นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 447

ตอนที่ 447 ประกาศรับสมัคร

สำหรับเรื่องที่ฟู่เสี่ยวกวนจะมาจวนหลี่ หลี่จินโต้วย่อมให้ความสำคัญอย่างมากโดยมิต้องสงสัย

เขาคือพ่อค้า ตระกูลของเขาเป็นพ่อค้า แต่ฟู่เสี่ยวกวนเป็นขุนนาง ทั้งยังเป็นขุนนางชั้นสูง และยังเป็นบุตรเขยของเสนาบดีต่ง ทั้งยังเป็นหลานเขยของอัครมหาเสนาบดีเยี่ยน และอีกทั้งยังเป็นบุตรเขยของฝ่าบาทอีกด้วย !

ให้ตายเถอะ ยังมีผู้ใดในราชวงศ์หยูที่มีเบื้องหลังใหญ่โตถึงเพียงนี้อีกหรือไม่ !

หากรวมกับตำแหน่งองค์ชายแห่งราชวงศ์อู๋ที่เขาเล่าลือกันมา… ใต้หล้านี้ยังมีผู้ใดอีกกัน ?

นี่ต่างหากที่เป็นผู้มีอำนาจอย่างแท้จริง หลี่จินโต้วย่อมไม่กล้าดูเบา

ดังนั้นวันนี้หลังจากที่ได้รับข่าวจากบุตรชายอย่างหลี่ฉาย เขาก็ได้รีบออกมาจากธนาคารเป่าหลงทันที และได้เรียกบุตรชายคนโตหลี่เจีย บุตรคนที่สามหลี่ว่านรวมไปถึงบุตรคนที่สี่หลี่ก้วนกลับมาอีกด้วย

เขาได้ให้หลี่ฉายไปยังหอซื่อฟางเพื่อเชิญพ่อครัวที่ดีที่สุดมาทำอาหาร และให้บ่าวรับใช้ในจวนทำความสะอาดทั้งด้านในและด้านนอกจวนให้สะอาด

หลี่จินโต้วและบุตรชายทั้งสี่กำลังนั่งอยู่ในห้องอักษร จุดธูปไม้จันทน์หนึ่งก้าน ชงชาชั้นดีหนึ่งกา เขากวาดสายตาไปมองบุตรชายทั้งสี่ และกล่าวอย่างช้า ๆ ว่า

“งานอภิเษกสมรสของคุณชายฟู่ ตระกูลหลี่ได้มอบปะการังให้ 1 คู่ ถึงแม้มูลค่าจะเพียงแค่ 1,000 ตำลึงทอง แต่บัดนี้เกรงว่าพวกเราจะมอบของที่เล็กน้อยจนเกินไป พ่อคาดมิถึงว่าเขาจะสังเกตเห็นตระกูลหลี่ของพวกเรา…”

สีหน้าบนใบหน้าของหลี่จินโต้วค่อนข้างเคร่งเครียด เขาลูบเคราใต้คางที่ยาวราวกับแพะ และกล่าวอีกว่า “ในเมื่อเจ้ารองได้สนทนากับคุณชายฟู่แล้ว และได้เชิญคุณชายฟู่มา ค่ำคืนนี้ พวกเราพี่น้องทั้งสี่ก็เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเขาหนึ่งชุดด้วยเถิด แต่อย่าได้เอ่ยว่านี่คือของขวัญงานอภิเษกสมรส”

“เจ้ารองจัดการไว้ได้งดงามยิ่ง ภายภาคหน้ายามอยู่ในราชสำนักเจ้าจะต้องระมัดระวังให้มากยิ่งขึ้น เพราะเพียงคุณชายฟู่ก้าวข้ามธรณีประตูของตระกูลหลี่เข้ามาแล้ว ร่างของเจ้าก็จะมีตราประทับของคุณชายฟู่แล้ว อย่าได้ทำให้คุณชายฟู่ขายหน้าเป็นอันขาด”

หลี่ฉายรู้สึกชื่นมื่น เขารินน้ำชาให้แก่บิดาและพี่น้องของตน แล้วกล่าวว่า “ย่อมเป็นเยี่ยงนั้น เพียงแค่ข้ามิคาดคิดมาก่อนว่าคุณชายฟู่จะเป็นคนที่โอนอ่อนตามเยี่ยงนี้ เดิมทีข้าได้เชิญชวนเขาไปที่หงซิ่วจาว มิคาดคิดมาก่อนว่าหลังจากที่เขาได้ยินนามของท่านพ่อขึ้นมา กลับอยากมาเยี่ยมเยียนที่จวนแทน”

