นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 457
ตอนที่ 457 เรือนหลวง
ภายในรถม้าคันใหญ่ได้ตั้งเตาถ่านเอาไว้ 2 เตา
พวกนางทั้งสามมิค่อยเข้าใจว่าเพราะเหตุใดสามีถึงได้สนใจเรือนตรงนั้นขึ้นมา… เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาอยากปรับปรุงพื้นที่ตรงนั้นแล้วย้ายเข้าไปอยู่ ?
จิตใจของฟู่เสี่ยวกวนหนักอึ้งขึ้นมาเล็กน้อย
แต่เขาก็มิสามารถเอาความหนักอึ้งนี้แบ่งไปให้แก่ทั้งสตรีทั้งสามคนที่อยู่ข้างกายของเขาได้
ดังนั้นเขาจึงกล่าวยิ้ม ๆ ว่า “เยี่ยงไรเสียสถานที่ตรงนั้นในบัดนี้ก็ได้เป็นทรัพย์สินของตระกูลเราแล้ว สมควรต้องไปดูอยู่แล้ว…”
เขานำซุปไก่ที่อุ่นไว้บนเตาลงมาวางไว้บนโต๊ะ และกล่าวอีกว่า “พวกเราลงทุนในสถานที่ที่ห่างไกลไปทั่วสารทิศ สถานที่เบื้องหน้าที่มิใกล้มิไกลนี้หากสามารถนำมาใช้งานได้ จะสะดวกต่อการจัดการมากยิ่งกว่าหรือไม่ ? ”
“สามีหมายความว่า… ต้องการสร้างโรงงานขึ้นที่นั่นเยี่ยงนั้นหรือ ? ” ดวงตาของต่งชูหลานเป็นประกาย นี่ย่อมเป็นความคิดที่ดี เพียงแต่มิรู้ว่าสถานที่ตรงนั้นจะกว้างขวางเพียงพอหรือไม่
“อือ… เหมือนกับที่ซีซาน เสบียงอาหารของเศรษฐีที่ดินนั้นมีมากมายจนเกินไป มิปลอดภัยเท่าใดนักหากจะเก็บทั้งหมดไว้ในยุ้งฉางที่ซีซาน หากภูเขาหนานซานนี้มิเลว พวกเราก็ไปจัดเก็บเรือนหนานซานนี้เสียหน่อยเถิด ส่วนด้านนอกสร้าง… โรงงานชุดชั้นในและโรงงานน้ำหอมทั้งยังมีโรงกลั่นสุรา ข้ารู้สึกว่ามิเลวเลยทีเดียว”
“หากเป็นไปได้ อุตสาหกรรมตรงนี้ให้พี่ชูหลานฝึกฝนให้กับข้า ท่านเห็นเป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”
เยี่ยนเสี่ยวโหลวกระตือรือร้นอยากที่จะทดลองทำกิจการ เพราะนางคือสตรีของจวนฟู่ หยูเวิ่นหวินตั้งครรภ์อยู่แต่นางก็ยังสามารถดูแลเรื่องภายในจวนได้เป็นอย่างดี ส่วนต่งชูหลานกลับได้ดูแลอุตสาหกรรมเกือบจะทั้งหมด นางได้ดูแลเพียงธนาคารซื่อทงเท่านั้น
แน่นอนว่านางมิได้ทำเพื่อให้ได้รับสิทธิ์อันใด เพียงแค่มิอยากให้ฟู่เสี่ยวกวนเพิกเฉยใส่นางก็เท่านั้น และบัดนี้ความกดดันของนางก็มีมากอย่างยิ่งขึ้นไปอีก ท้องก็ยังมินูนออกมา ทั้งยังมิสามารถช่วยเหลืออันใดได้เลย มองดูแล้วเหมือนคนที่กินแต่ข้าวเปล่า !
พวกนางเมินเฉยต่อสตรีทั่วทั้งใต้หล้านี้ เมื่อได้อภิเษกสมรสไปแล้ว งานที่แท้จริงคือการจัดการเรื่องภายในจวน และช่วยเหลือสามีสั่งสอนบุตรนั่นเอง
ในสังคมภายนอก นี่มิใช่ภรรยาที่มีสติควรพึงกระทำ !
