นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 251

ประโยคสุดท้ายนั้นค่อนข้างรุนแรง มิใช่เพียงถูกตัดชื่อจากสำนักศึกษา ทั้งยังถูกตัดหัวอีกด้วย !

บัณฑิตส่วนมากเป็นสมาชิกของสมาคมกวีหลานถิง มีฉินเหวินเจ๋อเป็นผู้นำ พวกเขามิคัดค้านกับสิ่งนี้ แต่เดิมตัวตนของฟู่เสี่ยวกวนในใจของพวกเขาก็เสมือนเทพเจ้าก็มิปาน นอกจากนี้ท่านคณบดีก็ได้บอกกับพวกเขาแล้ว ว่าฟู่เสี่ยวกวนได้กลายมาเป็นอาจารย์รับเชิญของสำนักศึกษาจี้เซี่ย ภายภาคหน้าฟู่เสี่ยวกวนจะเป็นผู้สั่งสอนพวกเขา ซึ่งนั่นก็หมายความว่าฟู่เสี่ยวกวนจะกลายเป็นอาจารย์ของพวกเขาทุกคน

อาจารย์ นี่คือคำเรียกที่ศักดิ์สิทธิ์

ศิษย์ควรเคารพดังบิดา ใฝ่รู้คุณธรรม ใฝ่เรียนคำสอน

นี่คือข้อบังคับ !

“ได้เวลาแล้ว ขึ้นรถของตนเอง แล้วออกเดินทาง ! ”

สถานการณ์วุ่นวายเล็กน้อย ฟู่เสี่ยวกวนทักทายพวกซูเจวี๋ย มิได้ให้ความสนใจกับสายตาประหลาดใจที่มองมาทางเขา และเขาก็ขึ้นรถม้าที่หรูหราขององค์หญิงเก้าหยูเวิ่นหวินไปทั้งอย่างนั้น

สุขสบายอย่างแท้จริง

ไม่เพียงแต่กว้างขวาง เบาะก็ยังนุ่ม ภายในนั้นมีเตาไฟ ตรงกลางมีโต๊ะอีกหนึ่งตัว มีผลไม้ ติ่มซำและของทานอื่น ๆ อีกเล็กน้อยวางอยู่สองข้าง ทั้งยังมีซีชานเทียนฉุนอีก 3 ลัง

การเดินทางเยี่ยงนี้ ต่อให้ใช้เวลาในการเดินทางนานกว่านี้ข้าก็มิขัดข้อง !

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะขึ้นมา จนกวางน้อยที่อยู่ในใจของหยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานที่มองอยู่กระโดดโลดเต้น

ในตอนที่รถม้าเพิ่งจะข้ามผ่านประตูใหญ่ของหงหลูซื่อ ทันใดนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ยินเสียงเรียก ซึ่งเป็นเสียงของเยี่ยนเสี่ยวโหลวที่กำลังเรียกเขา น้ำเสียงนั้นค่อนข้างร้อนรน เขาจึงทำได้เพียงบอกให้รถม้าหยุด และเดินลงไป

ใบหน้าของเยี่ยนเสี่ยวโหลวที่แดงระเรื่อ ดวงตากระจ่างใส

ตั้งแต่ที่เยี่ยนเสี่ยวโหลวบาดเจ็บแทนเขาเมื่อคืนวันที่สิบห้าในเดือนหนึ่ง เวลาก็ผ่านไปครึ่งเดือนได้แล้ว

ภายในครึ่งเดือนนี้ฟู่เสี่ยวกวนไปที่จวนเยี่ยนเพียง 2 ครั้ง หลังจากนั้นเขาก็มิมีเวลาอย่างแท้จริง นั่นทำให้เขาค่อนข้างรู้สึกผิด

“พอข้าทราบว่าพี่สาวทั้งสองจะตามเจ้าไปยังราชวงศ์อู่ด้วย ข้าก็โล่งใจอยู่มิน้อย ข้ามิทราบว่าจะทำอะไรเพื่อเจ้าได้บ้าง คิดว่าที่ราชวงศ์อู่น่าจะอบอุ่นกว่าจินหลิงของเรา จึงทำเสื้อมาให้เจ้า 2 ชุด…”

