นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 529

ย้อนกลับไปยังรัชสมัยเซวียนลี่ที่ 10 เดือนหนึ่ง วันที่ห้า

ผ่านไปแล้ว 4 วันนับจากที่ไทเฮาซีเข้ายึดครองบัลลังก์

ศพที่นอนเกลื่อนอยู่นอกพระราชวังได้ถูกจัดการจนเรียบร้อย แต่ทว่าโลหิตของศพนับแสน กลับทำให้พื้นที่แห่งนี้ถูกย้อมไปด้วยสีน้ำตาลทั้งผืน จนถึงขั้นยังได้กลิ่นโลหิตลอยอบอวลอยู่ในอากาศ

ต้นปีใหม่ การประชุมราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ยังมิทันจบ

องค์จักรพรรดินีก็ทรงประชวรพระวาโยจึงถูกนำส่งไปยังวังหลัง พระนางได้มอบอำนาจให้กับอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวากำจัดพรรคพวกของไทเฮาซีที่อยู่ในราชสำนักให้สิ้นซาก

เกิดเหตุนองเลือดขึ้นอีกครา เหล่าขุนนางที่เคยพึ่งพิงไทเฮาซีถูกกำจัดกันถ้วนหน้า จนถึงวันนี้ ก็เป็นเดือนหนึ่งวันที่ห้า หายนะจึงถูกบรรเทาลงอย่างช้า ๆ

หิมะตกหนัก กวนหยุนถายมีทิวทัศน์ที่เป็นเอกลักษณ์ แต่ทว่าจัวอี้สิงและหนานกงอี้หยู่กลับมิได้ตั้งใจชื่นชมทัศนียภาพนี้เลยสักนิด

“โจวถงถงได้ตระเวนไปทั่วทั้งเมืองกวนหยุน และได้กำจัดพวกกบฏไปสามพันสองร้อยกว่าคน เพียงแต่…การที่ฝ่าบาทให้ประสูติองค์ชายนั้นเป็นเรื่องจริง หากบิดาคือฟู่เสี่ยวกวนจริง…”

จัวอี้สิงยิ้ม “ย่อมมิใช่ฟู่เสี่ยวกวน ! ”

หนานกงอี้หยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ท่านมั่นใจได้เยี่ยงไร ? ”

“เพราะสตรีนามหยุนเหนียงและบุตรีของนางนามว่าเสี้ยวเสี้ยว ได้สิ้นใจแล้ว”

หนานกงอี้หยู่ผงะ ผ่านไปชั่วครู่ จึงฉายยิ้มบางออกมา “ท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาช่างมีวิธีการจัดการที่ดียิ่ง”

ฝ่ายจัวอี้สิงกลับสูดหายใจเข้าลึก “ฝ่าบาทให้ประสูติพระโอรสก่อนกำหนด มิทันได้พักฟื้นก็ต้องทำการกวาดล้างอยู่ตลอดทั้งคืน… สุ่ยหยุนเจียนกล่าวว่าฝ่าบาทเสียเลือดมากจนเกินไปและได้รับบาดแผลฉกรรจ์ หากมิได้พักฟื้นสามถึงห้าปี… เกรงว่าจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้เพียงแค่สามหรือห้าปีเท่านั้น”

ดวงตาของหนานกงอี้หยู่แข็งค้าง จดจ้องไปที่จัวอี้สิง “สาหัสถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ? ”

“…หากมิได้พื้นฐานวรยุทธ์ของฝ่าบาทช่วยเอาไว้ เกรงว่าจะสาหัสยิ่งกว่านี้ ! ”

“พักฟื้นแล้วจะปลอดภัยใช่หรือไม่ ? ”

จัวอี้สิงพยักหน้า “สิ่งที่เรียกว่าการพักฟื้น คือต้องไร้กังวล มิทรงงานหนัก ต้องได้รับการพักผ่อนและนอนหลับอย่างเพียงพอ… แต่ทว่าพระนางคือจักรพรรดินีที่คอยดูแลราชวงศ์อู๋ที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ แม้พวกเราทั้งสองจะร่วมมือกันบรรเทาความกังวลให้กับฝ่าบาท แต่สุดท้ายก็ยังมีเรื่องอีกมากมายที่พระนางต้องจัดการด้วยตนเอง แล้วจะสามารถพักผ่อนอย่างสงบได้เยี่ยงไร ? ”