“ย่อมได้ แต่อย่าหักโหมจนเกินไปล่ะ ควรจ้างสาวใช้มาดูแลจวนให้มากขึ้นอีกเล็กน้อย และต้องไว้วางใจได้ ต่อจากนั้นก็ยังต้องส่งออกไปดูแลในแต่ละเขต ข้ามิอยากให้พวกเจ้าต้องออกไปทำงานข้างนอก”
ต่งชูหลานกลอกตาใส่ฟู่เสี่ยวกวน ยิ่งกิจการของครอบครัวมีมากมายเท่าใดเรื่องวุ่นวายก็จะมากตาม แต่ถ้าให้ผู้อื่นมาดูแลกิจการแล้วคนผู้นั้นเป็นคนมิดีก็จะเกิดปัญหาขึ้นมาได้
ซูซูเป็นผู้ขับรถม้า และในวันนี้นางก็แทบจะมิได้เอ่ยอันใดออกมาเลยด้วยซ้ำ
ฟู่เสี่ยวกวนคิดว่าเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของซูเจวี๋ย เขาเองก็ทำได้เพียงเอ่ยปลอบเท่านั้น อีกทั้งเขามิได้ทราบถึงความรู้สึกที่แท้จริงของนาง
ซูซูเอ่ยน้อยลงมากนัก แม้แต่ถังหูลู่ก็ยังกินน้อยลงกว่าเดิม ราวกับตั้งแต่ที่ฟู่เสี่ยวกวนสมรสไป ยามราตรีของนางก็ยาวนานขึ้นมากนัก
วรยุทธ์ของนางได้พัฒนาขึ้นไปมิน้อย ซูโหรวกล่าวว่าที่เมืองกวนหยุน ซูซูได้ฟาดฟันกับเยี่ยนกุยลูกศิษย์ของเป่ยหวังฉวนผู้นั้น และในปัจจุบันนี้ได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตของระดับสูงสุดขั้นสองแล้ว นั่นทำให้ฟู่เสี่ยวกวนต้องมองซูซูอย่างชื่นชม… เพราะเขาเอง ยังเป็นมือใหม่ที่เพิ่งเข้าขั้นสามก็เท่านั้น
ซูซูขับรถม้าอยู่ท่ามกลางหิมะที่หนาวเหน็บ นางยังคงสวมใส่อาภรณ์ที่เบาบาง… นางสวมใส่เพียงชุดผ้าป่านสีเทา ชุดกระโปรงสีสันสดใสที่นางเคยซื้อเหล่านั้น นางได้เก็บใส่หีบผ้าไปจนหมดสิ้นแล้ว
เท้าขาวราวกับหยกคู่หนึ่งยังคงเปลือยเปล่า ในยามนี้ที่กำลังขับรถม้า สองขากวัดไกวไปมา ความคิดในหัวของนางก็คือ
ระดับสูงสุดขั้นสอง…
หากจะสังหารคนผู้นั้น อย่างน้อยก็ต้องเข้าขั้นปรมาจารย์ไปครึ่งก้าว
แต่หลายปีที่ผ่านมานั้น ก็มิทราบว่าคนผู้นั้นได้ทะลวงประตูปรมาจารย์ไปแล้วหรือยัง !
ความคิดของซูซูในตอนนี้คือการแก้แค้น สำหรับฟู่เสี่ยวกวน… เขาคือบุคคลที่ยอดเยี่ยมยิ่งในใต้หล้านี้ สูงส่งจนเกินไป นางรู้สึกไร้หนทางจะไปยุ่มย่ามในชีวิตของเขาได้ และไร้หนทางจะขัดเกลาความคิดของเขาได้อีกเช่นกัน
นี่คือข้อสรุปหลังจากที่ซูซูได้ทำการใคร่ครวญโดยละเอียดถี่ถ้วนแล้ว นางมิเหมือนกับภรรยาทั้งสามของฟู่เสี่ยวกวน ถึงแม้นางจะรู้หนังสือ แต่ก็มิได้อ่านตำรามากมายเท่าใดนัก
นางฝึกวรยุทธ์ด้วยตนเองมาตั้งแต่ยังเยาว์ เลยมิรู้อันใดเกี่ยวกับเรื่องมารยาทเหล่านั้นเลย
ฟู่เสี่ยวกวนคือผู้ที่จะกอบกู้ใต้หล้านี้ ส่วนตนเองนั้น… เป็นเพียงสตรีจากยุทธภพที่ต่ำต้อยเท่านั้น
ดังนั้น ข้าและเขา ราวกับอยู่กันคนละโลกหล้า !
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)