ใบหน้าของเยี่ยนเสี่ยวโหลวยิ่งแดงก่ำ นางส่งกล่องใบหนึ่งให้กับฟู่เสี่ยวกวน และหยิบจี้หยกดำออกมาจากแขนเสื้อ “นี่คือหยกจากแคว้นฝาน ท่านแม่กล่าวว่าได้รับการปลุกเสกจากพระอาจารย์ชื่อดังของวัดลันทาแคว้นฝานแล้ว สิ่งนี้สามารถปกปักรักษาคุ้มครองผู้สวมใส่ให้หลบพ้นเคราะห์ร้ายประสบเคราะห์ดี ข้าจะสวมให้เจ้า จงจำไว้อย่าได้ถอดออกเป็นอันขาด”

ฟู่เสี่ยวกวนย่อตัวลง เยี่ยนเสี่ยวโหลวเขย่งปลายเท้าเล็กน้อย และคล้องจี้หยกให้ที่คอของฟู่เสี่ยวกวน

“เจ้าไปเถอะ ข้าจะรอการกลับมาของเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”

ฟู่เสี่ยวกวนตื้นตันใจอย่างมาก อยากจะคว้าสาวน้อยผู้นี้มาโอบกอดยิ่ง แต่ทราบดีว่ายังมิใช่ในเวลานี้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวเพียงว่า “ดี เจ้ารอการกลับมาของพวกข้าได้เลย ! ”

“อือ” เยี่ยนเสี่ยวโหลวพยักหน้าแต่โดยดี สีหน้าสดใสราวกับดอกไม้ฤดูร้อน “เจ้าขึ้นรถเถิด”

“ตกลง ! ”

ทันใดนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็โน้มตัวลงมา ใบหน้าของเขาแทบจะแนบไปกับใบหน้าของเยี่ยนเสี่ยวโหลว ร่างของเยี่ยนเสี่ยวโหลวเอนไปด้านหลังโดยสัญชาตญาณ หัวใจพลันเต้นระรัว ครุ่นคิดว่าเหตุใดเขาจึงมีท่าทีเช่นนี้ ณ ที่นี้ด้วย

แต่แล้วฟู่เสี่ยวกวนก็ไม่ได้ขยับกายแต่อย่างใด กลับกระซิบที่ข้างหูของนางว่า “มีอยู่หนึ่งเรื่องที่จะวานให้เจ้าช่วยข้าจัดการเสียหน่อย หอเยียนหยู่มีแม่นางที่ชื่อโหรวอี๋อยู่ อายุอานามประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปี ตั้งครรภ์แล้ว ข้าที่ต้องไปราชวงศ์อู่คงไร้หนทางจะดูแลนาง เจ้าช่วยข้าโดยการพานางมาพักที่จวนเยี่ยนของเจ้า และให้นางคลอดบุตรที่นั่น จงจำไว้ จงหาเหตุผลที่น่าเชื่อถือ อย่าให้ผู้อื่นนึกสงสัย”

เยี่ยนเสี่ยวโหลวชะงัก เจ้ามีเวิ่นหวิน ชูหลานและข้าแล้ว ยังจะมีเล็กมีน้อยที่ด้านนอกอีกงั้นรึ !

ดวงตาของนางแดงขึ้นมาทันพลัน รู้สึกน้อยใจอย่างมาก ฟู่เสี่ยวกวนที่เห็นดังนั้น ก็รีบอธิบายว่า “มิได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้า เป็นเพียงภรรยาคนสำคัญอย่างยิ่งของสหายข้า เขาไปออกศึก แต่ศัตรูนั้นมีอยู่มากมาย ภายภาคหน้าเจ้าจะรู้เอง”

เยี่ยนเสี่ยวโหลวจึงได้รู้สึกตัวขึ้นมา และเอ่ยเสียงแผ่วว่า “แต่คงปิดบังท่านปู่ไว้มิได้”

“มิต้องปิดบังปู่ของเจ้า”

“อ่า ข้าทราบแล้ว เจ้ามีอันใดที่จะฝากวานอีกหรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้ม ยื่นมือไปบีบแก้มเยี่ยนเสี่ยวโหลว เยี่ยนเสี่ยวโหลวแสดงท่าทีขัดเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“เดินทางไปนั่งเล่นที่จวนฟู่บ่อย ๆ นั่นคือบ้านของเจ้าในภายภาคหน้า”

“อือ… !” เสียงของเยี่ยนเสี่ยวโหลวราวกับแมลง ก้มหน้าหลบสายตาของฟู่เสี่ยวกวน ในใจตอนนี้หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้ง “เจ้าไปเถิด”

ฟู่เสี่ยวกวนกลับหลังขึ้นรถม้า ขบวนได้ออกเดินทางอีกครา