นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 407

ตอนที่ 407 จัดการมัน !

ณ แคว้นฮวง พระราชวังที่สูงตระหง่านถูกสร้างจนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

พระราชวังที่หรูหราแห่งนี้ ใช้เวลาสร้างราว 1 ปี อีกทั้งยังได้นำทรัพย์สมบัติทั้งหมดของประเทศมาใช้อีกด้วย และนี่คือพระราชวังของแคว้นฮวง….พระราชวังป๋ายจินฮ่าน

เมื่อสิบวันก่อน กงเซินจ่างได้ส่งที่ปรึกษาเจี่ยเกาเต๋อไปยังพระราชวังป๋ายจินฮ่าน และได้เข้าเฝ้าจักรพรรดิท่าป๋าเฟิงของแคว้นฮวง

แคว้นฮวงส่งกองกำลังทหารจำนวน 20,000 นาย โดยมีท่านนายพลท่าป๋าฉง นายพลใหญ่ของแคว้นฮวงเป็นผู้บัญชาการ เขามุ่งหน้าไปยังภูเขาผิงหลิง เพื่อช่วยเหลือกงเซินจ่าง เข้าปราบปรามกับกองทัพทหารทางเหนือของราชวงศ์หยู

ตอนนี้กองกำลังทหารได้เดินทางมาถึงเชิงเขาเป่ยซานแล้ว พวกเขาละทิ้งม้าและเดินเท้าเข้าไปในเทือกเขาอันกว้างใหญ่แห่งนี้

ขณะเดียวกันกองพลที่สามที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของหวังเสี่ยวจ้วง ก็กำลังเคลื่อนพลจากทางตะวันออกของภูเขาผิงหลิงอ้อมเข้าไปยังเนินเขาจืออู่ในภูเขาเป่ยซาน

เป้าหมายของกองพลสามคือการไล่ตัดกำลังพลกงเซินจ่าง เพื่อป้องกันมิให้กงเซินจ่างหลุดรอดไปถึงเขตประเทศรกร้าง

ที่นี่ฝนได้เทลงมาราวกับฟ้าจะถล่มทั้งวันทั้งคืน

กองพลที่สามวิ่งฝ่าสายฝนเข้าไปในภูเขา ไม่นานหน่วยสอดแนมก็ได้รีบวิ่งกลับออกมาเพื่อรายงานข่าว

“รายงานท่านผู้บัญชาการกองพล ไหล่เขาทางด้านขวามีกระโจมชั่วคราวตั้งอยู่เป็นจำนวนมาก คาดว่ามีทหารราว 20,000 นาย ทหารเหล่านั้นมิใช่กองกำลังของกงเซินจ่าง แต่ดูจากเครื่องแต่งกายแล้ว เป็นทหารของแคว้นฮวงขอรับนายท่าน ! ”

หวังเสี่ยวจ้วงรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งนัก ชาวฮวงเยี่ยงนั้นหรือ ?

แล้วเหตุใดชาวฮวงถึงมาอยู่ที่นี่กัน ?

ทหารชาวฮวง 20,000 นายเยี่ยงนั้นหรือ นี้มันลาภก้อนใหญ่เลยนี่ แววตาของหวังเสี่ยวจ้วงแปรเปลี่ยนเป็นความโลภทันที

“การป้องกันแน่นหนาเพียงใด ? ”

“มิมีการป้องกัน มีเพียงหน่วยสอดแนมสองสามนายคอยสอดส่องเท่านั้น ในกระโจมมีเสียงการพนันและดื่มสุราดังออกมาขอรับ”

หวังเสี่ยวจ้วงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วเรียกผู้บังคับบัญชากองพันทั้งสามของเขามา

“จากที่ข้าได้ไตร่ตรองดูแล้ว ทหารของแคว้นฮวงเหล่านี้มาที่นี่เพื่อช่วยเหลือทัพของกงเซินจ่างอย่างแน่นอน หากว่าพวกเราทำตามแผนที่วางไว้ มิให้พวกมันไปถึงเทือกเขาจืออู่ได้ ก็เท่ากับว่าพวกเราทำภารกิจที่ไป๋ยู่เหลียนมอบหมายให้สำเร็จ แต่หากคิดอีกที เมื่อถึงเวลาที่พวกเราเปิดการโจมตีกงเซินจ่าง ทหารของแคว้นฮวงเหล่านี้ก็จะโจมตีพวกเราจากทางด้านหลังแทน… ถ้าเป็นเยี่ยงนั้นคาดว่าคงจะยุ่งยากมากยิ่งขึ้นเป็นแน่”

“ดังนั้นที่ข้าหมายถึงก็คือใช้ประโยชน์จากคืนที่ฝนตกเช่นนี้ จัดการทหารของแคว้นฮวง 20,000 นายเหล่านั้นเสีย พวกเจ้าคิดว่าเยี่ยงไร จะใช้แผนเดิมหรือจะเปลี่ยน พวกเจ้าเสนอมาเถิด ข้ายอมรับฟัง ! ”

เย๋หม่าจากกองพันหนึ่งยกมือขึ้นทันที “จัดการมันเลย มิมีอันใดต้องคิดแล้ว ! ”

จ้าวอี้โป จากกองพันสองยกมือขึ้นด้วย “ใช่ ฆ่าพวกมันเสียให้สิ้น อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว ! ”

