นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 370

บทประพันธ์ทั้งห้าของฟู่เสี่ยวกวนเมื่อวันที่สองนั้นได้ถูกส่งมายังวังหลวงภายในค่ำของวันนั้นเอง

เมื่อจักรพรรดิเหวินได้ทรงทอดพระเนตรเห็นทั้งห้าบทความ พระองค์ก็ได้เสด็จไปพักผ่อนพระวรกายที่กวนหยุนถาย โดยมีหนานกงอี้หยู่ติดตามไปด้วย

การประชุมประจำราชวงศ์เมื่อวานนั้น เหตุเพราะมีการปรากฏตัวกะทันหันของไทเฮา ทำให้ได้ข้อสรุปเรื่องการยอมรับฟู่เสี่ยวกวนเป็นสายเลือดของราชวงศ์

จากนี้สืบไปหนทางแห่งวันข้างหน้าคงจะราบรื่นพอสมควร หากจะกล่าวไป ณ วินาทีนั้นจักรพรรดิเหวินรู้สึกซาบซึ้งพระทัยต่อจักรพรรดินีเซียวเป็นอย่างมาก หากจักรพรรดินีเซียวมิได้เสนอมีข้อโต้แย้งในวันนั้น แม้ว่าไทเฮาจะทรงเห็นด้วยกับการรับขวัญฟู่เสี่ยวกวนคืนสู่ราชวงศ์ ทว่าหากให้เข้าไปกุมอำนาจในพระราชตำหนักบูรพานั้น พระนางย่อมมิเห็นด้วยอย่างแน่นอน

แต่สิ่งที่จักรพรรดิเหวินมิได้ล่วงรู้ก็คือ ทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นเพราะบทสนทนาระหว่างไทเฮาและฟู่เสี่ยวกวนที่เรือนประทับหยุนชิง

ไทเฮานั้นทรงได้ทอดพระเนตรเห็นโคลงสัมผัสทั้งสองของฟู่เสี่ยวกวนด้วยพระองค์เอง และทรงรับรู้ถึงความสามารถของฟู่เสี่ยวกวนอย่างถ่องแท้ แม้ว่าการสนทนาครานั้นของทั้งสองจะเกิดขึ้นอย่างสบาย ๆ แต่ก็ทำให้พระองค์ทรงเข้าใจว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นคนเยี่ยงไร

ชายหนุ่มผู้นี้แม้จะมีพรสวรรค์ แต่กลับไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน

จงมองโลกตามสัจธรรมความเป็นจริง มิละโมบในชื่อเสียงและเงินตรา เช่นนี้ก็จะมีความสุข ความสุขที่แท้จริงเกิดขึ้นจากใจของเราเอง

เขากำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ ?

นี่เป็นศีลธรรมอันสูงส่ง หากวันหนึ่งฟู่เสี่ยวกวนได้มีอำนาจควบคุมพระราชตำหนักบูรพา อีกทั้งการปกครองของราชวงศ์อู๋สืบต่อไปในภายภาคหน้าก็คงเต็มเปี่ยมไปด้วยคุณธรรม อนาคตของราชวงศ์จะต้องงดงามเป็นแน่ !

และนี้เป็นสาเหตุหลัก ๆ ที่ทำให้ไทเฮาทรงเสด็จออกจากวัดหานหลิงแล้วกลับพระราชวังอย่างกะทันหัน

โอรสนอกสมรสเยี่ยงนั้นหรือ ?

แล้วสำคัญอันใดกันเล่า ?

จักรพรรดิเหวินนั้นทรงโสมนัสยิ่ง ทว่ากลับกันองค์หญิงไท่ผิงนั้นดวงใจได้แหลกสลายเป็นเสี่ยง ๆ เพราะคำเอ่ยของพระอัยยิกา…หลิงเอ๋อร์ เขาเป็นพระเชษฐาของเจ้า พระเชษฐาสายเลือดเดียวกันกับเจ้า !

คนที่มีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกัน !

โชคชะตากำลังเล่นตลกกันอยู่ชัด ๆ !

