโหลวออกจากจวนฟู่ พวกนางก็ไปยังหลานหยวนเพื่อดื่มชากับหยูเวิ่นหวิน

……

……

“ขันทีเจี่ย ท่านฝึกวรยุทธ์ได้เยี่ยงไร ? ”

“……”

“ขันทีเจี่ย ท่านฝึกวิชาคัมภีร์ทานตะวันใช่หรือไม่ ? ”

“……”

“ขันทีเจี่ย ท่านมีวิชาถีหูก้วยติ่งหรือไม่ ? คือการที่นำพลังภายในของท่านถ่ายทอดมายังร่างกายข้า ? ”

ขันทีเจี่ยมิอาจทนได้อีกต่อไป จึงได้เอ่ยมาว่า “คุณชายฟู่ หากพลังภายในของข้าเข้าสู่ร่างกายท่าน ท่านจะ…ตู้ม ! ระเบิดออกทันที ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนจ้องไปยังขันทีเจี่ยที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาในรถม้าตาไม่กะพริบ ในใจพลันรู้สึกว่าชายชราผู้นี้ช่างเก็บซ่อนความลับไว้ลึกเสียจริง !

นี่คือปรมาจารย์ยอดฝีมือคนแรกที่เขาเคยพบเห็นด้วยตนเอง !

ในค่ำคืนเทศกาลโคมไฟ ผู้มีฝีมือระดับหนึ่งอย่างขันทีเว่ยเพียงโบกดาบ ผู้มีฝีมือระดับรองลงมาอย่างซูซูก็มิอาจดีดฉินดาบออกไปได้

ในวันที่ยี่สิบหกเดือนหนึ่ง เพียงขันทีเจี่ยดีดนิ้ว ก็สามารถทำให้ดาบในมือขันทีเว่ยทะลุ อีกทั้งดีดจนเขากระเด็นออกไปจนกระอักเลือดบาดเจ็บสาหัส

ดังนั้น…หากขันทีผู้ดูไร้พิษสงตรงหน้าเขาเกิดจัดการเขาเข้า เขาคงจะรักษาชีวิตเอาไว้มิได้

สิ่งนี้ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับวรยุทธ์ไปจากเดิม อีกทั้งยังเพิ่มความสนใจไปด้านลัทธิเต๋าไม่น้อย

“เจ้ามิเหมาะสมกับการฝึกวรยุทธ์ !”

ขันทีเจี่ยเอ่ยออกมาลอย ๆ แต่กลับคล้ายน้ำเย็นถังใหญ่สาดเข้าให้ที่หัวของฟู่เสี่ยวกวน

มิใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินประโยคนี้ ไป๋ยู่เหลียนก็เคยกล่าว ซูม่อ ซูโหรวก็เคยกล่าวเช่นกัน เพียงเมื่อครู่ที่ขันทีเจี่ยกล่าวมา ทำให้เขาได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจยิ่งนัก

“เพราะเหตุใด ? ”

ขันทีเจี่ยเผยอยิ้ม ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขานั้นดูลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น “เนื่องจากเจ้ามีเรื่องที่จะต้องจัดการเสียมากมาย”

ยังดีที่เหตุผลเหมือนกัน มิเช่นนั้นคงจะยากเกินรับไหว หัวใจคงแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ซึ่งหมายความว่าหากเขาวางมือจากทุกสิ่งก็ยังมีโอกาสได้ฝึกฝน

แต่เขาจะปล่อยวางได้เยี่ยงนั้นรึ ?

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งคิดอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งรถม้ามาจอดยังหน้าพระราชวัง ทั้งสองลงจากรถ ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยกับขันทีเจี่ยด้วยท่าทางจริงจังว่า “ข้าเองก็คิดว่าข้ามิเหมาะสมที่จะฝึกวรยุทธ์”

เอ่ยจบเขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วเดินตรงเข้าไปด้านใน

ขันทีเจี่ยมองดูฟู่เสี่ยวกวนแล้วนิ่งเงียบไปสักพัก จากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาเช่นกันแล้วเดินตามเข้าไป

……

ณ ห้องทรงพระอักษรวังหลวง

“ข้าหมายความว่าให้เรียกตัวเยี่ยนฮ่าวชูกลับมารับหน้าที่เสนาบดีกรมกลาโหม เจ้ามีความคิดเห็นเยี่ยงไร ? ”

เยี่ยนเป่ยซีรีบตอบว่า “ฝ่าบาท ! มิได้พ่ะย่ะค่ะ เยี่ยนฮ่าวชูเป็นผู้มีปัญญา กระหม่อมคิดว่าให้เขาไปยังกั๋วจื่อเจี้ยนจะเหมาะสมกว่า”

“ฮ่าๆๆ ! ” ฮ่องเต้ทรงหัวเราะขึ้นด้วยพระทัยเบิกบาน เสียงหัวเราะนั้นคล้ายกับหิมะแรกของฤดูหนาว

ฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้ามาถึงด้านใน เขาก็ได้ยินฮ่องเต้ตรัสว่า “เจ้ากลัวงั้นรึ ! กลัวสิ่งใดกันเล่า ? เมื่อตอนที่เยี่ยนฮ่าวชูไปยังกองทัพชายแดนตะวันออก เขาเป็นเพียงข้าราชการพลเรือน แต่จากการฝึกฝนมาเป็นเวลาเนิ่นนาน แล้วเข้ารับตำแหน่งเสนาบดีกรมกลาโหมจะลำบากเยี่ยงนั้นรึ ? เรื่องนี้ตกลงตามที่ข้าว่า…”

ฮ่องเต้ทรงเหลือบไปเห็นฟู่เสี่ยวกวนเข้า “ในวันนี้มิใช่วันหยุด เหตุใดเจ้าจึงไม่นั่งอยู่ในราชสำนัก ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนคารวะแล้วตอบว่า “ทูลฝ่าบาท เพียงแค่กระหม่อมมีราชสำนักอยู่ในจิตใจ นั่งที่ใดก็มิต่างกัน ! ”

ฝ่าบาทจ้องไปยังเขา ส่วนเยี่ยนเป่ยซีที่นั่งข้าง ๆ โต๊ะน้ำชาส่งเสียงหัวเราะออกมา เยี่ยนซือเต้าเองก็หรี่ตามองไปยังฟู่เสี่ยวกวนเช่นกัน เขานึกในใจว่าเจ้าหมอนี่ได้รับพระกรุณาแล้วอย่าได้ผยองไป !

“เจ้าจงดูสิ่งนี้” ฮ่องเต้มิได้พิโรธ พระองค์ทรงยื่นเอกสารประทับตราสีแดงมาให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนรับมามองดูอย่างละเอียด มีเนื้อความว่า รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 9 เดือนหนึ่งวันที่ยี่สิบสี่ ทหารหงหลิงแห่งแคว้นอี๋ได้ข้ามผ่านที่ราบสีหม่า จากนั้นทำโจมตีแนวหน้าของเราโดยมิได้ประกาศสงคราม กระหม่อมส่งกองทหาร 30,000 นายไปต่อสู้กับพวกเขาที่แม่น้ำสีหม่า กระทั่งยามโหย่ว ข้าศึกรวบรวมกำลังทหารกว่าห้าหมื่นนาย ข้ามแม่น้ำมาต่อสู้กับทหารของเรา ประมาณยามซวี ทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บและสูญเสียมากยิ่ง แม่น้ำสีหม่าได้กลายเป็นแม่น้ำสีเลือด