ถูฟูจากกองพันสามค่อย ๆ ยกมือขึ้นช้า ๆ “พวกท่านมิจำเป็นต้องถามความคิดเห็นของข้า เยี่ยงไรเสียข้าก็เห็นด้วยอยู่แล้ว”

หวังเสี่ยวจ้วงจ้องมองไปยังถูฟู เขาใช้มือสัมผัสเม็ดฝนบนใบหน้า และเริ่มเตรียมการอย่างระมัดระวัง

“อย่าได้ประมาทข้าศึกเป็นอันขาด เนื่องจากทหารที่แคว้นฮวงส่งมานั้น ล้วนเป็นผู้ที่มีฝีมือระดับสูง คืนนี้มีฝนตกหนัก ถือโอกาสนี้ลองปืนพกของพวกเราเสีย กองพันที่หนึ่งล้อมจากทิศตะวันตก กองพันที่สองอ้อมไปทางทิศตะวันออก ส่วนกองพันที่สาม ถูฟู ให้ทหารของท่านแยกกันไปซุ่มโจมตี จำไว้ว่ายิงได้เมื่อจำเป็น และข้าก็มิอยากให้ทหารของพวกเราต้องมาตายตกที่นี่ ! ”

“รับทราบ… ! ”

ผู้บังคับบัญชากองพันทั้งสามตะโกนเรียกรวมพล เพื่อจัดแจงแผนการรบ ทหารกองกำลังพิเศษ 1,000 นายเตรียมพร้อมในการปฏิบัติภารกิจที่ผู้บังคับบัญชากองพันมอบหมาย จากนั้นก็วิ่งหายไปกลางสายฝน

ท่าป๋าฉงกำลังนั่งดื่มสุราอยู่ท่ามกลางเหล่าทหารในค่าย

เทพสังหารเหล่านี้ดูราวกับตกลงมาจากสรวงสวรรค์ วิธีการของพวกเขาทั้งเรียบง่ายและตรงไปตรงมา กระโจมหนึ่งหลังสามารถอยู่ได้ 10 คน แต่บัดนี้กลับมีทหารของแคว้นฮวงถึง 30 คนอยู่ในนั้น

ในขณะที่ทหารของแคว้นฮวงกำลังอยู่ในอารามตกตะลึง พวกเขาก็ได้ยิงลูกธนูสวนออกไป แทงทะลุหน้าอกของเหล่าทหารของแคว้นฮวง

เพียงมิกี่อึดใจ สามสิบคนที่อยู่ในกระโจมก็ได้ตกตายไปทั้งหมด

ทหารเหล่านี้ร่วมมือกันดึงลูกธนูที่ยิงใส่ข้าศึกออก แต่ลูกธนูก็ได้แทงทะลุหน้าอกเสียแล้ว

เฉียนห้าวเป็นทหารยศเล็ก ๆ ในกองร้อยที่สอง หมวดที่สองของกองพันที่หนึ่ง และเขายังเป็นสมาชิกของหน่วยฝึกดาบเทวะอีกด้วย

นี่เป็นคราแรกที่เขามีส่วนร่วมในการปฏิบัติการดังกล่าว และยังเป็นการฆ่าคนคราแรกของเขาอีกด้วย

มือข้างซ้ายของเขาถือธนูไม้ ส่วนมือขวากำดาบแน่น เขาตามหลังหัวหน้าหน่วยเยียนกุ๋ยไปอย่างใกล้ชิด พวกเขาบุกเข้าโจมตีผู้บังคับบัญชากองพันทั้งสามของแคว้นฮวง แต่เขากลับมิได้ยิงธนูหรือใช้ดาบแทงศัตรูเลยสักครา

เมื่อเขาออกมาจากกระโจม เยียนกุ๋ยตบไปไหล่ของเขาว่า “เจ้าหนู ตอนที่ฝึกเจ้าทำได้ดีมากนี่ เหตุใดพอถึงเวลาจริงกลับมิได้เรื่องเลยเล่า ? ”

“หัวหน้าหน่วย ข้า…ข้ารู้สึกประหม่านิดหน่อย”

“ประหม่าอันใดกันเล่า เจ้าลืมคำเอ่ยที่ไป๋ยู่เหลียนเคยเอ่ยไปแล้วหรือเยี่ยงไร นี่มิใช่การฆ่าคน นี้คือการฆ่าหมู รีบ ๆ เข้าล่ะ เพียงแค่เจ้าได้ฆ่าคราแรก เจ้าก็จะพบว่าการฆ่าหมูมันง่ายถึงเพียงใด”

“อืม ! ” เฉียนห้าวพยักหน้า เยียนกุ๋ยหยิบบ้องยาสูบอันเก่าของเขาออกมา แต่ภายในบ้องกลับมิมีใบยาสูบอยู่

เขาเพียงแค่อมไว้ในปากเฉย ๆ ในใจพลันคิดไปว่าเจ้าหนูนี้ยังอ่อนหัด ต้องมาเห็นสภาพเลือดเยี่ยงนี้… มิอาเจียนออกมาก็ถือว่าเก่งมากแล้ว

พวกเขาเข้าไปในค่ายทหาร ขณะที่เยียนกุ๋ยกำลังเยียบเท้าเข้าไปในค่าย ทันใดนั้นทหารของแคว้นฮวงคนหนี่งก็กระโดดขึ้นมา ในมือถือดาบเล่มยาวพร้อมกับกระโจนเข้ามาเพื่อที่จะฆ่าเยียนกุ๋ย