นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 559

ตอนที่ 559 ยึดด่านชีผานอย่างแยบยล

หยูเวิ่นชูตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน !

นั่นคือเสียงปืน !

ทั่วทั้งใต้หล้าในปัจจุบันนี้ มีเพียงกองกำลังดาบเทวะเท่านั้นที่ได้ครอบครองศาสตราเทพนี้อย่างเป็นทางการ พวกเขามาได้เยี่ยงไร ?

หรือด่านชีผานจะถูกโจมตีแล้ว ?

ในยามที่กำลังตื่นตระหนก ทหารอารักขานายหนึ่งก็ได้วิ่งเข้ามาอย่างตื่นกลัว “ทูลองค์ชาย หอกวนโหลวแห่งด่านชีผานถูกข้าศึกยึดไว้ทั้งหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ ! ”

บัดซบ… !

หยูเวิ่นชูสะท้านไปทั้งใจ “ชริ้ง… ! ” เขาชักกระบี่ที่เอวออกมา พร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่นว่า “ทหารทุกนายรับคำสั่ง ตามข้าไปชิงหอกวนโหลวกลับคืนมา ! ”

เขาสาวเท้าวิ่งออกไปด้านนอก เพิ่งจะวิ่งออกจากค่ายไป กวนเสี่ยวซีก็ได้ตะโกนขึ้นมาอีกครา “องค์ชายสี่วิ่งออกไปแล้ว รีบจับตัวพระองค์ไว้ มิเช่นนั้นทุกคนจะถูกกองกำลังดาบเทวะสังหารเอาได้ ! ”

ทหารที่ยืนลังเลห่างออกไปนั้น ในยามนี้ได้เลือกฝั่งที่จะยืนแล้ว

กองกำลังดาบเทวะ มีเพียง 4,000 นายแต่กลับสังหารกองกำลังนับแสนของกงเซินจ่างได้ นี่มิใช่การโอ้อวด แต่เป็นคำชมเชยที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ด้วยพระองค์เอง !

มิรู้ว่าท่านเสี่ยวกวนมาด้วยหรือไม่ ?

มิว่าท่านเสี่ยวกวนจะมาหรือมิมา ศึกในครานี้ก็ไร้หนทางที่จะสู้ต่อแล้ว

มิได้ยินความเคลื่อนไหวใด ๆ แสดงว่ากองกำลังดาบเทวะคุมหอกวนโหลวเอาไว้แล้ว ทันทีที่ประตูเปิด ก็มิรู้ว่ากองกำลังดาบเทวะจะเข้ามาอีกจำนวนเท่าใด

พวกเขามีศาสตราเทพเยี่ยงปืนคาบศิลาอยู่ในมือ เพียงแค่ดาบในมือของพวกเรา จะไปสู้ได้เยี่ยงไร !

“โต้กลับไป กองพันเฉียนถุนทั้งหมด จงจับกุมกบฏหยูเวิ่นชู ! ”

“อย่าให้กองพันเฉียนถุนแย่งความดีความชอบไป คนของกองพันเจิ้งอันเล่า ? ไปจับหยูเวิ่นชูกับข้า ! ”

“สหายทั้งหลาย จับหยูเวิ่นชูเอาไว้ มิต้องปะทะกับกองกำลังดาบเทวะ! ”

“……”

เสียงกู่ร้องคำรามดังกระหึ่มทั่วทั้งค่ายทหาร ถึงเวลานี้ แม้แต่ทหารที่มิคิดจะหักหลังก็ได้ชูดาบแล้ววิ่งออกไป

มิมีผู้ใดอยากตาย !

