นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 528

ตอนที่ 528 จดหมายจากกวนหยุนถาย

ฟู่เสี่ยวกวนหันกลับไปมอง

ขันทีเจี่ย !

ขันทีเจี่ยค้อมกาย ศีรษะยื่นออกมาจากบานประตู สายตาอันฝ้าฟางมองมา หืม… ครึกครื้นถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

แม่นางฝ่ายต้อนรับยืนอยู่ด้านหลังของเขา คืนนี้นางได้เผชิญแต่เรื่องราวน่าตื่นเต้น นางมองผิดไปว่าท่านลุงที่แต่งตัวคล้ายชาวนาผู้นั้น แท้จริงแล้วมิใช่ลุงทั่วไป แต่เขาเป็นถึงเสนาบดีกรมพิธีการ !

น่าประหลาดใจยิ่ง ท่านเสนาบดีผู้นั้นต้องการพบแม่นางยิงฮวามิใช่หรือ เหตุใดจึงต้องยกเหตุผลขึ้นมากล่าวอ้างเสียมากมาย แล้วจากไปโดยมิได้อันใดเลย ?

หรือภายในกลุ่มนี้ยังมีขุนนางที่ตำแหน่งสูงกว่าเขาอยู่กัน ?

ต้องเป็นเช่นนั้นเป็นแน่ !

แม่นางฝ่ายต้อนรับคิดไปเองว่าชายหนุ่มที่อยู่ในนี้ต้องมีตำแหน่งที่สูงยิ่ง มองไปแล้วช่างคุ้นตา หรือว่าจะเป็นองค์ชายคนใดคนหนึ่งแห่งราชวงศ์หยูกัน ?

แต่นางก็นึกไม่ออก แม่นางฝ่ายต้อนรับพยายามครุ่นคิดว่าจะหาเหตุผลเข้าไปดูด้านในเสียหน่อย แต่ทว่านางมีตำแหน่งที่ต่ำต้อย จะเข้าห้องแม่นางยิงฮวาง่าย ๆ มิได้

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้นางตกใจแทบแย่ ขันทีเฒ่าผู้นี้ก็มีท่าทางรีบร้อนและได้วิ่งจากห้องโถงขึ้นมาบนชั้นสอง

เขามิได้แตกต่างจากท่านเสนาบดีผู้นั้นสักเท่าใดนัก อยากรั้งก็รั้งไว้มิอยู่ จึงทำให้นางรู้สึกอึดอัดใจมากยิ่งนัก การที่ท่านเสนาบดีเดินทางมายังพอเข้าใจได้บ้าง เยี่ยงไรเสียเขาก็เป็นชายชาตรี แต่ทว่าท่านขันทีผู้นี้ มายังหอนางโลม…หรือจะเป็นดังเช่นที่พวกเขาเล่าขานกันมาว่าทำได้เพียงแค่มอง ?

หากต้องการเดินทางมายังที่แห่งนี้เพื่อชื่นชมหญิงงามก็ย่อมได้ แต่ทว่าท่านขันทีก็ยังยืนยันว่าต้องการพบแม่นางยิงฮวา

ส่งผลให้นางรู้สึกชื่นชมแม่นางยิงฮวามากยิ่งนัก อันดับหนึ่งก็คืออันดับหนึ่ง แม้แต่ขันทียังต้องเดินทางมาหานาง เป็นความสำเร็จขั้นใดกัน !

ขันทีผู้นี้มองดูคล้ายกับฟืนที่ใกล้หมดไฟ แต่นางก็มิอาจจะรั้งเอาไว้ได้ !

มิเพียงแต่รั้งเอาไว้มิได้เท่านั้น ทั้งยังถูกเขาพามายังห้องแม่นางยิงฮวา ขออย่าทำให้แม่นางยิงฮวาขุ่นเคืองเลย มิเช่นนั้น อนาคตของนางคงมิดีเท่าใดนัก

ในยามที่นางกำลังทุกข์ร้อนเป็นกังวลใจ ก็ได้ยินขันทีผู้นี้กล่าวขึ้นมาว่า

“เอ่อ… ทุกท่าน ขออภัยที่เข้ามาขัดจังหวะความสนุก แต่เรื่องนี้ค่อนข้างเร่งด่วน เชิญใต้เท้าฟู่ตามข้าน้อยมาทางนี้ด้วยเถิด”

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนได้ยินดังนั้นก็สร่างเมามิน้อย

อยู่ ๆ ขันทีเจี่ยก็มาตามถึงที่ แน่นอนว่าต้องมิใช่เรื่องเล็กน้อยอย่างแน่นอน

ชายหนุ่มยกมือขึ้นทำท่าคารวะ “ทุกท่าน คาดว่าฝ่าบาทต้องการหารือกับข้าเรื่องนโยบายใหม่ เช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน เชิญพวกท่านดื่มกันตามสบาย”

ทุกคนรู้ดีว่าฟู่เสี่ยวกวนมีธุระสำคัญจริง ๆ จึงได้ยกมือขึ้นคารวะกลับ จากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้พาสวี่ซินเหยียนออกมาพร้อมกับขันทีเจี่ยอย่างเร่งรีบ

ภายในห้องจึงเต็มไปด้วยเสียงถอนหายใจ

ฉินโม่เหวินรินสุราให้ตนเองหนึ่งจอก “น้องชายผู้นี้ช่างงานยุ่งเสียจริง ใจเขามีแต่ราชวงศ์หยู นับว่าเป็นเกียรติของราชวงศ์ยิ่ง น่าเสียดายที่ข้ามิอาจอยู่ในเมืองหลวงต่อไปได้ พวกท่านโชคดียิ่ง จงพบปะกับเขาให้บ่อยและเก็บเกี่ยวความรู้มาให้มากที่สุด ! ”

หลังกล่าวจบ ฉินโม่เหวินก็ได้ดื่มให้กับตนเองจนหมดจอก คนอื่น ๆ ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน มิมีผู้ใดมิชื่นชมผู้มีความสามารถเฉกเช่นฟู่เสี่ยวกวน

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนจากไป แน่นอนว่าสุรานี้คงมิได้ดื่มต่อ ฉินโม่เหวินบิดขี้เกียจแล้วกล่าวว่า “วันนี้ พอเท่านี้ก่อนก็แล้วกัน…”

แขนของเขาพลันชะงักค้างกลางอากาศ สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันใด “ให้ตายเถอะ ! เจ้าหมอนี่ยังมิทันได้จ่ายค่าอาหารก็หนีไปเสียแล้ว ! ”

……