นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 505

ตอนที่ 505 อย่าได้กล่าวถึงเรื่องในอดีตอีก

เขาคือสวี่เช่ากวง บิดาของสวี่หยุนชิง ท่านตาของฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งลงที่เบาะ สีหน้าของสวี่เช่ากวงปรากฏความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

ชายชราหลับตาลงและเคาะบักฮืออีกครา ปากยังคงพึมพำต่อไป ฟู่เสี่ยวกวนตั้งใจฟัง จึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังท่อง ‘พระสูตรมหาปรินิพพาน’

ทุกสิ่งบนโลก ล้วนมีเกิดและมีดับ

แม้อายุขัยจะหาที่สุดมิได้ ถึงเยี่ยงไรก็ต้องหมดลง

มีรุ่งเรืองย่อมมีถดถอย มีพบก็ต้องมีพราก

……

เสียงเคาะหยุดลง สวี่เช่ากวงลืมตาขึ้นมาอีกครา และหันไปมองฟู่เสี่ยวกวน

“ประคองข้าที แล้วเดินไปกับข้า”

ฟู่เสี่ยวกวนประคองสวี่เช่ากวงขึ้น จากนั้นจึงพากันเดินออกมาจากห้องพระ เมื่อยืนอยู่ภายใต้แสงสุริยา ถึงได้พบว่าชายผู้นี้ได้ชราภาพโดยแท้

เดิมที คิดว่าสวี่เช่ากวงจะเล่าเรื่องของมารดาให้เขาฟัง คาดมิถึงว่าอีกฝ่ายจะมิเอ่ยอันใดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว

“การที่สามารถหวนคืนมาพบกันได้ ข้ารู้สึกยินดียิ่งนัก”

“ข้าได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเจ้าตั้งมากมาย เคยได้อ่านบทประพันธ์ของเจ้ามาก่อน ช่างยอดเยี่ยมยิ่ง ข้ารู้สึกดีใจมากยิ่งนัก”

“และในวันนี้ เจ้าได้เติบใหญ่ สมรสมีครอบครัวแล้ว ทั้งยังเป็นขุนนางคนสำคัญของฝ่าบาท เจ้าคงจะยุ่งวุ่นวายเป็นอย่างมาก… จงไปเถิด หากมีเวลาว่างค่อยกลับมาพบกันอีก”

ฟู่เสี่ยวกวนโน้มคารวะ “ท่านตา หากข้ามีเวลาว่างข้าจะมาเยี่ยมท่านอีก”

“อืม เจ้าไปเถิด”

“ขอตัวลา”

สวี่หวยซู่เดินมาส่งฟู่เสี่ยวกวนถึงลานและได้เอ่ยถามขึ้น “เหตุใดเจ้ามิสนทนากับเขาให้มากกว่านี้อีกสักหน่อยเล่า ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนทำหน้าไร้เดียงสา “ข้ามิรู้ว่าจะสนทนาเรื่องใดกับเขา หรือจะให้มองหน้ากับเงียบ ๆ แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลกันเล่า ? ”

ก็จริง ! อย่างน้อยตนก็เคยร่วมเดินทางไปยังราชวงศ์อู๋กับฟู่เสี่ยวกวนมาก่อน ทั้งยังมีปากเสียงกันเล็กน้อย สองตาหลานคู่นี้คงจะมิทราบว่าจะสนทนาเรื่องใดกันอย่างแท้จริง

“ช่างเถิด ๆ… แล้วเมื่อใดเจ้าจะนำบุตรีของข้ามาส่ง ? ”

“นางได้รับบาดเจ็บ เมื่อรักษาจนหายดีแล้ว ข้าจะนำตัวมาส่ง ระหว่างนี้ท่านก็กรอกชื่อของนางเข้าทะเบียนบ้านให้เรียบร้อยเสีย”

“นางพักฟื้นอยู่ที่ใด ? ”

“จวนของข้าเยี่ยงไรเล่า”

“…” ทันใดนั้น สวี่หวยซู่ก็หันไปมองหน้าฟู่เสี่ยวกวนด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความชื่นชมปานจะก้มกราบ เด็กนี่ห้าวหาญถึงเพียงนี้เชียว คาดมิถึงว่าจะกล้าพาอนุไปพักถึงที่จวน

ฟู่เสี่ยวกวนต้องโกหกภรรยาทั้งสามเป็นแน่ มิเช่นนั้น คงมิมีสตรีใดยอมรับเรื่องแบบนี้ได้หรอก

สมองของสวี่หวยซู่ถูกเติมเต็ม ทว่าเป็นการเติมเต็มแบบแปดเก้าไม่ถึงสิบ ข้อผิดพลาดเพียงหนึ่งเดียวคือการที่เขาปักใจเชื่อไปแล้วว่าสตรีผู้นั้นคืออนุของฟู่เสี่ยวกวนอย่างแท้จริง

ฟู่เสี่ยวกวนออกจากจวนสวี่และกลับไปยังจวนฟู่พร้อมกับซูเจวี๋ย จากนั้นจึงได้เดินเข้าไปในเรือนซีเซวี๋ย

ถงเหยียนยังคงนอนอยู่บนเตียง ทว่าเปลือกตาของนางได้เปิดขึ้นเนิ่นนานแล้ว นัยน์ตานั้นช่างว่างเปล่ายิ่ง

“ข้าได้ช่วยชีวิตฟู่เสี่ยวกวนเอาไว้… เดิมทีข้าต้องสังหารเขา… แต่ทว่าตอนนั้น ในใจมีเพียงความคิดที่ว่าถ้าช่วยเขาก็จะสามารถช่วยผู้คนอีกมากมายบนผืนปฐพีนี้ได้”