พี่ใหญ่หลี่เจียคิ้วขมวดเล็กน้อย และเอ่ยถามว่า “เขาคือคนที่ยุ่งมากผู้หนึ่ง มีความตั้งใจอันใดถึงจะมาที่จวนของพวกเรากัน ? ”

หลี่จินโต้วครุ่นคิด “เกรงว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับนโยบายที่กำลังผลักดันของแคว้นหยูในปัจจุบันนี้”

เจ้าสามหลี่ว่านดวงตาเป็นประกาย “ท่านพ่อ ท่านว่าเขาจะเชิญท่านไปเป็นที่ปรึกษาของเขาหรือไม่ เยี่ยงไรเสียนโยบายใหม่ก็วนเวียนอยู่กับการฟื้นฟูและการพัฒนาการค้า ถึงแม้คุณชายฟู่จะเป็นผู้มีพรสวรรค์แห่งยุค แต่หากกล่าวถึงความรู้ทางด้านการค้า เยี่ยงไรแล้วเขาก็เพิ่งจะอายุ 17 ปี จะมีประสบการณ์เทียบเท่ากับท่านได้เยี่ยงไรกัน ! ”

หลี่จินโต้ว มิได้เอ่ยตอบ เขาลิ้มรสชาอย่างช้า ๆ ในหัวก็คิดไปอย่างรวดเร็ว

มิมีเรื่องก็มิแวะเวียนมา ก่อนที่ฟู่เสี่ยวกวนจะมาจวนหลี่ ย่อมต้องมีเรื่องเป็นแน่ และเรื่องนี้มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นดั่งที่เจ้าสามได้กล่าวไว้

แต่ธนาคารเป่าหลงอยู่ในการควบคุมของเขา เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังของธนาคารเป่าหลงในตอนนี้ก็คือฮองเฮาซั่ง ซึ่งก็คือแม่ยายของฟู่เสี่ยวกวน !

พวกเขาต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองใจได้ทั้งสองฝั่ง เมื่อถึงเวลานั้นหากฟู่เสี่ยวกวนได้กล่าวออกมาแล้ว… เรื่องนี้คงต้องให้ฮองเฮาซั่งเป็นผู้ตัดสินใจ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวกับบุตรคนที่สี่ว่า “พวกเจ้าอย่าได้คาดเดามั่ว ๆ เลย เรื่องที่คุณชายฟู่ลงมือทำย่อมเป็นเรื่องใหญ่ และตระกูลหลี่ของข้า นอกจากเจ้ารองที่เป็นขุนนางอยู่ในราชสำนักแล้ว ที่เหลือต่างก็เป็นพ่อค้ากันทั้งสิ้น คุณชายฟู่กำลังทำงานอย่างหนักก็เพื่อฟื้นฟูฐานะของพ่อค้า นั่นย่อมเป็นเรื่องที่ดีต่อตระกูลของพวกเรา ดังนั้น รอหลังจากที่คุณชายฟู่ได้มาถึง พวกเจ้าก็คอยปรนนิบัติอย่างระมัดระวังเสียหน่อย และอย่าได้ทำให้ผู้มีอำนาจคนใหม่ในเมืองหลวงผู้นี้ขุ่นเคืองใจเป็นอันขาด ! ”

คำเอ่ยนี้ย่อมเข้าหูของบุตรชายทั้งสี่ พวกเขาทราบมาว่าความสามารถด้านวรรณกรรมของฟู่เสี่ยวกวนมิมีผู้ใดที่สามารถเทียบเคียงได้ และพวกเขาก็ทราบถึงสถานะอันสูงศักดิ์ของฟู่เสี่ยวกวน ดังนั้นในใจของพวกเขาจึงกระวนกระวายอย่างถึงที่สุด เขาที่ประสบความสำเร็จ คนเยี่ยงนี้ ย่อมต้องปรนนิบัติให้ดี

……

……

ในยามที่หลี่ฉายออกมาต้อนรับฟู่เสี่ยวกวนที่มาถึงจวนหลี่ ท้องนภาก็ได้มืดไปแล้ว

หลี่จินโต้วได้พาบุตรทั้งสามมายืนรออยู่ที่หน้าธรณีประตูของจวนหลี่ และต้อนรับเขาอย่างกระตือรือร้น