โชคชะตามิเพียงแค่เล่นตลกกับอู๋หลิง แต่ยังเล่นตลกกับผู้ที่เคยได้นามว่าจักรพรรดินีเซียวอีกด้วย

……

เมื่อสุริยาขึ้นตระหง่านทางทิศตะวันออก ทะเลหมอกแห่งเมืองกวนหยุนก็ยังมิได้สลายตัวไป

อู๋หลิงนำสาวใช้ไปซื้ออาหารเช้าที่ซิ่งหลินจี้มาสารพัดอย่าง จากนั้นจึงกลับไปยังพระราชวัง แล้วนำอาหารเช้าเหล่านั้นไปส่งยังวังเย็น

เซียวเฉียงขณะนี้กำลังถูกศาลต้าหลี่สืบสวน เมื่อนางได้ยินว่าตำแหน่งองค์รัชทายาทของอู๋กานได้ถูกถอดถอน นางก็แทบจะล้มทั้งยืน

การสืบสวนนั้นผ่านไปอย่างราบรื่น นางให้ความร่วมมือในการตอบคำถามเป็นอย่างดี มองดูแล้วราวกับนางกำลังตรอมใจ

นางยังคงพำนักอยู่ในวังเย็น แต่มิมีผู้ใดมาเยี่ยมเยือนนางอีกเลย จะมีก็เพียงแค่เพียงอู๋หลิงผู้เดียวเท่านั้น

เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่เคยรับใช้นางก็หนีหายไปจนหมด บัดนี้คาดว่าคงจะหนีไปล้างมลทินที่เกิดขึ้นเพราะเคยรับใช้นางเสียแล้ว !

เมื่ออู๋หลิงเดินทางมาถึงวังเย็น และขณะที่กำลังเปิดประตูวังที่เก่าคร่ำครึเข้าไปนั้นเอง คนที่นางได้มองเห็นนั้นมิใช่ภาพของมารดาผู้ซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือความฝันในหอแดงอย่างสง่างามอยู่บนโต๊ะทรงพระอักษรอีกเช่นเคย

บัดนี้เซียวเฉียงได้ยืนอยู่หน้าบานหน้าต่าง บานหน้าต่างนั้นมีขนาดเล็ก อีกทั้งยังเปิดมิได้อีกต่างหาก

นางทอดสายตามองทะลุบานหน้าต่างนั้นไป ภายนอกนั้นมีเมฆหมอกปกคลุมหนาทึบ เมฆหมอกขาวปุกปุยทุกสรรพสิ่งล้วนมองเห็นได้อย่างคลุมเครือ

“เสด็จแม่ ลูกนำเครื่องเสวยมาให้แล้วเพคะ”

“หลิงเอ๋อร์ ลูกจงบอกแม่มาว่าอีกนานเพียงใดพระเชษฐาของลูกจะถูกส่งไปยังเขตปกครองฉางหนิง ? ”

“…อีกห้าวันเพคะเสด็จแม่”

“ไกลยิ่งนัก…เขตปกครองฉางหนิงจะหนาวเย็นยะเยือกหรือไม่ ? พระเชษฐาของลูกมิเคยประสบกับความลำบากมาก่อน หากเขาไปแล้วจะปรับตัวได้หรือไม่ ? ถ้าหากทรงประชวรก็ไร้หมอหลวงคอยอยู่รักษา เขาจะทำเยี่ยงไร ? ”

อู๋หลิงมองดูแผ่นหลังของผู้เป็นมารดาด้วยความตกตะลึง ความหดหู่ภายในใจก็ได้เพิ่มทวีคูณยิ่งขึ้นไปอีก ในเมื่อท่านรักพระเชษฐามากมายถึงเพียงนี้ เหตุใดถึงได้โหดร้ายกับฟู่เสี่ยวกวนถึงเพียงนั้นล่ะเพคะ ?

“เสด็จพี่ใกล้ 15 พรรษาเต็มทีแล้ว คนที่ติดตามเสด็จพี่ไปยังมีเหล่าบริวารอาวุโส จากพระราชตำหนักตงกง ขอเสด็จแม่อย่าได้เป็นกังวลไปเลยเพคะ เครื่องเสวยเหล่านี้ใกล้เย็นเต็มทีแล้ว เสด็จแม่ทรงเสวยสักนิดเถิดเพคะ”

เซียวเฉียงได้ถอนสายตาจากหมู่เมฆเหล่านั้นกลับมา ใบหน้าของนางดูซีดเซียว มิได้แจ่มใสเฉกเช่นวันวาน

“โดนฝ่าบาทผลักไสไล่ส่งออกจากพระราชตำหนักตงกงเยี่ยงนี้ แม่มิอาจเอาชนะสตรีที่ตายไปแล้วคนนั้นได้อย่างแท้จริง และมิอาจเอาชนะบุตรชายของนางได้อีกเช่นกัน”

เซียวเฉียงเผยรอยยิ้มแสนเย้ยหยันให้กับโชคชะตาของตน “หลิงเอ๋อร์ ลูกคิดว่าชีวิตแม่ล้มเหลวหรือไม่ ? ”