สายตาของหนานกงอี้หยู่มองไปทางหุบเหวลึกที่ไร้ขอบเขต ผ่านไปเนิ่นนาน ทันใดนั้นเขาก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า “องค์ชายอู๋ต้าหลาง เดิมทีเป็นพระเชษฐาของฝ่าบาท ในตอนนี้ก็ยังคงประทับอยู่ในวังหลวง ปัญหาคือ มิทราบว่าองค์จักรพรรดินีจะยอมมอบคทาอำนาจให้หรือไม่”

จัวอี้สิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “ข้ากลับกังวลว่าอู๋ต้าหลางจะยินยอมรับคทานี้หรือไม่ ? ”

“ท่านหมายความว่าเยี่ยงไร ? ”

“เหตุที่ฝ่าบาทขึ้นครองบัลลังก์ มิใช่เพราะความโลภ พระนาง… มีความตั้งใจอย่างแรงกล้า”

หนานกงอี้หยู่ครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนอยู่ชั่วครู่ก็สามารถจับประเด็นสำคัญของปัญหานี้ได้แล้ว… ทารกนั้นเป็นบุตรของฟู่เสี่ยวกวนโดยมิต้องสงสัย การที่องค์จักรพรรดินีขึ้นครองบัลลังก์ก็เพื่อปกป้องราชวงศ์อู๋ และเฝ้ารอให้ฟู่เสี่ยวกวนกลับมา พระนางกังวลว่าฟู่เสี่ยวกวนจะมิกลับมา ดังนั้นพระนางจึงอุ้มท้องบุตรของฟู่เสี่ยวกวน และคลอดออกมาในที่สุด

เมื่อเป็นทารกเพศชาย ต่อให้ฟู่เสี่ยวกวนมิกลับมาอีก ตำแหน่งองค์จักรพรรดิก็ย่อมถูกส่งต่อถึงมือทารกน้อยอยู่ดี

ดังนั้นที่อู๋จ้าวคอยปกป้องคือราชวงศ์อู๋

และอู๋ต้าหลางคือลุงของฟู่เสี่ยวกวน เขาเลี้ยงดูฟู่เสี่ยวกวนจนเติบใหญ่มาด้วยตนเอง ในวันนี้ฟู่เสี่ยวกวนยังคงนับถืออู๋ต้าหลางเป็นบิดา

หากอู๋ต้าหลางขึ้นครองบัลลังก์ ก็เพื่อปกป้องวงศ์ตระกูล มีเป้าหมายเช่นเดียวกับอู๋หลิงเอ๋อร์ หากฟู่เสี่ยวกวนกลับมา ตำแหน่งองค์จักรพรรดิย่อมเป็นของฟู่เสี่ยวกวนไปโดยปริยาย

หากฟู่เสี่ยวกวนมิหวนกลับมา อู๋ต้าหลางก็มีบุตรอยู่ในราชวงศ์หยูถึง 3 คน แต่ต้นกำเนิดมิได้เป็นสายตรงเท่าทายาทที่อู๋หลิงเอ๋อร์ให้กำเนิด ยิ่งไปกว่านั้น อู๋ต้าหลางย่อมรู้ความเป็นมาของทารกผู้นี้ ถึงเยี่ยงไรบัลลังก์ก็ถูกวางไว้ในมือเด็กคนนี้อยู่ดี

เป้าหมายของทั้งสองคนเหมือนกัน ต่างมีเชื้อสายของตระกูลอู๋ ฝ่าบาทต้องยินยอมเป็นแน่ ยิ่งไปกว่านั้นคือเด็กที่เพิ่งคลอดได้เพียง 5 วัน จำต้องมีมารดาคอยอยู่เคียงข้าง

เมื่อครุ่นคิดถึงสายสัมพันธ์นี้จนเข้าใจ หนานกงอี้หยู่จึงเริ่มเปิดปากเอ่ยขึ้นมาว่า “มิสู้ให้ข้าเข้าวังไปทูลถามพระประสงค์ของฝ่าบาทจะดีกว่าหรือไม่ ? ”

จัวอี้สิงมองหนานกงอี้หยู่อย่างสงสัย “เจ้ามีวิธีโน้มน้าวองค์ชายอู๋ต้าหลางเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

หนานกงอี้หยู่ฉีกยิ้ม “ข้ามิจำเป็นต้องโน้มน้าวพระองค์ ขอเพียงฝ่าบาทยินยอม องค์ชายอู๋ต้าหลางจะต้องขึ้นครองบัลลังก์อย่างแน่นอน ! ”

…..