และทางเดียวที่จะทำให้พวกเขารอดชีวิตไปได้… ก็คือต้องจับหยูเวิ่นชูเอาไว้ให้จงได้ เพื่อแสดงความจริงใจต่อกองกำลังดาบเทวะ

กองกำลังดาบเทวะคือกองทัพของท่านเสี่ยวกวน ท่านเสี่ยวกวนคือราชบุตรเขยของฝ่าบาท ได้ยินมาว่าฝ่าบาททรงพระราชทานบรรดาศักดิ์จึเจวี๋ยให้แก่ท่านเสี่ยวกวนแล้วด้วย ข่าวที่พวกเขาเข้าสวามิภักดิ์ย่อมผ่านทางกองกำลังดาบเทวะไปถึงหูของฟู่เจวี๋ยเยอย่างแน่นอน ฟู่เจวี๋ยเยมิชอบการสังหารผู้คน กล่าวว่าคราแรกที่ภูเขาผิงหลิง ก็ได้ไล่ต้อนทัพของกงเซินจ่างไปยังหุบเขาหมิงเยวี่ย และทุกคนก็ถูกแม่ทัพใหญ่เผิงจัดการไปทั้งหมดแล้ว

พวกคนเหล่านั้นล้วนเป็นกบฏกันทั้งสิ้น จึงต้องโดนตัดศีรษะกันทั้งหมด

แต่ในภายหลังได้ยินมาว่าเพราะคำเอ่ยของฟู่เจวี๋ยเย นอกจากแกนนำกลุ่มก่อกบฏสิบกว่าคนแล้ว แม่ทัพใหญ่เผิงก็ได้ปล่อยคนที่เหลือไป

ถ้าเช่นนั้น เรื่องในวันนี้ ขอเพียงแค่แสดงความสวามิภักดิ์ให้กับกองกำลังดาบเทวะเห็นก็เพียงพอแล้ว คิดว่าฟู่เจวี๋ยเยผู้สูงส่งก็คงจะปล่อยม้าเยี่ยงพวกเขาไปเช่นกัน

ทันทีที่หยูเวิ่นชูวิ่งมาถึงสนามฝึกก็รู้สึกมึนงงขึ้นมาทันที

ข้าต่างหากที่เป็นแม่ทัพของพวกเจ้า เหตุใดแต่ละคนจึงตะโกนกู่ร้องชื่อของข้ากัน ?

แต่ละคบเพลิงราวกับงูและมังกรกำลังร่ายระบำ แต่ละเสียงที่ดังขึ้นมา ต่างก็ตะโกนให้จับกุมกบฏหยูเวิ่นชู

ข้าคือองค์ชายแห่งแคว้นผู้สูงศักดิ์ คาดมิถึงว่าในวันนี้จะกลายเป็นหนูข้างถนน !

หยูเวิ่นชูกำกระบี่ในมือแล้วจดจ้องไปยังเหล่าทหารที่กรูกันเข้ามายังสนามฝึกจากทั่วสารทิศ เขาเลียริมฝีปาก และกวาดสายตามองทหารเหล่านั้นอย่างดุดัน ทหารที่อยู่เบื้องหน้าตื่นกลัวเสียจนต้องหยุดฝีเท้าลง

“ทหารเยี่ยงพวกเจ้า ต่างก็เป็นหญ้าบนยอดกำแพงกันทั้งสิ้น ! ”

เขาสะบัดกระบี่ในมือ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ชี้ไปทางทหารเหล่านั้นแล้วกล่าวออกมาอย่างดุดันว่า “แม่ทัพเซวี๋ยปฏิบัติต่อพวกเจ้าราวกับมิตรสหาย เชื่อมั่นในตัวของพวกเจ้าอย่างยิ่ง แล้วพวกเจ้าเล่า ? คาดมิถึงว่าจะกล้าถืออาวุธชี้มาทางข้า ! ”

“ผู้ใดที่กำลังล่อลวงฝูงชน ? ข้าจะจับเจ้าออกมาให้จงได้ ! ”

“พวกเจ้าใช้สมองใคร่ครวญเสียหน่อย ยอดเขาของด่านชีผานทั้งสองนี้ต่างก็เป็นหน้าผา พวกเจ้าคิดว่ากองกำลังดาบเทวะจะมีปีกแล้วบินข้ามมาได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ต้องมีไส้ศึกอยู่ในหมู่พวกเจ้า ถูกไส้ศึกทำให้ตาพร่ามัว ข้าจะมิถือโทษพวกเจ้า ในตอนนี้จงฟังให้ดี ! ”

หยูเวิ่นชู ชูกระบี่ขึ้น ในตอนที่กำลังจะปรี่ไปเบื้องหน้า…